Het is gewoon havo Mabel,  of wat vroeger havo was.. volgens mij zit het inmiddels iets anders in elkaar.
Omdat ik toen door de situatie uiteindelijk niet meer naar school heb kunnen gaan en nu voor mezelf alsnog willen proberen of het lukt, eigenlijk zonder meteen ook aan een verdere loopbaan te moeten 'werken'. Een soort van opgelopen schade uit het verleden proberen ongedaan maken,  in hoeverre dat mogelijk is..

Dat is dan het pijnlijke dat ik dan voel tussen 'de maatschappij'/mensen in de omgeving en mij, ik die (weer) iets doet dat niet voldoet aan hoe het standaard gaat of hoe men standaard dingen zou moeten doen. Wie gaat eind dertig immers nog naar school? 
Ik zal me er zelf ook schuldig aan maken als ik vragen stel of dingen als tip mee wil geven; dat de ander het gevoel heeft dat het weer niet goed genoeg is, dat er nog meer moet  of men het gevoel krijgt dat het anders moet ect. 

Of de vraag waarom ik dit eigenlijk nog ga doen, omdat ik er verder (met m'n leeftijd) niet zo heel veel aan zal hebben.
Tja, eigenlijk gewoon een vraag en een stelling van de ander..



Wat is dat fonds waar ik nog naar kan kijken?  Op internet te vinden of ergens na te vragen?

M'n POH vroeg van de week hoe het nog zat met therapie. Ze had me  vorig jaar zomer aangemeld voor dat FACT gebeuren. Begin dit jaar dan eindelijk een intake gehad en omdat niet duidelijk was hoe het zat met vergoedingen e.d. zou ik nog teruggebeld worden
door de GGZ.

Ik zei dat ik er zelf eigenlijk ook niet (meer) achteraan zit omdat m'n focus nu bij de opleiding ligt en zolang ik me een beetje oké voel en mezelf wat geregeld krijg dan red ik me wel en de urgentie van therapie staat voor mij dan ook op het moment een beetje op de achtergrond. Ik zei dat ik wel hoop dat wanneer ik (weer) de afgrond in dreig te zakken, ik dan wel terecht zou kunnen.

Ze vond het een beetje vreemd hoe het ging, normaal zou ze óf een melding krijgen met een update, of een mail/brief met verslag van afronding of advies waar ik volgens hen beter aansluitende therapie zou kunnen doen. Maar zij had ook niets ontvangen. 

Nou ja.. nogmaals, zei ik, zolang ik me wel red vind ik het geen probleem dat ik niks hoor. Op dit moment is de urgentie voor therapie er voor mij niet zo en heeft de opleiding m'n aandacht. Mocht dat de sloot in vallen dan is er wel kans dat ik mee de sloot in val en zal de urgentie er weer zijn voor therapie. 

Soms kom ik er alleen geen wijs meer uit hoe het nu gaat met 'het systeem',   dan denk te snappen hoe het allemaal werkt met voorwaarden, vergoedingen en wat men onder 1e lijns hulp verstaat en wat nu 2e lijns hulp inhoud ect. maar dan veranderd er weer vanalles. 

Again.. zolang ik mezelf geregeld krijg ga ik rustig verder
En mocht ik weer eens 'uit elkaar vallen' zoals ik het wel eens noem, dan zien we dan wel.. iedere crisis is bij mij eigenlijk weer anders en ook niet duidelijk te plannen hoe dat verloopt en soms dreigt er crisis maar gaat het toch nog net..

Joy . Het is niet eens persoonlijk. Het is het systeem.

In  bepaalde leeftijdsfasen moet je bepaalde zaken doorlopen, zodat je dezelfde fase als iedereen achter de rug hebt, meegenomen door de groeps stroom en afgeleverd voor het volgende: partner binnenhalen en houden, huis regelen , voortplanten, werken, kortom wat men slagen noemt ,  enzo. 
 
In die stroming wordt al flink aangestuurd op competitiedrift en profilering , de pickorde neemt vorm aan , dat gaat gepaard met oordelen en veroordelen. Graderen en degraderen. 
Ondertussen wordt iedereen geacht later n positief mens te worden , goedgemutst, en het goede in elkaar te zien etc  , omdat het allemaal een akelige toestand dreigt  te worden  en steeds meer mensen mentaal ziek worden en het niet meer willen/ kunnen.  (En de kosten beheersing loopt uit de hand). Het is het systeem zelf. 

