Vandaag ging iets beter. Ik baal alleen dat het me niet lukt om de lorazepam af te bouwen. Het is zo’n prettig gevoel om te voelen dat je hoofd rustig wordt…

Met seroquel zit ik nu op 100 mg. Ik heb ook op 50 gezeten maar was toen druk in mijn hoofd, dus nu een paar weken weer op 100. Beter dan de 250 van eerst. 
Ben wel een paar kg afgevallen, eindelijk.

Ik doe weinig maar ben s avonds toch moe… de hardloopcoach appte of ik weer eens kom. 

Dus ik moet er morgen aan geloven. 

Ik probeer vannacht zonder lorazepam te slapen. Als ik doorga met de pammen schiet het toch niet zo op allemaal. Ik val er lekker mee in slaap maar ben ook de hele tijd moe. 

En ik heb ook het idee dat het niet echt helpt voor de behandeling. De psychiater is geen voorstander van pammen. Hij zegt dat je er niet mee droomt, maar ik droom wel. Maar op lange termijn doet het wel iets met je hersenen.

hoi Feline 

en ben je gaan hardlopen ?

tja de pammen ik slik er standaard in de avond een ander slaap ik niet ook wel eens andere medicatie geprobeerd maar geen resultaat 
en ik droom met pam ook soms heel realistische 

liefs en knuffel J

Ja ik heb hardgelopen vanmorgen. Ben heel nat geregend er naartoe dus het was best een opgave. Best koud geworden ook. 

Heb er niet echt van kunnen genieten. Niet dat ik dat verwachtte als ik momenteel nergens van geniet… Ik ben in ieder geval weer geweest dus de drempel voor de volgende keer is lager.

Straks slapen. Ik hoop dat de wereld er morgen weer wat mooier uit ziet. 

Of dat er een luikje open gaat met energie…

Eigenlijk had ik vanmorgen de zelfhulpgroep gepland staan en vanmiddag psycholoog. 

Gisteravond voelde ik me heel lekker relaxed. Ik dacht, misschien val ik zo wel in slaap zonder de Seroquel. Toen heb ik een tijd zo gelegen maar viel niet in slaap. Alsnog medicatie geslikt maar toen kon ik niet meer meteen slapen. Dus ik sliep vrij laat. Rond 6 uur werd ik even wakker en zag het helemaal niet zitten om een hele ochtend te praten met de groep. Meestal vind ik het juist wel prettig maar ik moest er niet aan denken dus heb toch afgezegd. 

Ga wel naar de psycholoog. Ik heb hem zojuist gemaild over de chaos die ik ervaar op het moment. Met name mijn huis. Ik durf het hier niet eens allemaal op te schrijven zo op internet maar ik ben de wanhoop nabij. Het is in ieder geval niet meer mijn veilige prettige plek. 
Ik vertelde dat ik het in het familiegesprek met de psychiater niet wilde vertellen zo met zijn allen bij elkaar. En vrijdag zie ik een nieuw contactpersoon maar daarbij vind ik het ook lastig. 

Ik kan de emotie die erbij hoort ook niet toelaten. Op vakantie ben ik nog wat huilerig geweest maar daarna ben ik op slot gegaan wat dat betreft. Alleen maar negatieve gedachten en doemdenken in mijn hoofd.

Eigenlijk had ik vanmorgen de zelfhulpgroep gepland staan en vanmiddag psycholoog. 

Gisteravond voelde ik me heel lekker relaxed. Ik dacht, misschien val ik zo wel in slaap zonder de Seroquel. Toen heb ik een tijd zo gelegen maar viel niet in slaap. Alsnog medicatie geslikt maar toen kon ik niet meer meteen slapen. Dus ik sliep vrij laat. Rond 6 uur werd ik even wakker en zag het helemaal niet zitten om een hele ochtend te praten met de groep. Meestal vind ik het juist wel prettig maar ik moest er niet aan denken dus heb toch afgezegd. 

Ga wel naar de psycholoog. Ik heb hem zojuist gemaild over de chaos die ik ervaar op het moment. Met name mijn huis. Ik durf het hier niet eens allemaal op te schrijven zo op internet maar ik ben de wanhoop nabij. Het is in ieder geval niet meer mijn veilige prettige plek. 
Ik vertelde dat ik het in het familiegesprek met de psychiater niet wilde vertellen zo met zijn allen bij elkaar. En vrijdag zie ik een nieuw contactpersoon maar daarbij vind ik het ook lastig. 

