Dankje voor jullie reacties, 

Het zou fijn zijn Mabel, als dat zou zijn. Op de website van slachtofferhulp en andere websites lees ik verhalen hoe andere met trauma geholpen zijn. Mooie verhalen maar zo ervaar ik het dus totaal niet. 
Ik heb ook enorm moeite met vertrouwen de laatste dagen/weken. Wie is er echt te vertrouwen, wie heeft het goed met je voor en wie is erop uit om je andere poot ook nog te breken 'so to speak'. En m'n zelfvertrouwen is ook beneden vriespunt op het moment.


Ik weet het niet Desireless, als het voor jou helpt om geen gedachten en gevoel meer te hebben. 
Misschien krijg ik er dan nog een labeltje 'dissociatie' bij.

Hoi Joy,

De meeste mensen hebben het beste met anderen voor al doen ze niet altijd wat op dat moment het beste voor je is.

Kan me voorstellen dat als je vertrouwen meerdere keren of langdurig beschaamt is dat je dan bijzonder moeilijk weer iemand volledig kan vertrouwen.

Een ex was landurig seksueel misbruikt en omdat ik aan de medicatie was mijn behoefte aan seks zo goed als 0.0 ik deed ook nooit een enkele poging naar haar toe.

Wat ik wel wou was haar even beethouden als ik of zij wegging, maar van knuffelen komt seks zei ze dan zelfs na 10 jaar contact en geen enkel seksueel initiatief van mijn kant.

Dat is denk ik wel een voorbeeld van langdurig beschaamt vertrouwen en wat dat met je kan doen als mens.
 
Niet denken betekend niet letterlijk niet denken of wegstoppen... ik kies ervoor om niet meer over mezelf of problemen na te denken ik begrijp dat je dat met dissociatie vergelijkt.

Dat is het gelukkig niet, door langdurig er geen aandacht aan te besteden zouden mijn hersens het op een gegeven moment over moeten nemen zonder dat ik er steeds bewust op moet letten.

Zo kan je dan je problemen veel beter overzien en er aan werken aangezien er veel meer ruimte ontstaat in je hoofd en je hersens weer goed functioneren zonder stress. 

Het lost lang niet alles op er zullen triggers zijn uit het verleden waar ik kwetsbaar voor blijf en die het cirkeltje weer kunnen aanwakkeren.

Het stilzetten van de gedachten is alleen bijzonder moeilijk, maar je kan je er echt gigantisch veel beter door voelen.

Het is me erg opgevallen in de periodes dat ik me beter voelde de negatieve gedachten en gevoelens wegvielen en als ik toch probeerde aan negatieve dingen te denken mijn hersens in een fractie een positieve gedachte vormden.


Veel sterkte voor nu,

Desire less

Hoi Desireless, 
Dank voor je bericht.

Dat zei ik laatst ook bij de praatgroep, dat mensen "hulpverlening" het vast goed met je voor hebben maar niet alles helpend is. Toen kreeg ik als reactie van de mentor; Is dat zo? Denk jij dat? 
En ja, nu denk ik daar ook regelmatig over na. Want iedereen heeft natuurlijk (net als ik) zijn eigen patronen of overtuigingen en kan daarmee ook reageren (en dan dus ook vanuit een 'oorlog' strategie op mij reageren)

Ik heb ook wel eens Sadhguru's ideeën bekeken (Hello?!)
Misschien zegt je die naam ook wel wat. Ik probeer me dus niet totaal te identificeren met al m'n gedachten.
Zelf heb ik al langere tijd dat ik mijn (negatieve) gedachten meestal 'bekijk' en bevraag en op zoek ga naar wat positieve dingen, hoe klein ook. 
Wat overigens ook weer een valkuil kan zijn vind ik, als je in bepaalde situaties de kleinste positieve dingen eruit probeert te halen. Want in de holocaust zullen ook wel fijne relaties ontstaan zijn, maar maakt dat de holocaust goed dan? 
En daders kunnen ook weer positieve dingen doen..
Zo kun je met positief denken dan ook in een geweldadige situatie blijven.

Hoi Joy,

Ben ook decennia lang bezig geweest met alles ontleden.
Uiteindelijk weet je bijna niks 100% zeker.

Heb ook zo'n beetje elke behandeling gehad en kon er eigenlijk niks mee.

