Hi Joy
Heb even je verhaal gelezen en lees herkenbare dingen in je verhaal, een ding moet je weten dat je niet een lastpak ben, ik vindt het dapper dat je je meneer opbelt en je struggles voor te leggen. En ook dat hij je naar je luistert ook, je bent ook geen fout. Je doet het goed en dat je open over bent en niet in je zelf houd. Spijtig te horen ook van je studie dat het klote gaat. 
Ik heb zelf ook een klote periode gehad en soms nog steeds en dan pak ik mijn masker weer en dan showtime. Ik voelde me te goed voor de poh , maar eenmaal geweest te zijn voelde dat als een opluchting, ik heb veel gehad aan breath work en daar ga je dingen in los laten in je systeem. Maar je doet het goed hoor.

Steve, Zou je eens iets willen vertellen over je ervaringen met adem werk? (Niet  in dit topic) Groet!

Aan de ene kant snap ik het wel, maar aan de andere kant ... je kan je eigen ook afvragen: wat is fout? Bedoel iedereen is anders en zit anders in elkaar. De ene heeft het wat moeilijker dan de andere maar of het dan ook 'fout' is?

"Ik moet me niet zo aanstellen, andere mensen hebben ook k#t dingen meegemaakt en gaan wel gewoon werken of naar school!" "dan ga ik ook nog m'n meneer lastig vallen met m'n gedoe.." "ik ben een lastpak!" 

Heb er ook zo wel eens over gedacht, er zijn mensen die d'r hele familie en / of huis zijn verloren door oorlog of wat dan ook. Tuurlijk, er zijn ergere dingen, maar daar schiet je zelf niks mee op, toch? En wat je meneer betreft, zo te horen is het lieve en begripvolle man. Toch mooi dat je 'm kan 'lastig' vallen voor een luisterend oor.

En ik vecht ertegen om niet teveel pillen te nemen zodat ik even 'uitgeschakeld' ben
of te gaan snijden. 
Maar dat is ook fout want dan ga ik niet goed met m'n emoties om! 
"Ik ben gewoon één en al fout!"

Dit klinkt best wel heftig. Doe me een lol, en jezelf, en probeer 't (en dan bedoel ik niet te veel pillen é) maar probeer ook eens te kijken naar je positieve kant, je goede eigenschappen enzo. Dat 'gewoon één en al fout' is geen goede gedachte é, je zal ongetwijfeld ook wel dingen die goed gaan, wat je leuk vind.
En dat snijden ... zou ik zeker niet doen. Heb het ook wel eens gedaan, met een stanleymes een stukkie, maar ... ten eerste help het geen ene ruk, ten tweede heb je kans dat het een keer fout gaat (slagader oid)
Bovendien, als je het vaak doe gaat het denk wel een beetje opvallen. Ik heb nog een smoes dat ik in de installatietechniek werk (dan kom je nog wel eens dingen tegen met scherpe randjes ed) en ik pruts nogal veel thuis. 
Sorry, ik dwaal een beetje af. Maar wat ik al zei: (tuurlijk, altijd makkelijk praten voor een ander) maar ... probeer toch ook de positieve kant te  zien.

hoi lieve lieve Joy 

eerst een boel knuffels van mij ik vind dat je heb wel waard ben maar jij ik weet hoe wij denken jij gelooft het niet ik geloofde dat ook nooit en kijk nu wat meer maar ja je leest mijn dagboek ook ik heb het in mijn leven ook niet echt getroffen niet met mij familie en met vrouwen maar ja ik laat mij niet meer zo snel uit het velt slaan maar laatst ff wel maar ja 

ik wens je veel kracht toe en dat je beter over je zelf gaat denken maar ja is moeilijk 

