Ja sorry, ik moet alweer even m'n gal spuwen hier..

Na mijn vorige crisissituatie had ik medicatie meegekregen (niet van eigen psychiater ofzo, gewoon een "witte jas" die je dan even spreekt)
En die moest ik netjes nemen werd er belerend gezegd, zodat ik "binnen de lijntjes zou blijven"

Na een paar dagen heb ik toch maar eens uitgezocht wat de meneer nu eigenlijk voor pillen had meegegeven. Het bleek clozapine..  Behalve dat ik "binnen de lijntjes moest blijven"  is er niet uitgelegd naar mij waarom deze medicatie. In het begin voelde ik me een beetje suf en alsof ik dronken was van de medicatie maar na een tijdje, omdat ik me niet lekker ging voelen (bijwerkingen?) heb ik eigenwijs m'n eigen plan weer getrokken en ben gestopt. 

Nu lees ik dat bij deze medicatie regelmatig bloed gecontroleerd zou moet worden omdat het witte bloedcellen kan aantasten. Dit is echter nooit met mij besproken. Door de meneer niet, maar ook niet door de huisarts bij herhaalrecept.
Ik vraag me dus af of ik me toen misschien niet lekker voelde door het bloedcellen verhaal. 
Maar ik ben ook vooral weer boos/verdrietig/teleurgesteld in het hele GGZ-  zorgsysteem.
Dit is de zoveelste situatie voor mij waarin er niet duidelijk gecommuniceerd word, ik het idee heb dat er naar mij word gehandeld van "we doen maar wat" en "zoek het maar uit" terwijl er wel van míj word verwacht dat ik binnen alle regels en protocollen blijf (of "binnen de lijntjes") en netjes meewerk ect. ect.
(plus alweer een deuk in het vertrouwen dat deze mensen "het goed met je voor hebben"..)

Voor mij is dit eigenlijk dus weer een reden om de recalcitrante puber uit te hangen, m'n kont tegen de krib te gooien en een dikke middelvinger naar GGZ-  en zorgsysteem te geven.

En een trigger naar destructie..

Hallo Joy,

Het zou mij niet verbazen als jouw zin "we doen maar wat" wel eens dicht bij de waarheid zou kunnen liggen.
Zeker als een witte jas zonder je echt te kennen en je verhaal te hebben gehoord medicatie voorschrijft.
Jij en ik weten dat men standaard protocollen hanteert op basis van diagnoses. De mens die de problemen ervaart raakt daardoor nog al eens uit beeld.
Kort samengevat ik vermoed dat ze het inderdaad echt niet weten en maar weer iets anders proberen.
  

Groet, Bert

Joy, 

Ik kan niet zeggen dat ik heel verbaasd ben, al is het duidelijk weer een  brevet van GGZ  onvermogen,  - maar laat het geen trigger naar destructie zijn!  Dat geef je  hun niet in  handen- die macht gun je ze niet . 

 Je bent duidelijk wel goed bij je hoofd,  anders stel je jezelf deze vragen niet en  dan was je doodleuk doorgeslikt omdat een of ander medisch persoon dat dan zegt. 

Het enige wat je kan doen is een onderzoek starten naar deze medicatie en dan bepalen of dat iets is waar jij iets bij te halen hebt en wat de voors en tegens zijn. Er is info en ervaring genoeg over, geen onbekend middel.  Zo niet , dan kan het weer lina recta retour apotheek. 

Laat je niet van de wijs brengen!
Sterkte!

Hallo Joy, 

Dat de mensen bij de GGZ het beste voorhebben met jou/ons, daar ben ik wel van overtuigd. Als ik het zo lees ontbreekt het aan goede communicatie en dat is een slechte zaak. Ik heb geen verstand van medicijnen en clozapine ken ik ook niet. Heb er wat over opgezocht en het is inderdaad een medicijn waarbij een goede begeleiding nodig is. De eerste 18 weken moet het bloed iedere week gecontroleerd worden en daar had die "witte jas" jou op moeten wijzen. Verder komt obstipatie vrij veel voor en dat kan ook gevaarlijk zijn, lees ik.
Dat jou dat medicijn "zo maar even" wordt aangeboden..... Op psychosenet.nl lees ik het volgende:

Clozapine is een goed werkend medicijn tegen psychoses, maar het wordt nog lang niet zo vaak voorgeschreven als volgens de richtlijnen zou moeten. Dat kan te maken hebben met de vervelende/gevaarlijke bijwerkingen en de intensieve begeleiding die daardoor nodig is. Nu wordt die begeleiding vaak door psychiaters gedaan en die hebben daar eigenlijk te weinig tijd voor. 