Er zit eigenlijk weinig tot geen onderbouwing bij en je moet het maar aannemen en op vragen krijg je geen antwoord of een antwoord waar je niks mee kan.

Je hebt vaak al weinig tot geen energie waardoor dingen uitvoeren en hopen dat het werkt terwijl je het niet begrijpt vaak geen haalbare kaart is.

Je hebt duizenden vragen in je hoofd die je eigenlijk allemaal beantwoord wilt hebben voordat je iets los kan laten.

Bij de 1 hoor je dit bij de ander dat... is er niet een soort universele waarheid?

Sadguru's ideeën? nee ik lees niet heel veel kost me vaak teveel energie.
Het niet indentificeren met gedachten ken ik uiteraard wel.

Je wilt zoals mabel het zei graag iemand die zegt zo gaan we het doen zodat je je daar aan vast kan houden, daarbij wil je de indruk hebben dat diegene weet waar je echt mee worstelt en hoe je daar mee om kan gaan.

Vind het heel oordelend om te spreken dat je problemen je eigen schuld zijn.
Als je depressief bent dan gaan je gedachten je absoluut niet helpen bij verandering bij alles is een maar...

Nu ben ik niet compleet op de hoogste van jouw klachten en heb dus niet veel verhalen van je gelezen wel je introductie, maar daar viel niet heel veel uit te halen behalve dat je het bijzonder zwaar hebt.

Heb denk ik ongeveer hetzelfde traject doorlopen ook rtms gedaan ook kwam ik aan aanmerking voor hulp bij euthanasie aangezien ik het hele traject al had doorlopen en elke dag aan zelfdoding denken is meestal een levenskwaliteit van 0.0.

Dat je van therapie niet hoeft te verwachten dat ze je problemen oplossen zal je wel duidelijk zijn.

Ze geven je wat tools om met jezelf aan de slag te gaan, maar je moet eigenlijk alles zelf doen met enige ondersteuning op afspraak.

Uiteindelijk ben ik zelf maar gaan zoeken naar antwoorden wat ik nodig had en wat ik over het hoofd zag.

Voorheen wou ik graag succes behalen en dan voelde ik me weer beter op welk vlak dan ook, maar daarmee los je de kern niet op.

Toen heb ik de dingen die ik wou maar volledig omgedraaid en niks meer te verlangen behalve rust in mezelf.

Daarbij heb ik de kern van de klachten niet opgelost , maar wel wat gevolgen van de oorzaak losgelaten.

Dacht ben mijn hele leven bezig met proberen te veranderen...misschien verander ik pas echt als ik stop met het willen veranderen.

Daarbij heb ik tijdelijk ook het oordelen van mezelf losgelaten en gevoel wat er was geaccepteerd.

Rationeel niet oordelen en iemand vergeven is niet heel moeilijk aangezien je als mens slechts een fractie meemaakt van wat je zou kunnen meemaken heb je ook niet veel kennis, maar emotioneel niet oordelen en vergeven is bijzonder moeilijk.

Niet nadenken heeft me meer inzichten gegeven dan wel nadenken.

Sterkte,
Desire less

Jeetje, ik heb het idee dat je dan al een stuk langer meegaat op de wereld. 

Sadhguru kun je ook op youtube kijken. Er is nu een gesprek tussen hem en Mike Tyson online, lijkt me wel interessant om dat gesprek te gaan luisteren.

Het paradoxale vind ik dat dingen willen ook weer leven geeft ofzo. M'n GED willen halen, al gaat dat een berg aan moeite en vast nog een hoop bloed,zweet en tranen kosten, het geeft me ook iets om toch nog voor te leven. Want als je niks meer zou willen, waar leef je dan voor? 

Met therapie zou ik het al fijn vinden als ik het idee heb dat iemand probeert te begrijpen hoe ik me voel en waarom in plaats van dat dat gevoel weg moet. En dat gedachtes er ook mogen zijn in plaats van dat er meteen labels opgeplakt moeten. Een dialoog in plaats van dat ik het idee heb dat ik het nooit goed doe. Maar dan denk ik over zwaardere onderwerpen in het leven en de dood. Maargoed, ik kan ook begrijpen dat het voor psychologen ook niet makkelijk is om continu met zoveel sh*t van anderen bezig te zijn en dan is het fijner als gewoon de protocollen worden afgewerkt en lijstjes worden uitgedeeld. Zelf vind ik het ook heel moeilijk om iets helpends proberen te berichten aan iemand die ik ken met verslavings problemen en ook regelmatig weer een berichtje stuurt dat 'ie dood wil. Het tegelijkertijd begrip tonen en toch ook even zeggen dat we onze sh*t niet nog erger moeten maken. Nou ja, VOORAL als voor mij ook alles weer zo naar voelt dat ik het wil opgeven. 

