Een inleiding;

Een vrouw van in de 30, voor het plaatje een gelukkig leven.. 
De realiteit; jaren van wisselingen in stemming. 
Alles begint al jaren geleden als jong kind. Een roerig thuis, gedesorginaseerd gehecht, opgelopen trauma, en als puber extreem grenzen op zoeken, hulp voor trauma e  depressie opstarten, weer afhaken alles wegstoppen, diep in het brein begraven.

Ondanks alles een grote veerkracht. 
Verlies van steun zorgt voor een grotere wilskracht. Zodra het kon gaan samenwonen, opleiding Mbo, hier met de pet naar gegooid, een grote party, eye opener in de laatste maanden, vol motivatie naar de HBO. Binnen 3.5jaar Pedagogiek diploma behaald,  in tussen verlies van de steunende ouder.
Een vaste baan bij het stage adres. Succesvolle toekomst, stemming onder controle, negatieve gedachten diep weggestopt, malen in de nachten maar overdag krachtig en niet te stoppen..

Een jaar werken, gemotiveerd, gelukkig,  alles afgesloten. 
Dan een onverwachtte zwangerschap, prematuur geboorte, geluk, maar een lang traject van onzekerheid.
Postnatale depressie, geen rekning meegehouden, therapie voor enkele sessies waarna ik mijn gevoel weer kan wegstoppen en therapie afkap.

Trots op mijn leven, werk en gezin. Ja overdenkend maar hier controle over, zelf goed kunnen reguleren.
Op dat punt10 jaar verder, vertrouwen in mijn handelen, ontwikkeld, gegroeid in het werkveld en promotie tot  socio bij de "ingewikkelste" afdeling.

Tot op die dag, het perfecte plaatje stortte in, triggers leggen negatieve spiraal bloot. 1 jaar van ziekte en langzame integratie. Vertrouwen en steun vanuit mijn team maar niemand die de gehele waarheid kent.
Klemrakend in gedachten. Wat als...
Als ze tijdens de stage sollicitaties hadden geweten van mijn verleden, ervaringen. 
Was het vooroordeel dan groter geweest als de potentie die ze zagen. Het voelt als bedrog. 
Complimenten , blijk van waardering, het delen van kennis. Zouden cliënten en hun systeem, collega's en mijn werkgever mij nog steeds zoveel vertrouwen geven en lof uitspreken. 
De woorden, ik voel ze niet meer, het voelt als een niet verdiende positie. 

Nu al 2 jaar in proces, vast besloten om deze keer schema's te doorbreken, een fundamentele verandering.  Met momenten diepe dalen, een masker naar de buitenwereld, opgebouwd vertrouwen met hulpverlener.
Malend over mijn rol in het werkveld. Verdien ik dit, hou ik het verleden geheim, of heb ik dit jaren geleden zo onderschat.

Hoi Twinder, wees welkom hier.

Ondanks alle misère, voor mij  wel interessant om eens deze insteek te lezen. 

Ik was zelf vroeger ook hulpverlener, en ben ook  gedesorganiseerd gehecht zoals dat dan heet. Uitval in 2009, nu in de iva. Op mijn 40e lag ik eruit, en ik wilde er sindsdien ook niet meer in, (Het was geen roeping /passie oid ). 

Ik herinner me deze dilemma's ook nog goed. Alsof alleen onbeschadigde mensen hulpverlener zouden kunnen zijn. Het zijn geen wandelde  voorbeelden van hoe te zijn . Dat is totaal niet realistisch. 

Er is feitelijk helemaal geen scheidslijn tussen hulpverlener - vrager.  
Je kunt en potentie hebben en tevens beschadigd of  kwetsbaar zijn , en te maken krijgen met niet fysieke ellende.  

Ik vond dat ik destijds met geheimen moest leven en de schijn moest ophouden. 
Op de arbeidsmarkt moet je een bepaald plaatje verkopen, anders dan kom je allereerst al nergens binnen, en vervolgens voelde ik me een heimelijke leugenaar, en me verplicht dat plaatje maar op te houden . Wegstoppen  dus , of in ieder geval veel moeite doen om het allemaal buiten zicht te houden. Nou, dat ging mis.

