Een paar weken lang is het best okee gegaan. Nog wel last van schommelingen tijdens de dag, voornamelijk in de ochtend slecht en later op de dag beter. Slapen ging ook beter en kon nachten maken van 5 uur zonder wakker te worden om vervolgens nog een aantal uur beetje te doezelen. Is dat goed? Geen idee.. vorig jaar sliep ik nog langer achter elkaar door zonder problemen.

Sinds een paar nachten werd het steeds wat minder en gisteren toch weer een paniekaanval vlak voordat ik wilde gaan slapen. Slecht geslapen uiteindelijk en heb maar een oxazepam genomen om wat rustiger te worden en die paniekgedachtes weg te krijgen. Paniek afgewisseld met hele sombere gedachten en gevoelens weet niet wat ik erger vind van die 2. 

Slecht slapen, paniek, depressief en ondertussen denkt iedereen dat het weer beter ging want dat heb ik gezegd, elke dag een klein beetje beter, en dat ging het ook. Ik zou alles toch weer moeten kunnen. Werk trekt aan me, gezin trekt aan me en allerlei vragen en verwachtingen of ik morgen, volgende week of volgende maand afspraken kan maken of dingen kan regelen. Nee zeggen lukt niet zo goed dus allemaal ja’s met een “maar” erbij van ik weet niet hoe ik me voel dan.

Ik wacht nog op behandeling vanuit de GGZ. Intake ging redelijk snel maar er is nog geen plek op het moment om verder te gaan met behandelen. Gevoelsmatig is er geen enkele vooruitgang waardoor ik het idee krijg dat het achteruit gaat stapje voor stapje totdat die rollercoaster weer naar de diepte gaat zonder dat je het kunt stoppen eenmaal voorbij die apex. 

Leven van dag tot dag, misschien dat afgelopen dagen erbij hoorde als extreme schommeling neerwaarts en morgen weer een stapje vooruit is.

Wat zijn jullie ervaringen?

De schommelingen herken ik en dat het periodes minder gaat.
Wat vervelend dat je nu weer zoveel last hebt en het minder gaat.
En GGZ kan soms lang wachten zijn, frustrerend

Hoi Guido, 

IK herken het slechte slapen en ook het wachten op GGZ als het soms best dringend is. Ik heb dat in het verleden wel gehad. 

Heb je iets te doen overdag, wat je afleidt en wat structuur geeft? 
Verder schijnt het goed te zijn voor je biologische klok om rond middaguur naar buiten te gaan. 

Zomaar wat tips na meer dan 17 jaar struggelen ;-) Ik hoop dat je een depressie kunt voorkomen.

Ik vermoed dat je mogelijk te snel wil gaan - en de omgeving natuurlijk ook. 
Er is ook niks mis mee om af en toe wat uit te proberen , maar dan wel zonder allerlei verwachtingen die er aan vast zitten. 
Het is geen verloop wat zo even langzaam maar zeker maar vooruit gaat en blijft gaan , maar  enorm grillig. Ik heb het ook altijd lastig gevonden. En nog steeds. 

Ik weet ook niet meer wanneer een mens nu eigenlijk goed slaapt,  ik slaap heel anders dan bijvoorbeeld 20 jaar geleden. 8 uur door slapen of iets dergelijks dat vindt bij mij nog maar zelden plaats. Het is zoals het is.

Liefs

Hoi Guido, 

IK herken het slechte slapen en ook het wachten op GGZ als het soms best dringend is. Ik heb dat in het verleden wel gehad. 

Heb je iets te doen overdag, wat je afleidt en wat structuur geeft? 
Verder schijnt het goed te zijn voor je biologische klok om rond middaguur naar buiten te gaan. 

Zomaar wat tips na meer dan 17 jaar struggelen ;-) Ik hoop dat je een depressie kunt voorkomen.

Hoi Feline,

Bedankt voor je bericht en tips. 17 jaar al, jeetje. Moet erg frustrerend zijn (geweest) op sommige momenten. De depressie heb ik al maar laatste week minder diep dan een tijdje geleden en hoop ook dat het niet weer daar komt.

Dagelijks ga ik een stukje lopen of fietsen om even buiten te zijn en in beweging te zijn. Van de bedrijfsarts moest ik ook gaan sporten maar daar heb ik me nog toe kunnen aanzetten. Meestal doe ik dat in de ochtend zodat ik me even helemaal alleen helemaal klote kan voelen en huilend kan lopen zonder dat iedereen je gek aan zit te kijken. 

Ik spreek een paar keer per week af met familie of vrienden waar ik even mijn hart kan luchten. Veel herhaling van wat ik voel of juist niet voel. Het is vaak hetzelfde maar gelukkig zijn het de mensen bij wie het kan en mag. 

Dat wachten totdat er plek is is nou eenmaal hoe het is alleen gebeuren er wel wekelijks dingen die zo heftig binnenkomen dat elke vooruitgang weer teniet wordt gedaan voor mijn gevoel en je in een soort terugkerende staat komt. Zelfs van kleine dingen kan ik van slag raken of paniek van krijgen met gevolg dat ik slecht slaap. De depressiviteit gaat hierdoor ook weer slechter. Niet uit bed kunnen komen, helemaal niet zelfredzaam meer zijn tot emotieloos en gedachtes aan de dood. Heel heftig als ik dit zo teruglees maar zie dat veel mensen hier op het forum dezelfde struggles hebben.

Groetjes!