liefs J

hoi lieve Joy , ik wil je ook een hart onder de riem steken. Wat moeilijk dat het zo gaat maar  het gaat nu eenmaal met ups en downs , misschien kunnen we dat niet steeds accepteren dat we niet naar studie kunnen , dat we niet kunnen werken of wat dan ook en dat is ook zo verdomd moeilijk te accepteren. Misschien kun je even een break nemen van je studie en later weer opnemen ik gun het jou van harte . Goed dat je meneer je dan wat kan troosten , kalmeren in die moeilijke momenten. Ikzelf kan het vaak niet accepteren dat ik zo weinig van mijn leven kan maken, dat ik niet uit werken kan ,mijn talenten niet kan ontplooien en zelfs voor vrijwilligerswerk heb ik het nu te moeilijk. Dat valt niet te accepteren denk ik vaak... Ja er zijn mensen die andere dingen meemaken ook maar ik vind ons lot ook best wel zwaar , we mogen er ons wel eens kut bij voelen niet??
Je vroeg of ik goed contact heb met de huisarts en ja het is een hele lieve dokter maar soms voel ik wel dat ze het niet altijd begrijpt , maar dat is normaal als je t zelf niet hebt , maar op de grote lijn ja een goed contact. Met de psychiater ook.
Ik hoop dat jouw pijn ook niet blijft duren dat erbij kan ook zwaar zijn. Beste Joy , hou je sterk en denk aan ons wij begrijpen het want we hebben soortgelijke ervaringen. Je stelt je helemaal niet aan , je mag ook jouw verdriet en pijn uiten , het mag er zijn veel  moed in deze moeilijke dagen groetjes C.

Bedankt voor je bericht Chaya.
Wat vervelend van die psychiater. Als het fijn contact is helpt toch ook mee in herstel of hoe je je voelt vind ik..
Wat heb je uiteindelijk gedaan toen?

Ik had gelukkig naast die psychiater bij diezelfde praktijk ook een psychologe met wie ik het wel best wel oké kon vinden. Uiteindelijk moesten ze me sws doorverwijzen, en ik heb er in de verwijsbrief wel heel erg bovenop gezeten dat er duidelijk in stond dat zij dacht dat ik die diagnose had, maar dat het niet geobjectiveerd kon worden... 

Ik ben wel benieuwd naar de rTMS, twijfel je er erg over of je dat zou willen? Van wat ik ervan gehoord heb ik het erg pittig, maar als je al zoveel geprobeerd hebt misschien wel een optie ja. Ik kan me wel voorstellen dat het ook invloed zou hebben op angst, maar ik heb er verder geen verstand van, dus eigenlijk geen idee. Ik denk als je daar daadwerkelijk op intake zou gaan dat er wel iemand is die daar meer over zou moeten weten toch? Ik neem aan dat die artsen goed snappen wat ze aan het doen zijn. Zou je op intake willen? Of (nog) niet? Heb je dan een verwijzing van de huisarts nodig? 

Wat naar dat het niet gelukt is om naar school te gaan. Ik herken de oorlog in je hoofd ontzettend. Aan de ene kant best kunnen bedenken dat het niet helpend is, maar tegelijkertijd toch die schreeuwende gedachtes hebben over hoe je anderen tot last bent en alleen maar alles fout kan doen. En er een heleboel voor over hebben om die gedachtes te laten stoppen. Om je hoofd uit te kunnen zetten. En dan kan de neiging om destructief te worden verdomd groot zijn... alles om maar even rust te krijgen. Maar tegelijkertijd toch ook nog steeds zo rationeel zijn dat je weet dat dat op de lange termijn geen oplossing is en je er anderen misschien verdriet mee doet... met als gevolg nog meer strijd in je hoofd. 

Ik zou willen dat ik een oplossing had. Iets om voor meer rust te zorgen. Maar helaas... voor nu dus vooral de boodschap dat ik het echt onwijs shit voor je vindt en zie hoe zwaar het is. 

Sterkte ermee. 

Liefs, 
Chaya

Hoe gaat t nou met jou Joy??? Voel je je al wat beter?? Vele groetjes van Cyranno

Jeetje, best wat reacties hihi.
Even tijd nodig om alles te lezen..
Bedankt voor alle reacties in ieder geval, heel lief

Don'tknow; Wat maakt dat jij toen ging krassen denk je?

Chaya; die oorlog in je hoofd kan zo vermoeiend zijn hè

Dan wil ik er ook even nog bijschrijven dat het schrijven over m'n automutilatie in geen mijn intentie is om dat te promoten! Ik probeer te laten weten wat het er zoal toe maakt  (misschien herkenning voor snijders) en 
als je iemand kent, nou ja, misschien een soort uitleg wat er kan zijn..
Waarschijnlijk is het een vergelijkbaar meganisme als met drugs of andere verslaving, in eerste instantie is het helpend om met heftige emoties of stress om te gaan.. Maar als het uit de hand loopt is het niet leuk meer..


