Hallo,

Ik heb sinds mijn 12e een depressie ik ben nu 25 en altijd therapie gehad maar niks heeft geholpen.
Ik heb genoeg van mijn leven.
Ik wil dit allemaal niet meer.
Ik ben eenzaam en hopeloos.
Ik heb geen vrienden. 
Ik heb nog nooit een relatie gehad.
Ik ben alleen.

In 2021 heb ik een overdosis genomen met anti depressiva op het moment dat ik dat had gedaan voelde ik me zo gelukkig want ik wilde niet meer verder leven. 
Uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis en de GGZ was toen betrokken na een nare ervaring met de psychiater die geloofde dat ik geen depressie had en dacht dat ik gewoon lui was ben ik daar weggegaan. 
Ik ben 6 maanden geleden met therapie gestart maar geen veranderingen.
Ik doe mijn huiswerk niet die ik van mijn therapeut krijg omdat ik daar niet aan toe kom.
Ik woon net een paar maanden op mezelf en ik vind de rust wel fijn maar als ik thuiskom van dagbesteding ben ik alleen maar druk met het huishouden en hou ik weinig tot geen tijd voor ontspanning ik ga dan gamen tot laat in de nacht en wordt ik vervolgens de volgende dag veel te laat wakker en kom ik te laat op dagbesteding en dit gaat al jaren zo ik voel dat ik compleet zit vastgeroest. 
Ik heb een hondje en ben erg blij met haar maar ik ga ook veel te laat met haar uit en daar voel ik mij ook zo rot door. 
Alles kost enorm veel energie. 
Ik heb ook steeds angsten om mensen te verliezen de meeste mensen waar ik om geef zijn veel ouder dan dat ik ben en gaan uiteindelijk eerder dood en moet ik ze missen net als mijn hondje en de honden van mijn ouders die ik ook heb opgevoed.
Mijn vader begint heel vaak over dat de oudste hond al 11 jaar is en nog maar een paar jaar heeft en dat vind ik zo klote ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik dat niet fijn vind maar hij houd daar geen rekening mee ik wordt daar erg down van elke keer als ik de hond zie denk ik daaraan en wordt ik al verdrietig daarom alsof ze er al niet meer is. En ik weet dat als het zover is dat ik helemaal kapot ben. 
Ik ben steeds zo neerslachtig en heb wel leuke momenten zoals uitjes met mijn familie maar val altijd weer terug in een dal. 
Ik denk dat niks mij meer kan helpen. Misschien een relatie maar die krijg ik toch nooit. 
En ik geloof niet in dat alles uiteindelijk beter wordt wat anderen altijd zeggen omdat dit al zo lang zo is.

Hoi m,
Welkom hier. Zelf heb ik ook gedachten als ' het gaat niet meer beter worden.'
 Dan maar niet denk ik dan,dan blijf ik gewoon depressief , het is niet verboden tenslotte   Het is wat het is , het heeft geen zin om het altijd maar anders te willen als het toch niet zo is.

 Probeer te minderen met Balen van jezelf , en andermans gebaal mogen ze zelf oplossen. Het is jouw leven. 
Je kan therapieën tot je een ons weegt, als er geen klik is en als het niets teweegbrengt werkt t niet. 

Hoe oud ben je eigenlijk, ben je een man of een vrouw? 
En afgesproken later op die dagbesteding  beginnen als vroeg niet lukt?  misschien is één dag deel wel voldoende. 

Ik denk dat je iets met  honden zou kunnen overwegen te  gaan doen, dagbesteding met honden of een opleiding tot trainer , uitlaatservice of whatever.  Volgens mij lees ik daar n voorkeur/ talent voor.
Maar je moet en hoeft helemaal niets. 

Groet

Klinkt allemaal rot Mango
En lijkt me naar van je psychiater.. 
Kun je ergens bij iemand aangeven hoe je je voelt
en waar je nu mee zit? 
Misschien kunnen er wat aanpassingen gedaan worden en gaat het wel iets beter

Hoi Mango-Ijs,

We komen met de eerste paar tekstenover "ik" best wel overheen.
Veel sterkte, en hou de hoop en moed er in.

Groetjes Jupiter.

HeeJupiter! 
Fijn om iets van je te vernemen! 
En Keepvogel was  naar je op zoek! 

Groetjes!

Hoi Mango-ijs,

Je bent niet alleen. Ik heb jarenlang depressief thuisgezeten, maar ben er grotendeels wel van af. Het is bij mij dus goed gekomen dankzij de hulp van familie, vrienden en vooral van mijzelf. Het kán dus wel. Laat nog eens wat van je horen, ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku