Joy,

Als zaken zo heftig en pijnlijk zijn geweest is het heel moeilijk als je je aangevallen voelt  op eigenlijk je reactie erop:  erdoor  getekent  zijn . 
Dat je bevoorbeeld helemaal niet kan voelen waar je grenzen liggen  en daar voortdurend over twijfelt, dat het zo een spanning  oproept  dat je  de ruimte wel moet verlaten met n knallende deur . 
Dat je wel moet snijden om die ondraaglijke spanning af te vloeien.  Dat dat  afvloeien op die manier goed werkt . 

Mensen die helemaal niet zelf bekend zijn met trauma  kunnen zich daar mogelijk  iets bij voorstellen wellicht, maar echt inleven in wat het met je gedaan heeft en en doet , nee .  
Uitleggen kan,  maar trauma reacties  zijn  geen discussie onderwerp . 

De bepaling van de aanspraak op een schadevergoeding  ligt bij de commissie die dat  toetst,
 en zit m niet in het morele oordeel van een vriend .  

Het zit m ws niet eens in dat geld, en wat je er ook mee moge doen ,  heilzaam is de erkenning die het kan geven. 
Een toekenning  kan leiden tot de erkenning dat je  een slachtoffer bent geweest , dat je onrecht is aangedaan en dat je ontschuldigd word. 

Of daders ooit slachtoffer waren maakt  de verstoring die in jou plaats vond en het lijden  niet meer of minder.  Al is er heus helemaal niets mis mee om het wat ruimer te zien . 

Ik kan ook heel goed zien waarom mn ouders het in hun ouder en opvoederrol  zo  hebben laten  afweten , dat kan ik  begrip voor opbrengen,  maar dat maakt eigenlijk  helemaal niets goed voor mij  of beter gezegd-  de gevolgen in mij , in mijn leven .

Echter het  nog steeds negeren en ontkennen ervan , continu compleet er aan voorbijgaan , die erkenning onthouden  , het  niet willen luisteren, geloven, praten of uitleggen , dat is echter beschadigd en  blijft zout in open  wonden strooien .  
Ik krijg ook reacties   als , 'waarom maak je je daar eigenlijk nog zo druk over en kun je dat niet achter laten'  .  
 Goedbedoeld, maar echt te simpel en aanmatigend ook wel .   Het zit  in je en het meld zich ongevraagd   en sijpelt overal doorheen..  
Voor hen niet zichtbaar en mogelijk niet invoelbaar blijkbaar. ( Vandaar  ggz , )  
Zij liggen niet wakker met angsten en herbeleven  en met spanning in contact en  nog meer van die shit, maar leven gewoon. 

Sterkte !

Overigens vind ik het eigenlijk best fijn om zo te schrijven. Er is ook niet zo'n druk ofzo dat de ander moet reageren. Bij een appje of berichtje naar iemand om even te praten blijft het soms toch "in de lucht hangen"  als de ander langere tijd of niet meer reageerd. En niet iedereen in m'n omgeving snapt depressie/angst of allerlei andere GGZ labels.

Vandaag weer bij de huisarts geweest. Toch maar een nieuw doosje xanax..  Ik zei dat ik afgelopen nacht weer heb overgeslagen met slapen en het misschien handig is als ik komende nacht dan wel even slaap. En dan toch maar weer wat ga nemen.
Ze heeft nu ineens wel een code neergezet zodat ik ze vergoed krijg? Bij m'n vorige huisarts had ik daar een discussie over. Ik weet even niet wat ik ervan moet vinden dan nu.
Deze maand kwam ik niet zo goed uit met de centjes en had dus zoiezo moeten kijken of ik het dan kon betalen. Maar nu gaat het dus via die code en dat de zorgverzekering het vergoed. Je zou denken, fijn toch?  Maar af en toe vraag ik me af wat dat dan nu verder dan te beteken heeft.. ligt de verantwoordelijkheid dan meer bij mij? 
En ik ga weer ff zuchten want m'n eigen gevecht met die pillen is dus ook (nog) niet klaar...