Er is tegenwoordig al wel een tendens dat ook behandelaars/ hulpverleners hun kwetsbaarheden  mogen hebben en tonen, en ook inzetten ten behoeve van hulplening.  
En heel wat hulpverleners zijn eigenlijk geparentificeerde kinderen van vroeger. 

 Mentale misère  is echt  niet voorbehouden aan een bepaalde groep die dan daarvoor behandeld moet worden om zichzelf te verbeteren.
Op psychosenet  lees je daar overigens mooie voorbeelden van, over het doorkruisen van die fictieve barrière. 

Veel sterkte. Ik hoop van je te lezen hier! 

Groetjes!

[quote pid='29840' dateline='1691337329']
Nieuwe dag,  Nieuwe kansen.

Mooie gezegde maar ow zo zwaar. Kan je de dag met een frisse blik beginnen na een nacht vol herinneringen? Nachtmerries, altijd weer dezelfde. 
Gedachten wat als ik het anders had gedaan, voelde het dan wel als genoeg, voelde het dan wel positief. 
Schuldgevoel en waardeloos, de kern onderwerpen die telkens weer terugkomen. Iedere avond begint de negatieve gedachtenloop. Alles overdenken waarbij je voorheen heel goed wist, dat wat je dacht niet realtisch was. Je een ander scenario bedacht maar het Onderwerp wel los kon laten. 
Nu zijn alle gedachten bij definitie; het is niet goed en eigen schuld. Hoeveel scenario's er ook voorbij komen, altijd weer dezelfde negatieve conclusie. Die nachten zorgen voor een hopeloosgevoel, wat blijft hangen in de ochtend.

Maak ik een goede start, wat vaak betekend dat ik ga werken of dat er direct in de ochtend iets gepland staat, dan kan ik het zware gevoel achter mij laten. 
Staat er niks gepland dan voelt de dag zwaar, uitzichtloos, geen energie, alles is te veel en grote angst voor het negatieve denken wat de hele dag door zal gaan.


Hoe kan het zo zijn dat er zo'n groot verschil is tijdens de werkmomenten. Alles stop ik diep weg, wat ook lukt.. ik schakel, ga met cliënten de moeilijkste gesprekken aan, hoor verhalen over trauma,  suïcide, automutilatie, uitzichtloze situaties waarin cliënten of ouders zitten. Biedt hulpmiddelen aan, geef uitleg over de verschillen in coping, het herstel proces, psycho educatie of cgt. 
Achteraf vaak dankbare cliënten die de meerwaarde van de geboden hulp uitspreken, erkenning geven.
Maar dan is het einde dienst,  ga ik naar huis en lijk ik af te schakelen in mijn rol. De "gezonde " rol, de "gezonde" ik, ze verdwijnt weer naar de achtergrond.

Vreemd toch hoe dit werkt, vreemd dat ik weet wat er gebeurd en wat helpend is, vreemd dat dit uitvoeren mij zo vaak niet lukt. Vreemd dat ik weet dat mijn stemming al jaren schommelt maar het vaak iets kortdurends is wat ik zo ook weer diep weg kan stoppen, vreemd dat ik vergeten lijk te zijn wat de "gezonde" ik leuk vond en hoe dit blije gevoel voelt, vreemd dat ik niet lijk te herstellen.
[/quote]

Helemaal foute reacties van mij. Sorry daarvoor! Je dagboek is aangrijpend en herkenbaar. Je wanhoop klinkt  er in door.

Twinder


Mooi dat werken -of in iets anders stappen- je tijdelijk helpt ( tot bepaalde hoogte) . Eigenlijk alles waardoor je niet met met je eigen problemen bezig bent. Andermans misère heeft altijd wel een duidelijke urgentie. 
Maar ja, je  kan je zelf niet aan je haren uit het moeras trekken. 
Maar mooi meegenomen dat dit nog werkt. Dat is fijn, als je een aantal uren op een dag verlost van jezelf bent op deze manier . 



Maar is  de gezonde rol wel hetzelfde als de rol van werknemer/ professional? 
Dat laatste is tenslotte een aangeleerde, een  jas die je aantrekt en in een bepaalde organisatie/ werkveld het goed doet. Juist functioneren, voldoen. 

