Lief dat je vraagt Mister, 
het gaat wel oké

Enorm last van moodswings. Het ene moment heb ik energie en zin om vanalles te gaan doen (muffins bakken, kledingkast opruimen, eigenlijk alles opruimen! plannen maken voor nog vanalles anders, nog eens naar de kapper,  ja ook nog sporten, lezen, leren.. alles!) En het andere moment is dat alles ook weer te veel. 

M'n meneer was dit weekend weer bij mij en nu heb ik alweer enorm het idee dat ik hem teleurstel.
Na een dag vanalles doen was m'n energie eigenlijk echt op en ik was van plan om hem een plezier te doen en nog eens op stap te gaan maar ik was gewoon te overprikkeld en moe. En daar dan weer gefrustreerd over..
M'n meneer vond het niet zo erg zei hij.. 
Ik vroeg hem of hij het erg vind als ik dingen doe eigenlijk vooral om hem te plezieren. Dat gebeurd toch in een relatie? Hij zal toch ook wel een beetje dingen doen voor mij waar hij niet altijd evenveel zin in heeft?
Uiteindelijk kwamen we er op uit dat het eraan ligt wát het is dat je doet om de ander te plezieren en hoe ver het af ligt van wat je zelf nog oké vind of kan hebben. 

Soms heb ik van die momenten dat ik zelf niet weet wat ik moet. Dan weer dit, dan weer dat..
Het ene moment heb ik er ook echt zin in om te gaan zien hoe het gaat als we gaan samenwonen, wil ik plannen maken om samen nog wat spulletjes te halen en denk ik; het zal wel goedkomen 
en het ander moment denk ik weer; nee doe maar niet, het zal toch niet goed gaan, ik ben te lastig, te beschadigd, we gaan ruzie hebben, laat maar ect. ect.

Af en toe weet ik ook weer niet waar ik met m'n gevoel heen moet. Je zou zeggen dat de medicatie je gevoel afvlakt maar nou, hoe moet ik me dan zonder medicatie voelen als ik nu al het idee heb dat alles te heftig voelt.. 

Komende week weer gesprek bij m'n POH

Lastig Joy , 

Ik ken het wel een beetje, al heb ik geen bakken energie , maar wel voortvarend goede voornemens op momenten, die ik later weer terugdraai omdat ik het helemaal niet meer zie zitten, omdat ik me dan compleet anders voel. 

Het is heel lastig dat gezwiebel. 
Ikzelf  ben dan  eerder geneigd snel nee te zeggen, af te houden, te vermijden, een slag om de arm te houden omdat ik gewoon op voorhand niet weet hoe ik er dan bij zit en het tot afzeggen leidt. Nou , dat schiet ook niet op, en word ook niet gewaardeerd.  

Het is ook lastig uit te leggen en er is moeilijk voorgenomen  beleid op te voeren als het zo heen en weer zwabbert .  

Tegenwoordig heb ik in ieder geval minder moeite met het weer afhaken  , zonder dat intense gevoel van falen en zelfverwijt, schaamte e.d .  

Vind dat je echt wel goede gesprekken voert met je vriend ,  open en gelijkwaardig.  Mooi dat dat kan ! Ik denk hij zn best doet om tot afstemming te komen en jij ook.  Dan zit je nog wel met al die zelftwijfel, maar je durft je wel te laten kennen en het te delen. Dan zal je ook wel basis- veilig  bij hem voelen, denk ik.

Groet

Lief dat je vraagt Mister, 
het gaat wel oké

Enorm last van moodswings. Het ene moment heb ik energie en zin om vanalles te gaan doen (muffins bakken, kledingkast opruimen, eigenlijk alles opruimen! plannen maken voor nog vanalles anders, nog eens naar de kapper,  ja ook nog sporten, lezen, leren.. alles!) En het andere moment is dat alles ook weer te veel. 

M'n meneer was dit weekend weer bij mij en nu heb ik alweer enorm het idee dat ik hem teleurstel.
Na een dag vanalles doen was m'n energie eigenlijk echt op en ik was van plan om hem een plezier te doen en nog eens op stap te gaan maar ik was gewoon te overprikkeld en moe. En daar dan weer gefrustreerd over..
M'n meneer vond het niet zo erg zei hij.. 
Ik vroeg hem of hij het erg vind als ik dingen doe eigenlijk vooral om hem te plezieren. Dat gebeurd toch in een relatie? Hij zal toch ook wel een beetje dingen doen voor mij waar hij niet altijd evenveel zin in heeft?
Uiteindelijk kwamen we er op uit dat het eraan ligt wát het is dat je doet om de ander te plezieren en hoe ver het af ligt van wat je zelf nog oké vind of kan hebben. 