Hoe heb jij rTMS ervaren? Heeft het geholpen bij jou?

Rationeel kan ik de dingen ook wel 'goedpraten' of begrijpen waarom daders dingen doen. Maar het emotionele ja, daar zit het bij mij

Ben 48 jaar als je daar op doelde.

Ik zal als het me lukt een keer een video of meerdere video's kijken van Sadghuru vind die manier van denken wel interessant alleen kan ik me momenteel niet erg lang op dingen concentreren.

Mike Tyson ken ik inderdaad ook wel die lijkt erg veranderd t.a.v. vroeger.

Bij gedachten komen gevoelens kijken een psycholoog zal het echt zelf moeten ervaren wil zij of hij het begrijpen.

Het verschil tussen rationeel begrijpen en emotioneel begrijpen.

Wat ik eigenlijk het meest miste in behandelingen is uitleg hoe het werkt in je geest...je onderneemt dingen en doet dingen thuis en begrijpt niet waar het toe moet leiden.


Het lijkt er sterk op dat als je zelf na gaat denken over oplossingen en eigenlijk in oorlog bent met jezelf je geest alles in zijn werkt stelt om je de meest ongewenste gedachten en gevoelens te bezorgen.


Denk niet dat psychologen veel last hebben van wat ze verteld wordt door cliënten( zij voelen het niet en het is niet hun probleem) al zullen ze vast wel de ene liever hebben dan de ander.

Heb er geen problemen mee als mensen het over de dood hebben, zolang het maar niet vaak daar mee begint en het een soort emotionele chantage wordt.

Rtms heeft mij niet geholpen, dacht dat het niet helpt voor diepgewortelde denkpatronen.

Zelf sluit ik me meer aan bij kamp gevoel-gedachten ipv kamp gedachten-gevoel. 
Een kind heeft toch al gevoel van jongs af aan? En later leert het daar woorden en zo gedachten aan te geven door interactie met de omgeving.  Zo zie ik het tenminste.
Positief denken vind ik dan ook wel meehelpen, maar het lost het niet zomaar op voor mij. 

Jammer dat rTMS je niet geholpen heeft. Zoals ik bij de behandeling las  toen ik info aan't zoeken was zou het Het nieuwe wondermiddel zijn. Maar net als met medicatie zal ook daar een deel wel beter mee gaan en een deel niet denk ik. Heb je bijwerkingen ervaren? 
Waar komen je diepgewortelde gedachten volgens jou vandaan denk je?

---

Morgen weer de praatgroep en ik merk dat ik ertegenop zie..  De laatste keren heb ik telkens feedback gekregen waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Ik vraag overal maar hulp bij, ik heb niet genoeg zelfliefde, ik leg alles bij anderen neer.. 

En ook bij de fysio.  Ik was die dag nogal emotioneel en stond nog net niet op huilen. Ik probeerde het te "parkeren" tot later in de avond en dan vroeg in bed of met thee en huilmuziek. De meneer vroeg hoe het ging en hij ging er ook op door maar ik had echt geen zin om te "breken" daar. Ik dacht doe maar gewoon wat je denkt te moeten doen met prikken en duwen en stickers plakken. 
De meneer ging ook dingen vragen over werk, ik zei dat ik weer ergens een plekje aan't zoeken ben. 
De meneer vond ouderenzorg wel wat voor mij. Heel dankbaar werk. Ja kan ik me voorstellen, zei ik, dat dat dankbaar werk kan zijn.
En dan leerde ik ook dat het leven niet altijd over rozen gaat.
Oké, was ik me daar nog niet van bewust dan? 
Ik snap ook weer niet goed wat ik met deze opmerking moet.
De meneer zei dat het al veel beter ging dan vorige keer. Ja, dan zijn we klaar toch? zei ik, dan hoef ik voor nu niet meer te komen.
Maar toen vond de meneer dat ik wel nog een keer moest langskomen

De heftige discussie met m'n beste vriend zit ook nog steeds niet lekker. We hebben wel even gebeld en geprobeerd te praten. Bij wat andere contacten vind ik toch maar wederom dat het allemaal meer van mijn kant komt
en nu ik even geen zin heb om iedereen na te lopen en m'n beste gezicht op te zetten blijft het redelijk stil. 
Ik voel me weer een beetje er alleen voor staan.

