Het gaat weer niet zo lekker. Voor de kerst was alles al een beetje teveel en nu nog meer. De laatste dagen weer meer pijn gehad en nu is ook angst weer meer aanwezig. Slecht slapen gevolgd door oververmoeid zijn overdag..

Ik heb me afgemeld voor school. Met m'n meneer had ik het erover dat ik mezelf aan't pushen ben toch nog even door te gaan. De komende test dan wel nog te maken. Je móet toch nog ff naar school. Maar hoe meer ik blijf pushen hoe meer gestresst ik raak. ALLES dat weer een enorme opgave word, ook leuke dingen. En ontspannen, het word allemaal weer een móeten wat weer niet lukt..
Moet ik mezelf dan blijven pushen met het risico dat straks alles zó teveel voelt dat leven weer teveel voelt?
Ik zei dat ik misschien maar m'n verlies moet nemen en stoppen met school, ook al vind ik dat verdrietig..

Vandaag aan't proberen om andere dingen die een beetje zijn achtergebleven bij te houden. Papierwerk van WMO. Er moet een afspraak gemaakt voor onderhoud aan de cv. De woningvereniging met brieven en mails. Wat moet daar weer geregeld worden?
Misschien voor sommige mensen een "doen we even" maar voor mij is het teveel..
En dan nog de taakjes in het huishouden die langzaam chaos worden. Ik ken mensen die het prima ( of juist zelfs heerlijk) lijken te vinden om in zo'n chaos te zitten maar ik word er alleen maar meer gestresst van. 

En ik wou nog een afspraak maken bij de huisarts. Om de medicatie te bespreken en ook om te zeggen dat de pijn echt blijft en soms weer erger lijkt te worden. Dat ik dan misschien nog één onderzoek ofzo bij een neuroloog zou willen vragen (die hebben we nog niet gehad) en als daar ook weer niks uitkomt dan laat ik de onderzoeken maar..
Ze willen nu alles zoveel mogelijk digitaal dus probeer ik via m'n account/dossier een afspraak te plannen maar de huisarts die ik nu heb staat er (nog steeds) niet bij in het systeem. Als ik bel krijg ik te horen dat het te druk is, ik later terug moet bellen en word de verbinding verbroken.
ZUCHT..
Lezend in m'n dossier word ik verdrietig. 
Het conflict wat ik na m'n laatste crisis met de huisarts had staat beschreven door haar. Of in ieder geval dat ik een andere huisarts wenste en zij het geen conflict vond maar dat dat in míjn hoofd zat.. 
Het "label" persoonlijkheidsstoornis staat erbij. 
Het maakt me boos maar ook verdrietig. 
"Patient met persoonlijkheidsstoornis" vs. huisarts
Weer voel ik me machteloos
En niet serieus genomen

Het gaat weer niet zo lekker. Voor de kerst was alles al een beetje teveel en nu nog meer. De laatste dagen weer meer pijn gehad en nu is ook angst weer meer aanwezig. Slecht slapen gevolgd door oververmoeid zijn overdag..

Ik heb me afgemeld voor school. Met m'n meneer had ik het erover dat ik mezelf aan't pushen ben toch nog even door te gaan. De komende test dan wel nog te maken. Je móet toch nog ff naar school. Maar hoe meer ik blijf pushen hoe meer gestresst ik raak. ALLES dat weer een enorme opgave word, ook leuke dingen. En ontspannen, het word allemaal weer een móeten wat weer niet lukt..
Moet ik mezelf dan blijven pushen met het risico dat straks alles zó teveel voelt dat leven weer teveel voelt?
Ik zei dat ik misschien maar m'n verlies moet nemen en stoppen met school, ook al vind ik dat verdrietig..

Vandaag aan't proberen om andere dingen die een beetje zijn achtergebleven bij te houden. Papierwerk van WMO. Er moet een afspraak gemaakt voor onderhoud aan de cv. De woningvereniging met brieven en mails. Wat moet daar nog geregeld
Misschien voor sommige mensen een "doen we even" maar voor mij is het teveel..
En dan nog de taakjes in het huishouden die langzaam chaos worden. Ik ken mensen die het prima ( of juist zelfs heerlijk) lijken te vinden om in zo'n chaos te zitten maar ik word er alleen maar meer gestresst van. 