Soms heb ik van die momenten dat ik zelf niet weet wat ik moet. Dan weer dit, dan weer dat..
Het ene moment heb ik er ook echt zin in om te gaan zien hoe het gaat als we gaan samenwonen, wil ik plannen maken om samen nog wat spulletjes te halen en denk ik; het zal wel goedkomen 
en het ander moment denk ik weer; nee doe maar niet, het zal toch niet goed gaan, ik ben te lastig, te beschadigd, we gaan ruzie hebben, laat maar ect. ect.

Af en toe weet ik ook weer niet waar ik met m'n gevoel heen moet. Je zou zeggen dat de medicatie je gevoel afvlakt maar nou, hoe moet ik me dan zonder medicatie voelen als ik nu al het idee heb dat alles te heftig voelt.. 

Komende week weer gesprek bij m'n POH

Hoi Joy , moodswings heel herkenbaar ik ben er specialist in . Hoogten en laagten soms ook, niks van energie en dan andere keren kan ik ietsje meer doen. Of ondernemen. Ja een relatie ik vind het heel erg moeilijk , ook na dertien jaar samen zijn. Moeilijk omdat ik een stoornis heb met mijn emoties . Ik lees je nog van plan was om die meneer een plezier te doen en op stap te gaan maar het gaat gewoon niet je bent moe en op. Gelukkig dat ie het verstond. Ik vind het heel ok dat jullie erover kunnen praten , ik kan dat niet met mijn vriend en ik krop alles op en dan krijg ik een uitbarsting. Praten is zooo belangrijk hoe fijn dat jullie dat kunnen. Als we steeds iets doen om onze partner een plezier te doen kan dat op lange termijn in frustratie uitmonden. Ik denk het ook hier een evenwicht in vinden belangrijk is.
Samenwonen vind ik  persoonlijk heel erg lastig en ik zou het niet weer over doen. Het geeft uiteraard ook wel veel leuke momenten maar ons beschadigd zijn staat ons soms in de weg denk ik ( althans voor mij). Ik krijg persoonlijk niet genoeg ruimte om te ventileren. Een vb ik word door iets getriggerd ik begin te wenen mijn vriend dringt aan waarom dan? En het mondt altijd uit in ruzie maar gelukkig komt het niet te vaak meer voor. Ik wou dat ik gewoon eens mijn heftige emoties kon ventileren en er niemand op mijn dak zit. Hebben jullie soms ook ruzie en vaak of niet ???? Ik soms en voel me dan zo vaak schuldig omdat ik mijn emoties niet gereguleerd krijg en ik dan onredelijk uit de hoek kan komen.
Ja ik vraag me dat ook af ik heb medicatie maar soms is het alsof het niet werkt ik heb wel extra crisiis medicatie maar het probleem is dat ik soms te ver in crisis geraak , ik zie het niet aankomen en zit er dan plots midden in maar misschien moet ik dan die extra medicijnen misschien toch maar gaan innemen.
Ik hoop dat je een goeie beslissing neemt ivm samen wonen maar het zou bij jullie misschien goed kunnen uitpakken omdat je goed kan communiceren met je meneer ik wens jou t allerbeste met een gepaste beslissing. Veel liefs van Cyranno

Dank voor jullie lieve berichten weer.

Mabel, we communiceren volgens mij inderdaad best goed, al heb ik wel vaak het gevoel dat het van mij uitkomt en hij uit zichzelf die behoefte niet zo heeft.
Misschien dat jij ook vaak teveel gefocussed bent op "oké moeten zijn" in contact met de ander? (vul ik in hoor) Dat kost veeel energie.
Bij een paar mensen heb ik inmiddels wel het idee dat ik enigzinds ook gewoon mag zijn als ik me totaal níet oké voel zonder dat persé meteen iets beter moet ofzo.  En dat hoeft eigenlijk voor mij ook niet bij iedereen, bij andere contacten vind ik het prima dat het gewoon alleen wat afleiding kan zijn, een beetje over het weer klagen haha

Cyranno, ja die moodswings kunnen zo vermoeiend zijn. Eenmaal ontregeld in de jeugd zal het moeilijk zijn om het nu "goed" te doen. Maar de emoties kunnen ook soms mooi zijn vind ik, toch? Ik denk er vaak aan dat het wel inspiratie is voor muzikanten, artiesten en kunstenaars. Dan ben ik wel eens een beetje jaloers dat het mij niet helemaal lukt om die emoties "om te zetten" in kunst of muziek. 

