Hoi allemaal ik probeer de dingen een beetje aan te pakken , heb een beetje hoop , lichamelijk had ik zoals ik al wel eens vermeldde veel spierpijn , zware benen , overgewicht en altijd vermoeidheid. Ik heb de moed gevonden om de dingen wat aan te pakken... Heb mijn hele eetwijze onder de loep genomen , geen suikers en vetten meer en de hoeveelheid maaltijd drastisch verminderen. Ben nu anderhalve week bezig en wonder bij wonder voel me lichamelijk beter. Heb ook de moed om wat te gaan sporten met name wel onder begeleiding. Daar was ook een korte wachtlijst maar kan er wel over twee en een halve week aan de slag onder begeleiding van een kinesist fysiotherapeut . Ik heb het gevoel dat als ik dit ga ondernemen ik eigenlijk na lange tijd maar iets onderneem, toch iets waar ik controle over heb. Wil dit lange tijd volhouden en hoop een beetje af te vallen , zal wel een jaar duren om geleidelijk wat gewicht te verliezen. Maar ja nieuwe levensstijl voor altijd volhouden want ik kom gemakkelijk aan en zeker met die medicijnen.
Verder voel ik me psychisch ook wat beter omdat ik me lichamelijk wat beter voel. Maar ja nu dat gevoel proberen wat aan te  houden. Mijn psychologe merkt wel op dat ik wel van de ene gemoedsstemming in de andere val maar ja ben dat ook al mijn hele leven gewoon. In therapie wel enige balans proberen te vinden.
Met de familie gewoon moeilijk ik probeer iedere voorstel af te wimpelen en zo hen voor te bereiden op weinig tot geen contact meer. Maar daar zal ik ook dan wel gemeenschappelijke vriendenkoppel gaan verliezen. Ik probeer me sterk te houden want dat drukt me enigszins naar beneden in mijn stemming. Maar probeer consequent te zijn en door te zetten. Al bij al heb ik veel nagedacht over wel of niet contact met hen maar we zitten op een andere golflengte en ikzelf haal helemaal niks uit die contacten dus ja er blijft niks anders over om voor mezelf te kiezen hoe moeilijk ook...
Al bij al begin ik voorzichtig ook eens wat plannen te maken om dingen te gaan ondernemen. Ik ben tevreden ook met iedere heel minuscule vooruitgang. Ik wens ook aan iedereen veel sterkte en moed toe. En toch enigszins aangename paasdagen toegewenst. Tot later groeten Cyranno

Wat goed om te lezen Cyranno!! Iedere stukje vooruitgang telt mee! Hou vol hoor je bent het wasrd! Hou ons op de hoogte

Wat goed om te lezen Cyranno!! Iedere stukje vooruitgang telt mee! Hou vol hoor je bent het wasrd! Hou ons op de hoogte

Dank je van harte Beusje ik hou jullie op de hoogte , ik hoop met jou ook redelijk tot hoors op het forum. Groetjes C.

Zo te horen goed bezig   en nu volhouden é.
Kan me ook wel voorstellen dat het lichamelijke effect heb op het geestelijke. Zie je overal al wel eigelijk, 'knappe' mensen zien er over het algemeen toch vrolijker / tevredener uit (hangt er ook van af ... wat is 'knap', maar dat is weer een ander verhaal).
Maar goed, als je voor je zelf lekker in je vel zit zegmaar, dan voel je je zelf geestelijk ook wel beter, toch? Zelf heb ik dat wel enigzins. Nou ik het er over heb, moet toch weer eens gaan 'sporten' (nouja, paar oefeningen met gewichten).
Dat sporten, onder begeleiding, is dat één op één of met een groepje? Dat tweede is misschien ook wel wat. Bij mij in de buurt heb je een app, genaamd Nextdoor, en daar vragen mensen ook wel eens van wie heeft er zin om samen een rondje te rennen oid. Dan heb je toch een stok achter de deur zegmaar en wie weet klikt het ook.

Wat familie betreft... heb je helemaal geen goede band of wat? Bedoel, bij mij is het zo, ik zie ook grotendeels van de familie niet of nauwelijks maar als je ze tegenkom dan is het gewoon van hé hoe is het en blablabla. Een oom van mij bijvoorbeeld is ook altijd al op zijn eigen geweest maar ... ja, kan er zelf wel goed mee opschieten. Als we elkaar tegenkomen, of wat dan ook, dan is het altijd wel goed weet je wel. 
Als ik jou begrijp wil je ook geen (of nauwlijks) contact met je familie? En wat gemeenschappelijke vrienden betreft, dat hoeft toch geen probleem te zijn lijkt mij? Met de ene kan je toch wel of beter opschieten dan met de andere, heeft toch niet zo veel te maken met de familie zelf dan?

En ohja, jij ook (en de rest) fijne paasdagen 
Nog leuke plannen of ... denk je, net als ik, kzie wel?

Nou Cyranno! gewoon goed bezig , voor jezelf, en meer niet . Hou het klein houd t  bij jezelf en zet die lijn door, Tuurlijk zal het wel weer eens slecht gaan tussendoor, nou daar heb je ervaring mee , dat trekt ook wel weer bij. 

Liefs,!

Wat goed om te lezen Cyranno,
stapje voor stapje doen we verder.
Fijn om te lezen dat je je lichamelijk dan ook wat beter voelt, 
ik ben blij voor je!
Je eetpatroon totaal omgooien lijkt me best moeilijk hoor. Heel veel succes en hopelijk heb je wat (niet-veroordelende) steun daarbij als het niet meteen lukt.

