Hai iedereen,

Ik ben 19 en 3/4 jaar geleden ongeveer ben ik gediagnosticeerd met depressie en het is al een  tijdje geleden dat ik me zo rot gevoeld heb. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet precies waarom. Ik ben nu aan een nieuwe studie begonnen en ik vind het super leuk. Ik heb nu eigenlijk voor het eerst dat ik mensen heb om mee te praten. Echt vrienden kan ik het niet noemen, maar ze vragen me als ze iets buiten school willen doen. Misschien wel dom om te vertellen, maar ik ben laatst voor het sinds groep 5 uitgenodigd voor een verjaardag.  Ik heb nooit vrienden gehad of zelfs niet gewoon mensen om iets mee te doen. Daarom voelde ik me als kind ook altijd nogal alleen en zo ben ik me ook blijven voelen. Op de middelbare school heb ik vrienden verzonnen voor me ouders, zodat ze dachten dat ik mensen had om mee om te gaan en als ik dan zij dat ik ze had afgesproken ging ik gewoon naar het bos of naar de bibliotheek om daar ik weet niet hoe lang te zitten. 

Ik ben ook veel gepest op de basis- en middelbare school dat heeft natuurlijk ook niet echt geholpen met hoe ik me voelde enzo. Daardoor kreeg ik steeds meer een hekel aan mezelf. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik zag de pesters niet als de oorzaak denk ik, maar mezelf. Ik bedoel als ik anders was of er helemaal niet was dan zou er helemaal geen probleem zijn geweest. In die tijd ben ik ook begonnen met mezelf snijden om iets van opluchting te voelen (ik weet het zelf ook niet zo goed). Ik at vaak m’n brood op de WC’s eigenlijk zat ik daar elke pauze de hele pauze en na die tijd sneed ik mezelf ook om ja... iets van boosheid op mezelf af te reageren. Maar gelukkig zit die tijd er nu op. 

Ik probeer mezelf nu wijs te maken dat alles goed is en dat ik nu niks meer heb om depressief om te zijn. Ik kan heel goed doen alsof alles goed gaat, gewoon blijven lachen. Maar ik heb de laatste tijd ook weer zelfmoord gedachten en heb het gevoel dat ik alles steeds minder zie zitten. 

Ik ben in ieder geval blij dat ik zo mijn verhaal kon delen. 

Bedankt, 
Gewoon_Ik

Hoi ik,

Langdurig  gepest en uitgesloten worden is een traumatische ervaring . Dat laat zijn sporen na, en dat stopt niet als pesten en uitzondering gestopt worden doordat de situatie veranderd. Het zou fijn zijn maar zo werkt het niet
Traumasporen  dus, en daar kun je depressief van zijn of worden.
Je kunt je ervoor laten behandelen, gezien je leeftijd zou  ik dat aanbevelen, want dan verminder je de invloed op de rest van je levensloop,  je kunt er dan nog lang profijt van hebben. 

Doe een Google onderzoek naar (trauma) therapieën na pesten. Lees er over , verdiep je er in ,kijk wat je aanspreekt. 
Doe er wat aan, laat het niet zo.

Groet

Hoi ik,

Langdurig  gepest en uitgesloten worden is een traumatische ervaring . Dat laat zijn sporen na, en dat stopt niet als pesten en uitzondering gestopt worden doordat de situatie veranderd. Het zou fijn zijn maar zo werkt het niet
Traumasporen  dus, en daar kun je depressief van zijn of worden.
Je kunt je ervoor laten behandelen, gezien je leeftijd zou  ik dat aanbevelen, want dan verminder je de invloed op de rest van je levensloop,  je kunt er dan nog lang profijt van hebben. 

Doe een Google onderzoek naar (trauma) therapieën na pesten. Lees er over , verdiep je er in ,kijk wat je aanspreekt. 
Doe er wat aan, laat het niet zo.

Groet

Hai Mabel,

Dankjewel voor de tip. Ik zal erna gaan kijken.

