Vandaag weer therapie-groep gehad en hoewel er ook even over koetjes gepraat is vond ik het stukje waar ik mee kwam  dat er behoorlijk pittige feedback op kwam. Er werden best wat dingen getriggerd bij mij!
Ik sta er wel best van te kijken dat ik het nog redelijk kan "handelen". Voorheen zou ik denk ik daaagen of misschien nog weken uit m'n doen zijn.
Nu is het er even geweest. Ik neem het mee als feedback en bekijk wat ik ermee (wil) doe(n). Ik hoef er ook niks mee, dat kan ook. Of misschien later. 
Ik voel me wel nog een beetje verdrietig, maar eigenlijk heb ik ook zoiets van, het is oké.

Bij de huisarts nog even over m'n medicatie gehad en we vinden beiden dat het waarschijnlijk wel een goed plan is om voor nu even op de dosis te blijven voor ik verder nog ga proberen af te bouwen. Ik had voorgelegd of het dan handig is als ik evt. een switch zou maken naar een andere AD omdat paroxetine best bekend is dat daar het moeilijkst vanaf te komen is. 
Huisarts gaf wel aan dat ze dat niet zeker wist en eerder een vraag voor een psychiater zou zijn..  
hmm, oké.. misschien dat ik daar dan nog wat informatie over ga zoeken.

Nou ja, op zich kan ik voorzichtig zeggen dat het wat wiebelig en stressvol is maar toch wel nog redelijk oké gaat..

To be continued..

Hoi Joy , 

Je redenatie klopt : paroxetine vervangen door n andere ssri kan afbouwen vermakkelijken.  
Meestal word dan fluoxetine gebruikt omdat dat veel langer duurt om te worden afgebroken ( de zgnd halfwaardetijden,) en zo  minder kans geeft op klachten omdat het zo traag gaat. 
 Ik geloof niet dat er inmiddels nieuwe inzichten zijn, maar ik zal best s wat missen. Ga gericht zoeken. 

Wisselingen brengen helaas ook vaak turbulentie teweeg  , maar kunnen op drie manieren :

1  In en uitsluipen. Naast elkaar ; het een verminderen en het ander verhogen tot je op de gewenste vergelijkbare dosis bent. 

2  Stoppen en uit je bloed laten verdwijnen daarna de volgende invoeren.

3 Het een domweg vervangen door de ander. 

Heb zelf de beste ervaringen met 3 eerlijk gezegd. 2 zou ik echt niet aanbevelen (tenzij dat medisch gezien moet en niet anders kan) . 

Mogelijk kun je iets met deze info , of je huisarts. 

Groetjes

Dankje voor je reactie Mabel,

Mijn keuze zou ook manier 1 die je schrijft zijn.
De huisarts had het over combi paroxetine-citalopam geloof ik. Ik was al op de keuzetool van psychosenet aan het kijken welke medicijnen wat als meeste bijwerking hebben. Als ik nu zoiezo weer moeite met slapen heb lijkt het me handig om niet een medicatie met als meeste bijwerking slapeloosheid te nemen.

Dat het wat turbulentie gaat geven ga ik hoe dan ook vanuit, maar gewoon het één met het andere vervangen lijkt me inderdaad de minst handige optie. Het is dat wel een beide AD maar zal toch net andere uitwerking hebben.

Lijkt me wel lastig te bepalen welke dosis vergelijkbaar is met wat? 10 mg paroxetine, zal dat vergelijkbaar zijn met bv 25 mg zoloft, ik noem maar wat. 

Je schreef eerder dat je al tijden gewoon op een lage dosis zit. Dat vind ik wel knap Mabel.
Ik loop gisteren nog te verkondigen dat ik best nog wel zonder xanax kan (wil ik eigenlijk liefst ook zo)  maar vandaag heb ik toch alweer zoiets dat ik misschien toch maar herhaalrecept moet vragen.. pfff! 

Aan de ene kant wil ik ook doorpakken en verder in de therapie-groep maar aan de andere kant heb ik zoiets van, even weer pauze. "De zere plekken" die zijn boven gekomen eerst maar weer even laten rusten. Ik ga denk ik een berichtje sturen dat ik even niet kom.
Er is ook buiten de therapie-groep ff veel aan de hand (voor mij dan)

Hoi Joy 


ik gun jou zo dat je een stuk kan afbouwen of helemaal ik weet dat ik niet zonder kan voorlopig maar ja het is bij iedereen anders gelukkig denk ik dan maar 

en met die groep als het niet lukt dan maar een tijdje niet doen je moet doen waar jij he goed bij voelt dat heb ik wel geleert voor je zelf opkomen ik heb het geleerd met vallen en opstaan 

veel liefs J je komt er wel

Joy , je haalt t door elkaar, ...geeft niets .... 


Domweg het een door t ander vervangen (3) is waar ik het beste op ging. 
Van de inmiddels ongeveer 8 tot 10 wisselingen  ,  af en opbouw , stop/start , door de jaren heen  . 

Het leek namelijk geen bal uit te maken tov in/uitsluip  ,  want onrustig word t zowiezo,  en er wijs uit worden of dat - en wat-   er nou aan op of afbouw in n dergelijke situatie kan worden toegeschreven gaat toch niet . Het werd  allemaal rommelig  en gissen, -  en geen mens die het weet .  
Het was ondergaan en na n maand of 2 terugkijken en n balans pogen op te maken. 

 In en uitsluipen werd destijds telkens in n krappe week gerealiseerd. Eerlijk gezegd , mn indruk was dat het niet uitmaakte. 

Alleen echt stoppen , volgende starten , daar werd ik echt naar van. 

