Ik voel me de laatste tijd heel depressief vandaag echt geen zin om buiten te komen , deze morgen boodschappen gedaan maar that s it , ik ga de hele namiddag binnen blijven , hoef me ook niet echt heel netjes op te kleden geen zin in. Ik woon in een stad als je buiten komt iedereen heel erg uitgedost kan je ook niet met een eenvoudige t shirt de straat op. Ik heb genoeg van de uiterlijke schijn , daar waar er geen plaats en ruimte is voor anders zijn of gewoon simpel eenvoudig zijn. Het kan blijkbaar niet in deze maatschappij. Wat baal ik ervan! Verder ben ik gestart met geestelijke gezondheid en heb moeten testen afleggen in het centrum waar uitkwam dat ik heel hoog scoor voor angst en dat ik me een vreemde eend in de bijt voel . Ik voel me van alles en iedereen vervreemd precies alsof ik nergens in pas. Denk dan ook nog eens niet zo conservatief en in mijn stad is alles nogal traditioneel zoals ik het ervaar. Ook op mijn vrijwilligerswerk voel ik me een vreemde eend in de bijt; het zijn allemaal vrouwen kletsen over kinderen en relaties en hun wereld is totaal niet de mijne. Moesten ze mijn verleden weten ze vallen van hun stoel. Och ja ik heb het gewoon heel moeilijk. Ik weet dat er sommige mensen hier dit zullen begrijpen en ook zo ervaren.
Dit is een hele steun depressieve groeten van Cyranno

Hoi Cyrano,

 ik ben ook depressief te noemen vandaag. 

Ik vind mezelf lichamelijk er niet meer uitzien. Ik weet ook niet wat ik aan moet trekken, dat hoeft waarschijnlijk niet eens netjes te zijn, maar iets dat ik me nog een beetje oké er in  een voel en wat een beetje leuk eruit ziet,  of zo . 
Ik wil naar een voorstelling op een festival. Alleen. Ik zou ook niet weten met wie ik zou moeten gaan. En dan loop ik er nog  maar eens n keer rond. Misschien zie ik dan nog bekenden. Of zo. 

Erger is nog dat ik me geestelijk niet  fijn voel, eenzaam, miserabel en ik heb last van weemoedige sentimenten. 

Ook ik voel me doorgaans niet fijn in het contact met anderen. Niet dat die er nou  zo goed uitzien ofzo,  maar wat heb ik eigenlijk  gemeenschappelijk ? (Wat heb ik überhaupt te melden.) 
Ik zie niet in wat ik te melden heb en ik vind wat andere  mensen te melden hebben ook niet echt heel boeiend eigenlijk. Gespreksvoering gaat niet meer vanzelf en ik vind het vermoeiend om contact te maken en te houden. De rest heeft dat doorgaans minder moeite mee omdat ze doorgaans in gezelschap zijn. 
En ik heb er ook gewoon echt  de schijt van om alles alleen te doen. 

Maar waar moet je het over hebben ? Wat heb ik eigenlijk met anderen. 
Ik wil mezelf best ergens een plezier mee doen maar ik kan totaal niet bedenken wat dat dan zou moeten zijn.  
Ik en een plek in de wereld, geen idee meer daarvan. 
Vind er allemaal al zo heel erg lang geen bal meer aan. En  input van buitenaf wat iets van enthousiasme en wederkerigheid in me oproept is er ook niet.  Geen sprankeltje. 

Vind het ook niet fijn dat het lekker weer is of zo. Ik kan er niets mee .  Leuk voor anderen of zo . 

Ik luister naar oude muziek, die ik ooit leuk vond, maar ik word er blijkbaar triest van, muziek  uit tijden dat ik nog wel verlangens had en verwachtingen dat het leven iets voor me in petto had.   Het lag in ieder geval nog voor me . 

Dus nee , ook hier niet fijn. 
Angst is er ook wel , of een murf ongemak , geen idee. 

Ik probeer wat actiever en socialer te worden, dat lukt  ook wel en ik zeg dan maar telkens tegen mezelf dat ik eigenlijk best goed bezig ben, maar dat het een tijd gaat duren voordat ik daar iets aan beleef . 
 Ik hoop maar dat het wel ooit gaat gebeuren want anders hou ik dat niet vol tot in Sint juttemis. 
Maar van het ( gebrek aan ? )gevoel dat ik er allemaal bij heb moet ik het vooralsnog niet hebben.  