Overigens vind ik het eigenlijk best fijn om zo te schrijven. Er is ook niet zo'n druk ofzo dat de ander moet reageren. Bij een appje of berichtje naar iemand om even te praten blijft het soms toch "in de lucht hangen"  als de ander langere tijd of niet meer reageerd. En niet iedereen in m'n omgeving snapt depressie/angst of allerlei andere GGZ labels.

Vandaag weer bij de huisarts geweest. Toch maar een nieuw doosje xanax..  Ik zei dat ik afgelopen nacht weer heb overgeslagen met slapen en het misschien handig is als ik komende nacht dan wel even slaap. En dan toch maar weer wat ga nemen.
Ze heeft nu ineens wel een code neergezet zodat ik ze vergoed krijg? Bij m'n vorige huisarts had ik daar een discussie over. Ik weet even niet wat ik ervan moet vinden dan nu.
Deze maand kwam ik niet zo goed uit met de centjes en had dus zoiezo moeten kijken of ik het dan kon betalen. Maar nu gaat het dus via die code en dat de zorgverzekering het vergoed. Je zou denken, fijn toch?  Maar af en toe vraag ik me af wat dat dan nu verder dan te beteken heeft.. ligt de verantwoordelijkheid dan meer bij mij? 
En ik ga weer ff zuchten want m'n eigen gevecht met die pillen is dus ook (nog) niet klaar...

hoi lieve Joy 


ik wil wel reageren maar door het gedoe met mij zlef lukt het net zo 

ik waag een poging ik denk ook dat je veel meekrijgt van je ouder bewust en onbewust ik ga hier alleen maar zetten dat mijn moeder alleen maar aan zich zelf dacht en mij vader er nooit was ik heb niet veel liefde gekend en ook geen handvaten gekregen hoe het is als volwassenen te zijn en moeten gedragen maar ja 

maar ja 

fijn van de huisarts dat je nu de pillen vergoed krijgt vind ik fijn om te lezen 
en ja een appje is echt iets ander dan hier op het forum te reageren ik vind de mensen zijn zo lief voor elkaar en elkaar proberen te steunen en niet zeggen wat wij fout doen wat ik zeg vooral steunen en herkenning over alles

succes met het vechten met je pillen ik heb dat ook wel meerdere mensen op dit forum 

heel veel liefs Joy en een knuffel

Joy,,

de code bekent echt niets meer dan dat er een  noodzaak toe is ze voor te schrijven en dat het daarom vergoed word. 

Artsen die dat niet doen  hebben mischien de indruk dat ze zo groen licht geven voor misbruik en verslaving  of zo. Of dat je het n patiënt dan gemakkelijk maakt om het niet anders op te lossen. Maar dat is mijn interpretatie hoor. Je zou t ze moeten vragen . 

Groetjes

Dankje Mabel. Ook voor de vorige post, ik zag later pas dat je nog een keer gereageerd had maar daar heb ik dus eerst overheen gekeken denk ik. 

Dat met je ouders snap ik helemaal. Het lijkt me moeilijk. Ik vind het tenminste ook moeilijk, wel kunnen snappen dat dingen zo gegaan kunnen zijn of snappen waarom de ander iets gedaan heeft maar wat moet je nu verder? Hoe moet je je verhouden tot die gebeurtenissen? 
Ik vind het rot voor je Mabel. 
En voor jou ook Mister, dankje voor je knuffel.