Zelf sluit ik me meer aan bij kamp gevoel-gedachten ipv kamp gedachten-gevoel. 
Een kind heeft toch al gevoel van jongs af aan? En later leert het daar woorden en zo gedachten aan te geven door interactie met de omgeving.  Zo zie ik het tenminste.
Positief denken vind ik dan ook wel meehelpen, maar het lost het niet zomaar op voor mij. 

Kan mezelf ook niet anders herinneren dat dat ik altijd al ongelukkig was en als ik er op terugkijk is dat ook niet onlogisch.
Er zaten af en toe periodes bij dat ik me beter voelde als ik op een bepaald vlak succes behaalde.
Positief denken tijdens een depressie is me nooit gelukt de gedachte en gevoel zaten totaal op een andere lijn.
Lukt het jou wel om positief te denken als het niet goed gaat en dan het positieve gevoel omhoog te halen?



Jammer dat rTMS je niet geholpen heeft. Zoals ik bij de behandeling las  toen ik info aan't zoeken was zou het Het nieuwe wondermiddel zijn. Maar net als met medicatie zal ook daar een deel wel beter mee gaan en een deel niet denk ik. Heb je bijwerkingen ervaren? 
Waar komen je diepgewortelde gedachten volgens jou vandaan denk je?

Het ging tijdelijk enigzins beter tijdens rtms.
Tijdens rtms deden we testen waarbij de schaal van depressie werd gemeten zeg maar...in het begin zat ik op 52 punten van maximaal 60.
Aan het einde zat ik iets boven de 20 punten, maar ik vermoedde al dat het weinig te maken had met rtms en dat het momentopnames waren.
Ik moest elke dag ergens zijn en het ritje met het dak open mooi weer dat was de reden dat mijn stemming verbeterde en misschien hoop dat rtms iets ging doen.
Denk diepgewortelde gedachten komen van een langdurige stress situatie waar steeds hetzelfde wordt herhaald door anderen of en jezelf.

---

Morgen weer de praatgroep en ik merk dat ik ertegenop zie..  De laatste keren heb ik telkens feedback gekregen waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Ik vraag overal maar hulp bij, ik heb niet genoeg zelfliefde, ik leg alles bij anderen neer.. 

Heb ook niet de indruk dat therapie echt helpend is voor veel mensen.
Als je echt ernstige klachten hebt neem je niet meer goed op wat er gezegd wordt en vaak worden er ook onbegrijpelijke dingen verteld die niet naar jezelf te vertalen zijn...tevens sta je vaak niet meer open voor oplossingen aangezien je in problemen denkt.
Na elke therapie die niet hielp heb je weer het gevoel van falen althans zo ervoer ik het.

En ook bij de fysio.  Ik was die dag nogal emotioneel en stond nog net niet op huilen. Ik probeerde het te "parkeren" tot later in de avond en dan vroeg in bed of met thee en huilmuziek. De meneer vroeg hoe het ging en hij ging er ook op door maar ik had echt geen zin om te "breken" daar. Ik dacht doe maar gewoon wat je denkt te moeten doen met prikken en duwen en stickers plakken. 
De meneer ging ook dingen vragen over werk, ik zei dat ik weer ergens een plekje aan't zoeken ben. 
De meneer vond ouderenzorg wel wat voor mij. Heel dankbaar werk. Ja kan ik me voorstellen, zei ik, dat dat dankbaar werk kan zijn.
En dan leerde ik ook dat het leven niet altijd over rozen gaat.
Oké, was ik me daar nog niet van bewust dan? 
Ik snap ook weer niet goed wat ik met deze opmerking moet.
De meneer zei dat het al veel beter ging dan vorige keer. Ja, dan zijn we klaar toch? zei ik, dan hoef ik voor nu niet meer te komen.
Maar toen vond de meneer dat ik wel nog een keer moest langskomen