En ik wou nog een afspraak maken bij de huisarts. Om de medicatie te bespreken en ook om te zeggen dat de pijn echt blijft en soms weer erger lijkt te worden. Dat ik dan misschien nog één onderzoek ofzo bij een neuroloog zou willen vragen (die hebben we nog niet gehad) en als daar ook weer niks uitkomt dan laat ik de onderzoeken maar..
Ze willen nu alles zoveel mogelijk digitaal dus probeer ik via m'n account/dossier een afspraak te plannen maar de huisarts die ik nu heb staat er (nog steeds) niet bij in het systeem. Als ik bel krijg ik te horen dat het te druk is, ik later terug moet bellen en word de verbinding verbroken.
ZUCHT..
Lezend in m'n dossier word ik verdrietig. 
Het conflict wat ik na m'n laatste crisis met de huisarts had staat beschreven door haar. Of in ieder geval dat ik een andere huisarts wenste en zij het geen conflict vond maar dat dat in míjn hoofd zat.. 
Het "label" persoonlijkheidsstoornis staat erbij. 
Het maakt me boos maar ook verdrietig. 
"Patient met persoonlijkheidsstoornis" vs. huisarts
Weer voel ik me machteloos
En niet serieus genomen

Hoi lieve Joy niet fijn te lezen dat je t weer zo moeilijk hebt. IK geloof het als je zegt dat de studie je zwaar valt. Het was sowieso al een hele prestatie wat je tot nu toe hebt gedaan , gelukkig heb je meneer om daar over te gaan praten en de last op je schouders te mogen delen. Als je jezelf onder druk zet ja dan zal het misschien allemaal nog moeilijker worden en wordt alles jou teveel. Ik herken de situatie wel heel goed ik had dat vroeger met werksituaties , ik begon ergens maar kon het dan allemaal niet aan , zette mezelf onder druk om te presteren en perfect te zijn en moest dan opgeven of ik ging kopje onder. Misschien is aanvaarding hier wel op zijn plaats dat je je school misschien moet opgeven ( goed over nadenken) maar geestelijke gezondheid is het allerbelangrijkste. Het is zo herkenbaar de dingen die zo over het hoofd groeien en dat je moeilijk kunt vervolmaken zoals dingen regelen en  het huishouden. Ik probeer elke dag iets te doen , en zet me niet meer onder druk als ik het moeilijk  aankan, ik doe een paar dingen en dan ga ik rusten. Het groeit me ook soms boven het hoofd moet dat hier ook veel regelen de cv , een klusjesdienst om dingen naar recyclagepark te voeren van alles regelen en in een periode dat je je niet goed voelt gaat alles moeizamer. Elke dag iets maar geen torenhoge programma op die manier probeer ik te overleven.
IK hoop dat je huisarts toch iets voor jou kan betekenen en als je t een troost mag zijn ik ben ook al heel mijn leven een patiënt met persoonlijkheidsstoornis en over de dood kan ik nergens praten wel bij de psychiater al vermeld; met deze heb ik een goede klik. Hopelijk gaat de pijn ook beter als je effe de medicijnen checkt. IK wens jou heel veel moed en sterkte en misschien effe gas terug nemen groetjes C.

hoi lieve Joy 

ik lees en leef met je mee maar ja als je mijn dagboek leest weet je dat het mij mij ook niet lekker gaat 

jammer van school je deed zo je best had ik het idee 

wel fijn dat jij je meneer nog hebt ik weet een relatie is ook niet alles maar ik heb het nooit echt mee gemaakt dat weet je ik wil het een keer voelen maar ja ik vervuil het dagboek van jou sorry 

ik hoop dat je nu je fijne huisarts treft ja in mijn eindverslag van de ggz aan de huisarts stonden ook dingen waar ik van schrok ik had dat niet in de gaten vroeger wat ik deed tijdens de gesloten opname maar ja 

veel liefs van J  

Hoi Joy,
 het leven is ook een brij aan akkefieten  en handelingen die ook Maar telkens weer verricht moeten worden.  Ik vind het ook best strontvervelend. En als ik diep zit moet ik er ook niet aan denken .

Kun je die studie misschien ook onderbreken, opschorten ? 
Wat bedoel je eigenlijk met pijn, ook fysieke pijn (of mentaal?) 

Liefs en sterkte

Dankje voor jullie berichtjes weer. Fijn om te schrijven en jullie berichtjes te lezen.

Mister, je vervuilt m'n bericht niet hoor. Hopelijk gaat het bij jou ook nog een keer serieus worden. Ik gun het je zo. Het gedoe wat jij nu met de vrouwen hebt heb ik veel met mannen gehad voordat ik met m'n meneer ging.  Het belangrijkste is denk ik dat je zo moedig bent om te proberen, het is niet makkelijk om weer iets te proberen, weer teleurgesteld kunnen worden


Mabel, m'n emotionele pijn kan ik op het moment nog wel dragen.  (vage) Fysieke pijn-aanvallen vanuit bekkengebied waar geen oorzaak aan lijkt.. als het beestje een naam zou krijgen zou ik er misschien wat meer vrede mee hebben. Dan is het legitieme pijn.

De studie pauzeren zal niet gaan. Misschien wel overdoen volgend jaar. En in m'n achterhoofd heb ik nog het plan dat ik via staats-examen kan proberen, dan moet ik uit mezelf leren en 1x examen maken. 

