Hoi Joy, 

Ik weet niet goed of ik nou n label draag ... het geeft n verklaring...  ja  dat dan wel ... uitzicht op n remedie ... mwahh ... is ook nogal breed hè dat label  bij mij.... 
Het label draagt mij iig niet. 

Tjee, zonder dieren beter studeren.... een beetje fijn gezelschap rond de boeken zou ik je echt wel gunnen....

Jammer dat het moeizaam gaat.  N glijdende stemming helpt daar ook niet bij. 
Misère in het leven , daar krijg je ook geen helder functionerend brein van , en pillen erbij ook niet. 

Ik hoop toch dat je er n weg in vind. 
Het is ook wennen na een lange tijd , geef jezelf wat ruimte. Stukje bij beetje.

Liefs

Je hebt toch ook vast iets van een label opgeplakt gekregen in je GGZ -carrière Mabel? 
Of er zal een poging gedaan zijn neem ik aan? 
Niet dat dat "label" dan ook alles is wat je bent in mijn ogen..

Ik moet weer even klagen want ik snap er niks meer van. Waar moet ik beginnen.. Vorig jaar zomer had m'n POH me aangemeld voor dat FACT-therapie gebeuren. Daar zou een wachttijd van ong. 11 maanden zijn. Dat is nu ruim voorbij. Ik heb wel een intake gehad ergens in februari maar het was onduidelijk of de therapie vergoed werd en ik gaf aan dat het me wel fijn leek als ik daar wat duidelijkheid in had eerst. Als ik het goed begrijp dan vergoed de zorgverzekering het nu wel.
Dus weer met GGZ gebeld. De wachtlijst duurt nog en geen idee wanneer ik verder kon, ze gingen ernaar kijken.

Nu heb ik ook al eens WMO op me afgestuurd gehad een paar jaar terug en ik dacht laat ik daar dan nog eens bellen. Mevrouw aan de telefoon zei binnen zes weken zouden ze een intake doen. Een beetje als grapje zei ik dat ik GGZ wachtlijsten gewend ben dus dat 6 weken wel oké moet zijn..  
WMO zit blijkbaar ook in het ziekenhuis waar ik bij GGZ op de wachtlijst stond dus ik dacht, misschien werken die wel samen, even bellen naar GGZ met die vraag.
Blijk ik dus niet meer op de wachtlijst te staan.. oké..
De huisarts is daarvan op de hoogte gesteld werd gezegd. M'n POH heeft nog vakantie geloof ik maar de praktijk is om één of andere reden niet bereikbaar krijg ik telkens te horen. 
En ik begin behoorlijk te twijfelen aan mezelf.

M'n beste vriend is ook op vakantie. M'n meneer zou in het weekend komen maar ik vind het rot als hij helemaal naar hier komt terwijl ik weer eens niet weet of ik mezelf nog geregeld krijg. En daarbij word het ook een beetje een rommeltje in m'n flatje..
Verdriet en ook wat wanhoop lopen inmiddels op. Alles begint zich weer op te stapelen.

Ga maar even iets anders doen! Zeg ik tegen mezelf. Naar de supermarkt gaan is gelukt, alvast iets halen wat m'n meneer graag heeft als hij komt. Onderweg kom ik wat bekenden tegen en bij de vraag hoe het gaat antwoord ik gewoon automatisch, "wel goed.."  
misschien eigenlijk vooral om mezelf daarvan te overtuigen..
Je hebt vaker nachten lang wakker gelegen. Je hebt vaker paniekaanvallen gehad. Je bent vaker van het kastje naar de muur gestuurd. Je bent vaker in de knoop geraakt en er ook weer een klein beetje uitgekomen..
Nog even door, morgen lukt ook nog wel

Maar ik moet er misschien toch een disclaimer bijzetten; eerder behaalde resultaten bieden helaas geen garantie voor de toekomst..

Nou Joy wat erg van die wachtlijst… Bij mijn weten staat WMO er los van. Tenzij ggz degene is die de aanvraag voor WMO doet. 

Misschien vindt de meneer het niet zo erg als het rommelig is. Misschien kun je samen even naar buiten? 