Mij helpt het nu al vaak als ik tegen m'n meneer of m'n beste vriend laat weten dat het gevoel om te snijden er is. Zij vinden het ook niet leuk dat ik dat doe maar zijn er verder best neutraal over en dat vind ik fijn,
dat maakt dat het "ik ben fout" voor mij niet nog heviger word.
Het klinkt stom, maar accepteren dat dat nu eenmaal is geworden hoe ik af en toe met heel heftige emoties omga maakt dat het soms juist lukt om er niet aan toe te geven en alles vanzelf kalmeert.

Met school heb ik afgesproken dat ik wel nog probeer om naar de les te komen maar dat ik de toetsen maar even laat. Het betekend dat ik geen papiertje kan gaan halen. Dat vind ik echt heel jammer. 
Verder gaat het met m'n energie op en af. Na een weekendje met m'n meneer heb ik daarna soms een hele dag nodig om bij te komen. En waardoor dat precies is? Geen idee, ik vind het vaak leuk dat hij er is en zie hem graag. Ik zei al, hoe moet dat dan serieus gaan als we gaan samenwonen? 
Deze week gelukkig ook nog even een gesprekje met m'n POH. 
Hoewel er een beetje druk van school weg is heb ik nog steeds het gevoel dat ik overal achteraan loop en de 'goede' dingen om te ontspannen (zoals bv ff wandelen) ook een moeten zijn waar ik niet toe kom omdat er nog genoeg anderen dingen opgeruimd of geregeld moeten. 
Irritatie

Hoi Joy,
 Hier heb ik n verklaring voor : 
' een weekendje met m'n meneer heb ik daarna soms een hele dag nodig om bij te komen. En waardoor dat precies is?'

Het kan  doodvermoeiend zijn  om de hele tijd af te stemmen. Zelfs al zit iemand in n andere ruimte een boek te lezen ben je je nog bewust van diens  aanwezigheid.  
En als je veel alleen bent geweest ben je dat ook niet meer gewend.   

Misschien herken je er wat in. Vind n dag nog wel mee vallen,  na n weekend .

Groetjes

Jeetje, best wat reacties hihi.
Even tijd nodig om alles te lezen..
Bedankt voor alle reacties in ieder geval, heel lief

Don'tknow; Wat maakt dat jij toen ging krassen denk je?

Chaya; die oorlog in je hoofd kan zo vermoeiend zijn hè

Dan wil ik er ook even nog bijschrijven dat het schrijven over m'n automutilatie in geen mijn intentie is om dat te promoten! Ik probeer te laten weten wat het er zoal toe maakt  (misschien herkenning voor snijders) en 
als je iemand kent, nou ja, misschien een soort uitleg wat er kan zijn..
Waarschijnlijk is het een vergelijkbaar meganisme als met drugs of andere verslaving, in eerste instantie is het helpend om met heftige emoties of stress om te gaan.. Maar als het uit de hand loopt is het niet leuk meer..


Mij helpt het nu al vaak als ik tegen m'n meneer of m'n beste vriend laat weten dat het gevoel om te snijden er is. Zij vinden het ook niet leuk dat ik dat doe maar zijn er verder best neutraal over en dat vind ik fijn,
dat maakt dat het "ik ben fout" voor mij niet nog heviger word.
Het klinkt stom, maar accepteren dat dat nu eenmaal is geworden hoe ik af en toe met heel heftige emoties omga maakt dat het soms juist lukt om er niet aan toe te geven en alles vanzelf kalmeert.

Met school heb ik afgesproken dat ik wel nog probeer om naar de les te komen maar dat ik de toetsen maar even laat. Het betekend dat ik geen papiertje kan gaan halen. Dat vind ik echt heel jammer. 
Verder gaat het met m'n energie op en af. Na een weekendje met m'n meneer heb ik daarna soms een hele dag nodig om bij te komen. En waardoor dat precies is? Geen idee, ik vind het vaak leuk dat hij er is en zie hem graag. Ik zei al, hoe moet dat dan serieus gaan als we gaan samenwonen? 
Deze week gelukkig ook nog even een gesprekje met m'n POH. 
Hoewel er een beetje druk van school weg is heb ik nog steeds het gevoel dat ik overal achteraan loop en de 'goede' dingen om te ontspannen (zoals bv ff wandelen) ook een moeten zijn waar ik niet toe kom omdat er nog genoeg anderen dingen opgeruimd of geregeld moeten. 
Irritatie