Het is vorm van gecontroleerde stroming  die als compleet normaal wordt beschouwd, daarmee worden zij   die uitvallen, omdat ze niet mee kunnen komen om wat voor reden dan ook of uit bewuste keuze soms, plotseling abnormaal. 

Het zijn die achterlijke opgedragen tegenstellingen, de boodschap die ze uitdragen en uitstralen. En hoe ze gestuurd worden. 

Ik heb  eens gelezen dat ze in Amerika het als een pre  beschouwen als iemand een eigen bedrijf heeft gehad en failliet is gegaan , en dan weer doorgaat. Zo iemand weet dan hoe het werkt, het is een ervaring die getuigd van lef ,ervaring en draagkracht om verder te gaan , in plaats van iets wat tegen je werkt. 
Het lijkt mij  in ieder geval soms dat het erg nl is om  zaken maar na te dragen. 

Erger is het nog dat het privé ook na wordt gedragen. Dat lijkt je hele waarde als mens ook te bepalen, over de hele linie een 'schadegeval'.  

Hier wordt je gedegradeerd  bij calamiteiten of uitval of als iets mislukt , gaten in cv's ( depressie, opnames ) worden  dichtgeschreven anders lig je er op voorhand al uit. 
Tegenwoordig kan je nog de boer ermee op als  ervaringsdeskundige, maar dat moet je ook maar willen, laat staan dat iedereen er geschikt voor is. 


Ik hoop echt dat je een intrinsieke motivatie ervaart, een leergierige interesse in iets, een  nieuwsgierigheid  voor mijn part enkel in hoe het is om een student te zijn.  Iets persoonlijks qua waarde .

Misschien vind je deze ervaring leuk om te lezen.
Op mijn 27ste ben ik zwemles gaan doen, samen met mijn 31 broer (31) en mijn buurvrouw ( Iers, 30)  - die nooit les had gehad. Mijn broer en ik hebben ze nooit aan zwemdiplomas kunnen helpen  op de lagere school. 
Het schoolsysteem was niet ingericht op kinderen die angstig waren en geen zelfvertrouwen hadden, die werden aan hun lot  overgelaten in het pierenbad.  (Van 'sensitieve' begeleiding had nog nooit iemand gehoord in de jaren '70. ) 
We hadden ons zelf zo'n beetje leren zwemmen, maar geen van drieën hadden we veel zelf vertrouwen op dat gebied en of het technisch qua uitvoering nog klopte  was ons de vraag. 

Mensen vonden dat allemaal een beetje ..raar.  
Maar wij hadden het  best oké met zijn drieën en hadden een vrijwillige gepensioneerde zwemleraar.  Het was gewoon leuk. 
Uiteindelijk hebben we A en b afgezwommen. Ik denk dat geen van ons daar nou heel veel mee doet , (Mijn broer is inmiddels overleden en mijn buurvrouw terug naar Ierland) maar destijds hadden wij een samen een dinsdagavondbesteding voor een paar maanden. 

Ik bedoel ,misschien kan je er een draai aangeven waardoor er wat van de lading afgaat. 
Je hebt niets te verliezen en je hebt ook niemand iets te bewijzen. Die druk mag eraf. Het mag ook gewoon iets  leuks om te doen  worden. 

Zelf begon ik op mijn 25/ 26e weer met een HBO studie.  Dan ben je de oudste. Gemiddeld was men  een jaar of  18- 20. Ik vond het niet erg. maar het sloot ook niet heel erg aan. Juist weer oudere mensen zaten, vaak  vanuit een of andere baan, op de deeltijd opleiding.

Ik had nog twee jaar stufi over voor een 4-jarige opleiding , het was dus de vraag of het maar ging lukken. Er zat wel druk op. Ik zag het als mijn laatste kans voor een diploma. 
 Uiteindelijk was ik met 3 jaar wel grotendeels klaar, maar eigenlijk nog steeds te stuk om echt te kunnen gaan werken. 
Ik was goed in student zijn. Verder was ik een puinhoop met een latente depressie. 

Maar ik kan echt niet zeggen dat ik er spijt van heb. Ik heb er meer geleerd over hoe de maatschappij werkte dan in mijn hele  leven tot dan toe , en er absoluut voordeel bij gehad. 

De eerdere studie was op mijn 21e gestrand ( door acute PTSS, over wat er al zat heen. Maar dat was toen nog niet duidelijk). 