Hij zal het wel niet slecht bedoelen, maar ja schiet totaal niet op he.
Niet altijd over rozen of compleet zonder rozen is wel een heel groot verschil.
Ik heb zelf vrijwilligerswerk met ouderen gedaan op aanraden, mijn ervaring was helemaal niet goed.
Het was een extra belasting bovenop de depressieve klachten...en aangezien ik niet sterk was kreeg ik ook regelmatig sneue opmerkingen.
Later toen de depressie grotendeels verdwenen was vond ik het wel leuk om te doen en beet ik ook van me af als iemand het nodig vond beledigende opmerkingen te maken.


De heftige discussie met m'n beste vriend zit ook nog steeds niet lekker. We hebben wel even gebeld en geprobeerd te praten. Bij wat andere contacten vind ik toch maar wederom dat het allemaal meer van mijn kant komt
en nu ik even geen zin heb om iedereen na te lopen en m'n beste gezicht op te zetten blijft het redelijk stil. 
Ik voel me weer een beetje er alleen voor staan.

Hopelijk heb je iemand bij wie je af en toe je verhaal kwijt kan waarvan je het gevoel hebt dat diegene het een beetje begrijpt.
Mijn idee erover is dat je het het echt grotendeels zelf moet doen, mensen zijn vaak maar tot bepaalde grenzen bereidt je te ondersteunen als het teveel ten kostte gaat van hunzelf gaat haken ze af... hoeveel ze ook om je geven of van je houden.
Bij mij helpt praten ook maar even het lucht even op een paar uur later zit ik weer met hetzelfde.

Sterkte Joy,

Desire less

Desireless goed je weer te zien! 

Joy ben nog niet helemaal bij. Maar wat ongemakkelijk bij die fysio. Je kunt ook niet weg ofzo, je moet toch de behandeling uitzitten. Het zal vast goed bedoeld zijn maar hij kan beter niets zeggen.

Ik had er ook eens één die zei: Je moet een beetje praten met mensen, dat is goed voor je. Die had kennelijk geen idee dat ik veel mensen kwijtgeraakt was. Of misschien niet helemaal kwijt, maar ze woonden nog in mijn oude woonplaats en wekelijks contact was echt niet meer mogelijk. Hij wilde de pijnlijke plek ook niet masseren. Want dan zou ik lui worden, ik moest het zelf doen met oefeningen. 
Achteraf had ik beter naar een masseur kunnen gaan. Want ik moest al zoveel zelf doen in die tijd, ik had juist wat hulp van iemand anders nodig. 

Zo'n praatgroep is ook herkenbaar. Sommigen zeggen iets nuttigs maar sommigen ook niet.

Soms kan bepaalde therapie wel helpend zijn voor bepaalde mensen denk ik, desireless.
Ik weet een meid van m'n opname die daarna geloof ik helemaal "gefixt" is. Spreek haar niet meer persoonlijk, en op social media kan iemand zich ook fijner voordoen natuurlijk maar het ziet eruit alsof ze daarna helemaal 'beter' is gebleven.

Het gevoel van falen herken ik wel, na de 3e ( of 4e was het al? )  therapie had ik echt het idee dat ik te stom was om te therapieën. Ik dacht, of zij begrijpen mij niet, of ik begrijp het gewoon niet en dan kan ik het ook nooit oplossen. Einde verhaal voor mij.. 

Zelf kan ik ook wel regelmatig van me af bijten en gemeen terug doen, maar dan nog vind ik het gewoon # dat het zo moet. En ik blijf er dan ook nog best lang mee zitten. 

Ik heb zelf ook zitten pluizen naar hoe je hersenen werken ect. En er zijn onderzoekers/wetenschappers die zeggen dat je brein letterlijk veranderd als je traumatische dingen meemaakt. Het kan ook weer terug veranderen, maar ik denk dat het te vergelijken is met een auto die total loss is. Als er teveel schade is word het gewoon heel moeilijk om dat te herstellen..

Verder vind ik Gabor Mate ook wel interessant en hoe hij naar trauma kijkt. 

Wat is voor jou rust ervaren dan? 
Ik merk dat ik van teveel rust ook weer onrustig word, haha. Dus nou ja, soms creeër ik m'n eigen stress..