Het is verschrikkelijk met die wachtlijsten nu. Ik kende dat eerst niet omdat ik bij ggz destijds direct opgenomen werd. Sta nu zelf op een wachtlijst en het schuift maar op…

Hoi Joy, ja ellenlange wachtlijsten wat vervelend is dat ! Ik stond anderhalf jaar op de wachtlijst van GGZ en ben nu zoals je weet aan de beurt. Ik wil je ook veel succes wensen met je studies , wat bewonder ik jou dat je die überhaupt bent gestart met onze problematiek erachter , je bent te bewonderen hoor. Ik wou ook nog even iets zeggen over wat je schreef van je dieren, als je die weg moet doen is er wel een grote leegte. Ik heb inder tijd mijn kat moeten plaatsen omdat ik van een appartement met tuin naar een flat drie hoog moest verhuizen , en het was een rasechte buitenkat die zou volledig zijn verkommerd op mijn appartement drie hoog. Ik heb haar kunnen plaatsen op een goede plaats maar wat heb ik haar gemist, ik denk er nog heel vaak aan. Heb ook wel vroeger een hondje gehad die was mijn alles. Ik zou heel graag weer dieren rondom mij hebben maar financieel kan ik het niet meer aan en zoals ik al zeg ik woon drie hoog dus dat gaat moeilijk. En als er dan iets gebeurt met de gezondheid van de dieren ja dan wordt het een dure aangelegenheid en dat kan ik nu niet meer dragen.
Ik hoop dat het verder goed gaat met je studies en dat je het kan volhouden. Met je meneer ben je nu ook  al een tijd onderweg hoe goed! Ik wens jou veel succes met alles hoor vele groetjes van Cyranno

Dankje voor jullie berichtjes.

Wat verdrietig van je diertjes Cyranno. Het kan inderdaad een groot gemis zijn. Misschien vooral voor iemand die zelf geen kids (meer) heeft en dan een diertje als "kindje" heeft of had. Voor mij heeft het ook altijd veel verdriet gedaan als een diertje doodging of als je het om een reden de keus moet maken om het ergens anders te laten. En ik heb (ondanks dat ik allergiepillen slik) veel last van allergie voor het beestje van m'n meneer, dat vind ik ook zo verdrietig. 

Voor mij is het nu dat ik het niet kan opbrengen én de studie én de diertjes verzorgen.
Het blijft een moeilijke keus. Nou ja, nu begin ik te glijden richting weer ff bijna niks meer kunnen opbrengen. Heb de studie al gemaild dat ik dan maar een gedeelte ga stoppen. 
Met crisissituaties zit ik er dan ook mee hoe het met de diertjes moet.
Al zou een hondje of kat misschien net wat makkelijker even ergens anders kunnen.

Misschien kun je iemand achter de hand hebben waar je dier heen kan in geval van crisis. 

Wel treurig dat je zomaar van een wachtlijst af kunt zijn…. Alsof je toch een nummer bent dat ze even zijn vergeten.

Joy, 

Wat je beschrijft is inderdaad allemaal nogal vreemd. 

Wmo  is via de gemeente uitgevoerd (begeleiding en ondersteuning), doorgaans vind je zoiets ook  niet in een ziekenhuis.
 Ggz  gaat via de zorgverzekeraar ( behandeling, specialistme/ziekte) . 
Ze staan los van elkaar .

Ze kunnen  met elkaar samenwerken evt .ik wilde dat niet. 
 

Het is vreemd dat je bij n wmo - wijkteam van een wachtlijst verdwijnt. Dat klopt niet. 
 Ik zie je eigenlijk ook niet zo'n link met een huisarts. Je hoeft niet erheen verwezen te worden of zo. Ze hebben niet (automatisch)  n connectie met n huisarts. 
Het is als een soort loket voor burgers waar je een aanvraag voor hulp kan doen, en waar men ook meedenkt wat voor soort hulp dat zou kunnen zijn. Daarvoor kun je een zogenaamd keukentafelgesprek aanvragen. 
Ik geloof niet dat ze zomaar op je af worden gestuurd.

Maar omdat gemeenten dat allemaal zelf in mogen vullen hoe ze hiermee werken , is mijn ervaring met de gemeente hier geen maatstaf voor elders. 

 Wmo is n soort gemeentelijke vraagbaak voor inwoners van die gemeente.  Het gaat over zgnde  maatschappelijke  ondersteuning. 

Het is vreemd dat de hele huisarts praktijk  niet te bereiken is, de vakantie tijd is nu wel voorbij en er moet altijd vervanging zijn. Maar ik begrijp t als  je liever je vraag aan je eigen huisarts stelt  dan aan n vervanger. 

Ik kan me goed voorstellen dat je er niet veel wijs uit word. 
Misschien zit het je niet mee, ook  ik heb dat dingen soms gewoon blijkbaar mislopen om wat voor reden dan ook. 
En de concentratie is misschien ook niet al te best om het te zien waar het nou in zit of aan scheelt .  Met een gedeprimeerd of op hol geslagen brein, of in een toestand van angst lukt dat niet zo best. 
 Probeer op een iets beter moment er nog eens naar te kijken, en overweeg iemand mee te laten kijken die je vertrouwt. 