 Maar is het de maat die je moet aan houden voor het gehele leven....? . 
Je mag privé toch een compleet mens (met rauwe kantjes, onvolkomenheden,  stemmingsgevoeilig  )  zijn?  

Het lijkt me wel moeilijk als die kanten zo heel ver uit elkaar liggen. 

Linehann bleek bijvoorbeeld uiteindelijk zelf onder bps  te lijden, met n flink opname verleden zelfs , en kon zo ook  van binnenuit een succesvolle therapietraining maken.   
Dat ze pas uit de kast kwam toen haar ik carrière al achter de rug was, is echt heel erg jammer tegenover al haar deelnemers,  maar in deze maatschappij wel begrijpelijk gezien wat er allemaal opgehouden moet worden. 
Er speelt toch veel stigma/zelfstigma helaas.

Groet

Vakantie

Een tijd van niks moet en alles kan. Tijd voor de kinderen, uitstapjes en vrienden. 

Dit betekend ook een tijd dat werk geen smoes voor ontwijkende contacten is.
Een tijd met meer contact met vrienden,  uitputtend en een show. Malend hoe kom ik hier onderuit..

Uitleg gegeven over hoe ik mij voel is geen optie. In gedachten zeker wel,  honderden keren heb ik al bedacht hoe ik zo'n gesprek aan zou gaan. Wetend dat mijn omgeving begripvol, steunend en vol liefde zou zijn.
Toch op dat moment lukt het niet. Een blokkade in mijn hoofd. Angst, schaamte maar bovendien walging. Hoe kan ik mensen nog recht aankijken als ik mijn gedachten deel. 
Hoe kan ik ze onder ogen komen als ik mijn diepste gedachten bloot leg. Mijn eigen gedachten kan ik niet verdragen, niet accepteren wat ik denk en voel. 
Ik krijg het niet over mijn lippen.

Vakantie betekend dus een tijd van doorbikkelen, niet kunnen slapen van het piekeren, gehele dagen bezig zijn met de gedachten over de "leuke activiteiten" die gepland staan.
Doorgaans lukt dit, stop ik alles diep weg en zet voor enkele uren een masker op.
Deze keer val ik door de mand..

Rijdend naar een weekend weg, enthousiaste kinderen op de achterbank, gevoel van wanhoop neemt toe. Tranen rolen van mijn wangen, mezelf niet onder controle, dankbaar voor de zonnebril.
Met zijn allen naar een pretpark, ook hier weer verlies van controle. Kids en een vriendin in een attractie, een andere vriend naar het toilet. Zittend op een bankje weer het gevoel van wanhoop niet kunnen onderdrukken. 
Wat doe ik hier, waarom kan ik niet genieten van deze prachtige kinderen vol plezier? De tranen komen op, rollen stilletjes over mijn wangen.  Snel probeer ik de controle te herpakken, wat als anderen bezoekers de tranen onder mijn zonnebril zien komen?

Dan mijn naam, gaat het wel met je? Snel bedenk ik een smoes, "sorry ineens zo'n last van hoofdpijn". 
Betrokkenheid en denkend in oplossingen. Ga jij vast naar het hotel en rust uit dan maken wij de dag gezellig vol met alle kinderen. Wij zien je vanavond weer.
Lieve woorden van mijn kids, beterschap mama, wij gaan dadelijk in de hoge achtbaan. Een grote kus en tot straks.

In het hotel een gevoel van falen, verlies van controle, waarom lukt het schakelen niet, waarom laat ik verdriet in het openbaar zien? Uren van overdenken volgen, ga ik opgeven, vecht ik door, wat heb ik dan nodig, ga ik openkaart spelen?

In de avond iedereen weer samen in het hotel. Hartelijk dank voor de goede zorgen vandaag. De kids na het vertellen van de enthousiaste verhalen naar bed.
Ik denk na, ben mij bewust van bestaande schema's, probeer dit voor de volgende dag te parkeren. Denk aan helpende gedachten en verval niet in oude patronen. Morgen weer een nieuwe dag, een dag op de rivier. We gaan ervoor. Doorbikkelen, volhouden en gaan voor een fijne vakantie voor de kids.

Ja zo is het dan, hè.

