Nooit eerder zo openlijk gelucht geloof ik...
Bang anderen een vervelend gevoel te geven of vervelend over te komen, maar ik zit echt vast... al heel lang...

Ik ben inmiddels zo’n 20 jaar depressief schat ik... Met tussendoor goede momenten...
20 jaar geleden deed ik mijn eerste zelfmoord poging welke mislukte en waar ik gelukkig zonder levertransplantatie mee weg ben gekomen.
Dat prees mij uiteindelijk even gelukkig, maar deed later weer een poging. En een jaar later weer ? 5 jaar later weer en nooit meer gezien ik er te stom voor was kennelijk... koos wel steeds voor de zachte variant pillen, maar hoe uitgedacht ook, ik werd gevonden... Mijn wens gaat echter nooit weg...
Maar door omgeving zou ik het niet snel meer doen... Zou het ook niet meer kunnen en willen gezien ik een kind heb...

Echter ben ik uitgevallen van werk vorig jaar... en wil uwv natuurlijk dat ik weer ga werken. Ik volg therapie, maar verbetering gaat langzaam... De druk mbt werk maakt dat ik ga glijden merk ik... Ik ben bang dat als ik zo weer moet werken en werk de stekker eruit trek omdat het simpelweg te zwaar is... ik ben nu thuis en krijg alles net een beetje gedaan met een enigszins tevreden gevoel. Voor zover dat kan wanneer je het liefst wel gewoon zou werken en alles doen... maar realiteit is dat ik sociale contacten nu een beetje kan opbrengen en er enigszins van geniet, maar dat die ruimte bij werk er niet meer is... de energie mist... eigenlijk ben ik het meest bang voor mijzelf straks... Ik vind de situatie zoals die is al kloten, maar leefbaar, maar die druk erbij... herkenbaar voor iemand dit?? Iemand tips? Ik eet gezond ik sport als een malle... ik praat wekelijks met een psycholoog, focus op een positieve mindset, doe affirmaties en onderzoek naar de positieve mens en blijf depressief

Welkom op het forum. Hier kun je luchten zo veel als je wilt ;-). Veel mensen hier, ook ik, zullen je verhaal herkennen.

Zo te zien doe je al heel veel om met je depressie om te gaan. Goed hoor. Depressie is een rotziekte en er zijn denk ik geen pasklare oplossingen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander.

Maar het is misschien een troost te weten dat je niet alleen bent en dat je hier altijd terecht kunt.

Veel sterkte en liefs,
Alais

Welkom BS85,

Mij tip is als ik dit zo lees, absoluut zeker niet gaan werken!
Vraag hulp bij de ggz dat ze een verklaring afgeven oid  om het uvw op afstand te houden, dat die druk er af word gehaald. Dit helpt echt niet bij herstel. 
Je kan 2 jaar in de ZW zijn, dan keuring Wia. 

Mij klinkt het dat je zeker in de ZW thuishoort momenteel. En alle acties voorgeschreven op het herstelpad doe je al, overigens heel knap. Dat zou voldoende moeten zijn. Meer kan een mens niet doen, het valt niet af te dwingen. Tijd is cruciaal, hoe zwaar dat ook kan zijn.
En hier schrijven werkt voor velen ook goed! Wees welkom!

Liefs, Mabel

Dank voor jullie lieve reacties... Ik heb het vandaag ook opengegooid bij mijn therapeut, ik kom er gewoon niet uit hoe graag ik ook wil... Het is idd een rotziekte... ik hoop dat ik hem binnenkort eens van mezelf los mag snijden

Hoi Bs,

En hoe reageerde je therapeut op je onmacht?
( Ik hoop hoopgevend en begrijpend.)


liefs, Mabel

Wat zwaar Blacksheep, kan me voorstellen dat je dat er echt niet bij kan hebben nu. Die UWV snapt er soms geen donder van (al heb ik heel aardige mensen gesproken, maar de regels...), Hopelijk kan je therapeut er iets in betekenen.

Nooit eerder zo openlijk gelucht geloof ik...
Bang anderen een vervelend gevoel te geven of vervelend over te komen, maar ik zit echt vast... al heel lang...

