Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben al jaren erg ongelukkig/depressief en het lukt me niet goed om 'mee te draaien'. Ik ben 29, advocaat, woon samen met mijn vriend (huurappartement), maar ik vind het verschrikkelijk. Vooral nu ik volgend jaar 30 word, merk ik dat ik op een doodlopend spoor zit voor mijn gevoel. 
Ik ben hiervoor gelijk na mijn studie bij een groot advocatenkantoor gaan werken. Dat was verschrikkelijk. Niet op mijn plek. Kreeg na 2 jaar een burn-out en heb wel nog mijn opleiding tot advocaat afgemaakt. Sinds kort bij een kleiner kantoor gaan werken. Hoewel het qua sfeer/mensen een stuk beter is, merk ik dat ik niet goed mee kan. Ik ben slim (zonder arrogant te zijn), maar ik kan het niet tot uitdrukking brengen. Ik ben te onzeker, voel me minderwaardig. Het voelt gek als ik tegen anderen zeg dat ik advocaat ben.. Ik voel me helemaal niet zo. Daarnaast mis ik tijd voor het 'echte'  leven, naast mijn werk. Ik vraag me af waarvoor ik het allemaal doe. Kan me nauwelijks uit bed slepen elke ochtend. Staar naar mijn computerscherm op werk, komt niet echt iets uit mijn vingers. 
Ik heb een lieve vriend, wel een stuk jonger dan ik en mijn familie vindt hem niks voor mij. Verwachten een volwassenere/spontane vent bij mij. Hij heeft een hele andere achtergrond: hij komt uit rotterdam, surinaams-hindoestaanse afkomst, en is enig kind, ik uit Brabant uit een gezin met 5 kinderen. Ik heb 2 oudere zussen en zij hebben allebei al een gezin (hoewel ze niet heel veel ouder zijn, begin 30.). Ze zijn ook veel volwassener dan ik en staan stevig in hun schoenen. Zijn een team samen met hun man, die hele goede vaders zijn voor hun kinderen. Als ik bij hen ben dan voel ik me.. rustig, meer mezelf, maar ik voel ook dat ik dat niet heb, niet kan hebben. Ik heb niet die leiderschap die zij wel hebben. Ik voel me nog 20 i.p.v. bijna 30. Daarnaast wonen we in de grote stad, ver weg van mijn familie en vrienden. Dat moet veranderen, maar ik weet niet of ik dat samen mijn vriend moet doen of alleen. Alleen.. dan is het denk ik echt klaar met mij, dan kan ik het echt niet meer aan. Het is alsof anderen afgelopen jaren aan hun plan hebben gewerkt, naar het volwassen leven toe. En dat ik ergens de boot heb gemist en nu vast zit. 
Ik zit vast, en ik weet niet hoe ik verder moet. Vroeger dacht ik altijd moeder te willen worden, ik houd van kinderen. Maar het lijkt nu zo ongrijpbaar, zo ver weg. Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan. Als ik nog jaren zo doormoet, hoeft het niet voor mij. Ik houd dit niet meer vol. Nog geen dag eigenlijk.

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben al jaren erg ongelukkig/depressief en het lukt me niet goed om 'mee te draaien'. Ik ben 29, advocaat, woon samen met mijn vriend (huurappartement), maar ik vind het verschrikkelijk. Vooral nu ik volgend jaar 30 word, merk ik dat ik op een doodlopend spoor zit voor mijn gevoel. 
Ik ben hiervoor gelijk na mijn studie bij een groot advocatenkantoor gaan werken. Dat was verschrikkelijk. Niet op mijn plek. Kreeg na 2 jaar een burn-out en heb wel nog mijn opleiding tot advocaat afgemaakt. Sinds kort bij een kleiner kantoor gaan werken. Hoewel het qua sfeer/mensen een stuk beter is, merk ik dat ik niet goed mee kan. Ik ben slim (zonder arrogant te zijn), maar ik kan het niet tot uitdrukking brengen. Ik ben te onzeker, voel me minderwaardig. Het voelt gek als ik tegen anderen zeg dat ik advocaat ben.. Ik voel me helemaal niet zo. Daarnaast mis ik tijd voor het 'echte'  leven, naast mijn werk. Ik vraag me af waarvoor ik het allemaal doe. Kan me nauwelijks uit bed slepen elke ochtend. Staar naar mijn computerscherm op werk, komt niet echt iets uit mijn vingers. 
Ik heb een lieve vriend, wel een stuk jonger dan ik en mijn familie vindt hem niks voor mij. Verwachten een volwassenere/spontane vent bij mij. Hij heeft een hele andere achtergrond: hij komt uit rotterdam, surinaams-hindoestaanse afkomst, en is enig kind, ik uit Brabant uit een gezin met 5 kinderen. Ik heb 2 oudere zussen en zij hebben allebei al een gezin (hoewel ze niet heel veel ouder zijn, begin 30.). Ze zijn ook veel volwassener dan ik en staan stevig in hun schoenen. Zijn een team samen met hun man, die hele goede vaders zijn voor hun kinderen. Als ik bij hen ben dan voel ik me.. rustig, meer mezelf, maar ik voel ook dat ik dat niet heb, niet kan hebben. Ik heb niet die leiderschap die zij wel hebben. Ik voel me nog 20 i.p.v. bijna 30. Daarnaast wonen we in de grote stad, ver weg van mijn familie en vrienden. Dat moet veranderen, maar ik weet niet of ik dat samen mijn vriend moet doen of alleen. Alleen.. dan is het denk ik echt klaar met mij, dan kan ik het echt niet meer aan. Het is alsof anderen afgelopen jaren aan hun plan hebben gewerkt, naar het volwassen leven toe. En dat ik ergens de boot heb gemist en nu vast zit. 
Ik zit vast, en ik weet niet hoe ik verder moet. Vroeger dacht ik altijd moeder te willen worden, ik houd van kinderen. Maar het lijkt nu zo ongrijpbaar, zo ver weg. Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan. Als ik nog jaren zo doormoet, hoeft het niet voor mij. Ik houd dit niet meer vol. Nog geen dag eigenlijk.

