Afgelopen week heel druk geweest (voor mijn doen)
en even dacht ik door, door, door! Maar vandaag 
lukt het toch weer niet meer en ben ik oververmoeid en uitgeput.
Ook weer veeel last van pijn vandaag, gelukkig mag ik over een paar weekjes naar de pijn-poli 

Met een vriendin afgesproken wat leuk en gezellig was weer even bijkletsen. Ik heb wel regelmatig een soort van tegen haar opgekeken hoe ze het allemaal volhoud; ze werkt, heeft een relatie én een paar kids en daarnaast ziet ze er zelf ook bijna altijd "up to date" uit met mode enzo. En het is niet dat ze nooit problemen heeft ofzo, ik weet dat er in haar fam. ook dingen spelen ect. 

Volgens mij doet de school-app wat ik moest gebruiken het niet meer. Ik kan geen berichten meer versturen en waarschijnlijk ontvang ik dan ook geen. Toen ik vorige week op school kwam zag ik niemand van de klas, de leraar niet en ook m'n mentor was nergens te zien. Misschien hebben ze me al van de app gegooid ofzo omdat ik toch moet uitschrijven. Ik voelde me wel een beetje aan m'n lot overgelaten en balen dat ik voor niets naar school was gereisd.
Nou ja, vandaag dus niet gelukt om weer te gaan en te vragen of ik al uit de app ect. verwijderd ben..

Daarna een online bijeenkomst van slachtofferhulp. Ze hebben ook fysieke lotgenoten groepjes maar alles is ver uit de buurt van waar ik woon. 
Wel fijn maar ook zwaar en vermoeiend. Ik vond het anders als groepstherapie, tenminste zoals ik groepstherapie heb ervaren. Wat herkenning uit de andere verhalen en waar zij tegenaanlopen met emoties e.d. Het is meer verhalen delen ipv 'therapie', wat gek genoeg misschien wel meer als therapie helpt 
Ze hebben al een nieuwe bijeenkomst gepland, op zich wil ik dan ook weer meedoen, maar even kijken hoe ik er dan bij zit.. 
Met m'n POH had ik het er al eens over gehad om zelf zoiets te starten ergens in de buurt als het niet vanuit slachtofferhulp naar hier komt. Alleen weet ik niet of ik het kan "dragen" zeg maar.. dat ligt eraan hoe ik er zelf bij zit. 

Verder ben ik aan't helpen met verhuizen van iemand van de fam. wat ook best vermoeiend is. 
M'n meneer, de lieverd, ging in het weekend met mij meehelpen. Het is niet eens zijn fam. Hij vond het niet erg zei hij. En ik vond het wel fijn dat hij erbij was (:

Als laatste heb ik wat veel ongezond gegeten de laatste weken en dat merk ik denk ik ook wel aan m'n mood en m'n darmen.. 
Maar weer even  wat gezonder gaan eten!
En maar weer een stapje terug met vanalles doen (zucht)

Afgelopen week heel druk geweest (voor mijn doen)
en even dacht ik door, door, door! Maar vandaag 
lukt het toch weer niet meer en ben ik oververmoeid en uitgeput.
Ook weer veeel last van pijn vandaag, gelukkig mag ik over een paar weekjes naar de pijn-poli 

Met een vriendin afgesproken wat leuk en gezellig was weer even bijkletsen. Ik heb wel regelmatig een soort van tegen haar opgekeken hoe ze het allemaal volhoud; ze werkt, heeft een relatie én een paar kids en daarnaast ziet ze er zelf ook bijna altijd "up to date" uit met mode enzo. En het is niet dat ze nooit problemen heeft ofzo, ik weet dat er in haar fam. ook dingen spelen ect. 

Volgens mij doet de school-app wat ik moest gebruiken het niet meer. Ik kan geen berichten meer versturen en waarschijnlijk ontvang ik dan ook geen. Toen ik vorige week op school kwam zag ik niemand van de klas, de leraar niet en ook m'n mentor was nergens te zien. Misschien hebben ze me al van de app gegooid ofzo omdat ik toch moet uitschrijven. Ik voelde me wel een beetje aan m'n lot overgelaten en balen dat ik voor niets naar school was gereisd.
Nou ja, vandaag dus niet gelukt om weer te gaan en te vragen of ik al uit de app ect. verwijderd ben..