Ik ben inmiddels zo’n 20 jaar depressief schat ik... Met tussendoor goede momenten...
20 jaar geleden deed ik mijn eerste zelfmoord poging welke mislukte en waar ik gelukkig zonder levertransplantatie mee weg ben gekomen.
Dat prees mij uiteindelijk even gelukkig, maar deed later weer een poging. En een jaar later weer ? 5 jaar later weer en nooit meer gezien ik er te stom voor was kennelijk... koos wel steeds voor de zachte variant pillen, maar hoe uitgedacht ook, ik werd gevonden... Mijn wens gaat echter nooit weg...
Maar door omgeving zou ik het niet snel meer doen... Zou het ook niet meer kunnen en willen gezien ik een kind heb...

Echter ben ik uitgevallen van werk vorig jaar... en wil uwv natuurlijk dat ik weer ga werken. Ik volg therapie, maar verbetering gaat langzaam... De druk mbt werk maakt dat ik ga glijden merk ik... Ik ben bang dat als ik zo weer moet werken en werk de stekker eruit trek omdat het simpelweg te zwaar is... ik ben nu thuis en krijg alles net een beetje gedaan met een enigszins tevreden gevoel. Voor zover dat kan wanneer je het liefst wel gewoon zou werken en alles doen... maar realiteit is dat ik sociale contacten nu een beetje kan opbrengen en er enigszins van geniet, maar dat die ruimte bij werk er niet meer is... de energie mist... eigenlijk ben ik het meest bang voor mijzelf straks... Ik vind de situatie zoals die is al kloten, maar leefbaar, maar die druk erbij... herkenbaar voor iemand dit?? Iemand tips? Ik eet gezond ik sport als een malle... ik praat wekelijks met een psycholoog, focus op een positieve mindset, doe affirmaties en onderzoek naar de positieve mens en blijf depressief

Hoi blacksheep fijn dat je je verhaal doet op het forum, het is heel herkenbaar, de lange jaren depressie nl 20 jaar is heel wat maar ik begrijp het maar al te goed. Je hebt al heel veel mee gemaakt en heel diep gezeten zoals je schrijft. Je bent moedig voor je kind en je omgeving dat is een stimulans om verder te doen. Een grote stimulans . Ik wil je vooral zeggen dat je veel moed hebt en je best doet , je doet je werk thuis , je praat met een psycholoog en je doet affirmaties en positiviteit het zijn zeker heel goede dingen. Je probeert een uitweg te zoeken. Met verband tot je werk ik begrijp je tekort aan energie het vraagt teveel van je , de druk , het contact met collega s en werkgeven het is niet niets als je depressie hebt. Heb je ook een psychiater? Die kan je misschien begeleiden en ervoor zorgen dat je depressie serieus genomen wordt en dat je wordt afgekeurd op werk. Samen met een dokter en psycholoog zou je genoeg bewijzen moeten hebben voor afkeuring. Dat is hoe het bij ons in Belgie gebeurd nl. Ik heb hetzelfde meegemaakt en ben nu al een aantal jaren thuis. Het was heel zwaar om mijn werk op de arbeidsmarkt te moeten loslaten maar het kon niet anders. Ik doe nu een beetje vrijwilligerswerk om mijn bestaan wat zin het geven en aan mijn zelfvertrouwen te werken. Probeer je problemen goed aan te kaarten met een psychiater die hebben nl veel te zeggen en begrijpen je problematiek. Probeer verder te gaan in je positiviteit je zal groeien en eens zie je wat licht aan het eind van de tunnel. Ik wens dat het gauw beter met je gaat grtj Cyranno

Goed dat je dit hier vertelt, is herkenbaar. Mooi dat je noemt om je kind geen poging meer te willen doen, respect want doordoen is moeilijk. Iemand anders merkte het ook op, vrijwilligerswerk kan een optie zijn misschien al is het maar kort per week. Heb je vast zelf ook bedacht maar het is voor jezelf goed om iets voor een ander te doen he. Dat je een functie hebt, dat het wat ui maakt of je er bent. Dat kan natuurlijk ook thuis zijn als mamma en huismanager….. daar kan je je misschien op richten he. 
Wat een tocht 20 jaar. Heb er zelf zon 18 oo zitten met terugkerende depressies. Nu net anderhalf jaar zonder antidepressiva maar nu toch terug depri. Opbouw medicatie maar weer he, er zit niet veel anders op.
Nu ja er zijn altijd weer mensen die het zwaardee hebben. Schrale troost maar is wel waar he. Tel je zegeningen zeggen ze, iedere dag. Dat kan toch wat houvast geven he. Nou ik zit zelf slecht in mijn vel nu dus meer kan ik even niet bedenken. Je bent goed bezig….