Ik probeer mezelf nu wijs te maken dat alles goed is en dat ik nu niks meer heb om depressief om te zijn. Ik kan heel goed doen alsof alles goed gaat, gewoon blijven lachen.

In ieder geval blij dat je je niet meer snij enzo. Lijkt me nog gevaarlijk, naar gelang waar je je snij natuurlijk.
Wat dat 'goed doen alsof ...' Heb dat ook een tijd 'volgehouden'. Mensen die vragen hoe het gaat; ja goed. Heb je nog wat leuks gedaan van 't weekend; weinig, en dan kan je vaak het antwoord van: ook wel eens lekker, een rustig weekendje. Maar ondertussen.
't Is ook niet dat ik iedereen (met name 'vreemden' ga vertellen hoe of wat, maar ik ga ook niet meer niet doen alsof er 'niks' is.
Geloof mij, schiet niet op. Je heb er alleen je eigen mee. 

Oh ja, en welkom op het forum uiteraard 

Welkom op het forum.

Het snijden herken ik, is soms ook een coping bij mij..
Heb je op het moment nog iets van therapie? 

Lijkt me wel fijn dat je nu uitgenodigd word hoewel misschien ook spannend want gaat dat zo blijven?? kun je dan denken..

Hopelijk lucht het een beetje op om hier je verhaal te doen.
Groetjes

Welkom op het forum,

Zelf word ik binnen 2 maanden 30 jaar en al geen sociaal leven meer sinds eind basisschool.
Middelbare had ik wel wat "vrienden" maar was betere vrienden met me huisdier dan met hen om het zo maar eerlijk te zeggen.

Mensen vooral mijn leeftijd snappen niet hoe het is om elke dag te moeten leven met het gevoel wat doe ik hier nog.

Het is en blijf moeilijk als ook veel dingen niet mee werken in je leven zoals geen baan, 
maar ook nog nooit het gevoel gehad te hebben dat iemand van je houdt. 
En natuurlijk wat ik nu vaak "Gezeik" noem altijd maar moeten uitleggen waarom dit of dit niet hebt. 

Bij mij is dat veel stress. Je kan het PTSS noemen als je wilt, het is wel traumatisch vooral als het langdurig is. 
Een hoop is me eigen schuld hoor, want de schuld bij andere leggen is zo simpele net als een kip die een ei legt.
En al zal je excuses maken aan de mensen die ik dan heb laten zitten omdat mijn socale skills kapot zijn is het waarschijnlijk toch niet goed.

Bij mij uit het verdriet op het moment het meeste in schoonmaken en vaak controle proberen te houden (over gedachten).

Zelfmoord gedachten ken ik ook wel, zijn er op het moment ook veel.
Ik speel die gedachen dan weg door iets te doen wat ik leuk vind.

Blijven lachen kan ik ook nog steeds heel goed dat is ook achter het masker staan.

Fijn dat je je verhaal je opgelucht hebt, je kan altijd blijven schrijven mocht je dat willen!

Fijne groet, Jupiter

Je hebt het zwaar Jupiter, zo te lezen  . 

Klinkt alsof je je leven eigenlijk de moeite niet vind en eigenlijk maar een miserabele tegenvaller in zn algemeen . Nou , dat  soort belevingen is mij ook niet geheel vreemd en veel andere hier ook niet helaas.

Maar dat  vind ik toch spijtig voor iemand die nog 30 moet worden. Ik zou het je toewensen dat het leven  wat levendiger  zou gaan worden,  dat er dingen gebeuren , waar jij bent betrokken bent. Dat hoeven  geen grote dingen te zijn. 
( Geen Hallelujah aan gepassioneerde toestanden, maar gewoon dat er eens wat anders op je pad komt , dat er eens wat andere gedachten komen, kortom wat ontwikkelingen).


Maar ik weet niet zo goed waar je behoeften  liggen , wat je nodig hebt. 

Liefs, in ieder geval .