Dat geeft inderdaad te denken.... 

Groeten van, Alex 

Heftig hoor. 

Want was je psychotisch? 

Ik vind de post van Alex heel nuttig. Ik kan eigenlijk hier niet schrijven zonder mijn eigen slechte ervaringen met gedwongen medicatie mee te nemen.... het is een schandalig systeem. 

En slecht voor je lijf ook om t ene te stoppen een het andere te starten. 

Was je suïcidaal trouwens? Mag je eerlijk zeggen hoor. Of als je het niet wilt, gewoon niet antwoorden. 
Ik weet dat er een keer was dat je wel even rust wilde maar niet dood.

Ik heb zelf geen slechte ervaringen met de GGZ, maar die van mij stammen uit de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw. Kreeg ook geen medicijnen voorgeschreven toen, alleen gesprekken. Slik nu Venlafaxine 225 mg, maar die zijn zo'n 15 jaar geleden door de huisarts voorgeschreven. Dat iedereen daar van goede wil is, ben ik van overtuigd. Maken ze fouten en wordt er niet altijd goed gecommuniceerd, daar ben ik ook van overtuigd. Maken wij cliënten ook fouten, ook daar ben ik van overtuigd. Over het algemeen ben ik de mening toegedaan dat de zorg in ons land op een hoog peil staat. Kritisch zijn is altijd goed en zo maken we elkaar beter, toch?

Groetjes, Alex

Joy sterkte hoor , ik heb ook die indruk althans bij mij is het zo dat menig dokter de medicatie voorschrijft en dan niks opvolgt zoals het moet, zeker uit tijdstekort. Dan sta je alleen met een nieuw middel en heb je allerhande bijwerkingen die dan weer angst en wantrouwen oproepen. Dit kan toch zomaar niet? Zeker niet bij dat medicijn dat jij noemde die goed moet opgevolgd worden. Ik heb zo vaak het gevoel dat we onze plan moeten trekken met alles. Ja dat belooft niet zo heel veel voor mijn instap in het GGZ waar ik een intake gesprek heb gedaan , de wachtlijst is nl zes maand. Maar ik verwacht er al niet zoveel van , ik heb het altijd alleen moeten doen dat zal nu niet anders zijn veel moed Joy ,  je mag me steeds een berichtje sturen ik herken ook zo veel in jouw verhaal....

Alex, fijn dat je geen slechte ervaringen hebt met GGZ. 
Dat we hier in Nederland best verwend zijn dat realiseer ik me ook wel hoor. 
Maar dan nog kun je gewoon pech hebben en overal tegenaanlopen of van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Deels zal dat aan mij en problematiek liggen die er al was vóór GGZ maar ik heb de ervaring dat ik er nou niet bepaald "beter" uit ben gekomen, alleen een hoop labels en inmiddels medicatie heb.
En vind het eigenlijk (op een bepaalde manier, want eigenlijk is het om te huilen) wel fijn en een opluchting om te lezen dat ik er niet de enige in ben.  
Maar inmiddels heb ik zoveel gelezen/gehoord dat ik me afvraag of ik eerder regel dan uitzondering ben..
Misschien dat jou ervaring wat mensen hier hoop kan bieden dat GGZ ook nog positieve uitkomst kan bieden  (:

Alex, fijn dat je geen slechte ervaringen hebt met GGZ. 
Dat we hier in Nederland best verwend zijn dat realiseer ik me ook wel hoor. 
Maar dan nog kun je gewoon pech hebben en overal tegenaanlopen of van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Deels zal dat aan mij en problematiek liggen die er al was vóór GGZ maar ik heb de ervaring dat ik er nou niet bepaald "beter" uit ben gekomen, alleen een hoop labels en inmiddels medicatie heb.
En vind het eigenlijk (op een bepaalde manier, want eigenlijk is het om te huilen) wel fijn en een opluchting om te lezen dat ik er niet de enige in ben.  
Maar inmiddels heb ik zoveel gelezen/gehoord dat ik me afvraag of ik eerder regel dan uitzondering ben..
Misschien dat jou ervaring wat mensen hier hoop kan bieden dat GGZ ook nog positieve uitkomst kan bieden  (:

