Soms kan bepaalde therapie wel helpend zijn voor bepaalde mensen denk ik, desireless.
Ik weet een meid van m'n opname die daarna geloof ik helemaal "gefixt" is. Spreek haar niet meer persoonlijk, en op social media kan iemand zich ook fijner voordoen natuurlijk maar het ziet eruit alsof ze daarna helemaal 'beter' is gebleven.

Heb sterk een vermoeden als je klachten niet langdurig of diep gewortled zijn de kans van slagen best redelijk kan zijn, anders lijkt me de kans van slagen niet heel hoog.
Maar het is een vermoeden door de mensen die ik gesproken heb hier en persoonlijk, echte cijfers heb ik niet.
Hoor ook wel van personen dat ze baat hebben gehad bij bepaalde therapie.

Het gevoel van falen herken ik wel, na de 3e ( of 4e was het al? )  therapie had ik echt het idee dat ik te stom was om te therapieën. Ik dacht, of zij begrijpen mij niet, of ik begrijp het gewoon niet en dan kan ik het ook nooit oplossen. Einde verhaal voor mij.. 

Ben er ook mee gestopt na 10 behansdelingen of zo, ben nu meer bezig zelf dingen uit te zoeken en een oplossing voor te vinden.

Zelf kan ik ook wel regelmatig van me af bijten en gemeen terug doen, maar dan nog vind ik het gewoon # dat het zo moet. En ik blijf er dan ook nog best lang mee zitten. 

Soms is het beste moeilijk hoe je het beste kan reageren in een situatie en wat het beste voor jou is en wat je het minste stress geeft.
Als ik me zwak voel doe ik na het conflict kortaf tegen de persoon, als ik me sterk voel confronteer ik ze...hangt er ook een beetje af van wie het is.

Ik heb zelf ook zitten pluizen naar hoe je hersenen werken ect. En er zijn onderzoekers/wetenschappers die zeggen dat je brein letterlijk veranderd als je traumatische dingen meemaakt. Het kan ook weer terug veranderen, maar ik denk dat het te vergelijken is met een auto die total loss is. Als er teveel schade is word het gewoon heel moeilijk om dat te herstellen..

Heb documentaires gezien van uiterst diep getraumatiseerde mensen, daarvan leken er toch een aantal langdurig (meerdere jaren) hersteld te zijn.
Het viel me enorm op dat je geest door dingen los te laten in korte periode echt compleet veranderd.

Verder vind ik Gabor Mate ook wel interessant en hoe hij naar trauma kijkt. 

Wat is voor jou rust ervaren dan? 

Rationeel met dingen omgaan kan me helpen anders blijf ik bezig met denken aan vervelende dingen en trauma's probeer er gewoon niet meer over na te denken. 
Als er uiteraard iets emotioneels gebeurd of ik loop tegen iets aan waardoor ik getriggered wordt dan is het ineens weer heel moeilijk.
Over het algemeen gebeurd er niet veel en gebeurd  99% vooral in je hoofd. 

Ik merk dat ik van teveel rust ook weer onrustig word, haha. Dus nou ja, soms creeër ik m'n eigen stress..

Vandaag weer bij de groep geweest. Wederom weet ik niet wat ik met de feedback moet. Frustrerend. 
Ik ben erover aan't denken wat het me dan opleverd om nog te gaan maar op het moment weet ik ook even niet wat anders.. Iedere week daar geeft ook weer ff iets van structuur ofzo. Dan breng ik anders maar niks in en ga ik alleen in op groepsgenoten.