Daarna een online bijeenkomst van slachtofferhulp. Ze hebben ook fysieke lotgenoten groepjes maar alles is ver uit de buurt van waar ik woon. 
Wel fijn maar ook zwaar en vermoeiend. Ik vond het anders als groepstherapie, tenminste zoals ik groepstherapie heb ervaren. Wat herkenning uit de andere verhalen en waar zij tegenaanlopen met emoties e.d. Het is meer verhalen delen ipv 'therapie', wat gek genoeg misschien wel meer als therapie helpt 
Ze hebben al een nieuwe bijeenkomst gepland, op zich wil ik dan ook weer meedoen, maar even kijken hoe ik er dan bij zit.. 
Met m'n POH had ik het er al eens over gehad om zelf zoiets te starten ergens in de buurt als het niet vanuit slachtofferhulp naar hier komt. Alleen weet ik niet of ik het kan "dragen" zeg maar.. dat ligt eraan hoe ik er zelf bij zit. 

Verder ben ik aan't helpen met verhuizen van iemand van de fam. wat ook best vermoeiend is. 
M'n meneer, de lieverd, ging in het weekend met mij meehelpen. Het is niet eens zijn fam. Hij vond het niet erg zei hij. En ik vond het wel fijn dat hij erbij was (:

Als laatste heb ik wat veel ongezond gegeten de laatste weken en dat merk ik denk ik ook wel aan m'n mood en m'n darmen.. 
Maar weer even  wat gezonder gaan eten!
En maar weer een stapje terug met vanalles doen (zucht)

Ja bij mij ook altijd zo als ik het effe wat meer druk heb en wat meer ga doen ja dan krijg ik ook altijd een terugval en ben uitgeput dat frustreert me vaak. Je voelt je lekker en denkt ik ga maar effe door en dan krijg je een klop van de hamer de dagen erna. Moeten zuinig omspringen met onze energie. Wat was dat balen van je school , kunnen ze je niks laten weten als ze jou uit de app verwijderen? Nu stond je daar voor niks is niet fijn hoor.
EEn online bijeenkomst van slachtoffer hulp ja dat is knap dat dat allemaal kan nu heden ten dage. En als die fysieke groepen ver uit de buurt zijn kost het natuurlijk weer extra energie om er naar toe te reizen. Ja ervaringen van mede lotgenoten aanhoren is helemaal leerrijk en verrijkend en ondersteunend... Ja om zelf zoiets te starten moet je echt wel weer goed zitten in je vel denk ik er komen veel emoties en organisatie bij kijken denk ik en onze stemmingswisselingen ja soms voelen we ons zus en soms zo .
Wat knap dat je ook helpt verhuizen je bent echt wel druk bezig en jouw meneer is een lieve man die helpt je zelfs waar hij kan.
Ongezond eten ja dat is ook misschien omdat je t druk had en omdat er weer wat meer emoties waren ik weet het niet nu kan je weer effe tijd nemen voor jezelf hou je goed hoor liefs  Cyranno

Hoi Joy , er zijn ook vrij veel online lotgenoten groepen,  van mensen die slachtoffer van het een of ander zijn geworden . Maar  dat moet je wel liggen, niet fysiek. Sommige mensen werkt het prima, mij staat het dan weer tegen. Maar als het werkt, scheelt het wel de  reis energie. 

Rustig aan,
Liefs

Bedankt weer voor jullie reacties Cyranno en Mabel

Mabel, hier op het forum schrijven vind ik ook wel fijn maar zou zelf ook af en toe fysiek een lotgenoten groepje zien. Er zijn veel groepjes, ook in de buurt wel maar dan voor andere dingen waar ik minder aansluiting heb.
De groep waar ik eerst was was ook meer algemeen "voor mensen met een psychische kwetsbaarheid" zoals dat dan zo mooi heet. En de inloop hier is veranderd, wel een aardige meid gesproken van de begeleiding die me even had uitgelegd hoe het nu is. Gaat ook niet meer via GGZ geloof ik.. 