Je zelf/ innerlijk leven wegdrukken om je rol te kunnen blijven uit oefenen op de  juiste en gepaste wijze , sociaal wenselijk, naar gelang je rol . Het stramien . De schaamte en de schuld . Want het mag niet.  

Teneinde het allemaal zo voor elkaar zien te krijgen dat je er zelf nog in gaat geloven, ernaar gaat voelen en gedragen, zonder dat je door 'de mand valt '.  
(Althans, dat is dan hoe therapie beoogd wordt te werken. ) 

Volhouden met inprenten...tot er een dijkdoorbraak volgt. Afwenden met n acceptabele smoes. Doorgaan. 

Dat je lijdt is één ding , maar de onderdrukking  erbij , dat is de hell. 

Heel veel sterkte.

Twinder, heb je in je persoonlijke omgeving een vertrouwenspersoon die 'mag' weten hoe je je écht voelt? 
Het lijkt me inderdaad moeilijk ( en eenzaam) als je voor alles en iedereen zo moet spelen dat alles goed 
gaat. 

Geen idee of mijn woorden helpend zijn of juist niet
maar ik kan tegenwoordig al weinig met therapeuten die zelf 'het perfecte plaatje' voorhouden en dan alle schema's uit de boekjes gaan beleren. Dat roept bij mij teveel afstand op, bevestiging in "je begrijpt me totaal niet", en de houding "ik zoek het mezelf wel uit/trek m'n eigen plan".

Ik heb het idee dat er tegenwoordig wel steeds meer ruimte is voor de ervaringsdeskundige, zoals dat mooi heet. 
Maar ik kan me je gedachtes rondom dit thema goed voorstellen.. (hoe kan ik een goed therapeut zijn als ikzelf zo in de knoei lig, wat heeft de ander dan aan mijn advies ect. ect.)  Maar doordat je je zelf daar mee zit kun je soms beter inleven in de ander of snap je ook beter wat de 'patient' nodig zal hebben of kun je soms gewoon wat meer begrip opbrengen voor  gevoelsuitingen.
Voor mezelf vaak wel fijn en helpend als ik dat ervaar bij een therapeut. 

Sterkte!

Twinder, heb je in je persoonlijke omgeving een vertrouwenspersoon die 'mag' weten hoe je je écht voelt? 
Het lijkt me inderdaad moeilijk ( en eenzaam) als je voor alles en iedereen zo moet spelen dat alles goed 
gaat. 

Geen idee of mijn woorden helpend zijn of juist niet
maar ik kan tegenwoordig al weinig met therapeuten die zelf 'het perfecte plaatje' voorhouden en dan alle schema's uit de boekjes gaan beleren. Dat roept bij mij teveel afstand op, bevestiging in "je begrijpt me totaal niet", en de houding "ik zoek het mezelf wel uit/trek m'n eigen plan".

Ik heb het idee dat er tegenwoordig wel steeds meer ruimte is voor de ervaringsdeskundige, zoals dat mooi heet. 
Maar ik kan me je gedachtes rondom dit thema goed voorstellen.. (hoe kan ik een goed therapeut zijn als ikzelf zo in de knoei lig, wat heeft de ander dan aan mijn advies ect. ect.)  Maar doordat je je zelf daar mee zit kun je soms beter inleven in de ander of snap je ook beter wat de 'patient' nodig zal hebben of kun je soms gewoon wat meer begrip opbrengen voor  gevoelsuitingen.
Voor mezelf vaak wel fijn en helpend als ik dat ervaar bij een therapeut. 

Sterkte!

Mogelijkheden tot delen voldoende in de zin van vrienden,  collega vrienden en de therapeut die ik alweer een tijdje ken. Lukt het daadwerkelijk om iets te delen. Eigenlijk niet, de blokkades in mijn eigen brein zijn te hoog.

In het werk is het zeker helpend jaren geleden tijdens mijn leerlingschap al gemerkt dat je "eenvoudiger " contact maakt, niet oppervlakkig maar echt contact, zowel op inhouds- als betrekkingsniveau.

Helaas realiseer ik mij goed dat ik momenteel mijn eigen grootste vijand ben. Nu nog van realisatie naar acceptatie en verandering.

Dank voor je bericht

Het lijkt me ook moeilijk als je in jezelf merkt waar je cliënten  tegenaan lopen. 

Groet