---

ik zou ook graag soms willen dat het 's nachts gewoon allemaal stopte, dat ik insliep en niet meer wakker zou worden. 
Ben al 1,5 jaar erg depressief, doe wel mijn best maar de ochtenden zijn een hel. 
Ik wens je ook veel sterkte.

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben al jaren erg ongelukkig/depressief en het lukt me niet goed om 'mee te draaien'. Ik ben 29, advocaat, woon samen met mijn vriend (huurappartement), maar ik vind het verschrikkelijk. Vooral nu ik volgend jaar 30 word, merk ik dat ik op een doodlopend spoor zit voor mijn gevoel. 
Ik ben hiervoor gelijk na mijn studie bij een groot advocatenkantoor gaan werken. Dat was verschrikkelijk. Niet op mijn plek. Kreeg na 2 jaar een burn-out en heb wel nog mijn opleiding tot advocaat afgemaakt. Sinds kort bij een kleiner kantoor gaan werken. Hoewel het qua sfeer/mensen een stuk beter is, merk ik dat ik niet goed mee kan. Ik ben slim (zonder arrogant te zijn), maar ik kan het niet tot uitdrukking brengen. Ik ben te onzeker, voel me minderwaardig. Het voelt gek als ik tegen anderen zeg dat ik advocaat ben.. Ik voel me helemaal niet zo. Daarnaast mis ik tijd voor het 'echte'  leven, naast mijn werk. Ik vraag me af waarvoor ik het allemaal doe. Kan me nauwelijks uit bed slepen elke ochtend. Staar naar mijn computerscherm op werk, komt niet echt iets uit mijn vingers. 
Ik heb een lieve vriend, wel een stuk jonger dan ik en mijn familie vindt hem niks voor mij. Verwachten een volwassenere/spontane vent bij mij. Hij heeft een hele andere achtergrond: hij komt uit rotterdam, surinaams-hindoestaanse afkomst, en is enig kind, ik uit Brabant uit een gezin met 5 kinderen. Ik heb 2 oudere zussen en zij hebben allebei al een gezin (hoewel ze niet heel veel ouder zijn, begin 30.). Ze zijn ook veel volwassener dan ik en staan stevig in hun schoenen. Zijn een team samen met hun man, die hele goede vaders zijn voor hun kinderen. Als ik bij hen ben dan voel ik me.. rustig, meer mezelf, maar ik voel ook dat ik dat niet heb, niet kan hebben. Ik heb niet die leiderschap die zij wel hebben. Ik voel me nog 20 i.p.v. bijna 30. Daarnaast wonen we in de grote stad, ver weg van mijn familie en vrienden. Dat moet veranderen, maar ik weet niet of ik dat samen mijn vriend moet doen of alleen. Alleen.. dan is het denk ik echt klaar met mij, dan kan ik het echt niet meer aan. Het is alsof anderen afgelopen jaren aan hun plan hebben gewerkt, naar het volwassen leven toe. En dat ik ergens de boot heb gemist en nu vast zit. 
Ik zit vast, en ik weet niet hoe ik verder moet. Vroeger dacht ik altijd moeder te willen worden, ik houd van kinderen. Maar het lijkt nu zo ongrijpbaar, zo ver weg. Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan. Als ik nog jaren zo doormoet, hoeft het niet voor mij. Ik houd dit niet meer vol. Nog geen dag eigenlijk.

Welkom op het forum.
Wat naar om te lezen dat je je zo voelt...
Je schrijft dat je al jaren ongelukkig bent, niet nu vanwege je aankomende leeftijd. Ik had ook echt heel veel moeite met dertig worden hoor. (maar eigenlijk heb ik altijd wel moeite met m'n verjaardag...) Om me heen iedereen carieres maken/huisjes kopen/trouwen/ kids. En ik? Single/wat vrijwillig werk en een huurhut....  Tja...
Waarschijnlijk ook de boot gemist... 
Maar je zou ook kunnen proberen om de bus te nemen

Jammer dat je familie j e vriend niet zo ziet zitten voor jou. Het gaat er toch immers om dat jij het fijn hebt met iemand?  Is je familie een beetje van "de status" en voel je je rot omdat jij liever andere dingen zou willen?  (b.v. een baan wat minder aanzien heeft of verdiend maar waar je wel graag je bed voor uit zou komen) 
Heb je al eens therapie overwogen?  
Kun je goed met je vriend praten? Wellicht dat hij misschien met andere inzichten kan komen..