Cyranno, ja herkenbaar. En dan heb je even energie en wil je vanalles en dan loop je snel kans dat de boel toch weer teveel is. Nu blijf ik dan in ieder geval niet te lang door maar ga ik eerder rustig aan doen. Beter maar weer een stapje terug ipv overstuur raken.. het is niet anders..

Wel nog even naar school kunnen gaan en een beetje afscheid kunnen nemen en de anderen succes met exames gewenst. Vond het wel fijn dat dat nog zo gegaan is. 
Nu school dan afgelopen is maar weer even "draaien" voor mezelf, een beetje kijken wat ik verder wil/kan, de teleurstelling nog laten bezinken.. 
Ik ben met momenten heel verdrietig over dat het examen niet gelukt is, maarja.. heb het wel geprobeerd..

Misschien terug aanmelden bij de praatgroep?
Vanuit WMO komt er in ieder geval iemand iedere week ff checken hoe het gaat. Tot nu toe heb ik het idee dat het wel klikt. Alleen niet typisch iemand die je zou verwachten bij WMO vond ik, haha. Maar misschien kan dat juist ook fijn zijn. 

Zoiezo wat opruimen want de rommel in huis geeft me ook onrust. 
En van mij mag het wat warmer worden, ben een beetje klaar met kou en regen!
Nog maar even nieuwe vit. D gaan halen want die was op en ik dacht nu wel gewoon wat van de zon te kunnen hebben 



Nou, sterkte aan iedereen

hoi lieve Joy

ik wandel sinds kort met mensen van de depressie vereniging dat is wel fijn het wandelen staat buiten de depressie verenging miss is het bij jou in de buurt maar ik ben er terecht gekomen via een vriend maar ik ga nu ook lid worden van de depressie vereniging is niet zo duur 
miss eens infomeren lieve Joy 

groet J

"You should get up, 'cause you got shit to do"

Dankje Mister. 
Nou ja, ik weet het vandaag niet.

Er valt geen schip te bezeilen met mij.
Ik ben moe, ont-zet-tend chagrijnig en verdrietig!
Ik denk dat het ook weer met m'n cyclus te maken heeft, ik merk dat ik de dagen ervoor geloof ik vaker wat extremere slechte buien of moodswings heb.
De pijn is ook meer aanwezig, en het gevoel niet te weten wat ik moet en dat kleine opmerkingen van anderen me enorm dwars kunnen zitten.

M'n meneer is een weekendje met vrienden kamperen en hoewel ik 'm een beetje mis ben ik ook wel blij dat we even ons eigen ding hebben. Ik ben toch niet te genieten op het moment!
Hij zit wel lekker in de natuur. Vuurtje maken, wandelen en aan het water zitten. 
Maar ik had het echt niet kunnen trekken om met zo'n hele groep te moeten zijn op het moment.

Van WMO uit is al een paar keer vrijwilligers werk genoemd, gesuggereerd dat dat een doel kan zijn. Dat zit me ook dwars. Alles is op het moment teveel. School is nog niet fatsoenlijk afgerond, in huis is een beetje chaos ontstaan, ik moet er nog achteraan dat ze de radiator komen maken en m'n administratie weer eens organiseren maar zij sturen naar vrijwilligerswerk. 
En ik snap het; wees een nuttige inwoner! Participeer! 
In het verleden heb ik ook jaren vrijwilligers werk gedaan (omdat een "echte" baan niet meer lukte..)
Maar nu was ik én even andere dingen (school) aan't proberen én heb ook meer last van pijn > opnieuw tegen aanstoten die voorheen wel lukte en nu minder..
Zelf zit ik al vaak genoeg op m'n kop dat ik vooral een last ben voor de maatschappij en niet voldoe aan de (werk)kracht die anderen wel hebben. En zo word dat vooral bevestigd.. 
Dat in combinatie met een uitspraak in een therapie van jaren terug die nog steeds vaak in m'n hoofd opduikt; dat ik niet gemotiveerd ben,  en het "ik-kan-nooit-aan-de-verwachtingen-voldoen-en-ben-fout-en-waardeloos" gevoel is alom aanwezig!
Die opmerking dat ik niet gemotiveerd ben doet nog steeds goed pijn, en word nu weer opnieuw getriggerd.
Ik denk erover om WMO dan maar weer af te gaan melden. 
Eerst even m'n wonden likken, een tijdje verdrietig zijn
en als ik dan weer strijdkracht heb mogen ze me opnieuw naar vrijwillig werk sturen, al vind ik zelf dat ik dáár juist niet echt hulp bij nodig heb omdat ik op zich zoiezo wel wat onderneem. 
Het zou juist fijn zijn als er wat ondersteuning was bij het verwerken van tegenslagen.
En dan niet door me maar meteen in iets anders te storten.
Dat voelt voor mij als, je relatie is net uit en je gaat de leegte maar vullen met welke nieuwe idioot dan ook zonder eerst even verdrietig te zijn dat je relatie over is. 