Tja, Je bent in ieder geval niet de enige die zich gedeprimeerd voelt zal maar zeggen .

Ik denk dat ik iig maar eens andere muziek op ga zetten . 

Liefs  vanuit hier!

Hoi Cyrano,

 ik ben ook depressief te noemen vandaag. 

Ik vind mezelf lichamelijk er niet meer uitzien. Ik weet ook niet wat ik aan moet trekken, dat hoeft waarschijnlijk niet eens netjes te zijn, maar iets dat ik me nog een beetje oké er in  een voel en wat een beetje leuk eruit ziet,  of zo . 
Ik wil naar een voorstelling op een festival. Alleen. Ik zou ook niet weten met wie ik zou moeten gaan. En dan loop ik er nog  maar eens n keer rond. Misschien zie ik dan nog bekenden. Of zo. 

Erger is nog dat ik me geestelijk niet  fijn voel, eenzaam, miserabel en ik heb last van weemoedige sentimenten. 

Ook ik voel me doorgaans niet fijn in het contact met anderen. Niet dat die er nou  zo goed uitzien ofzo,  maar wat heb ik eigenlijk  gemeenschappelijk ? (Wat heb ik überhaupt te melden.) 
Ik zie niet in wat ik te melden heb en ik vind wat andere  mensen te melden hebben ook niet echt heel boeiend eigenlijk. Gespreksvoering gaat niet meer vanzelf en ik vind het vermoeiend om contact te maken en te houden. De rest heeft dat doorgaans minder moeite mee omdat ze doorgaans in gezelschap zijn. 
En ik heb er ook gewoon echt  de schijt van om alles alleen te doen. 

Maar waar moet je het over hebben ? Wat heb ik eigenlijk met anderen. 
Ik wil mezelf best ergens een plezier mee doen maar ik kan totaal niet bedenken wat dat dan zou moeten zijn.  
Ik en een plek in de wereld, geen idee meer daarvan. 
Vind er allemaal al zo heel erg lang geen bal meer aan. En  input van buitenaf wat iets van enthousiasme en wederkerigheid in me oproept is er ook niet.  Geen sprankeltje. 

Vind het ook niet fijn dat het lekker weer is of zo. Ik kan er niets mee .  Leuk voor anderen of zo . 

Ik luister naar oude muziek, die ik ooit leuk vond, maar ik word er blijkbaar triest van, muziek  uit tijden dat ik nog wel verlangens had en verwachtingen dat het leven iets voor me in petto had.   Het lag in ieder geval nog voor me . 

Dus nee , ook hier niet fijn. 
Angst is er ook wel , of een murf ongemak , geen idee. 

Ik probeer wat actiever en socialer te worden, dat lukt  ook wel en ik zeg dan maar telkens tegen mezelf dat ik eigenlijk best goed bezig ben, maar dat het een tijd gaat duren voordat ik daar iets aan beleef . 
 Ik hoop maar dat het wel ooit gaat gebeuren want anders hou ik dat niet vol tot in Sint juttemis. 
Maar van het ( gebrek aan ? )gevoel dat ik er allemaal bij heb moet ik het vooralsnog niet hebben.  

Tja, Je bent in ieder geval niet de enige die zich gedeprimeerd voelt zal maar zeggen .

Ik denk dat ik iig maar eens andere muziek op ga zetten . 

Liefs  vanuit hier!

Hoi Mabel hoe erg te lezen dat je t ook weer zo moeilijk hebt maar ik begrijp je volkomen. Je kan het goed verwoorden en ik wil juist hetzelfde zeggen , ik heb een beetje dezelfde dingen waar ik tegenaan loop. Ik lees je bent alleen om naar een festival of cultuurvoorstelling te gaan maar ik kan me goed inbeelden dat dat gewoon niet leuk is om altijd alles alleen te moeten doen. Maar ik heb wel een partner maar we hebben totaal verschillende interesses dus ja dan schieten we ook niet eens goed op. Ik hou veel van muziek maar mijn man heeft daar niks mee. Ik wandel graag maar mijn partner vind dat helemaal niet nodig van die lange wandelingen daarentegen houdt ie van stad en lawaai en ik hou eerder van natuur wandelen aan het water en zo of in het bos. Dan zegt ie hier is niks aan haahaha zie je we kunnen ook niet zoveel ondernemen. Vorige week een wandeling gemaakt hij is toch meegegaan maar hij wandelde dan zoo rap door dat ik met moeite kon volgen ja ik heb overal spierpijn en moest me echt reppen , ja het was ook weer niet om veel van te genieten. Trouwens genieten dat kan ik met moeite meer. Ik voel me alleen nog goed in de stilte alleen op mijn flat of in het bos alleen of noem maar op.
Misschien als je die grens kan oversteken om alleen nog eens ergens te gaan kom je misschien wel nog wa