Wat betreft het gelabel in mn ggz carrière.
Ik begon een 94 met een PTSS en een dissociatieve stoornis nao, , toen daarna  een meervoudige persoonlijkheidsstoornis met theatrale narcistische en antisociale kenmerken,   gedurende de jaren werd dat dan weer een depressie, dystemie ,hoogfunctionerend borderline, gewoon borderline,  depressie met vitale kenmerken depressie,  depressie in remissie,  om te eindigen met een complexe ptss door vroegkinderlijke chronische traumatisering waarin onveilige gehechtheid heeft plaatsgevonden,meer specefiek gedesorganiseerd gehecht. 

Ik weet niet eens meer wat er uit officiële persoonlijkheidsonderzoeken kwamen, volgens mij was dat ook nao. 

Het is vooral  maar naar gelang wie er tegenover je zit, waar je nu weer bent ondergebracht, en zorgkoker ,zorgpad, team. En de stroming die in op dat moment in de psychiatrie populair  gebezigd wordt.  

Je kunt je afvragen wat het ook werkelijk zegt over je, het zegt grotendeels namelijk ook vooral iets over het werkveld , en waar ze iemand binnen een aanbod kunnen plaatsen  omdat het voorhanden is, (maar zou  toch niet de reden zijn waarom je iemand iets inpraat) . En de gekleurde blik van de  betreffende behandelaar.

In eigen woorden zou ik mn psychische klachten zo beschrijven;  
: Volgens mij ben ik een mens die beschadigd is in den beginne door dat een gezonde ontwikkeling verstoord is, tijdens de ontwikkelingsjaren,  door gedrag van directe omgeving , waaraan ik overgeleverd was, en waarvan de gevolgen in mij voortleven: . 
In de kern geen basis vertrouwen, in mezelf noch anderen. 
Aanhoudend lage stemming , en af en toe door de bodem zakken die niet stevig is.


Groetjes

Wat een labels Mabel.. jeetje.
Maar ik ben het met je eens, het ligt eraan wat voor test je weer krijgt, wie er voor je zit en in welk hokje ze je op dat moment kunnen plaatsen ect.ect.
Ik vind het wel behoorlijk knap dat je je daar overal doorheen hebt weten slepen op één of andere manier.

Bij mij ligt het ook maar net aan welke triggers en/of situatie er nu speelt vs. eerdere situaties die geraakt worden.
Het is mezelf niet duidelijk en ook begrijpelijk als ik voor GGZ niet in een hokje te plaatsen ben.

Mabel, je schreef ergens dat je je voelde als een lam dat zichzelf naar de slachtbank brengt toch? 
Nou, af en toe heb ik een vergelijkbaar gevoel.

Met de meneer van dat FACT therapie gebeld over waarom ik van de wachtlijst ben. Hij zei dat hij geen indicatie zag om mij binnen FACT hulp te bieden. Het gaat immers ook vaak goed alleen soms "zak ik door m'n poten."
Ja oké, dat ben ik wel met 'm eens.. 
Maar daarna een discussie, want ik word door andere GGZ waar ik therapie had meerdere keren naar FACT verwezen omdat zij me of "te complex" vinden, of geen "mogelijk crisis gevaar" -geval willen behandelen. En FACT vind mij dan weer niet passen (zolang ik niet in crisis ben) terwijl ik maar telkens te horen krijg dat ik een crisis moet voorkomen.
De meneer vond dat ik bij crisis wel zou moeten kunnen komen. Maar verder moest ik dan maar weer met m'n POH /huisarts overleggen.
Ja, dankje..  dus pas welkom bij crisis en dan weer op m'n kop krijgen dat ik een crisis niet heb voorkomen. 
Het voelt als een mindf#ck. Een niet op te lossen puzzle.

Ik zei tegen m'n POH dat ik er vaak over nadenk wat ik dan anders zou moeten doen.
Maar ik zie het even niet meer. Alles begint weer in te storten. Ik voel me één grote teleurstelling, zowel naar mezelf als naar anderen. 

Op de school heb ik maar al bij m'n mentor aangegeven dat ik het niet vol ga houden, ook al is het al weinig. Dikke teleurstelling. Leuk geprobeerd.
M'n beestjes heb ik aangemeld voor adoptie, verdrietige keus.. Teleurstelling..  De mensen van wie ik ze heb overgenomen omdat ze daar niet konden blijven dat ook maar laten weten. Ze vonden het jammer en ook jammer dat de diertjes er nu de dupe van zijn.. het doet pijn.. ik probeer juist met deze keuze dat ze er níet de dupe van zijn, dat zij in ieder geval goed terecht zijn.. 