Hallo Joy, 

Het is, denk ik, ook maar net wat je verwacht van de GGZ. Die kunnen niet toveren, maar de bezuinigingen hebben het er vast niet beter op gemaakt. Toen ik ze nodig had in de jaren 80/90 was er volgens mij niet een wachtlijst. Volgens mij kon ik er snel terecht. Psychisch ongemak is ook moeilijker te behandelen dan lichamelijk ongemak vaak. Toen ik nog veel last had van mijn depressie, zei ik vaak dat ik liever mijn been gebroken had. Dat is te overzien. Een half jaar (?, heb nog nooit iets gebroken) en het is klaar. Met psychische klachten is dat heel anders. Ik kan wel zeggen dat ik overal wat aan gehad heb, maar dat merk je vaak jaren later. Ik ben er ook wel met labels uit gekomen, maar dat kan ook houvast geven, toch? Medicijnen kunnen de "boel" ook wat stutten.
Ik heb geen aandelen in de GGZ hoor en daar zal ook van alles mis gaan, maar het is ook een ingewikkelde materie waar ze mee bezig zijn. Het moet ook wat klikken met de behandelaar. Bij een gebroken been is dat niet zo belangrijk.
Genoeg opgekomen voor de GGZ....... Dan is er weer iets meer balans, want het overgrote deel van wat ik lees is negatief. Dat zal ook vaak terecht zijn, maar er gaat ook veel goed. 

Groetjes, Alef

Feline,  vind het hele verhaal opschrijven lastig ivm privacy en dan word het ook een heel lang verhaal. 

Zo kort mogelijk; ik was in crisis ja,  maar ik snapte dat mijn gedachte-gang vast totaaaal onlogisch klonk voor de buitenwereld.

En een stuk langer verhaal;
Ik denk dat meerdere mensen die een poging hebben gedaan of veel gedachtes daarover hebben misschien op een gegeven moment wel afvragen wat dood precies is, wat er dan zou gebeuren of wát je eigenlijk precies wil als je dood wil..
Ik was in ieder geval weer eens in gevecht met mezelf, met dat ondraaglijke gevoel, dagen dat ik echt niet meer kon verdragen. En je zoekt iets om ook maar even van dat gevoel af te zijn (ieder heeft z'n eigen manieren of combinaties daarvan; alcohol/drugs/pillen/snijden of andere vormen van automutilatie ect.)  Maar dat mag allemaal niet, en je mag ook niet dood.. je MOET het verdragen.. wat moet je dan als het ondraaglijk is..

Uiteindelijk ben ik weggegaan en ipv vóór de trein te springen ben ik erin gesprongen (geen suïcide poging dus) Weg van alles, weg van mezelf.. Een paar nachten niet kunnen slapen.. Geen duidelijk plan.. En ja.. ik kan wel weglopen van mezelf maar dat helpt niet echt.. 
Dus op een gegeven moment heb ik mezelf maar aangegeven bij een beveiligingsmeneer die ik zag lopen met de mededeling dat ik een paniekaanval had en vandaaruit is alles weer terug gaan rollen.

"Buiten de lijntjes" zoals meneer de witte jas zei. Ja, totaal ja. Maar psychotisch? 
Sindsdien ben ik me aan het verdiepen in wat psychose inhoud.
En soms ben ik er boos over dat zo'n meneer die me net een half uurtje gesproken heeft dan gewoon even zo'n medicatie kan voorschrijven, en blijkbaar, kom ik nu achter, zonder daarna de juiste begeleiding erbij.

Ik denk trouwens dat veel mensen (waarschijnlijk niet allemaal hoor) die wat in een psychose belanden ook iets, voor hen, traumatisch meemaken maar daarin misschien niet door omgeving begrepen worden of dat omgeving het afdoet als onzin en dat het dan op een later moment een heel eigen leven kan gaan lijden. Dat je de wereld voor jezelf op één of andere manier toch weer behapbaar probeerd te maken in je hoofd..  En als iemand even zou proberen te verplaatsen in de persoon dat dat al een stuk kan oplossen.
Maarja dat denk ik, maar ik heb geen diploma of een witte jas..