Mij helpt het nu al vaak als ik tegen m'n meneer of m'n beste vriend laat weten dat het gevoel om te snijden er is. Zij vinden het ook niet leuk dat ik dat doe maar zijn er verder best neutraal over en dat vind ik fijn,
dat maakt dat het "ik ben fout" voor mij niet nog heviger word.
Het klinkt stom, maar accepteren dat dat nu eenmaal is geworden hoe ik af en toe met heel heftige emoties omga maakt dat het soms juist lukt om er niet aan toe te geven en alles vanzelf kalmeert.

Met school heb ik afgesproken dat ik wel nog probeer om naar de les te komen maar dat ik de toetsen maar even laat. Het betekend dat ik geen papiertje kan gaan halen. Dat vind ik echt heel jammer. 
Verder gaat het met m'n energie op en af. Na een weekendje met m'n meneer heb ik daarna soms een hele dag nodig om bij te komen. En waardoor dat precies is? Geen idee, ik vind het vaak leuk dat hij er is en zie hem graag. Ik zei al, hoe moet dat dan serieus gaan als we gaan samenwonen? 
Deze week gelukkig ook nog even een gesprekje met m'n POH. 
Hoewel er een beetje druk van school weg is heb ik nog steeds het gevoel dat ik overal achteraan loop en de 'goede' dingen om te ontspannen (zoals bv ff wandelen) ook een moeten zijn waar ik niet toe kom omdat er nog genoeg anderen dingen opgeruimd of geregeld moeten. 
Irritatie

Wat knap dat je het aan anderen aan kan geven als je de neiging hebt om te snijden! En herkenbaar ook hoor, dat het helpt als die ander daar 'neutraal' over is/ doet. En het helpt mij idd ook om (iig zolang ik het oppervlakkig/ zonder echt risico houd) min of meer te accepteren dat dit is hoe ik met heftige spanning omga, dat het me vaak gewoonweg niet lukt om het op een andere manier kwijt te raken. Natuurlijk heb ik liever dat de spanning niet zo hoog oploopt dat het nodig is, maar als het dan toch gebeurd, probeer ik mezelf daar niet ook nog eens om te straffen, want dan wordt het alleen maar erger... 

Wat school betreft kan ik me voorstellen dat je er onwijs van baalt dat het niet lukt om die toetsen te maken. Maar juist daarom wel een heel dapper besluit denk ik. Vervelend dat het dan toch nog voelt alsof je achter de feiten aanloopt. Heb je een idee wat zou helpen om daar meer rust in te krijgen? Of eigenlijk niet? 

Sterkte iig weer met alles. 

Liefs, 
Chaya

Chaya; fijn ja als een paar mensen neutraal kunnen blijven toch? Het niet groter of erger maken dan het is maar je ook niet gaan mijden of negeren erom. Gewoon, net als dat ik het roken van m'n meneer niet zo leuk vind. 

Hoe ik het nu even anders moet doen weet ik ook niet..

Mabel, ja dat vele alleen zijn geweest de jaren na m'n opname (2011, best alweer wat jaren geleden!)
zal ook meespelen inderdaad.

Hoewel ik het toen niet echt geweldig vond daar, mis ik het soms toch een beetje op momenten. De momenten dat er bv crisis dreigt. Of dat ik het ff niet geregeld krijg. Er werd iedere dag gekookt en ook al was het af en toe niet te vreten, je zat aan tafel met de groep en hoefde er verder niet over na te denken. Boodschappen doen idem. En iedere avond ging iemand langs om te vragen of je oké was en welterusten.
Dat laatste doe ik nu eigenlijk in berichtjes met m'n meneer.
De rest zou ook zijn als we samenwonen dan, maar toch vind ik het anders dan in zo'n groep ofzo. 