In therapie hebben ze het over een slachtofferrol aannemen maar tegelijkertijd ook over ontwijkende persoonlijkheid als je je 'sterk' probeert te houden zeg maar. 
Soms snap ik het niet meer met al die therapie. De één zegt dat je het los moet laten. De ander zegt dat je de problemen ontwijkt. Bij die therapeut zit ik teveel "buiten m'n ruitje" (teveel in m'n gevoel bedoelde ze daarmee) ben ik niet gemotiveerd e.d. bij die therapeuten zit ik "teveel in m'n hoofd" en wil ik m'n echte gevoel niet voelen of moet ik dingen dus loslaten (= weg motivatie om het proberen anders te doen/ op te lossen/ iets van m'n leven te maken) 
De mentor van de praatgroep maakte vorige keer de opmerking dat ik overal hulp bij zoek.. oké..  
Nou ja, geen idee wat ik met die opmerking/feedback moet.. mocht alles in de soep lopen dan word er vast weer door iemand anders gezegd dat ik "eerder aan de bel" had moeten trekken. Voor zover ik van mezelf vind doe ik dus wat kan zoveel mogelijk zelf maar kijk ik ook naar wat voor hulp er eventueel is zodat ik het idee heb dat ik nog iets van m'n leven probeer te maken. 
Met hulp dan..  
Bij een andere therapeut zal ik vast nog eens te horen krijgen dat ik weer te lang wacht met hulp vragen..
Ik ga morgen maar even weer niet naar de praatgroep,
de laatste tijd heb ik het idee dat het therapie e.d. er op het moment weer vooral is om me onderuit te halen of het van de regen naar de drup gaat en nou ja, als ik dan geen zin meer heb in het leven dan moet het weer anders, dan moet het weer vrolijker, beter,  whatever..
Zucht!  
Mijn gevoel erover, mijn mening erover, mijn kijk erop

Nou zeg, waarom moeten al die mensen er iets van vinden? 

De vergoedingen daar snap ik ook niks van. Hier las ik ook eens dat het uitmaakt of je in 1 x de hele zooi haalt of in stukjes. Terwijl ik het nu in stukjes haal, juist omdat alles anders veel te snel op is. Geen idee of dat nu financiële consequenties heeft. 

Ik kan me heel goed voorstellen dat je graag een diploma wilt halen en volgens mij zou je dat zeker kunnen. Je komt slim over :-) Het is in onze maatschappij ook belangrijk diploma's te hebben, mensen ontlenen er status aan. En als je destijds door omstandigheden de kans niet had, verdien je nu zeker een nieuwe kans. 

Wel goed te lezen dat je een nieuwe huisarts hebt. Maar verder lijk jij ook (net als ik) allemaal verschillende poppetjes te hebben die allemaal wat anders zeggen. Ik snap wel dat het buitenland aantrekkelijk is. Hoe lang ben je er geweest eigenlijk?

Dankje Feline
Nou ja, mensen vinden er altijd wat van. Alleen snap ik dus soms niet aan "hulpverlening"  waarom bepaalde dingen gezegd worden.  Ze kunnen van mij zeggen dat ik ambivalent ben (klopt helemaal!) Maar hulpverlening ervaar ik net zo goed als ambivalent!
Dat stukje daar zit ik zoiezo ook weer heel erg in, dat "hulpverlening" voor mij ook niet helpend voelt..

Een diploma halen zou persoonlijk iets betekenen voor mij, niet alleen omdat in de maatschappij iedereen een diploma zou moeten hebben. Er zijn ook "succesvolle" mensen, die het financieel goed doen, zonder diploma.
Misschien gaat het mij er puur erom dat ik dat GED persé wil halen om te laten zien dat ondanks alle 'shit' hier, dat ik toch zelf een uitweg vind ofzo, voor mezelf.
Het was de bedoeling dat ik 90 dagen zou blijven maar uiteindelijk ben ik zo'n 5 maanden daar geweest. Toen alle lockdowns begonnen ben ik maar teruggevlogen (met de laatste vlucht geloof ik)
Ik denk dat het voor mij een soort "extra tijd" heeft gegeven. Voor mij was het die reis of echt dood.
En nu denk ik nog steeds, eerst nog daar proberen, zie dat je een manier vind om het daar nog te proberen!