---

kan je misschien nog wel eens bekenden zien zoals je zegt...Ik voel me ook niet lekker in contact met anderen , voel me vaak minderwaardig en ook heel sociaal angstig en zenuwachtig bij mensen vandaar schuw ik een feest want dan beginnen ze weer over t werk en lekker bezig zijn... Ik heb ook niet veel meer te melden aan anderen want ik zit op een andere planeet en mijn dagelijkse confrontaties zijn vooral die van gevoelens van depressie en wanhoop. Wat me heel wanhopig maakt is dat ik van niks blijkbaar meer kan genieten , door de medicijnen voel ik geen leuke dingen meer aan ook , de positieve dingen niet meer. Je vindt er al lang geen bal meer aan dat is hier ook hetzelfde net alsof ik het kan geschreven hebben , ik heb er ook echt geen bal meer aan. En dat komt de laatste tijd heel duidelijk naar boven ik schrijf je nog een berichtje als je dat goed vind groetjes en veel sterkte van cyranno

Ik voel me de laatste tijd heel depressief vandaag echt geen zin om buiten te komen , deze morgen boodschappen gedaan maar that s it , ik ga de hele namiddag binnen blijven , hoef me ook niet echt heel netjes op te kleden geen zin in. Ik woon in een stad als je buiten komt iedereen heel erg uitgedost kan je ook niet met een eenvoudige t shirt de straat op. Ik heb genoeg van de uiterlijke schijn , daar waar er geen plaats en ruimte is voor anders zijn of gewoon simpel eenvoudig zijn. Het kan blijkbaar niet in deze maatschappij. Wat baal ik ervan! Verder ben ik gestart met geestelijke gezondheid en heb moeten testen afleggen in het centrum waar uitkwam dat ik heel hoog scoor voor angst en dat ik me een vreemde eend in de bijt voel . Ik voel me van alles en iedereen vervreemd precies alsof ik nergens in pas. Denk dan ook nog eens niet zo conservatief en in mijn stad is alles nogal traditioneel zoals ik het ervaar. Ook op mijn vrijwilligerswerk voel ik me een vreemde eend in de bijt; het zijn allemaal vrouwen kletsen over kinderen en relaties en hun wereld is totaal niet de mijne. Moesten ze mijn verleden weten ze vallen van hun stoel. Och ja ik heb het gewoon heel moeilijk. Ik weet dat er sommige mensen hier dit zullen begrijpen en ook zo ervaren.
Dit is een hele steun depressieve groeten van Cyranno

Hoi Cyranno,

Ik kan je heel goed begrijpen. Ik heb licht autisme en voel me ook heel vaak onbegrepen.
Mijn moeder is nogal veranderlijk en flexibel en dat botst ook steeds en ze laat me niet in mijn waarde.
Er was altijd ook veel stress en spanning als ik bij hun was. Mijn vader is 76 en mijn moeder 69.
Ze begrijpen mij niet ook al weten ze ervan. Ook met het gezin heb ik niks ik kan er niet over mee praten.
Ook denk ik wel eens dat ik hoogbegaafd ben. Ik merk heel snel of ik met iemand op dezelfde golflengte zit me begrepen voel.
Ik denk dat mijn depressie vooral bij mijn moeder vandaan komt. Ben te vaak afgewezen, het was nooit goed.
Een minderwaardigheidscomplex heb ik daardoor ook. Wat mij erg helpt is afleiding zoeken.
Of dan ga ik orgel spelen daar wordt ik rustig van. De kunst is het proberen los te laten maar dat lukt mij ook niet altijd.
Als ik bij mijn ouders ben geweest kan ik toch snachts niet slapen. 
Ik zit nu op dagbesteding met mensen met een beperking en voel me daar toch meer verbonden mee.
Ook met mijn broer kan ik goed hij begrijpt mij beter. 

Groet van Sander