Het helpen verhuizen is iig bijna klaar, dan is dat al gedaan.. pff

Dankje Mister. 
Nou ja, ik weet het vandaag niet.

Er valt geen schip te bezeilen met mij.
Ik ben moe, ont-zet-tend chagrijnig en verdrietig!
Ik denk dat het ook weer met m'n cyclus te maken heeft, ik merk dat ik de dagen ervoor geloof ik vaker wat extremere slechte buien of moodswings heb.
De pijn is ook meer aanwezig, en het gevoel niet te weten wat ik moet en dat kleine opmerkingen van anderen me enorm dwars kunnen zitten.

M'n meneer is een weekendje met vrienden kamperen en hoewel ik 'm een beetje mis ben ik ook wel blij dat we gewoon even ons eigen ding hebben. Ik ben toch niet te genieten op het moment. 
Hij zit wel lekker in de natuur. Vuurtje maken, wandelen en aan het water zitten. 
Maar ik had het echt niet kunnen trekken om met zo'n hele vriendengroep te moeten zijn op het moment.

Van WMO uit is al een paar keer vrijwilligers werk genoemd, gesuggereerd dat dat een doel kan zijn. Dat zit me ook dwars. Alles is op het moment teveel. School is nog niet fatsoenlijk afgerond, in huis is een beetje chaos ontstaan, ik moet er nog achteraan dat ze de radiator komen maken en m'n administratie weer eens organiseren maar zij sturen telkens naar vrijwilligerswerk. 
En ik snap het; wees een nuttige inwoner! Participeer! 
In het verleden heb ik ook jaren vrijwilligers werk gedaan (omdat een "echte" baan niet meer lukte..)
Maar nu was ik én even andere dingen (school) aan't proberen én heb ook meer last van pijn > opnieuw tegen aanstoten die voorheen wel lukte en nu minder..
Zelf zit ik al vaak genoeg op m'n kop dat ik vooral een last ben voor de maatschappij en niet voldoe aan de (werk)kracht die anderen wel hebben. En zo word dat vooral bevestigd..
Dat in combinatie met een uitspraak in een therapie van jaren terug, dat ik niet gemotiveerd ben.  En het "ik-kan-nooit-aan-de-verwachtingen-voldoen-en-ben-fout-en-waardeloos gevoel is weer alom aanwezig.
Die opmerking dat ik niet gemotiveerd ben doet nog steeds goed pijn, en word nu opnieuw getriggerd.
Ik denk erover om WMO dan maar weer af te gaan melden. 
Eerst even m'n wonden likken, een tijdje verdrietig zijn
en als ik dan weer strijdkracht heb mogen ze me opnieuw naar vrijwillig werk sturen, al vind ik zelf dat ik dáár juist niet zo hulp bij nodig heb omdat ik op zich zoiezo wel wat onderneem. 
Het zou juist fijn zijn als er wat ondersteuning was bij het verwerken van tegenslag. 
En dan niet door maar meteen in iets anders te storten.
Dat voelt voor mij als, je relatie is net uit en je gaat de leegte maar vullen met welke nieuwe idioot dan ook zonder eerst even verdrietig te zijn dat je relatie over is. 

