Voel me zo vaak depressief , dit gevoel komt zo vaak naar voor. Ik kan ook gewoon nog heel moeilijk van iets genieten. Het is gewoon heel erg zwaar. Depressie elke dag mee te maken. het leven is een opgave , ik doe het omdat het  moet. Zie ook zo vaak tegen iets op. Mijn huishouden , naar buiten gaan , gewoon iets van het leven maken is gewoon moeilijk. Ook de aanhoudende problemen met financiën of familie drukken me naar beneden. Ikzelf wil afstand maar ze willen me steeds betrekken en nodigen me uit of bellen of zo maar ik doe dapper verder in het creëren van afstand. Over mijn grenzen gaan dat ja dat deden ze altijd en ik liet het ook toe. Moet gewoon veel harder zijn, ook meer aan mezelf denken.
IK heb het gevoel dit leven een opgave is maar ik wil dapper doorgaan. Ik weiger op te geven. Ik maak er het beste van ook. Misschien maar niet meer tegen vechten en gewoon accepteren dat er dagen zijn dat ik  moeilijk naar buiten kan laat staan functioneren. Het wandelen was ook een beetje dwangmatig en ik wandel te ver en voel me dan geradbraakt zere rug en spieren en zo. Nu zal ik mijn boodschappen te voet doen en misschien een kleine omweg nemen er naar toe maar niet meer zo ver wandelen. Gister liep ik zo alleen langs straat en voelde me zooo depressief had zin om te huilen maar ja huilen op de openbare weg ja is ook niet aan te raden.
Met de therapie gaat het wel ok mijn therapeut vind dat ik meer moet ondernemen maar ik denk dat het daarvoor al te laat is en te ver gevorderd is. Ik denk zelf dat ik maar moet accepteren dat het gewoon op is en niet meer gaat. Het leven duurt te lang en het vechten was te intens maar ik moet door .... Veel sterkte aan iedereen die depressief is groetjes CYranno

Cyranno, ik leef met je mee. En herken het gevoel dat alles zo zwaar is.
Weet je fam. dat je afstand wil? 
Het kan ook heel moeilijk zijn om grenzen aan te geven, we blijven maar aardig en bedenken dat de ander dan misschien uit z'n doen is als we iets zeggen. Ondertussen voelen we onszelf dan niet fijn.

Heel veel succes met de therapie 
en liefs vanuit hier

Cyranno, ik leef met je mee. En herken het gevoel dat alles zo zwaar is.
Weet je fam. dat je afstand wil? 
Het kan ook heel moeilijk zijn om grenzen aan te geven, we blijven maar aardig en bedenken dat de ander dan misschien uit z'n doen is als we iets zeggen. Ondertussen voelen we onszelf dan niet fijn.

Heel veel succes met de therapie 
en liefs vanuit hier

Hoi lieve Joy, dank je voor het medeleven. Mijn familie begrijpt niet hoe ik me voel maar accepteren ook moeilijk een neen. Vandaar dat ik vaak dingen doe die ik helemaal niet wil om  ze tegemoet te komen maar nu ga ik echt proberen afstand te creëren, ik  kan er niet meer tegen heb genoeg moeten luisteren naar hen tegen mijn eigen zelf. Ik vind het super moeilijk om grenzen aan te geven omdat die niet worden geaccepteerd en ze al vlug worden overschreden. Ja ik ben er echt angstig van in verschillende situaties. Dank je voor de therapie , het gaat goed het is een psychologe die me ligt heel zachtaardig en begripvol. Vele groetjes Cyranno

Cyranno,

Heel naar dat je zo met de ziel onder de arm loopt. Maar wat doe je eraan... Het is nou eenmaal niet anders. Op n gegeven moment weet je ook niet meer wat anders eigenlijk is. 

Misschien heeft je therapeute ook adviezen hoe je je familie gedoe het beste kan vermijden als je geen nee kan/ mag/ durft te zeggen ?  

Zou je dat aan haar durven vragen of ze hierin kan meedenken,  zonder aan je assertiviteit te hoeven werken? 

Want dit is n blijvend probleem wat niet veranderd en dus eigenlijk dan maar het beste teruggedrongen kan worden  tot zo weinig mogelijk vraag van hun kant. 

Lastig allemaal Cyranno....

Liefs en veel sterkte

Dank je mabel , ja ik loop er echt nog altijd tegen aan en het moet zeker bespreekbaar zijn in de therapie , ik heb het gevoel dat ik alles kan en mag vragen in de therapie , de psychologe is een zachtaardige vrouw en er is ruimte voor mijn dingen te vertellen , ik ga er dinsdag weer naartoe en ga het aankaarten. Voor dit weekend heb ik ook weer moeten kiezen voor mezelf na uitnodiging van hun kant. Het kost me bloed zweet en tranen en angst om tegen hun voorstellen in te gaan maar ik heb het toch gedaan. Ik heb een uitnodiging afgeslagen. Gekozen voor mezelf maar vraagt me veel onrust en angst. Daaraan werken de komende tijd in de therapie.
Verder ja ik loop vaak met mijn ziel onder de arm , ben vaak depressief maar doe gewoon verder . IK doe maar wat en zit de dagen uit maar ik heb toch een plek zoals mijn therapie en hier op het forum om mijn  hart eens te luchten ben er dankbaar voor. Vele groetjes aan mabel en alle anderen

Ik heb een uitnodiging afgeslagen. Gekozen voor mezelf maar vraagt me veel onrust en angst.