Maar toch blijf ik me dan niet begrepen voelen. Zoiezo bij GGZ niet maar ook daar niet.
Ook frustrerend. En verdrietig ook wel..
Deze week heb ik ook weer gesprek met m'n POH. 
Ik ga aangeven dat ik behoefte voel om wat meer te praten over de dingen die gebeurd zijn maar zou wel fijn zijn als dat ergens kan waar daar ruimte voor is, waar het er mag zijn. Waar er niet meteen geroepen word dat ik het los moet laten.
Dan is het voor mij net alsof ík er niet mag zijn


Ik ben blij dat ik nu weer naar bed kan, zo enorm klaar met de dag

Heel terecht Joy, 

Blijkbaar is deze groep niet gericht op traumaverwerking . 
Wat is het l voor een groep ? 

Leuk al dat algemene  'loslaten', maar dan mag je het nog wel eerst hebben 'vastgepakt' , 
van alle kanten er naar  hebben bekeken , er over vertellen en  erbij voelen wat er te voelen  valt en dat verwerken tot het ' klaar' is . 

Bij sommige zaken word dat punt nooit bereikt, maar word het leven wel wat vdraaglijker, doordat het over de hele linie wat beter gaat.  Je kan er wat beter mee leven. 
 
Dat is los kunnen laten . 
 Niet  gewoonweg  communiceren  'dat je moet loslaten ' , dat is  inhoudelijk leeg, slaat nergens op en dan voel je je niet begrepen want dan word je ook  niet gehoord , erkend , en dus niet begrepen. 

Loslaten in de zin van '  je laat het er zijn , of je laat het voor wat t is '    en je gaat er aan voorbij , dat kan pas als het voorgaande is gebeurd . 

Het laat zich niet negeren en blijft zich roeren. 
Soms zijn mensen in staat zoiets goed weg te stoppen en er overheen te leven .  Mij persoonlijk is dat tijdelijk gelukt. (Maar nu  helemaal niet meer)

Het ggz aanbod,  laat dit hele stuk over het algemeen graag links liggen en is ingesteld op hier/ nu en huppetee doorgaan  en bied daarvoor kortdurend lopend en veelal niet persoonlijk  aanbod .
 Je hulpvraag word daar dan  ingepast. Voor veel mensen werkt dit niet.  ( Het is niet persoonlijk overigens :  systeem ggz en kostenbeheersing, en representatief voor  de huidige maatschappij ,  dat is ook iets heel anders dan n ' samen' leving ) .

Daarom is het belangrijk dat je goed helder krijgt wat je hulpvraag is. 
Dan kun je ermee de boer op en  kijken naar een goede plek om het werk  te doen wat nodig is.  (Bij voorkeur een plek waar het in zn geheel mogelijk is.) 

Soms ( in mijn geval,)  is dat er echter niet ,  moet je het in stukjes knippen  en op tig plekken bij elkaar scharrelen ,  afhankelijk van je trauma- type/ je hulpvraag). 
(- of je hebt een flinke zak met geld nodig. ) 

De pest daarvan  is : je zult het werk  veelal zelf moeten  uitzoeken,  zelfhulp,   is mijn ervaring,  door veel te praten,  zelfstudie  ( ik lees, denk en schrijf veel erover) , en mogelijk   lotgenotenvontacten  die ook gericht  bezig zijn met verwerking van zo ongeveer hetzelfde type traumatisering. 
 Aansluiting maken bij e community s  bijvoorbeeld.  

Er lopen zo ontzettend veel beschadigde mensen rond met hun ellende onder de arm  die ze nergens kwijt kunnen ,(en gelukkig  is er dan nog internet bijv)   


Sterkte en liefs

Ja herkenbaar Mabel. Precies dat

De groep is geloof ik een mengeling van (ex)verslaafde en GGZ-"labeltjes"  dat ge-mentort word.
Ervaringsdeskundige kun je het nu ook noemen.
Nou ja, ik vraag me dan wederom af of het dan bij mij ligt of dat ik gewoon niet begrepen word.
Iedereen heeft ook eigen/andere problematiek. 

Dank voor je berichtje

Joy, 

Het maakt niet zoveel uit of het aan hen of jou  ligt . 

Je voelt je niet begrepen, gehoord , en die behoefte heb je . 