Ik kan de emotie die erbij hoort ook niet toelaten. Op vakantie ben ik nog wat huilerig geweest maar daarna ben ik op slot gegaan wat dat betreft. Alleen maar negatieve gedachten en doemdenken in mijn hoofd.

Hoi Feline 

ik leef met je mee 
wel goed dat je naar de psychloog gaat 
en van die chaos in huis heb ik ook gehad nu gaat het wel kon iemand je maar helpen met je huis 
en ja nieuwe personen ontmoeten vind ik ook moeilijk 
ik hoop dat je snel van hoed doemdenken af geraakt en de negatieve gedachten maar ja dat is heel moeilijk als je in de negatieve spiraal zit

liefs en knuffel J

in verkeerde topic geplaatst

Dank je wel. 

De psycholoog had het gelezen en vond het erg voor me. Hij begreep ook dat ik me schaam dat het niet lukt, dat ik niet een huishouden kan voeren zonder struikelblokken. Hij zei dat je misschien niet direct zou verwachten dat de dingen thuis mij zo'n moeite zouden kosten, als je me buitenshuis ontmoet en met me praat. 

Hij was alleen maar begripvol. Niet van 'waarom lukt het dan niet' en 'probeer eens zus of zo'. Hij ziet zelf ook wel dat ik wel van het proberen ben maar dat het daar een beetje bij blijft. 

Hij zei dat hij steeds verder probeert te begrijpen waar ik tegenaan loop. Ook hij had het psychologisch onderzoek van 2010 nu bekeken en heeft gezien dat de scores heel hoog zijn behalve de verwerkingssnelheid. Hij zei: Dan ben je een soort sportwagen met een heel langzame motor. 

Aan het einde van het gesprek zei hij dat hij wel graag iets wilde doen nav mijn mailtje over de chaos. Maar dat hij het ook weer niet wilde overnemen. Maar ik was echt een beetje verslagen en zei, neem het maar wel over. Hij zou het behandelend team mailen. 
Hij zei ook, soms is bellen al lastig want je weet niet wie je aan de telefoon krijgt. En ik zei: Ik ben zo bang dat ik monteurs binnen laat en dat ze grappen gaan maken over de toestand. En dat het voor mij prettig is als iemand van de hulpverlening er dan bij kan zijn (er moet iets gerepareerd worden). Ik weet ook niet of ze het op één plaats kunnen redden of dat op meerdere plekken in huis gemaakt moet worden. 

En ik hoop dat de psychiater Ritalin wil proberen met die langzame motor van mij. We kunnen het toch proberen. Vorige week had ik gevraagd of het tot de mogelijkheden behoorde maar hij wilde eerst op het psychosociale vlak kijken. 

Nou heb ik tegen de psychiater nooit verteld dat het thuis zo moeizaam gaat. Ik heb het door de jaren heen wel eens in mindere bewoordingen opgenoemd maar vandaag was mijn mail echt wanhopig. 

Het voelt voor mij alsof ik op mijn 39e moet bekennen dat ik niet kan veters strikken. Zo voelt met misschien voor anderen niet die dezelfde problemen hebben. 
De psycholoog zei: Om een huishouden te runnen moet je zoveel taken combineren. 

Maar voor mij voelt het als een emmertje en een sopje en wat is er nou zo moeilijk....

Ach Feline, 

Chaos in je hoofd kan zich vertalen naar je huishouding  , en andersom ook. 
Laat je maar helpen. Schaam je maar niet:  Is het eenmaal uit de hand gelopen dan kom je daar soms moeilijk alleen uit. 
Als er eenmaal weer n  goede basis is , is t met wat bijhouden veel makkelijker een acceptabel resultaat te behalen en te behouden. 

Mijn huis zal nooit zo ( eng)  superstrak clean worden als sommige huizen die  ik ken  , maar is  redelijk opgeruimd met wat rommeltjes hier en daar.  Het is n leefruimte tenslotte . 

Zelf mn verloederde tuin maar s aangepakt vandaag. Het was echt n volgegroeid en viezig  zooitje geworden .  
 Gister met mn laptop uitruimen gestart.  Daarbij heb ik hulp gevraagd. Daarvoor moest ik wel ff over n drempel. Maar het begint weer wat te 'stromen' in mn hoofd . Ik denk dat na wat hulp met digitaal puinruimen en n goede ordening-  systeempje,  ik het gewoon zelf weer afkan. 
 Ik word gewoon nooit een soepele digitale handigert.  (Kan eens een cursus doen om wat meer bij te zijn, -of zo ) 
En evenmin een strakke huishoudster.

Liefs!