Feline,  
Er zijn idd betere stemmingseffecten gemeld maar helaas ook weer het tegenovergestelde. Ik geloof dat dexamfethamine als beter dan ritaline word gemeld . Zitten  ook weer allemaal verschillen in .

Groet!

Dank je. Ja klopt dat daar inderdaad ook weer verschil tussen zit. En dat het voor de een beter uitpakt dan voor de ander.

Ik heb wel met mijn ouders besproken dat ik al een aantal jaar add vermoed maar dat ik het tot nu toe gewoon voldoende vond voor mezelf om te weten dat dit ‘mensbeeld’ bestaat en dat anderen bepaalde eigenschappen ook hebben. Alleen nu denk ik, die medicatie bestaat en ik zou het wel willen proberen. 

Mijn moeder bevestigde wel hoe ik mijn jeugd zag, een dromerig kind en ook erg gesloten. We hadden een rustig leven dus niet echt aanleiding om te ontsporen. Er waren een paar dingen waar ik erg enthousiast van werd maar ook veel dingen waarbij ik me op sleeptouw liet nemen door andere kinderen.

Ik heb ook met mijn moeder gepraat over mijn vader (toen hij even weg was) die ook wel aan het beeld voldoet. Veel nadenken en soms niet zo veel actie. Dingen lang uitstellen, weinig initiatief (vroeger) voor vakantie e.d. Rommeligheid, niet zo snel zijn, vaak laat…
Nu heeft hij Parkinson dus nu is sowieso anders. Maar ik vind het vooral zo opvallend wat zijn pillen met hem doen. Hij is bijna een ander mens met de pillen. Dan is hij een paar uur best actief en later zakt het weer in. 
Dan denk ik, als iets wat op je dopamine werkt zoveel verschil kan maken, dan wil ik dat toch wel proberen. 

(Niet de Parkinsonmedicijnen maar methylfenidaat of dexamphetamine)

Ik ben ook gewoon best wanhopig dat ik me weer niet goed voel. Ik hoop echt dat zoiets helpt.

Nou Feline  , hier is t ook weer belabberd hoor,  het is idd wel om wanhopig van te worden . En ik zucht maar weer eens. Tja. Zo n moedeloos gevoel . 

Je bent niet de enige ,  bedoel ik maar .

Groet

Nee... en ik gun jou ook echt dat het beter gaat! Wat zou dat toch mooi zijn. 

Ik heb nu niet (gelukkig) dat ik de hele tijd aan de dood denk, maar ik heb ook werkelijk geen idee hoe het verder moet. Het lijkt wel of ik gif in mijn lijf heb, alles voelt negatief. 

Mijn moeder zei vanmiddag ook nog dat zij altijd wel zin heeft als ze wakker wordt. Zin om naar de kippen te gaan, om de was buiten te hangen, etc. En dat is nou precies wat ik dus niet heb. Toen ze kippen namen dacht ik ook: Pfff dan moet je daar de hele tijd heen. 
IK zou er heel wat voor over hebben als ik ook gewoon zin had in de dingen. Zin om lekker eten te maken en dan op te eten, zin om in een schoon bed te slapen, etc 

Overigens wat de methylfenidaat en dexamphetamine betreft: Soms wordt het voorgeschreven zonder diagnose en dan kun je daarna altijd de medische molen nog in. Maar soms willen ze echt eerst een diagnose hebben. 
Mijn moeder veegt gelukkig niet van tafel dat het iets met de dopamine kan zijn. 

(Niet dat alles draait om wat mijn moeder vindt maar zij gaat morgen mee naar het gesprek met de psychiater). We zijn het er wel over eens dat ondanks alle behandelingen en schema's van de SPV-er etc het niet echt gelukt is om stabiel te worden. Of misschien wat 'stabiel' is qua stemming, dat ik dan nog steeds niet  echt in vorm ben. 

Hopelijk luistert de psychiater morgen goed. 

Ik weet zelf echt niet meer waar ik de energie vandaan moet halen. Geniet momenteel ook niet van lezen, serie kijken oid dus het is lastig de tijd te vullen. Ik heb jaren terug een depressie gehad waarin ik meerdere boeken per dag las. Toen voelde ik me ook niet goed maar het was denk ik beter dan dit...

Wat een rotgevoel Feline... 
Ik herken het wel een beetje, heb ook periodes waarin ik niet weet waar ik de zin vandaan moet halen. Dat alles zoveel moeite is en je je afvraagd waar anderen inderdaad de zin vandaan halen om s'ochtends uit bed te springen en aan de dag te beginnen. 
Ook het geklooi met medicatie herken ik wel
en soms ben je daar inderdaad ook wel klaar mee.

Zoals ik je lees heb je wel support van je moeder,
dat lijkt me wel fijn.

Dank je Joy. Ja mijn moeder is nu heel betrokken. 

Zij heeft het in het verleden altijd druk gehad maar haar werk en haar moeder en sowieso met ons gezin (vader, broers, huishouden). Ze heeft heel lang op haar tenen gelopen en dan konden mijn dingen er niet altijd bij. Ze is dit voorjaar met pensioen gegaan en nu is ze meer betrokken. In het verleden vond ze het natuurlijk wel erg als ik me niet goed voelde maar ze was ook druk met al die andere dingen. 

Wel werkt het bij haar allemaal heel anders. Ze is veel actiever en ik zou willen dat ik dat ook had. Inderdaad, zin om s ochtends naar de kippen te gaan, altijd druk in het huishouden, winkels langs voor vers eten, was draaien, was ophangen... allemaal van die dingen die bij mij niet automatisch gaan en waar ik me ook niet blij door voel. Dan is het bijv mooi weer en is ze blij dat de was buiten kan hangen. 
Het is niet een heel onbezorgd mens maar ze haalt wel veel voldoening uit die dingen en dat mist bij mij dus. 

