Och Joy, 

Eerst maar  rust in de tent als prioriteit mischien?  Je voelt je in het nauw gedreven, maar je zit feitelijk niet in nu acute  problemen. 

Maar als alles in je aan de kook is gegaan , ervaar je dat niet zo, omdat je angst paniek, somberheid, een algeheel crisis gevoel ervaart. ( Zo gaat het bij mij  tenminste, mischien ervaar jij t ook zo ) 

Rustig worden  als prioriteit, om n beetje te verwerken dat het nu niet lukt met de studie, dieren etc .

Constateren dat het nu niet lukt om ergens richting aan te geven, omdat het gevoelskompas alle kanten op slaat, of dood slaat. 

Dan weet/ voel  je ook niet meer of wel of niet samenwonen nou n goed idee is bijv.  Of je überhaupt nog durft.  
(Er is ook helemaal niets mis met deeltijd samen zijn in beide huizen overigens... ) 

Oriënteren op mogelijkheden is prima. Maar als het alleen maar onrust en onmogelijkheden geeft , dan helpt het nu niet. 

En idd, ik  geloof ook niet dat je binnen 4/ 5 dagen van cPTSS ff aan de lopende band wordt af ge- EMDR't. 
EMDR kan n aanvulling zijn , maar bij cptss is er nog wel meer aan de hand . 
Meer wat Gabor mate  ook zegt , het trauma is niet de gebeurtenis an sich  maar hoe het in je door heeft gewerkt.
De polyvagaal theorie geeft een verklaring voor hoe  alles zo op tilt kan slaan van binnen. 

Daar zitten allerlei therapie vormen aan verbonden.
 Geen daarvan zal de heilige graal zijn, maar het wil ook niet zeggen dat het toch voor n deel kan  helpen.

En inderdaad particuliere klinieken willen  graag de lichtere gevallen, zo houden ze hun succes ratio wel hoog ja. Het liefst n wat eenvoudige burnout of zo, iets tijdelijks, in n verder stabiel leven . Succes verzekerd. 

Zelf heb ik in periodes meer aan wmo steun dan aan het het ggz gedoe. 

Bijv : ik kan mijn begeleider bijvoorbeeld 's avonds bellen als ik omhoog zit. Of om een dagelijks telefoon contact vragen of om praktische hulp en bijstand.  

Kom daar in de  GGZ maar eens om. 
De hele benadering is niet zo dat je maar een last, een probleem geval bent wat niet goed bezig is, het gelul van de desbetreffende behandelaar maar in je door moet laten werken,  maar dat je er verder praktisch alleen in staat. ( En als dat dan niet werkt, ligt dat aan de cliënt zgnd .)

 Er zit wat meer rust en wat natuurlijke vanzelfsprekendheid in in plaats van dat waanzinnige bevragen en maar doorvragen en maar praten , in dat ene uurtje per twee weken bij zo'n kantoor GGZ kolos , en dan vervolgens maar geanalyseerd worden naar gelang de bril die de behandelaar op heeft. 

Dit is natuurlijk ook maar een ervaring. 

Sterkte, en blijf vooral schrijven naar behoefte. 

Liefs

Lieve Joy, 

IK heb alles gelezen maar weet niet zo veel te zeggen. Wat jammer dat een ander oordeelt dat je 'te licht' bent terwijl je juist in een situatie zit dat je het allemaal niet meer weet. 

Ik snap dat de meneer ook druk op je legt. Dat je wel 'normaal moet werken'. 
Mijn broer had op een gegeven moment ook zoiets. Zo van: Nu hebben we die crisis gehad, zoek maar een leuke parttime baan dan is alles weer goed. 