Cyranno, soms heb ik het idee dat ook artsen gewoon vooroordelen lijken te hebben. Ze zien een psychische "diagnose" en trekken al conclusies. Of wanneer je reageert word het meteen daarop gegooid.
Het maakt me soms boos.
Heb je fijn contact met je huisarts of voel je je daar ook niet gehoord?

Hey Joy,

Thanks voor je berichtjes in mijn topic, fijn dat mensen aan me zijn blijven denken.

Ik ga binnenkort een keer grondig bijlezen hier. Liefs!

Hoi Joy, 

Ik heb bij Feline iets soortgelijks geschreven, maar ik ben nieuw hier op het forum en kom graag met je meelezen & -leven als dat oké is. Als ik dingen verkeerd begrijp doordat ik achtergrondinfo mis of een vraag stel die je al 100x beantwoord hebt hoop ik dat je me dat kan vergeven! 

Het lijkt me heel naar om je zo ongezien te voelen door je huisarts. Ik heb ooit een psychiater gehad die een (foutieve) diagnoste stelde en vervolgens alles alleen nog maar vanuit dat referentiekader kon bekijken. Dan kon ik hoog en laag springen, maar ze nam echt niks meer serieus, want het werd allemaal toegeschreven aan de diagnose. Ik voelde me zo machteloos en in een hoek geduwd, kan me voorstellen dat het voor jou nu ook ongeveer zo moet voelen. Heel erg shit. Ik hoop dat een nieuwe huisarts met een nieuwe blik naar jou als mis kan kijken ipv naar je diagnose. 

Liefs, 
Chaya

Bedankt voor je bericht Chaya.
Wat vervelend van die psychiater. Als het fijn contact is helpt toch ook mee in herstel of hoe je je voelt vind ik..
Wat heb je uiteindelijk gedaan toen?

De (tijdelijke) huisarts waar ik de afgelopen tijd bij ben geweest en waar ik fijner contact mee heb gaat dus weg naar een andere praktijk en best snel ook. 
Ze heeft wel nog een bloedonderzoek aangevraagd om te zien of daar nog iets mee is. 
Ik vertelde over dat ik soms nog rTMS als optie overweeg en ik gezien had dat er nu ook in een ziekenhuis in de buurt behandeling gegeven word.
De huisarts kende de behandeling niet.
Ik noemde het een ECT-light versie en zei dat ik ook al gebeld had met vragen,
of er voor depressie en angst of OCD ieder een apart hersengebied gestimuleerd (moet) word(en) of dat met de depressie-behandeling ook evt. angst verminderd kan worden. De mevrouw aan de telefoon wist het niet, vooralsnog word daar alleen behandeling op depressie toegepast.
Waarschijnlijk dat ik denk ik ook in aanmerking zal komen voor de behandeling met mijn voorgeschiedenis aan medicatie en therapie. 


Vandaag is echt zo rot. Het is me niet meer gelukt om naar school te gaan. Vannacht heel de nacht wakker gelegen en ik móest en zou toch gaan (en ik wíl ook zo graag!) 
maar de paniek sloeg toe. Er kwamen nare herinneringen van de schooltijd van vroeger naar boven. 
Uiteindelijk heb ik m'n meneer gebeld en hij reageerde begripvol en wist me al iets te kalmeren maar in mijn hoofd is het weer oorlog.

"Ik moet me niet zo aanstellen, andere mensen hebben ook k#t dingen meegemaakt en gaan wel gewoon werken of naar school!" "dan ga ik ook nog m'n meneer lastig vallen met m'n gedoe.." "ik ben een lastpak!" 

Aan de ene kant weet ik dat dit geen helpende gedachtes zijn en dat ik niet alleen maar continu iedereen tot last ben. Maar zo gaat het in m'n hoofd.
Ik probeer redelijk te denken, dat ik misschien andere afspraken kan maken de school. Of dat ik dan maar aangeef te stoppen en het positive houd (ik heb geprobeerd en ben al tot hier gekomen en had een voldoende cijfer ect.)
En ik vecht ertegen om niet teveel pillen te nemen zodat ik even 'uitgeschakeld' ben
of te gaan snijden. 
Maar dat is ook fout want dan ga ik niet goed met m'n emoties om! 
"Ik ben gewoon één en al fout!"

Och lieve Joy, 

Je bent geen fout. Je bent geen lastpak.

Je bent overstuur of in paniek geraakt. Dat is heel ellendig,-  maar geen fout te noemen .  

En dan kun je niet gaan leren,  je brein  moet  eerst kalmeren! Dat kunnen anderen ook niet. Echt niet. 

Sterkte,ik voel met je mee ! Liefs

Lieve Joy je bent absoluut niet “ fout “! 
Je hebt het zwaar en blijft toch altijd weer doorgaan. Wees maar trots daarop!!sterkte