Afgelopen week telefoon gehad van het MRI onderzoek. Er was niets ergs te vinden zei de arts. Ik zei dat ik wist dat ik dan eigenlijk heel blij moest zijn, maar ik ben eerder teleurgesteld want als er wel wat gevonden was dan was m'n pijn ligitiem geweest en wist ik een oorzaak. 
Nu is het "niks"..   ik stel me aan..  
het zit tussen m'n oren.. (zoals een andere arts eens denigrerend tegen me zei)
M'n meneer begreep dat ik me zo voelde dat ik eerder gefrustreerd ben dan opgelucht dat er niks gevonden is. 

Soms voelt het nog steeds vreemd dat ik nu m'n meneer heb, en m'n beste vriend en nog af en toe wat contact met meiden waar ik het idee heb dat ik, met m'n  "ptss-gedoe" en depressieve periodes, er mag zijn met m'n  gevoel (niet dat zij het daar dan niet moeilijk mee hebben, maar dat mag ook)
Maar soms raak ik toch een beetje in wantrouwen of ze het wel echt menen.. en dat vind ik dan weer verdrietig.

Met m'n meneer was ik naar de film gegaan. Het was een verfilming van een boek. Ik was een ander boek van dezelfde auteur aan het lezen. We hadden wel het idee dat het best een intense/heftige film kon zijn maar niet vewacht dat het dit was.. ik had er moeite mee. Gelukkig waren er maar weinig mensen in de bioscoop maar ik wou het liefst weg en dat niemand wist waarom ik moeite had met de film.
M'n meneer vroeg of ik wel oké was, dat heeft 'ie meerdere keren gevraagd. Heel lief en toch heb ik ook daar dan weer moeite mee. Dat ik na de film op instorten stond en dacht, vraag nu maar ff niks, ik wil gewoon zo snel mogelijk naar huis.

Tegelijkertijd voel ik dat ik iets wil. Een lotgenoten groepje.. meer praten over trauma's.. 
Er zijn groepen in andere delen van het land. En ik zou misschien daar heen kunnen reizen.. of ik dacht, als het hier nog niet is, waarom dan zelf niet een groep beginnen? Er zullen hier ook vast lotgenoten in de buurt zijn..  
Maar ik weet niet of ik het kan "dragen"..  
Er zijn momenten dat ik dat wel even heb en dan het idee heb tegelijkertijd ook voor anderen iets te kunnen betekenen.
En er zijn momenten dat alles te zwaar en teveel voelt en ik er níet over wil praten en er níet mee bezig wil zijn.
Weg van alles, weg van m'n verleden, weg van mezelf!

Ondertussen heb ik van WMO telefoon gehad dat ik hulp krijg toegewezen. En een verslag per post. 
Pfff...  over dat verslag ben ik niet helemaal tevreden, een type-foutje dat kan gebeuren maar dit is wel meer dan een type-foutje. Ik vind dat er best wat dingen in staan waarvan ik denk; dit is weer totaal verkeerd begrepen of uit verband gehaald. 
En dan vind ik het weer moeilijk om er iets van te zeggen..
De hele actie geeft eigenlijk stress. Misschien vooral omdat hulpverlening voor mij vaak niet als "hulp" gevoeld heeft.  Zo voelde het voor mij.  Punt. 
Tegelijkertijd heb ik het idee dat ik dat ook even wil laten weten ergens. En dat het fijn zou zijn als ik daar dan van iemand erkenning in krijg.
Voor mij heeft hulpverlening vaak ook NIET als hulp gevoeld.  Al zal er vanalles met de beste bedoelingen gedaan en gezegd zijn. 

Zij zijn intern geloof ik nog bezig wie nu dan mijn contactpersoon gaat worden en zo gaat er nog wat tijd overheen en ik vind het wel prima dat ik het dan nog even voor me uit kan schuiven. 
De brief dat ik akkoord ben heb ik nog niet ondertekend en teruggestuurd. Want ik ben eigenlijk ook niet helemaal akkoord.. ik twijfel een beetje of dit wel helpend zal zijn..

Eigenlijk vind ik het best verdrietig dat ik me voel alsof ik me (alweer) klaar moet maken voor een strijd
als ik met (een vorm van) hulpverlening verder ga..

Volgens mij doe je het allemaal prima Joy gewoon goed genoeg en oké. 