En de therapeut kan opmerken dat je wisselt in stemming maar daarom kom je toch ook therapie doen? Om samen te kijken naar balans. (sorry, voor mij is die opmerking een triggertje van "is het weer niet goed?") Je pakt de therapie toch maar op en probeert nog ook al had je een tijdje terug twijfels om nog een keer aan nieuwe therapie te beginnen. Je bent goed bezig lieve Cyranno!

Ja wat betreft fam. weet ik even niet wat ik moet schrijven aan je, behalve dat ik soms ook moeite heb in het contact door verleden. 

Liefs
en hopelijk een fijn weekend
1 chocolade-eitje mag nog wel toch (:

Dank je wel don t , Mabel en Joy voor jullie reacties. Ja don t de sport is samen met een fysiotherapeut om de oefeningen te leren kennen. Ik zit ook helemaal vast in mijn rug en tussen de schouderbladen en die wordt dan ook behandeld in de kinesi sessies. Dus de sport is één op één , de bedoeling is dan dat ik verder naar de sportschool kan trekken eenmaal de oefeningen zijn aangeleerd. Daar zie je mensen sporten en ben je ook niet alleen , zal me goed doen. Ja ik ga rustig aan verder doen , het afslanken op zich zal heel traag gaan ( medicijnen) maar kan me niet schelen zolang ik me maar fitter voel en niet altijd vermoeid. Maar wat ik opmerk is dat mijn stemmingen wel mijn motivatie beïnvloeden. Dus ga ik daar extra alert moeten op zijn. Ja familie beste don t ik heb er niet veel meer mee. Maar ja het ligt ook aan mij ik kan het verleden moeilijk loslaten. Misschien moet ik maar wat meer vergevingsgezind zijn en in het contact met hen gewoon mijn grenzen trekken in ieder geval ik ga ook diep in mezelf kijken. Waarom kan ik het verleden niet loslaten? Waarom zo angstig? Ik werk er verder aan en heb ook hulp in de therapie.
Ja Mabel het gaat met kleine stapjes ik zet mezelf ook niet onder druk. IK luister naar mijn lichaam maar het lastigste zijn die melancholieke stemmingen die maken dat je je dan niet zo goed meer voelt maar daar zal ik maar moeten leren mee leven denk ik. Tot mijn laatste dag zal ik wel stemmingen hebben. Vandaag voel ik me ook down en dat maakt het dieet dan eens zo moeilijk. Maar ik zet door op een traag tempo.
Ja lieve Joy, de therapeut leert me kennen haahhah er is soms een sessie dat ik van alles zou plannen in mijn leven en er is soms een sessie waar ik behoorlijk down ben en niets meer zie zitten. Aan ons om een beetje een balans te zoeken oh ja ik doe maar wat en ik ga door . Ik hoop ook alles goed met jou vele groetjes C.

Hoi allemaal enkele weken verder en ja , ik sta nergens. Mijn depressies en stemmingswisselingen en medicatie gebruik ja die winnen het van mijn dieet. Eerst en vooral lukt het me helemaal niet om de harde lijn te volgen qua eten als ik mijn hoeveelheid en calorieën sterk en drastisch verminder ja dan ben ik morgens als ik mijn medicatie moet innemen duizelig en zwak en moet gaan liggen. Dat is me een aantal keren voorgevallen dat ik moet gaan liggen , ik me heel zwak voel. Dat wijt ik dan aan mijn bloedsuikerspiegel , tekort aan suiker vallen zeg maar. Als ik dan nog verder ga diëten word ik zoo depressief je wil het niet weten. Dat is ook al geen voordeel. En dan nog nu en dan een enorme behoefte aan suiker toetje of iets hartigs en dat is dan een onbedwingbare drang eigenlijk . Oh ja ik kan niet geloven dat ik het ooit zag zitten om weer de dingen aan te pakken. Heel vlug in het proces stuit ik dan weer op mijn persoonlijkheidsstoornis mijn beperking. Ik ben het moe dat ik mezelf zo van de wijs kan brengen. Ik kan het gewoon niet , ik heb er de levenslust en de moed niet meer voor. Bah wat een vicieuze cirkel. Ik moet gewoon aanvaarden dat zulke grote dingen aan pakken me niet meer liggen. Ik  ben het gewoon zat dat men niks aan me ziet en ik normaal moet doen in mijn dagelijkse leven en dat ik met grote problemen kamp eigenlijk. Mijn vriend functioneert normaal en ik moet mee en er wordt weinig rekening met me gehouden dat ik een beperking heb. Misschien moet ik maar eerst leren aanvaarden dat ik eigenlijk gewoon ziek ben. Bah ik ben ontgoocheld in mezelf....

Ach Cyranno, laat maar even gaan en kijk dan maar weer verder , pak weer wat terug.  Kleine aanpassingen. Zo klein dat het niet veel moeite hoeft te kosten om door te voeren en vol te houden. 

Rustig aan,  liefs!

Het valt ook niet mee. Ad ontregeld je voedsel inname al, doordat de verzadiging in je hersenen niet meer goed wordt geregeld ,  en ap is helemaal n drama, doordat je laadt krijgt van zgnd medicatiehonger , eet en zoet zucht. 

Liefs