Ik koos sertraline/ zoloft omdat die een  positief bij effect op ptss zou hebben .( Ik kan niet echt  zeggen dat dat zo is bij mij )  . En ook  omdat ik die nog niet had gehad.  . 
Qua afbraak/ halfwaardetijden zit ie in het midden .  Het doet wat ie moet doen en dat is me uit te ontrekking houden en me niet al te veel last bezorgen . 
 
Ik denk dat 10 mg paroxetine gelijk staat aan 50 mg sertraline, dat zijn  namelijk de laagste onderhoudsdoseringen tegen depressie bij deze 2 . 

Mijn doel was ook geen stoppoging meer ,
-  in dat geval  zou ik zelf voor fluoxetine zijn gegaan , (generiek prozac)  het voordeel van n trage geleidelijke afbraak meepakken - vanwege het halfwaardenverhaal. 

Dus zo ging dat bij mij ...

Liefs!

Mabel, ik zie dat ik inderdaad verkeerd had gelezen wat je bedoelde. 

Als ik het zo lees heb je een hoop ellende met medicatie doorstaan. Moedig hoor.

Och dank je Joy, 

Het was  voornamelijk n hoop gekloot eigenlijk wat een probleem op zichzelf werd en mijn problemen achteraf gezien verergerde . 

 Inmiddels is  door voorschrijdend inzicht gelukkig het een en ander verandert , maar oh oh oh wat heb ik me er alleen in voelen staan , terwijl ik daarbij  ook hardstikke ziek was.  Moedig voelde ik me zeker niet maar ik wilde me ook niet overgeleverd voelen. 

 Ik beet me er maar in vast en probeerde er wat zinnigs in te ontdekken wat richtinggevend zou kunnen zijn. Omdat stoppen nog ernstiger verstoorde kon ik niet meer terug, dat  werd niet erkend en toegeschreven aan mn psyche , het maakte me laaiend  en wat voelde ik me erin geluisd. ( Dat nog steeds wel overigens ) 

 Daarbij had een diep wantrouwen jegens voorschrijvers ontwikkeld .
 Nog steeds: Ik dubbelcheckte alles , las alle onderzoeken, ging ondervragen, eiste samenwerking en weigerde arts - patiënt hiërarchie. 

Ad werking is gebaseerd op aannames die hun eigen leven zijn  gaan lijden , en vanuit onwetendheid als kennis worden gepresenteerd.
 Erger is ( voor mij) nog dat men zich boven je plaatst daarin.  
De invloed van de farmaceutische industrie is ook wel enorm groot geweest. 

Maar inmiddels kan ik nu ook wel weer zien: 
Het zijn  pogingen lijden te verlichten,   de psychiatrie is daar onmachtig in . 
Dus het is goed dat het bestaat omdat er ook wel degelijk mensen mee geholpen worden , alleen is volstrekt onduidelijk voor wie , wat ,wanneer en hoelang. Bovendien is er nog steeds niet beters. 
Het blijft schieten met hagel en hopen dat je wat raakt.  

In die zin ben ik wel uit de strijd. Aleen word er nog steeds n hoop onzin verkondigd uit onwetendheid, en dat trek ik nog steeds slecht.  

Is het zo erg om toe te geven dat je het ook niet weet, maar bereid te zijn samen te onderzoeken? Denk ik dan. Maar dat is voor sommige geneesheren toch erg moeilijk . 

Etcetera. 

Sterkte Joyce , laat je niet gek maken, neem jezelf serieus en probeer regie  te houden .

Dankje Mabel, 
IK Kan me je wantrouwen wel voorstellen Mabel.
Ik ben ook regelmatig verweven geweest in een welles-nietes gedoe heb ik het gevoel. Maar inmiddels bij de huisarts die ik nu heb heb ik wat meer het gevoel van samenwerking.

En ja, voor sommige mensen kan het helpend zijn en hebben ze meer voordeel dan nadeel. Ik ben ook niet persé voor of tegen.
Wel voor artsen die ook fouten kunnen toegeven.

Weer gesneden vandaag..  en de drang om nog meer te snijden is er ook.
Ik heb best een discussie gehad met m'n beste vriend en ik ben boos weggegaan en heb de deur keihard dichtgeslagen. Ik ben er echt zo enorm verdrietig om, misschien is er nu wel iets echt kapot tussen hem en mij. Zo voelt het.  Het heeft me zo enorm gekwetst.
Ook heb ik een berichtje gestuurd naar m'n date/relatie om het erbij te laten. Tot nu toe is het wel leuk geweest maar ik ben bang dat het allemaal heel lelijk kan gaan worden. Ik ben gewoon lelijk, met m'n gesnij en m'n aanstellerij. En hij heeft al zoveel gedoe gehad met een ex. Het zou leuk zijn als hij een meid vind met minder gedoe.
Ik kan bepaalde dingen uit het verleden gewoon niet vergeven. Misschien zou dat wel moeten, je moet dingen vergeven. Maar ik kan het niet, het is te moeilijk om het zomaar los te laten. Alsof het niet gebeurd is.
Maar het is zoiezo mijn woord tegen dat van hen. En misschien heb ik de dingen dan toch anders herinnerd dan ze zijn gebeurd. .
Het liefst wil ik nu gewoon opnieuw euthanasie vragen. Of eigenlijk liever "hulp bij zelfdoding" dat kan namelijk ook en dat zou ik dan nog fijner vinden want dat lijkt me minder belastend omdat een arts dan alleen facilitator is en niet uitvoerder.

He Joy, 

Ik heb niet steeds gelezen maar zie nu je laatste post. Wat zul je je ellendig voelen. 

Ik kan weinig opbeurends zeggen, ik snap je gevoel. 

Voor mij ben je een mooi mens, met humor. Ik waardeer je bijdragen heel erg.