Die fondsen  waren toen een uitkomst. Ik werkte toen met een boek  uit de bieb. Ik draaide een begroting voor 2 jaar in elkaar, schrijf ze allemaal aan die van toepassing waren, en vroeg hen  een bepaald deel op zich te nemen .  (Collegegeld, boeken , reiskosten, laptop , abonnement internet etc etc). Zelf leefde ik van mijn schoonmaakbaantje geloof ik en wat spaargeld.

Volgens mij heette het gewoon het fondsenboek, met een overzicht van heel nl . Er zijn ook gemeentelijke fondsen, voor enkel personen uit een regio. Denk wel dat alles nu via Google te vinden is. Anders vraag een maatschappelijk werkende in je gemeente, zij werken hier ook wel mee. 

Verder zijn er mogelijkheden om opleidingskosten af te trekken bij de Belastingdienst. 
Zou je ook eens naar kunnen kijken. Volgens mij heeft het UWV ook potjes voor persoonlijke ontwikkeling. Maar misschien geef je het liever niet eens op. 
Het scheelt iig al enorm dat je een basisinkomen hebt. 




Groetjes.

Oh , het fact is een methodiek, doorgaans wordt die in de ggz  tweede lijn toegepast is mn indruk, maar dat hoeft niet perse in principe. 

Ik zou even een mailtje achteraan gooien wanneer je iets kan verwachten, je plek op de wachtlijst etc 

Groet

Dank voor je uitgebreide reactie Mabel
Ik probeer later even te reageren

Leuk dat je je zwemdiploma later nog heb gehaald.

Idd. Zwem er niet actiever of beter op maar n Prima herinnering.

Een tijdje dat ik weinig geschreven heb. Er is best veel gebeurd maar het lukte even niet om te schrijven.

M'n meneer en ik hebben nog redelijk heftig ruzie gehad. Uiteindelijk wel rustig erover kunnen praten.
Hij was heel teleurgesteld. Ik ging kijken of ik iets langer bij hem kon blijven in z'n vakantie. Maar puntje bij paaltje, ik was m'n medicatie blijkbaar vergeten mee te nemen (ik had toch écht gecheckt om het mee te nemen?) en ik ben ondanks allergie-pillen toch best allergisch voor z'n beestje dus voel ik me niet heel lekker van die pillen én van de allergie. Dat gaat dus altijd wel een ding blijven, terwijl ik z'n beestje wel leuk vind en verdrietig ben dat ik zo allergisch ben.
En nou ja, abrupt geen AD meer nemen was ook niet handig..
Ik zei dus dat 'ie me maar weer terug op de trein moest gooien. Daar reageerde hij op, waarna ik zei dat we maar moesten stoppen met onze relatie. Daarna zijn we kwetsende dingen gaan roepen. Gelukkig is het iig daarbij gebleven en hebben we erna proberen praten.
Soms ben ik bang hoe heftig we zouden kunnen reageren als er ruzie komt. 

Er is ook nog een keer geweest dat ik "weg" ben geraakt, of laat ik het dissociëren noemen want volgens mij is het zoiets. Het was de eerste keer dat dat gebeurde met/bij hem. Al meen ik dat het een keer eerder ook was.
Tegenwoordig voel ik soms wel dat ik ga wegraken. Zo heb ik waarschijnlijk dan ook al eens voorkomen dat het gebeurd. Hij zei dat ik helemaal verstijfd lag en bijna niet reageerde. M'n ex waar ik 5 jaar mee was omschreef dat het een beetje leek alsof ik aan't slapen was terwijl 'ie me niet wakker kreeg. En voor een aantal figuren waar ik nog wat mee ge-date heb was ik gewoon raar, haha (en zal het mede daarom verder niks geworden zijn) terugdenkend zal ik dan ook zo'n momenten gehad hebben.
Nou ja, het zal dissociëren zijn denk ik. 
De trigger weet ik niet precies, ik probeer het te herinneren.. al kan ik bedenken waar het mee te maken heeft.. 
wel had m'n meneer nadat hij het merkte een dekentje over me heen gelegd, is naast me komen liggen, beetje rustig wat tegen me zeggen en had de tv ff op een natuurfilm gezet. Ik zei dat ik dat wel een soort van in de gaten had maar niet kon praten ofzo, maar dat ik er daardoor waarschijnlijk weer "uit" begon te komen. Als hij me paniekerig door elkaar was gaan schudden dan was het alleen maar veel erger geworden, wat waarschijnlijk in het verleden ook wel eens geweest is in zo'n situatie.
In de tijd met m'n ex, toen we het erover gingen hebben, heb ik een tijdje angst gehad om weg te raken/dissociëren overal en nergens. Maar ben wel gaan proberen om te gaan kijken wanneer of waarom.