---

Ik vermoed dat je mogelijk te snel wil gaan - en de omgeving natuurlijk ook. 
Er is ook niks mis mee om af en toe wat uit te proberen , maar dan wel zonder allerlei verwachtingen die er aan vast zitten. 
Het is geen verloop wat zo even langzaam maar zeker maar vooruit gaat en blijft gaan , maar  enorm grillig. Ik heb het ook altijd lastig gevonden. En nog steeds. 

Ik weet ook niet meer wanneer een mens nu eigenlijk goed slaapt,  ik slaap heel anders dan bijvoorbeeld 20 jaar geleden. 8 uur door slapen of iets dergelijks dat vindt bij mij nog maar zelden plaats. Het is zoals het is.

Liefs

Hoi Mabel,

Dat te snel willen gaan zegt iedereen om me heen. In mijn familie zeggen ze ook dat ik niet te veel te snel moet willen maar eerst het maar accepteren.. Daar ben ik niet zo goed in en moet daarin hulp krijgen vanuit de psycholoog waarop ik aan het wachten ben. 

Dan weer het kringetje rond want als het dan weer iets beter gaat teveel dingen ondernemen, ook omdat binnen de thuissituatie dit een beetje verwacht wordt. 

Accepteren en loslaten is gewoon heel lastig..

Bedankt voor je bericht!

Groetjes.

Ik ben ook niet goed in accepteren Guido,
 maar er zit weinig anders op dan het met mijn ' eigen handleiding' te doen (alleen ken ik die nog steeds niet goed). 
Wat de ene keer prima lukt kan andere keer weer teveel zijn en dan onmogelijk lijken .

 Ik kan er nog steeds een punthoofd van krijgen, want dat maakt plannen niet eenvoudig en voor sommige anderen kun je dan als onbetrouwbaar worden bestempeld, en dwingerigheid ,  ongeduld helpt zeker niet vanuit de omgeving  bij acceptatie.  

Het is per dag bekijken hoe het ervoor staat en een voorzichtige inschatting van de komende dagen proberen te maken. Maar volgende week is bewijzen van spreken al te veel vooruit.  

Groetjes

Lijkt me ergens toch wel fijn dat de mensen om je heen je dan tijd gunnen zo te lezen.
Het omgedraaide kan ook zijn, dan andere/omgeving aan je loopt te trekken en niks lukt voor jezelf..

Iedere dag even naar buiten lijkt me al heel goed! 
Ik heb weken gekend waarin opstaan uit bed al teveel was. Ik weet dat het enorm frustrerend kan zijn dat je anders wil, ik zit op dit moment ook met veel frustratie dat ik meer wil aanpakken/doorpakken, maar jezelf ook tijd gunnen is niks mis mee. Proberen de dingen te (blijven) zien die gelukt zijn die dag. 

Helpt het je ook om naar buiten te gaan?

Hoi Joy, 

Naar buiten gaan werkt meestal wel voor mij en ik leg het mezelf ook wel op om dit te doen. Voelt als een soort van kleine overwinning als de zin er misschien niet is maar toch gedaan te hebben. Een hobby heb ik niet echt afgezien van lekker hangen op de bank een serie bingen of even gamen. Wordt ook niet echt aangeraden om de hele dag te doen tijdens een depressie of andere aandoening en ik merk ook dat ik het ook niet echt volhoud.

Soms zou ik ook wel het liefste de hele dag in bed willen blijven liggen en niks doen. Door mijn kinderen moet ik er toch uit elke dag en ondanks dat ik dat eigenlijk niet wil, eenmaal uit bed en aan de gang werkt het wel. Die eerste momenten zijn alleen zoooo naar.

De frustratie ken ik ook want je weet ook hoe je je op andere momenten hebt kunnen voelen en dat is er dan niet. Het plezier en zin in dingen weer hebben en het liefste moet het morgen weer terug zijn. Dus de tijd gunnen moet ik denk ik ook nog leren en minder streng zijn voor mezelf. 

Vanuit mijn omgeving is het wisselend qua geduld en begrip. Sommige naaste mensen waarvan ik wil dat ze het zouden kunnen begrijpen hebben dat niet. Andere mensen waarvan ik het niet verwacht had hebben dit wel dus dat is ook fijn. Ik kan ook niet verwachten dat belangrijke mensen in mijn leven maar alles on hold zetten om er voor mij te zijn maar het lijkt nu wel alsof ze er nul rekening mee houden en dat doet pijn.

Bedankt voor jullie lieve reacties!

Dat naar buiten om het naar buiten gaan omdat dat dan zo goed zou zijn werkt bij mij dus helemaal niet. 

Ik moet er n doel voor hebben, of het nou tuin opruimen, n klus ,  n afspraak, activiteit of wat dan ook is. En dan wil ik erheen of terug best n mooie route meenemen fietsend of lopend en kan ik ervan genieten .  Maar als doel op zich, daar krijg ik mezelf over t algemeen de bank niet mee af. 

Groet

Tja.. elke dag is er wel wat te doen toch als doel? Boodschapje doen in de winkel, even oud papier weggooien en dat soort dingen. Ik probeer wel dagelijks iets in huis te doen als doel zoals de was of stofzuigen. Van die kleine taakjes die ook prima nog een paar dagen kunnen blijven liggen.

Snap wel wat je bedoelt al vind ik zelf de wandelingen en fietstochtjes zonder doel wel fijner. Misschien ook omdat bij mij de natuur vrij dichtbij is en ik binnen een paar minuten in de weilanden en polders kan staan met veel natuur.

Groetjes,