Wel goed toch? Je moet ook aan jezelf denken. Ik snap die onrust ook wel, maar je kan het ook positief zien, dat je gewoon kiest voor je zelf. 
Heb daar ook wel eens last van, gelukkig niet zo erg. Bepaalde dingen denk ik gewoon van: Nee, kan nie, of ... geen tijd of. Andere dingen vind ik het ook wel lastig om dan ja of nee te zeggen. En als je dan ja of nee heb gezegd, en je zit lekker thuis, toch voel je je dan een beetje lullig zeg maar.
Andere momenten ook. Dat er dan iets gevraagd word, kan je dit of dit, dan en dan weet je wel. En dan gewoon nee zeggen. Soms wel eens lullig maar dan heb je toch voor je eigen gekozen en niet weer om laten praten.
Als ik dat zo lees vind ik het mooi dat je de uitnodiging heb afgeslagen. Ik weet niet wat voor eentje maar als je bij je eigen denk van 'ik heb er geen zin in', dan is het goed dat je het gedaan heb. Anders zit je waarschijnlijk ergens zogenaamd gezellig te wezen terwijl je er helemaal niet wil zijn. En over de onrust en angst ... hoeveel onrust heb je als je de uitnodiging wel of niet had afgeslagen??? Denk daar eens over na 

Begrijpelijk die onrust Cyrano, en die moet je dan zien te verdragen....

Dat vind ik dan toch altijd weer zo ondankbaar; terwijl het een hartstikke goede actie is worft je er eigenlijk niet voor beloond qua gevoel , zo voelt het tenminste. 

Ondanks dat :  een hartstikke goede actie!  en ga zo door! 

Veel liefs en sterkte!

Wel goed toch? Je moet ook aan jezelf denken. Ik snap die onrust ook wel, maar je kan het ook positief zien, dat je gewoon kiest voor je zelf. 
Heb daar ook wel eens last van, gelukkig niet zo erg. Bepaalde dingen denk ik gewoon van: Nee, kan nie, of ... geen tijd of. Andere dingen vind ik het ook wel lastig om dan ja of nee te zeggen. En als je dan ja of nee heb gezegd, en je zit lekker thuis, toch voel je je dan een beetje lullig zeg maar.
Andere momenten ook. Dat er dan iets gevraagd word, kan je dit of dit, dan en dan weet je wel. En dan gewoon nee zeggen. Soms wel eens lullig maar dan heb je toch voor je eigen gekozen en niet weer om laten praten.
Als ik dat zo lees vind ik het mooi dat je de uitnodiging heb afgeslagen. Ik weet niet wat voor eentje maar als je bij je eigen denk van 'ik heb er geen zin in', dan is het goed dat je het gedaan heb. Anders zit je waarschijnlijk ergens zogenaamd gezellig te wezen terwijl je er helemaal niet wil zijn. En over de onrust en angst ... hoeveel onrust heb je als je de uitnodiging wel of niet had afgeslagen??? Denk daar eens over na 

Hoi don t ja is wel goed van mezelf dat ik eindelijk eens voor mezelf kies maar ik voel me dan schuldig en verplaats me steeds in die andere persoon. Dit is ook mijn karakter ik ga soms heel ver in zelfopoffering. Bah ik moet eigenlijk eens meer op mezelf gaan denken en  me niet lullig voelen als ik voor mezelf kies , moet ik heel erg hard aan gaan werken. Want als ik steeds mezelf negeer ja dan voel ik een brok frustratie en depressie uiteraard. IK voel  me niet veilig in de overgebleven familie en wil er eigenlijk niet zijn. Ze zijn ook totaal anders als ik met totaal andere waarden . Het is familie maar ik voel me er niet meer thuis. Ik ben angstig en bang en voel me niet goed . Dus ik ga stilletjes aan afstand moeten nemen en een evenwicht zoeken. En don t ja als ik moest ingegaan zijn op de uitnodiging had ik ook weer de ganse namiddag spanning dus heb ik goed gekozen . Bedankt hoor voor jouw reactie groetjes C.

---

Begrijpelijk die onrust Cyrano, en die moet je dan zien te verdragen....

Dat vind ik dan toch altijd weer zo ondankbaar; terwijl het een hartstikke goede actie is worft je er eigenlijk niet voor beloond qua gevoel , zo voelt het tenminste. 

Ondanks dat :  een hartstikke goede actie!  en ga zo door! 

Veel liefs en sterkte!

Dank je mabel ja ik ben van plan om zo door te gaan maar ja het gevoel achteraf moet ik maar zien te verdragen , het voelt alvast fijn om voor mezelf te hebben gekozen. ja het is een goede actie groetjes C.

Wat ik me dan ook afvraag: hoe reageren ze dan eigenlijk? Als je afslaat? 

Liefs

Wat ik me dan ook afvraag: hoe reageren ze dan eigenlijk? Als je afslaat? 

Liefs

och mabel ze reageren kort en bondig maken er geen berichtje meer aan vuil of woorden of negeren me enkele tijd

---

één uur in de nacht en kan niet slapen. Weer een moeilijke situatie met mijn zus , over een kwestie waar ze helemaal niet boos over hoeft te zijn maar ja bij mij doet ze het keer op keer , negeren boos of kort en bondig in berichten. Maar ik kan het niet meer aan , het moet stoppen. Het verleden met haar was heel moeilijk , de dood van mijn beide ouders ook  en alle regelingen die errond moesten gemaakt waren heel moeilijk . Ik word zo vaak genegeerd. Alles komt heel regelmatig naar boven en de conflicten ook. IK heb het gehad het stopt hier ook al is het heel erg moeilijk . Van mijn kant neem ik geen contact op en haar berichten als die er al komen zal ik maar over me heen laten gaan , ooit stopt het ooit is het op ik ben gekomen op een breekpunt gelukkig therapie met een begrijpende therapeut die me daarin ook helpt . Ik zal alleen verder moeten zonder familie het is dat of mezelf volledig wegcijferen en dat wil ik niet meer. groetjes Cyranno