Al een paar dagen kom ik met de gedachte rond dat ik maar verkouden moet worden, dan heb ik tenminste een échte reden om zo vermoeid te zijn en rust te willen. Maar dan denk ik daarna, wens dat maar niet te hard, straks ben je goed ziek en piep je wel weer anders! 
Ik vind het gewoon rot om te moeten zeggen, nou vandaag lukt ff niet zo.. maar "gewoon omdat ik overprikkeld/overmoeid ben de hele week al"  
M'n mentor vroeg me wat ik verder dan zoal deed omdat school ff teveel was. De vraag heb ik al regelmatig eerder gehad en hoewel het gewoon een vraag is, steekt het me. 
Het is niet dat ik helemaal niks doe

Ja dat is vervelend dat soort vragen en pijnlijk ook... Al zijn ze met die intentie niet gesteld.

Wat zeg je dan?
 Zelf weet ik er ook nooit goed raad mee. 

Ik begrijp je hang naar n ' opname setting '  wel . Er is n structuurtje neergezet , er zijn mensen ,  het is bemand, er is wat zorg . , dat geeft veiligheidsgevoel, wat houvast.  
Je gaat er tenminste niet ongezien of ongemerkt een afvoerputje in , waar je dan maar ongezien ook weer uit kruipen moet.  

Een relatie kan ook iets van deze bescherming bieden , lastig is wel dat het gelijkheid kan aantasten. 



Liefs, sterkte

Dankje Mabel

Meestal ligt het aan de persoon die de vraag/ "verwijtende" opmerking maakt.
Soms kaats ik het een beetje af en zeg iets algemeens van, ach ja er is altijd wel genoeg te doen hè..  dit nog even opruimen of dat weer regelen. 
Als het een therapeut is die mee wil kijken vind ik het weer lastig want dan zou ik m'n tijd dus beter kunnen indelen dan ik doe..
Bij mezelf vraag ik me regelmatig af waarom het als zo'n enorm verwijt of falen voelt. Waar dat dan vandaan komt.
Het is bij mij ook weer niet duidelijk dat ik persé aan de wensen van de maatschappij wil voldoen want inmiddels weet ik al dat dat zoiezo onbegonnen werk is haha

Misschien omdat het vanuit alle kanten uitgedragen en overgedragen wordt Joy.. aangeleerd , dat die tijd goed moet worden ingedeeld, dat je efficiënt moet zijn, ' Ik ben druk dus ik doe er toe',  het gevoel dat je altijd wat nalaat, als je  niet ergens mee bezig bent. ,..  luiheid is het oorkussen van de duivel, kreeg je vroeger in de kerk te horen .

 Tegenwoordig moet je alles uit het leven trekken wat er in zit, want anders zou je jezelf niet goed ontwikkelen.  Hoge doelen moeten gehaald, anders gefaalt .
Wie niet actief, is fout bezig of zo.  Calvinistisch gedachtengoed. 

Misschien was het tot  de jaren '60 bittere noodzaak tot oveleven? Grote gezinnen, alle zorg rond krijgen, de monden gevoed? Overleven is n goede reden.

Maar nu.... Er schijnt altijd iets zeer belangwekkends te zijn wat er perse gedaan moet worden. En anders moet je je afleiden. Wil je eens omgedwongen niks kunnen doen moet je een Mindfulness cursus volgen. 

 Corona liet overigens zien dat heel veel inzet en activiteit prima gemist kon worden. Sommige mensen konden zich daar niet meer aan aanpassen en draaiden  door, anderen  kwamen daarbij  juist tot rust .... en de wereld zelf  draaide gewoon door. De natuur vaart er wel bij in ieder geval . 

Het is ook nog iets cultureels.
 Er zijn Zuidelijke landen waar werknemers niet meer op  komen dagen als ze hun loon  binnen hebben.
 Tot zover de noodzaak, en verder vermaakt  men zich prima met elkaar aan de waterkant. Is het geld op dan melden ze zich weer. Die hebben het allemaal niet zo meegekregen, waar hier zo toch zo mee word gekampt . (Tuurlijk wel heel onhandig als je een Bouwbedrijf hebt met opdrachtgevers enzo).


Tja , eh  hier ... Geen duidelijke noodzaak, maar wel schuldgevoel, gevoel van nalatig zijn  of ontoereikend.