Met m'n meneer staat het ook op spanning, ik voel me nu één grote last voor hem, te beschadigd. Als ik naar hem ga ben ik m'n uitkering kwijt.
En ja, niet dat ik helemaal niks kan maar af en toe loopt het dus in het honderd bij mij..
Hij wil dan graag dat ik naar hem kom wonen maar wel dat het goed gaat, dat het lukt om te werken en dat ik met de allergie voor z'n beestje er nog bij loop. 
Hoewel ik zou willen, ik weet niet of ik ooit aan die verwachting ga voldoen. 

De "vieze centen" drukken zwaar. De innerlijke worsteling of ik m'n daders moet vergeven. Het voelt alsof ik verdiend heb wat er gebeurd is. Alsof ik om iets klaag waar ik niet om moet klagen. Niet aanstellen. Beetje bij beetje ben ik dan ook al wat aan goede doelen aan't doneren. Alsof dat als ik het houd er alleen nog maar meer van wat er gebeurd is op me af moet komen ofzo..
En dat ik al jaren van een uitkering leef drukt ook weer behoorlijk zwaar. Een last voor de maatschappij, ik kost vooral maar geld en lever weinig op..

Ondertussen chaos in m'n hoofd en heb ik het idee dat ik ieder moment weer kan instorten. Vanalles wat gezegd is maalt door m'n hoofd. Bij de ene therapie is gezegd dat ik m'n grenzen beter moet leren aangeven. Bij de ander laat ik m'n gevoel niet zien en zit ik in "afstandelijke" modus. Dan weer ga ik teveel buiten de "lijntjes" of "ruitjes" en moeten er nog pillen bij of moet ik m'n emotie leren beheersen. In een andere therapie werd ik niet gemotiveerd genoemd. 
De woorden uit het dossier van vroeger doen ook pijn. 
Dat ik een k#t puber ben geweest geef ik toe. 
En zo'n crisis is ook niet bepaald leuk..
Ik kan gewoon niet leven. Het lukt niet. Te moeilijk. 
Langzaam ben ik ook weer terug aan de benzo'tjes
Gaan we weer..   

M'n beste vriend is terug van vakantie, hij had het leuk gehad. Fijn. En fijn om hem weer even te zien.
Ik zei dat ik erover dacht om ook maar weer weg te gaan. Ik hoef niet dood.. maar wel weg. M'n beste vriend vroeg hoe ik dat dan wou regelen.
M'n meneer vond dat geen oplossing. Maar ik zie ook geen oplossing. Ik krijg mezelf niet meer geregeld en
ik probeer iets anders te bedenken dan snijden of teveel pillen of "buiten m'n ruitje" te gaan. 

En de pogingen om met m'n verleden om te gaan of het een plekje te geven maken alles alleen maar ingewikkelder.

Zwaar Joy,

Al dat gelabel, dat zegt niet zo veel.  De GGZ is God niet of 'de waarheid' .  Vraag me wel eens  af of het een hulpverlenende of een veroordelende instantie is. Je bent toch gewoon jezelf, Joy. 
Die ggz is niet heilzaam qua normale menselijkheid of nabijheid. Het is bijna beschadigend  zakelijk te noemen. De mens gereduceerd tot n door hen benoemde stoornis. 

Maar wat heeft n mens nou nodig die  in de put zit. Ergens  welkom voelen, veiligheid, warmte, betrokkenheid, nabijheid, zorg, aandacht?  Dat het daar aan heeft  geschort is ws het probleem. De eenzaamheid, het gebrek aan steun. 

Dan vraag je hulp , word je Cliënt nr zoveel , die na n beoordeling door proffesionelen in n bepaalde constructie moet worden geduwd met doelen, en die dan afgeleverd moet worden na bepaalde tijd.  

Het lam naar de slachtbank gevoel voor mij n ouwe nare bekende metgezel, (ingesteld op veroordeling en afkeuring). Vind het rot dat jij dat ook hebt. 

Ik dacht dat je een Wajong/ wia -  uwv  uitkering had, doorgaans verlies je die niet na samenwonen, hoogstens voor n gedeelte. Telt ook mee voor n hypotheek.  Bij bijstandsuitkering is het een ander verhaal. 
Wil je eigenlijk samenwonen? 

Kun je uitleggen waarom het studeren niet lukte? Wat gebeurde er?

Over wat voor dieren gaat het eigenlijk die weg moeten? 