Nou kan ik dat wel schrijven maar je zult je er waarschijnlijk niet minder onzeker van voelen. En Ach,  er is natuurlijk altijd wel wat. Tja, nou dat is dan maar zo. 
Zo praat ik ook tegen mijzelf. Dat helpt wel wat.

Op traumanet staat een hele lijst van lotgenoot mogelijkheden met betrekking tot trauma en aan verwante zaken. Een aantal  dingen bieden ook online meetings. Dat kan je reistijd besparen, als je van online meetings eenzelfde effect kan hebben als fysiek . (Ik persoonlijk geef altijd wel een voorkeur aan fysiek.) 
Misschien kun je zo je behoefte wat opvullen.

Wat betreft de WMO verslaggeving , kopiëer en verander de desbetreffende passages passend bij jou beleving of voeg uitleg toe , tot we voor jou gevoel kloppend en oké is .
Het is jouw start- document tenslotte, beter maar  even aanpakken - dat scheelt later weer geharrewar, doe en onduidelijkheden. Het is goed om goed begrepen te worden tenslotte. 
Kun je nog aan toevoegen dat er  nog een gesprek kan plaatsvinden als er onduidelijkheden zijn hierover.  Terugsturen ,en je hoort het wel.



 Bij wmo hier zijn ze royaal  bekend met het feit dat ggz hulpverlening voor een veel mensen toch niet bepaald helpend is geweest. Het zal me zeker niet verbazen als dat daar ook zo is.

Succes Joy , liefs

Hoe gaat het nu joy? 

Ben rustig aan het bij lezen.

Dank voor het vragen Feline
Vandaag gaat met mij  ff totaaal niet lekker..
Ik lees ook bij over je verblijf, 
sterkte!

Oh wat rot… 

Ik ben weer thuis. Ik kijk er goed op terug, heel anders dan een opname psychiatrie. Zal in mijn eigen topic binnenkort wat schrijven.

Dank voor het vragen Feline
Vandaag gaat met mij  ff totaaal niet lekker..
Ik lees ook bij over je verblijf, 
sterkte!

hier een knuffel lieve Joy 

en strekte 

liefs J

Dank je voor jullie berichtjes! 

M'n mood is nog steeds een beetje verdeeld. De donkere grijze dagen, nog meer vermoeid dan ik normaal al ben..
Ik vind het meestal wel leuk om wat cadeautjes in te pakken en warme chocolademelk enzo. 

M'n meneer en ik waren nog eens op stap gegaan. Zo af en toe vind ik dat ook nog wel leuk al hoeft het voor mij niet meer zoals "vroeger" hahaha.
Alleen daar was ik iemand tegengekomen van vroeger. Kleine kans, maar niet onmogelijk 
En hij kent (naam dader) en ging daar toen ook mee om..
Misschien herkend hij mij niet meer, dacht ik eerst. Maar later sprak hij me toch aan. Hij was aardig en vroeger ook hoor, maar bij mij kwamen een hoop herinneringen van toen met (naam) weer op en daarna wilde ik eigenlijk naar huis.
M'n meneer snapte het niet, ik wist toch al dat hij er was en wat was er nu dan, waarom nu ineens naar huis?
Ik zei dat ik het eerst negeerde maar nadat hij me aansprak en over vroeger begon en die naam noemde kon ik het niet meer negeren..
Oké, dan gaan we wel naar huis

En ik voelde me weer rot, als ik er geen moeite mee had had m'n meneer gewoon op stap kunnen gaan.
Ook heb ik weer moeite met mezelf te verhouden tot vanalles van vroeger. Als het een verhaal was wat ik over een ander zou lezen zou ik dader ook echt "dader" noemen, maar als het over mezelf gaat vraag ik me toch af of ik het "dader" mag/moet noemen..
Een hoop vragen zitten in m'n hoofd, denkt (naam) ook nog wel eens aan toen? En hoe is hij nu? 
Gaat hij me nog steeds bedreigen?

Ondertussen heeft het hele gebeuren ook effect op de relatie met m'n meneer. Soms wil ik me niet laten kennen en ga gewoon door en dan geeft het ineens teveel stress en wil ik me terugtrekken. Maar in plaats van me helemaal terug te trekken probeer ik hem, zoals hij aangaf te willen, te laten weten wat er in me omgaat
 Alleen loopt dat ook soms stroef 

Misschien dat ik de komende tijd wat meer op een ander lotgenootjes forum ga rondneuzen.
Niet omdat ik niet meer hier wil schrijven hoor
of het niet meer fijn vind

Van de week weer gesprek met POH