School is begonnen en ik vind het leuk maar vind het wel wennen en toch best een opgave. Nu ik begonnen ben denk ik, ow jee, wat wil ik weer doen.. Maarja, niet proberen is voor mij ook geen optie, hahaha. En ook al weet ik dat ik niet moet vergelijken, toch zit het me best dwars dat het voor anderen vast peace of cake 
is om nog ff twee vakjes school te doen. De irritatie probeer ik maar om te zetten in wilskracht om door te gaan, het moet en zal!
Volgende week krijg ik een gesprek met m'n mentor en ben aan't denken wat ik ga zeggen over m'n situatie, wat nodig zou kunnen zijn om te melden. Misschien even aankaarten dat ik een "GGZ-geval" ben maar dat dat voor mij bij GGZ hoort. Dat ik mogelijk uit kan vallen en dat er crisis kan zijn maar dat ik grotendeels zelf daar verantwoordelijkheid voor probeer te nemen. 

De pijn (in m'n bekken/been/onderrug) is ook verder toegenomen. M'n meneer vond dat ik komende week toch echt nog maar weer eens bij de huisarts langs moet. Ik zie ertegenop omdat ik al wat onderzoek heb gehad waar niks uit kwam. Ook irritatie!
Nu wil "m'n hoofd" of m'n gevoel wel maar sputtert m'n lijf behoorlijk tegen. Soms ga ik door een hevige pijnaanval heen en probeer ik voor mezelf uit te maken of ik liever die pijn heb of me op de manier kut voelen dat je niet verder meer wil.
Dan toch liever die pijn..
En met die gedachte zucht ik me er dan doorheen, 
al word ik er ook wel een beetje moedeloos van dat ze (artsen e.d.) niks zeggen te vinden waar het aan ligt. 
Alsof ik, net als met depressie en ander soort labels, me zit aan te stellen, er is immers geen bewijs, doe gewoon de knop om en doorgaan is de instelling
Zucht, zucht, zucht!

M'n meneer en ik kunnen er nog wel lekker dramatisch en sarcastisch om grappen dat we ons miserable leven toch liever samen nog willen delen (:

Moeilijk Joy, 

Je stelt je niet aan . Maar dat kan ik wel zeggen ,  ik weet ook wel hoe het kan zijn, maar ik ben niet de gangbare opinie.  Het is vervelend om van alles te mankeren en dat er geen vinger op kan worden gelegd. (Ik word er onzeker van , het brengt moeilijkheden met het delen met zich mee.)

Groetjes

Die labels kunnen in de weg zitten maar ook houvast geven, of een verklaring. Zowel lichamelijk als geestelijk.  Nou ja, als het lichamelijk een verklaring heeft dan is m'n pijn legitiem.

Ik heb er wel een beetje bewondering voor hoe jij "je label lijkt te dragen" Mabel. En dat is echt 
als een compliment bedoeld.
Bij mij moet het toch allemaal wat hobbeliger gaan geloof ik. 

Ik merk dat ik (weer) een klein beetje begin te glijden. 
De opleiding vind ik leuk en het lukt me wel om te gaan maar er word ook huiswerk verwacht en ik loop er nu al tegenaan dat ik dat niet allemaal bijgehouden en verwerkt krijg.
Ik zie even niet hoe ik kan bijstellen. De diertjes dan maar weg? Die hebben ook tijd, aandacht en verzorging nodig.. Geen leuke keus.. het is best leuk iets van gezelschap in huis, dat eigenlijk ook verdraagd als je depri bent zolang het maar eten en drinken krijgt. 
Al zou ik er vrede mee hebben als ik weet dat ze ergens goed terecht zijn. 
Kan ik ergens anders nog schuiven met iets?  
M'n meneer heeft er wel begrip voor dat ik nu wat meer met de boeken bezig ben. 


Het maakt me zo verdrietig als het niet lukt! Ik heb de lat al niet hoog gelegd en als dit dan nu ook nog net wat veel word..
Natuurlijk kan ik kiezen dat ik dan het nog meer in stukjes ga doen, en er dan nog langer over doe.. 


Op het moment zit ik in ieder geval even niet financieel zo te puzzlen, de "vieze centen" zijn er nog. Al zal dat ook wel een keer opraken