Ws is dit n soort herstelgroep achtig iets die bepaalde thema s doorloopt, ? (dit is geen therapie/ brhandeling) ,  
en zit jij met n individuele kwestie waar je behandeling  of begeleiding voor wil. ? 
Dan sluiten je vraag en dat aanbod ook  helemaal niet aan op elkaar .  Je zit op de verkeerde plaats met je behoefte , krijg ik de indruk. 

Dat wil niet zeggen dat je voor overige zaken er geen steun kunt vinden , of inzicht , of ergens opmerkzaam op kan worden gemaakt. Het maakt die groep op zich niet waardeloos , en jouw behoefte ook niet , maar er is geen match. 

Liefs

Ja klopt Mabel.

Voor anderen zal het ook wederom heel helpend kunnen zijn. De waarom-vraag komt toch bij me op, dit is ook niet de eerste therapie (vorm) waar ik het idee heb dat 't niet aansluit,  soms lijkt het me ook handig om af te vragen waar dat aan ligt. Maarja, mezelf erover blijven afvragen is ook weer niet helpend..
Online lees ik ook wel eens verhalen over therapie hoe anderen dat ervaren en dan denk ik, zo ervaar ik de hulpverlening eigenlijk overwegend niet. Dat kan aan mij liggen, aan de hulpverlening. Ik houd het vaak maar op beide..  En blijf voor nu dan toch weer proberen naar aansluiting te zoeken.

Het afgelopen weekend heb ik weer wat meer last gehad van m'n angst. Niet dat ik daardoor niets gedaan heb of niks heb kunnen doen. Maar het is wel vermoeiend. Continu in mezelf herhalen dat het wel oké is. Alles is oké.. Momenten misselijk en last van gerommel in m'n darmen en wat daarbij komt. Het zal misschien ook komen omdat ik op een lagere dosis medicatie zit. 
En op zich kan ik dat angstgevoel redelijk "handelen" inmiddels,  het is ook niet echt tot een paniekaanval gekomen en ik heb nog "paniekpillen" voor het geval dat.. 
Maar echt fijn is het natuurlijk niet. In sociale situaties zit ik dan soms wat te draaien. Ik wil niet altijd iedereen vertellen dat ik met GGZ-labels loop, soms vertel ik het wel eens, of dat ik medicatie neem. 
En van de mensen met wie ik vaak omga weten geloof ik wel meerdere dat er "iets is" of dat ik medicatie neem.

Nou ja, wel lastig.. want als dit langere tijd aanhoud dan toch maar weer een hogere dosis? (met daar weer bijwerking van?)  Pfff.. 
In januari ga ik overleggen met m'n huisarts om misschien over te stappen naar andere medicatie en wil zien hoe ik me daar dan bij voel. Op psychosenet was ik al de keuzetool-overzicht aan't bekijken welke AD en wat dan de meest voorkomende bijwerkingen zijn.

Vandaag toch weer xanax genomen.. ik had een  gesprek bij CSG en misschien had ik er toch meer spanning bij als gedacht (of misschien was die er zoiezo al, het weekend had ik ook al last van m'n angst)

Op zich vond ik het niet een heel vervelend gesprek, alleen zij stuurde me weer terug naar Slachtofferhulp.. (zucht!)
Ik vertelde over hoe ik het gesprek daar ervaren had en dat dat dus ook onderdeel is waar ik tegenaanloop. Ik voel me niet begrepen, ik krijg telkens te horen dat ik of niet op de juiste plek ben voor hulp of de hulp loopt "scheef" ( en maakt het op die manier juist erger voor mij)
Ze zei wel dat ze me niet het gevoel wil geven dat ik weer zomaar afgescheept word ( ja dat gevoel ken ik idd) en ze wilde gezien te tijd, een nieuwe afspraak maken en dan iets meer tijd plannen. 