WMO ging bij mij wel via GGZ. Goed te horen dat je er ook zelf kunt aankloppen. Misschien is dat een fijne eerste stap. Zij kunnen je ook helpen binnen het woud van instanties.

hoi lieve Joy over het samenwonen, ik woon nu al ongeveer twaalf jaar samen met mijn partner. De relatie is geëvolueerd naar een stabiele relatie waar rust en vertrouwen me naar een meer stabiele toestand drijft , in het begin was onze relatie wel heel erg moeilijk en zwaar en hobbelig mede door mijn aandoening . Maar daar is enige rust in gekomen door het lange samen zijn. Maar het samen wonen is wel soms heel erg zwaar. Vooral voor mij als ik het moeilijk heb en mijn emoties niet weet te regulieren of als ik in crisis ga. Mijn partner is heel stabiel en optimistisch en begrijpt het soms allemaal niet en dan zonder ik me af in de slaapkamer met wat muziek en koptelefoon. Praten is bij ons moeilijk , een diepgaand gesprek wordt weinig gevoerd want mijn partner komt vlug aandraven met een oplossing of dat ik maar meer voor mezelf moet opkomen en hij is vrij radicaal in zijn raadgevingen. Dan klap ik toe of word ik gewoon heel erg boos. Ik denk dat in mijn situatie een latrelatie beter zou zijn maar ja wij kunnen financieel ook niet afzonderlijk van elkaar bestaan. Dus doen we gewoon verder en maken er het beste van en ik ben vaak wel dankbaar mijn vriend is echt best wel ok , maar de taakverdeling kan ook beter maar ja ik ben thuis en mijn vriend uit werken dus logisch dat ik het leeuwendeel van het huishouden op  mezelf neem maar ik ben gewoon soms veel te emotioneel of te slecht om veel te doen dus ik krijg het niet voor elkaar soms.
Weet je ik zou kiezen voor een latrelatie en zeker al als je een deel van je uitkering verliest als je gaan samenwonen maar het is zeker aan jou uiteraard om de juiste beslissing te nemen , samenwonen heeft ook veel voordelen maar ja in onze situatie kan je soms niet genoeg ventileren vind ik van emoties... Ik hoop dat je de juiste beslissing gaan nemen.
Ik leef met je mee dat je je studies niet kan volhouden , het is ook allemaal zo verdraaid lastig we hebben al onze energie nodig voor te overleven. Laat staan studies , vrijwilligerswerk ,enz . Ik ben ook gestopt met mijn vrijwilligerswerk veel te zwaar en ik heb er geen spijt van .
De dieren ook zo een moeilijke wat vind ik het spijtig voor jou dat je de zorg van de dieren niet aankan maar ja ik snap het tevens ook wel , ik heb nog een hond gehad het is een hele verantwoordelijkheid en zo maar hij was toch mijn beste vriend. Maar ook financieel kan een dier zwaar zijn als ze ziek worden en je dan natuurlijk alles uit de kast haalt om hen te redden , ik hoop dat je met de dieren een goede oplossing vind die voor jou ook niet al te kwetsend  is. Nu mis ik wel een dier omdat dat toch voor mij een beste vriend was maar ik woon op een flat en is niet ideaal en ik vind het financieel ook zwaar dus gaat dat niet meer door. Ik wens je alle sterkte lieve Joy en dat je in alle rust de juiste beslissingen kan nemen groetjes Cyranno

Ja Cyranno wat je noemt verdraaid lastig kan het zijn.
Ik denk dat je met iedere vorm van een relatie wel moeilijkheden zal tegenkomen. Het "latten" is dan weer zo dat we wel tussendoor bellen en dan ben ik verdrietig en dan zegt m'n meneer, kon ik je maar ff een knuffel geven.. We wonen niet om de hoek zeg maar. 

Lijkt me wel fijn dat jullie een beetje stabiel zijn wat je noemt. En dat je partner ondanks alles wel nog bij je is. Ik begrijp dat hij niet zo emotioneel is ingesteld. Dat zie ikzelf niet als "fout". M'n ex was daarin ook vooral praktisch en niet teveel poespas; dat heeft soms ook z'n goede kanten. Alleen kan het heel verdrietig en onbegrepen voelen als hij gewoon met een oplossing komt terwijl jij met een berg emoties zit. 
M'n meneer en ik zijn nog in overleg wat we zullen doen, of we de stap zullen maken om echt samenwonen te proberen. 