Ik heb niet zozeer 'lekkere schone was'. Het is fijn als het niet vies is... maar ervan genieten is een groot woord. 

Even over vanavond. Een bekende had mij een tijd geleden al gevraagd voor zijn toneelvereniging. Ze bleven er op terugkomen (ik dacht het raakt wel op de achtergrond, maar nee...) en vandaag kon ik niet echt een reden verzinnen om niet te gaan. Ja depressief... maar dat ben ik thuis ook en daar waarschijnlijk ook. Ze lieten me een stukje spelen (althans mijn lege omhulsel zoals ik mij voel heeft een stukje gespeeld) en aan het eind begonnen ze dat ze volgende week een foto kunnen maken voor in het boekje etc. Natuurlijk als ik het leuk vindt. 
Alleen... hoe kan ik nou beloven dat ik daar elke week ben en dat ik tzt wil optreden. Ik weet niet eens hoe ik mijn dagen moet doorkomen, ik kan mij toch niet verbinden aan een toneelgroep? 
Niet dat ik me gedwongen voelde hoor maar het is zo onwerkelijk. 

Ik reed met mijn kennis mee en het was in een gehucht en ik dacht, wat is eigenlijk het verschil tussen in een gehucht zijn waar je niemand kent of helemaal verdwijnen? Alsof de volgende stap een soort groot leeg niets was waarin ik kon verdwijnen. Maarja dat was dan weer niet zo. En ik wist ook niet zo goed of het nou prettig was om even ergens anders te zijn of juist niet. 

En dan loop ik over straat en kan ik niet geloven dat dit echt is, dit leven. Alsof ik dit droom en ik gewoon wakker kan worden en me dan wél prettig voel in mijn leven. 

Een vaag verhaal maar ik voel me ook heel vaag.

Hoi Feline 

succes bij de psychiater vandaag ik hoop dat hij luistert 

veel liefs J

Herkenbaar Feline, 

Ik  haal totaal geen voldoening ook het doen van huishoudelijk werk. 
Ik heb nota bene een bijbeun schoonmaakbaantje en daar gaat t n stuk beter dan ik het voor mezelf doe. Ws door beoordeling ander, geld en tijd.  Ik hoef er ook geen eens zin in te hebben,  ik doe het gewoon simpel voor het geld .  Niets geen persoonlijke ontwikkeling motivatie doelen  die weer innerlijke conflicten op roepen.  Heerlijk simpel. Elke 2 weken hetzelfde. 

Ik vind een schoon bed heus heel lekker,  maar het verschonen en opmaken met regelmaat erin ,  nou nee. N soort sigaar uit eigen doos idee of zo.

Eigenlijk is je hele bericht me nogal herkenbaar . Ik begrijp ook niet hoe mensen ritme en regelmaat voor elkaar krijgen en zich zo kunnen verbinden ( zoals aan n toneelclub)  Als ik me zo verstoord voel in mn gevoelsbeleveling komt het me toe als de hel. Hoe dan ? Denk ik dan. 

Maar tja, die mensen zijn van binnen stabieler in hun gevoel - en daar kunnen ze op vertrouwen, het is n bodem om op te staan.

In ieder geval : Sterkte vandaag !

Dank je wel. Ik dacht bij die toneelgroep ook: Wie doet nu wat, voor wie? 

Want die mensen die maken een voorstelling.... en dan denk je dat het leuk is als mensen komen kijken. 
Maar meestal bij die kleine voorstellingen kom je kijken om degene die speelt een plezier te doen. 
(En dan kun je die twee dingen toch weg strepen en hoeft men al die moeite niet te doen...) 

Eén man heeft het hele stuk zelf geschreven. Maar heeft hij dat dan geschreven om de spelers een plezier te doen, of het publiek, of zichzelf? En had hij zich niet een boel moeite kunnen besparen door een bestaand stuk je gebruiken? 

Nouja voor een niet-depressief persoon is het misschien makkelijk te begrijpen wat iedereen daar doet. Maar ik dacht ook: Er ontstaan allemaal problemen die er eigenlijk niet zijn als iedereen gewoon thuis blijft op zo'n avond. Nog los van het hele Corona-verhaal dat eerst gehouden werd over een nieuwe structuur van de organisatie zodat iedereen binnen de boot kon blijven en alles op dezelfde locatie kon blijven. 

Het waren echt aardige mensen, maar als je er als buitenstaander met een depressie tussen zit, denk je: Waarom al dit gedoe eigenlijk? 

Lijkt me wel prettig dat je dat schoonmaken hebt Mabel. Toch wat extra geld. En kennelijk kun je de motivatie dan wel opbrengen, als het moet. 

Ok ik was bij de psychiater. Het viel eigenlijk erg mee want hij had mijn hele verhaal gelezen en staat WEL open voor het AD(H)D verhaal en eventuele medicatie. Ik ben opeens even te moe om het allemaal te schrijven. Misschien doe ik straks nog een poging.

Feline, Goede vragen! Moet er eigenlijk wel om lachen. Maar zit voor mij wel logica in. 
Misschien dat de meneer die het geschreven heeft wel graag zelf iets wou schrijven en dat mensen dat dan goed vinden van hem. 

Fijn dat je psychiater meedenkt. Je hebt een nieuwe toch? Het is niet meer meneer die vader figuur wil zijn, of heb ik je verkeerd gelezen?