Daarna ben ik van m'n laatste centjes even warme koffie gaan halen en in de bibliotheek gaan zitten. Normaal helpt dat wel, na zo'n gesprek. Even wat lezen, even wat voor me uitstaren in het koffie tentje. Even "afschakelen" of wat afleiding tussen de mensen.
Maar nu heeft het niet geholpen. Ik ben weer helemaal op, alles is teveel. M'n bankrekening is letterlijk leeg en ik voel me ook steeds weer op dat punt terecht komen. Leven kost teveel energie, het is te moeilijk. Emotioneel, mentaal, fysiek (en ook letterlijk financieel) 
Eenmaal thuis heb ik met m'n laatste energie nog iets opgewarmt wat als maaltijd kan doorgaan. 
Nog even checken of de diertjes even vooruit kunnen met eten en water. 
Ik probeer dit nog te schrijven, wat er is

Maar ik móet even uit, weg.. het is teveel, alles. Het moment van wandelen om boosheid of verdriet even weg te wandelen is het al voorbij, het moment dat van me afschrijven helpt is al voorbij. Het moment dat ik "crisis" kan voorkomen is al voorbij. En hulpverlening die verlangt dat dat kan, snapt het niet. Ik kan hooguit nu proberen " de schade te beperken". Een afspraak bij de huisarts plannen voor te zeggen dat het niet zo lekker gaat is me nog gelukt. 
Niet teveel overdosis pillen nemen
En het iemand even laten weten? Dat kan het soms ook nog erger maken, als er verwacht word dat het opgelost word, dat ik het nog kan negeren, dat het er niet moet zijn.. 

En ik vind het verdrietig, volgende week zou een drukke week worden voor mij maar ik keek er toch naar uit. Meehelpen met kerstpakketjes maken met vrijwillig werk.
Maar nu is alles teveel, de wereld is teveel, alles voelt teveel, ik voel teveel, ik ben teveel..
En alsof ik het moet opnemen tegen een veel te grote zware tegenstander die je telkens weer onderuit haalt, niet tegenop te boksen. Ik probeer en probeer en probeer
Maar een onderuitgang is gewoon weer even niet te vermijden..

Vandaag toch weer xanax genomen.. ik had een  gesprek bij CSG en misschien had ik er toch meer spanning bij als gedacht (of misschien was die er zoiezo al, het weekend had ik ook al last van m'n angst)

Op zich vond ik het niet een heel vervelend gesprek, alleen zij stuurde me weer terug naar Slachtofferhulp.. (zucht!)
Ik vertelde over hoe ik het gesprek daar ervaren had en dat dat dus ook onderdeel is waar ik tegenaanloop. Ik voel me niet begrepen, ik krijg telkens te horen dat ik of niet op de juiste plek ben voor hulp of de hulp loopt "scheef" ( en maakt het op die manier juist erger voor mij)
Ze zei wel dat ze me niet het gevoel wil geven dat ik weer zomaar afgescheept word ( ja dat gevoel ken ik idd) en ze wilde gezien te tijd, een nieuwe afspraak maken en dan iets meer tijd plannen. 

Daarna ben ik van m'n laatste centjes even warme koffie gaan halen en in de bibliotheek gaan zitten. Normaal helpt dat wel, na zo'n gesprek. Even wat lezen, even wat voor me uitstaren in het koffie tentje. Even "afschakelen" of wat afleiding tussen de mensen.
Maar nu heeft het niet geholpen. Ik ben weer helemaal op, alles is teveel. M'n bankrekening is letterlijk leeg en ik voel me ook steeds weer op dat punt terecht komen. Leven kost teveel energie, het is te moeilijk. Emotioneel, mentaal, fysiek (en ook letterlijk financieel) 
Eenmaal thuis heb ik met m'n laatste energie nog iets opgewarmt wat als maaltijd kan doorgaan. 
Nog even checken of de diertjes even vooruit kunnen met eten en water. 
Ik probeer dit nog te schrijven, wat er is