Vanmorgen even gebeld met de huisarts. M'n eigen huisarts is met zwangerschapsverlof en heb tijdelijk een andere. Ik stelde zelf voor om de AD dan maar weer ff op te hogen (zucht!) in de hoop dat ik dan even door de turbulentie die ik nu voel heen kan. De huisarts zei dat ik met 20mg escitalopram al aan de max dosis zit.. oké, iedere AD heeft z'n eigen max maar ik dacht dat dat 60 ofzo zou zijn net als bij de vorige die ik had.. 
Voor nu maar tussendoor weer wat benzo'tjes aan't nemen en maar proberen dat dat niet teveel gaat worden..
En als het zo blijft wat zal ik dan doen? Weer andere medicatie?  
Wat een gedoe met al die medicatie ook weer, pff..

Laat het voorlopig voor wat het is misschien? 

Is er met ? Weken/ maanden  nog niets veranderd , dan kun je beslissen om iets erop uit te gaan doen.
 Sterkte

Hoi Joy , je hebt het ook niet makkelijk , ik hoop dat je de juiste beslissingen kan nemen als je je weer wat beter voelt ivm samen wonen . Escitalopram neem ik ook in 15 mg maar ik krijg geen benzo s nog zoiets uit principe omdat het zogezegd een verslavende werking heeft. Ik mag in crisis wel een extra antipsychotica nemen maar ja daar maak ik uiteraard ook niet zo graag gebruik van. Ik zou veel liever een benzo mogen nemen als het weer eens te moeilijk word , ik heb daar minder bijverschijnselen van  maar ja ze volgen weer eens hun principe de dokters...
Twintig mg escitalopram is inderdaad de hoogste dosis. Ik neem ook een redomex s avonds is ook een anti depressiva.En in crisis een sulpiride mag ik innemen. Maar ja dat is weer een extra antipsychotica en dat neem ik liever zo min mogelijk bah wat een gedoe...
Probeer te aanvaarden dat het niet lukt met studies en dieren zonder jezelf te veroordelen. Ik kan het goed zeggen maar ik doe het zelf niet aanvaarden. Kan moeilijk aanvaarden dat mijn leven zo raar verloopt. Maar ja aanvaarding is de sleutel van alles neit toch??? Veel sterkte lieve Joy groetjes van mij

Dankjewel voor al jullie berichtjes weer.

Misschien is het inderdaad ff handig dat ik wat rust in de tent maak Mabel. Al weet ik nog niet hoe precies. 
Met rust maken ga je dan weer dingen afzeggen of uitstellen en noem maar op, en dat brengt ook een hoop emoties met zich mee..
En "hulp" erbij halen voor tja, wat hulp daarmee, dat brengt ook weer nieuwe stress.. pfff!  Ik probeer maar te accepteren dat het nu even onrustig is. En onzeker.

Er is iemand van WMO langsgeweest. Ik vertelde dat ik bij GGZ waarschijnlijk weer een beetje tussen wal en schip hang,  te "complex" voor basis GGZ maar dat ik ook niet passend word gevonden bij iets als FACT.
Het gesprek liep wel oké, ze legde uit dat er bij WMO nu wel alleen wat doelgerichter hulp word geboden. Mijn hulpvraag moet concreet. Tja.... ik zei dat dat juíst mijn ding is wat ik dan niet kan uitleggen. Die concrete hulpvraag! Ik kan wel dingen en ik doe ook dingen, alleen raak ik wat sneller dan de gemiddelde mens overspoeld legde ik uit. En dat er al meerdere keren gevraagd was of het praktisch is of psychosociaal en dat het geloof ik een beetje van beide is.
Een doel stellen is mooi, dat kan ik zeker, maar DE WEG NAAR dat doel, met alle ongemakken alle emoties, ethische levensvragen obstakels en ook nog eens de wisselwerking tussen wat haalbaar is voor mij en wat verwacht word, DÁT is het dan waar ik vaker in vastloop. En de teleurstelling dat je een doel wil bereiken maar dat (alweer!) niet lukt.. Of er veranderen andere dingen.
Ik vergeleek het met iemand met een gebroken been die 6 tot 8 weken in het gips moet en daardoor b.v. niet kan stofzuigen en douchen. Dan kun je zeggen, voor de komende 6 tot 8 weken graag iemand die helpt met stofzuigen en douchen en dan zal het klaar zijn. Dat is dan ook niet fijn en ongemakkelijk, maar het is wat duidelijker. 
Maar zoiets is het niet. 