Het helpen verhuizen is iig bijna klaar, dan is dat al gedaan.. pff

Hoi lieve Joy hoe moeilijk voor jou dat je nu moe , chagrijnig en verdrietig bent , moe zijn is ook heel erg lastig er komt dan niets uit onze handen. Ook de  pijn is er en dat is ook lastig. Wat leuk voor je vriend dat ie kon gaan kamperen met vrienden en het voordeel van dat alles is dat je nu effe tijd hebt om te ventileren , alleen te zijn en de moodswings te ondergaan zonder dat je vriend bezorgd is ... Ja dat vrijwilligerswerk ik heb er ook geen goede ervaringen mee, ik loop nl tegen dezelfde problemen aan als in het normale werkcircuit , dus het ging niet ik heb ook moeten stoppen. Ik heb ook de indruk dat iedereen dat wil stimuleren dat vrijwilligerswerk in mijn geval de psycholoog de dokter enz maar ik heb thuis ook veel werk en vaak ben ik vermoeid en uitgeput en hol ik ook achter de dingen aan dus ik heb thuis werk genoeg om rond te geraken in mijn huishouden. We voldoen misschien niet aan de maatschappij , maar t kan me niet meer boeien ikzelf weet dat ik heel vaak uitgeput ben en pijn heb en ook moodswings zoals jou dus ik weet waarom ik er niet meer aan begin , ik kan niet meer geven aan anderen , ik kan het bijna niet geven aan mezelf die energie... Maak je maar geen zorg hier is het ook zo als dat een troost kan zijn , je bent niet alleen. Ik heb net als jou t gevoel dat ik aan al die verwachtingen niet kan voldoen; en ik  probeer dat te aanvaarden. Ik vind dat een rot opmerking als dat je niet gemotiveerd zou zijn , weet je veel mensen die in onze schoenen zouden staan zouden misschien al lang hebben opgegeven. Ik vind dat we juist gemotiveerd zijn om elke dag te overleven want meer is het soms niet ...Van wie heb je dan steun als je t zo moeilijk hebt? Heb je vrienden of zo waar je je verhaal eens kwijt kan? Schrijf hier maar van je af we lezen t wel. Hou je goed lieve joy tot later C.

Ha lieve Joy, ik kom gewoon even zwaaien. Ben nog lang niet bijgelezen. Maar in ieder geval fijn dat je regelmatig bij mij bent blijven schrijven.

Dankje Cyranno,
wat lastig dat het jou ook niet lukt hoe je zou willen. En die moodswings, pfff! 
Ik vind het vaak moeilijk om echt te aanvaarden, nou ja, in blijven proberen om verder te doen zie ik weinig probleem eigenlijk maar het doet pijn om dan telkens de teleurstelling te hebben dat blijft moelijk..
Herkenning bij anderen is fijn maar blijft ook dubbel vind ik, want verdrietig dat een ander vergelijkbaar erbij zit of gezeten heeft..
Bij m'n meneer vind ik het soms nog een beetje aftasten en moeilijk om verdrietig te zijn als hij er is..
Hier van me afschrijven lucht voor mij vaak ook wel op

Vandaag gaat redelijk, ik heb een begin gemaakt om de chaos een beetje te gaan opruimen. Al voelt het nu nog vooral als alles van de ene naar de andere plek gooien.
Het helpen verhuizen is ook bijna klaar gelukkig..

---

Register or login to view the content

Ach weet je,  er is altijd wel iets wat speelt.

 Die wmo   met vrijwilligerswerk: als jij aangeeft daar helemaal geen ruimte voor te hebben dan kunnen ze je daar toch niet toe dwingen, er is geen participatie-  plicht in deze . Jouw vraag is hetgene wat hen aanstuurt , dat zou leidend moeten zijn. 

Motivatiegebrek is me ook wel s verweten. Maar als ik die gewenste motivatie nou gewoon niet heb dan heb ik die nou eenmaal  niet. Het lijkt me toch moeilijk dat je zoiets er maar bij moet verzinnen of zo. 

Liefs!