Hoe dan ook,  het is verdomd vervelend.
Liefs !

hoi lieve Joy 

ik lees mee 

gewoon een knuffel voor jou 

jammer van school miss is de beslissing wel goed 

liefs groet J

Dankje Mister

Ja daar zit wat in in wat je schrijft Mabel..

Ik was eerder een wat uitgebreider bericht aan't typen, maar blijkbaar is het weg voordat ik gepost had
en geen energie om het nog opnieuw te schrijven
Een andere keer maar weer verder

Ach joy
Tja , Heb ik ook wel eens gehad, alles weer weg .
Volgende keer beter!

Vandaag een redelijk oké dag gehad. Ik had wat meer energie en het is gelukt om weer ff wat op te ruimen in m'n appartementje. 


Het is valentijn en m'n meneer en ik hebben gebeld. Volgend jaar gaan we echt samen valentijn vieren, dan is het op een vrijdag. Hij stuurde dat hij blij is dat ik in z'n leven ben. Heel lief en ik probeer te zien wat er leuk is en niet dat ik alleen maar lastig ben of dat ik hem alleen maar teleurstel. 
Vroeger vond ik valentijn maar een commercieel belachelijke dag en moest ik er niks van hebben. Daarna ben ik als hardnekkige single een hopeloze romanticus geworden hahaha
Nu vind ik het gewoon leuk om een kaartje te schrijven of chocolade in te pakken voor de snoepkont (:

Er is iets met m'n diertje maar wat precies geen idee, soms heeft ze rare verlammingsaanvallen ofzo (m'n meneer vond het op epilepsie lijken) en dan raakt ze in paniek. Dan ga ik haar geruststellen en is het weer helemaal goed. Ze eet in ieder geval gewoon vrolijk, diertjes willen vaak niet meer eten als ze teveel pijn hebben maar dat heeft ze dan niet denk ik. Gelukkig kan ik nog deze week met haar terecht bij een dierenarts om te vragen wat het kan zijn.

Met m'n POH had ik nog een gesprek gehad. Ze zei dat ze het soms ook wel moeilijk vind beslissen wat we nu evt. moeten. Ze vind dat ik wel mooi bezig ben dat ik school wou proberen en dat dan ook aanga en een relatie al een tijdje, maar dan loop ik toch tegen dingen aan. Als ik nog opnieuw voor EMDR ga kijken zal dat extra stress kunnen geven. Zoiezo zal dat voor mij niet samen met school lukken. Knap voor wie dat wel lukt hoor. 
Nou ja, ik weet het zelf ook even niet.. 
Na de hele afwijzing bij FACT (omdat ik niet genoeg crisis ben) heb ik nog ff geen zin om alweer uit te zoeken waar ik dan nog wel in het hokje pas (bij andere psychologenpraktijken ben ik weer teveel crisisgevaar en sturen ze me naar FACT-ggz)
Dus dan misschien nog maar een crisis afwachten (sarcastisch toontje erbij)

Joy, 

Je kan een psycholoog/ therapeut naar keuze nemen. Check even de vergoedingen in je aanvullende pakket. Kan ook voor emdr als je wilt. 

Je kan je zelf ook het eft kloppprotocol aanleren. Dat is een mildere variant . Google even op Emotional Freedom techniques. Er zijn mensen die daarbij baat hebben. Zelf ben ik niet consequent genoeg erin geweest om te kunnen zeggen dat het helpt.

 Ik heb emdr  overigens helemaal niet als heftig ervaren.  Ik weet er hoogstens wat moe van. Misschien ligt het aan het type traumatisering ook. 
Ik had ook helemaal geen last meer van  gebeurtenissen zelf maar van de gevolgen ervan. Ze waren zo enorm te laat dat het  mosterd na de maaltijd is geworden, bij die ggz kneuzen. 

Wat voor dier heb je nou eigenlijk? Ik begin toch onderhand wel erg benieuwd te worden. 

En hoe gaat het nu op school? 

Groetjes en liefs !