Morgen veel afspraken, heb vaak erg veel moeite met afspraken.
Eerst morgenvroeg werken, gelukkig voel ik me niet heel slecht en is vrijdag meestal wel een redelijke dag.
Daarna snel boodschappen doen en nog snel bij mijn moeder langs die alzheimer heeft en het moet snel want daarna heb ik nog een afspraak.
Op de avond nog een afspraak met vrienden, hoop maar dat ik het zo lang volhou...val vaak om na een uur of 10 wakker te zijn.
Heb vaak helemaal geen energie meer om naar mijn moeder toe te gaan, ze loopt maar wat rond en er komt eigenlijk niks meer uit.
Dus het is een beetje naar de klok en de muur kijken tot de plicht weer gedaan is.
Vaak voel ik me schuldig als ik er niet heen ga, maar het draagt ook nergens meer toe bij.
Ik mis haar eigenlijk helemaal niet en denk ook zelden nog aan haar.
Heb denk ik ondanks haar goede bedoelingen veel van mijn klachten aan haar te danken.
Altijd strijd gehad met haar kwam zo vaak met stress bij haar vandaan soms enorme ruzie, 10 jaar geleden het contact verbroken met haar.
Maar ja ze kreeg alzheimer ik dacht eerst dat ze het gewoon verzon om mijn aandacht te krijgen.
Uiteindelijk toch maar de keuze genomen om nog een keer contact met haar te zoeken...aangezien het risico er was dat het waar was.
Nog 1 keer met haar kunnen praten toen ze nog redelijk bij was...het was een goed gesprek zover ik het me kan herinneren.
Nou ja...toen ze ziek was, was er ook geen reden meer tot strijd en heb ik haar veel geknuffeld...wat ik voorheen absoluut nooit wou.
Heel jammer dat het zo tussen ons is gelopen...ze zag blijkbaar weinig goed in mij en al deed ik nog zo mijn best, het maakte geen enkel verschil.
Sterker nog ze strafte me als het goed ging en was eigenlijk alleen erg zorgzaam als ik op leven na dood was.
Het stimuleerde me vaak om totaal niet mijn best te doen, aangezien het toch niks uithaalde en haar beeld dan maar te bevestigen.
Aangezien ik altijd de schuldige was aan alles wat er fout ging in haar of mijn leven, zit dat er nog steeds in.
Een vriendin vroeg mijn moeder een jaar of 10 terug waar ik  bij was of er ook iets positiefs aan mij was... toen bleef het stil.
Blijf mezelf eindeloos overal de schuld van geven, keihard voor mezelf...ok al is het rationeel niet realistisch.

hoi Desireless,

Ik vind het bewonderingswaardig dat je nog naar haar toe gaat. Haal je er nog wel wat uit met naar haar toe gaan? Het is een hele opgaaf om voor je moeder te zorgen, haar aandacht te geven als dat je geschiedenis met haar is. Ik vind het knap dat je nog gaat. Sterkte vandaag met je dag en de afspraken die je hebt, ik hoop dat het je gaat lukken!


groet,
Run

hoi Desireless,

Ik vind het bewonderingswaardig dat je nog naar haar toe gaat. Haal je er nog wel wat uit met naar haar toe gaan? Het is een hele opgaaf om voor je moeder te zorgen, haar aandacht te geven als dat je geschiedenis met haar is. Ik vind het knap dat je nog gaat. Sterkte vandaag met je dag en de afspraken die je hebt, ik hoop dat het je gaat lukken!


groet,
Run

Bedankt voor je lieve reactie Run,

Ik haal er niks meer uit om naar haar toe te gaan behalve dat mijn schuldgevoel van het niet gaan even weg is.
Ga voortaan proberen vaker hier dingen op te schrijven zoals ik je al verteld heb...voelde ik gister tijdens het schrijven voor het eerst emoties omhoog komen.
Kan alleen niet meer terughalen of het emoties waren om mijn eigen verdriet of dat ik het verdriet van mijn moeder voelde.
Weet ook niet of het toeval was dat ik emoties voelde, zal iig proberen vaker mijn verhaal te doen en hier mijn hart te luchten...misschien heeft een ander er ook nog iets aan

hoi Desireless,

Wat een goed idee om vaker je verhaal te gaan doen. Van je af schrijven kan opluchting geven, of zoals in jou geval, dichter bij je gevoel brengen. Lijkt me heel prettig. En zoals je zegt misschien heeft iemand anders er ook nog wat aan, al is het alleen herkenning. succes.

groet,
Run