Maar ik móet even uit, weg.. het is teveel, alles. Het moment van wandelen om boosheid of verdriet even weg te wandelen is het al voorbij, het moment dat van me afschrijven helpt is al voorbij. Het moment dat ik "crisis" kan voorkomen is al voorbij. En hulpverlening die verlangt dat dat kan, snapt het niet. Ik kan hooguit nu proberen " de schade te beperken". Een afspraak bij de huisarts plannen voor te zeggen dat het niet zo lekker gaat is me nog gelukt. 
Niet teveel overdosis pillen nemen
En het iemand even laten weten? Dat kan het soms ook nog erger maken, als er verwacht word dat het opgelost word, dat ik het nog kan negeren, dat het er niet moet zijn.. 

En ik vind het verdrietig, volgende week zou een drukke week worden voor mij maar ik keek er toch naar uit. Meehelpen met kerstpakketjes maken met vrijwillig werk.
Maar nu is alles teveel, de wereld is teveel, alles voelt teveel, ik voel teveel, ik ben teveel..
En alsof ik het moet opnemen tegen een veel te grote zware tegenstander die je telkens weer onderuit haalt, niet tegenop te boksen. Ik probeer en probeer en probeer
Maar een onderuitgang is gewoon weer even niet te vermijden..

Hoi Joy hoe moeilijk is het voor jou weer , zo lees ik. Ik herken ook veel dingen hoor , heb er ook nu en dan mee te maken... Dat het allemaal te veel voelt en dat je de strijd verliest tegen een veel te grote zware tegenstander zoals jij het beschrijft. Nu en dan is de crisis heel erg hoog. En afleiding tussen de mensen helpt dan helemaal niet erger nog dan ga ik ergens en dan moet ik  terug naar huis keren omdat ik me zo slecht voel. Ook moeilijk  te lezen dat het financieel hoog zit ,  ik kan er ook van meespreken. Ik weet niet goed wat ik je nu kan aanraden want je schrijft dat je de crisis nu niet meer kan voorkomen. Gelukkig heb je nu nog je huisarts en is het jou nog gelukt om haar te laten weten. Ik lees dat je vecht maar dat alles teveel is, herkenning honderd procent ik heb dat ook vaak maar ik vlucht gelukkig niet meer in middelen. Je mag me gerust schrijven dat weet je he? Veel veel moed en sterkte liefs Cyranno

Hoi Joy, 

Misschien helpt dit:  als ik het niet meer trek;  Ik gooi de boel plat en neem n oxazepam, zet n rustig muziekje op en stop alle prikkels. Soms valt het met praten/ schrijven/ wandelen whatever af te wenden en soms gaat dat niet of kan dat niet . 
Dan is het te overweldigend  en je verweer lukt niet. 

Het is geen falen of zo . Het kan n verstandige maatregel zijn  . 
Als het anders had gekund had je dat wel gedaan.  
Tuurlijk is het vervelend als je dingen moet afzeggen etc., Dat ken ik ook uit ervaring en dat kan idd voelen als falen. 
Niet onder mensen kunnen zijn wat Cyranno schrijft herken ik ook volkomen. Een telefoongesprek lukt dan bij mij soms nog nog wel en kan even opluchten. 

Een middel nemen kan  juist effectief handelen zijn als je er n crisis mee voorkomt of zelfbeschadiging mee kan vermijden . Het is geen falen , noem het ook geen ondergang, want dat is het niet  . Noem het n op pauze gaan , ff plat, of braak liggen. 



Sterkte.

hoi lieve Joy 


als ik mij zo voel gooi ik er 2 pammen in en ga rusten als ik dan ff in slaap val al is het een half uurtje dat is het over ik heb ook wel eens gefietst als ik zo onrustig was maar dat vind ik gevaarlijk en tja soms helpt afleiding mij helemaal niet wat ik zag dan maar rusten en het over mij heen laten komen 

liefs en knuffel J