Register or login to view the content

Nou , wat gebeurt is , is gebeurt . 
Dragen en meedragen is zwaar, dat hoef je niet te willen voor jezelf  , wegdrukken werkt ook niet, 
 je mag de gelegenheid maken, krijgen  of nemen  om te verwerken , lichter te maken .
Mischien is slachtofferhulp ,  verhaal doen bij zedenpolitie , daar n onderdeel van. 
Vormgeven aan  voortschrijdende verwerking  zeg maar. 

Ja , iedereen lult ook maar wat , vind weer iets , je hebt er ook geen bal aan , een houvast aan n lijn zou fijn zijn. 

Je zou eigenlijk 1 betrouwbaar persoon moeten zien te krijgen die je kan vertrouwen , die verstand en ervaring met die kwesties heeft (vrouwenhulpverlening op gebied geweld/ misbruik , dat bestaat  ). 
Iemand die geïnteresseerd is in jouw verhaal en je niet als n moeilijk persoonsprobleem ziet..
Die je erdoorheen loodst , waarmee je 1 lijn kan aanhouden , zoiets als ' zo gaan we het doen , en dit is er nodig'  en ook rekening houd met waar je weerstand zit. 
Het lijkt wel of iedereen maar wat loopt aan de kloten in die ggz . 

Het kan beter, maar het word wel  zoeken . 

Ps Ik moest van mezelf perse minimaal   een hbo diploma halen omdat ik anders voor mijn gevoel niet had bewezen dat ik niet dom was. 
Kan je vertellen dat het geen bal heeft uitgemaakt voor mijn  zelfbeeld uiteindelijk.  Daar zat het hem helemaal niet in. 

Er is ook helemaal niets mis mee of zo ,  om n diploma te willen , maar ga  je bekwamen in iets waar je werkelijk in geïnteresseerd bent en niet om  soortgelijke reden als die mij dreef. Het schiet niet op.
 
Dan kun je beter eerst  in jezelf investeren , maak van jezelf je persoonlijk ontwikkelings project . Dat is belangrijk werk . En zoiets afwisselen met  n us reis lijkt me goed mogelijk.

Sterkte .

hoi Joy 

gewoon een paar knuffels heel veel liefs van J

Lees weer veel wat me helaas maar al te bekend voorkomt.

Je zoekt en je zoekt ,wat moet ik doen je krijgt (tegenstrijdige) antwoorden en weet van voren van maar achteren niet meer wat je voelt, denkt of iets goed, fout, normaal of gek is.

Je moet er over praten, je moet het er laten zijn, je moet het negeren, je moet het aandacht geven want het is een signaal...

Compleet chaotisch word je er van.

Als alles door elkaar heen loopt hoe moet je dan nog begrijpen wat je het beste kan doen zelfs als ik rustig bent begrijp ik het soms niet en word ik er onrustig van.

Vele tips uit therapieën lijken door iemand geschreven te zijn die geestelijk gezond is en verwacht dat iemand met depressie of angst dat ook gewoon moet doen om zich beter te voelen.

Zulke dingen doe je als je goed in je vel zit automatisch omdat het totaal geen stress geeft, maar je wandelt een angststoornis. trauma of depressie niet weg om maar een vb te noemen.

Zelf zoek ik vooral de oplossing in het (niet) denken omdat denken toch de grootste veroorzaker is van de meeste klachten.

Als je veel negatief nadenkt en veel negatieve emoties ervaart zijn er eigenlijk alleen nog maar problemen de ene nog groter en belangrijker dan de andere.

Voordat je 1 probleem hebt opgelost staat het volgende al weer te wachten als het er al niet was.

Denk zelf dat je eigenlijk heel moeilijk geholpen kan worden als je overloopt van de emoties en gedachten en natuurlijk dat negatieve stemmetje wat je alles ontneemt wat hoopt geeft.

Je zou toch denken als je al heel lang klachten hebt en er al heel veel over gepraat hebt dat dat ook geen oplossing gaat bieden.

Maar het stopzetten van de gevoelens en gedachten is een hele grote opgave, maar niet onmogelijk... al zal je stemmetje je anders overtuigen.