Wat maakt het uit dat je een kutpuber was ? Je bent echt niet de enige. Het is alleen vervelend dat in die periode waarin een hersenontwikkeling nog moet plaatsvinden er gelijk allerlei acties worden moeten worden ingezet die  je leven kunnen bepalen. 
Dat is die achterlijke wereld waarin wij leven en ik geloof dat het alleen maar erger is geworden. 

Het 'ik weet alleen dat ik weg wil' ( of' ik wil dat het ophoud' ) ken  ook ik heel goed.  Ik wil ook  al vanaf jonge leeftijd eruit, uit de doffe ellende om me heen , de druk en de onveiligheid en angst . Maar dat zit in mijn lichaam met hersenpan, en daar kom ik niet uit weg.  

Ik lees inderdaad vooral falen,  falen , falen en teleurstelling. Ik denk echt niet dat dat terecht is, ik zie jou zo niet.  Ik wens je vooral mildheid naar jezelf toe  en hierbij n hele  dikke knuffel . 

En veel liefs !

Dankje Mabel

In de situatie met m'n meneer en ik zal ik de wajong-uitkering alleen in heel bijzondere omstandigheden kunnen behouden. Nou ja, of ik mijn situatie dan bijzonder kan noemen.. Ook weer tussen wal en schip.

Of ik wil samenwonen?
Geen idee eigenlijk, ergens lijkt het me wel leuk, maar veel angst dat het zo ontzettend mis gaat lopen. En ik slinger heen en weer tussen "ik ga het  gewoon proberen" en alle gedachtes waarom m'n meneer dat echt níet met mij zou moeten willen. Hij zegt dat het voor hem deze keer goed voelt.. Oké, hoe dan? Hoe weet je dat het goed voelt? 
En dat iedereen z'n verleden heeft. Ja klopt, maar ik voel me te beschadigd. Als een stuk of 5 (pogingen tot) therapie, alle medicatie en andere dingen die ik geprobeerd heb, niet echt tot verbetering hebben geleid. Eerder verergering zou je kunnen zeggen, want er is gaandeweg alleen maar meer medicatie en meer "labels" bijgekomen..

Mabel, ik was trouwens niet bij WMO van de wachtlijst gegooid maar bij dat FACT-therapie gebeuren van GGZ.
WMO heb ik komende week een gesprek mee, al vraag ik mezelf nu wat ik daarmee wil en hoe zij kunnen helpen.

Ondertussen ben ik nog op internet aan't zoeken waar nog wat aan therapie is in de hoop dat ik toch ergens nog wat kan proberen. 
Al ben ik enorm sceptisch als er ergens beloofd word dat je binnen 2 tot 4 dagen (met een opname) van je 
c-PTSS word afgeholpen. Hoe dan? 
20 jaar aan therapie (wat het er eigenlijk niet altijd beter op gemaakt heeft) 
maar zij "fixen" dat dan ff binnen 2 tot 4 dagen?  
Bij een andere kliniek betaal ik eigen kosten 5000 (!) euro en kan ik een paar weekjes luxe therapie gaan doen. Nou ja, dat therapie wel duur zal zijn, ook via de "normale" GGZ dat snap ik..  Therapeuten die loon betaald moeten krijgen, gas water licht en de ruimte  ect. 
Na verder lezen hebben ze daar ook liever geen "crisis gevoelige gevallen".

Therapie weet ik ook niet meer als de oplossing, 
veel gedachtes over vanalles wat tegen me gezegd is in therapie. Bij de een laat je je emoties niet genoeg zien en bij de ander ga je weer teveel buiten ruitjes of lijntjes (teveel emoties dus)  Weer een ander vind dat je je teveel van anderen aantrekt en eens wat meer je eigen plan moet trekken. Om bij een andere therapie te horen te krijgen dat ze vinden dat je een beetje te rigoureus je ding wil doen. Alsof wat ik ook doe, het eigenlijk nooit goed is. Er is hoe dan ook iets fout aan mijn gedrag.
En volgens  mevrouw X van therapie zoveel, heb ik de "foute" overtuiging dat het allemaal mijn schuld is. 
Die overtuiging ,waarvan ikzelf overigens vond dat ik die niet had; als je al over wie wat schuld is praat, vind ik dat zowel ikzelf als de omgeving iets "schuld" is.. maar
begin ik dat inmiddels wél echt te geloven nadat ik het dossier van vroeger nog eens heb teruggelezen en denk aan allerlei opmerkingen uit latere therapieën (ik ben niet gemotiveerd genoeg, wil ik wel geholpen worden?)

Ik voel me op het moment een beetje als een kat die in het nauw gedreven word. En ja, misschien doe ik dat dan (deels) ook zelf..