Nu vraag ik me dus weer af of we elkaar gaan begrijpen en of ik bij WMO niet ook alweer onnodig bezig ben of nog meer teleurstelling erbij haal.

---

Ow ja.. bij het ophalen van m'n medicatie
Dat is ook iedere keer iets anders lijkt wel.
De vorige keer zei de mevrouw van de apotheek dat ik alles (?) zelf moest betalen, zowel de AD en de benzo's.. Ik zei dat de paniekpillen normaal voor m'n eigen rekening zijn maar de AD door de zorgverzekering vergoed word.
Nee, was al een hele tijd niet meer zei ze. 
Terwijl ik deze week daar kwam en een ander meisje zegt dat ik die B2 code heb en alles vergoed word.

Oké, het zal wel...  (zucht!)
De benzo's wil ik eigenlijk niet teveel van nemen. Misschien dat ik er niks achter moet zoeken en gewoon blij moet zijn dat het vergoed word
Maar ik ben toch ik, en ik kan het niet laten om me af te vragen waarom ik nu ineens wél die code heb en met welk idee dan

Nou Tja , dat is toch ook een goeie vraag? 

Ik zou dan  ook wel eens willen weten hoe het nu eigenlijk zit. B2 of niet, waarom zegt de ene het een en de andere het ander?  Daar mag best verduidelijking over komen. 

Misschien is je hulpvraag dat je een coach of begeleiding wil bij het leven met PTSS klachten , crisisgevoeligheid en het algemeen praktisch handhaven in de maatschappij, regelgeving, praktische hulp.  
Voor altijd misschien,   soms op de achtergrond soms meer aanwezig als terugvalmogelijkheid . Ik weet niet of/ waar je ooit gediagnostiseerd ergens mee bent , dan zou je daarnaar kunnen verwijzen nog. 
En hulp bij het vinden van een behandeling  die wel geschikt is misschien, zodat er ook nog iets verholpen kan worden. 
Omdat je door de bomen t bos niet meer ziet in ggz land.  

Hulpvraag formuleren is ook niet veel anders dan waar heb ik eigenlijk behoefte aan , waarbij, waar loop ik tegen aan. 
Schrijf eens n  eind weg ,waarschijnlijk vis je  dan, achteraf, zo wel het een en ander er uit. Om mee te beginnen, er kan altijd nog wat aan veranderen gaandeweg. Het is allemaal niet zo absoluut . 

Misschien is rust op het moment niet verder dan een dag of een week kijken, en alles wat  stress geeft buiten de deur houden (voor zover mogelijk). Zo goed mogelijk voor jezelf zorgen als prioriteit en alles wat maar uitnodigd tot gepieker,  keuzes die niet nu gemaakt kunnen worden.,  houd het van je af. Daar is het de tijd dan niet voor. Geen risico's en ondernemingen, laat maar, het komt wel weer . 

Met stilstand en braak liggen is niet zoveel mis. Het is zelfs een onderdeel van de natuur, en mensen zijn ook nog  natuur.

En het gaat weer richting winter, een tijd van meer terugtrekken en wat naar binnen keren.  Je hebt het jaargetijde mee in deze.  

Sterkte en liefs!

hoi lieve Joy 

ik lees mee hoor 

ik snap je srtuggels 

ik reageer nog een keer wat uitgebreider nu wat geschreven in mijn dagboek maar ineens toch onrust maar slik nu geen extra pam meer 

liefs en groet J

hoi Joy 

hoe is het met jou ??

liefs en knuffel J