Ken je dat gevoel; de wanhoop en schaamte voor je eigen gedachten?
Teleurgesteld in je eigen handelen, of juist het uitblijven van handelen.

Gedacht nu klaar te zijn voor verzet, het trekken van een grens. De waarheid is echter dat ik ontwijk, op het moment dat ik wel een grens trek, nog een grotere faal ervaring. 

Scheld niet waar kids bij zijn, praat niet negatief over de ander,  kies bewust wie je in hen leven toelaat. 
In gedachten alles goed kunnen praten tot het moment dat het niet meer goed gepraat kon worden. 

De confrontatie, de angst in mijn eigen huis, hoe groter het verzet,  hoe harder de straf. 
Blauwe plekken,  striemen, een bloedlip, gek genoeg doet dat niet zoveel. De angst, het onvoorspelbare,  de onveiligheid in mijn eigenhuis, dat ongrijpbare gevoel is zoveel malen groter als de "zichtbare" schade.

De teleurstelling dat zelfs na 4 jaar, jij nog zoveel invloed kan hebben op mij. op het nieuwe leven dat ik dacht te krijgen maar bovendien op mijn stemming, triggers en wilskracht. 

Wanhoop, een gevoel wat ik niet kan omschrijven, gedachten aan alles wat ik anders had moeten doen, dit gevoel wat overspoelt als ik alleen ben. Het gevoel wat ik niet kan verdragen. Moe maar tegelijkertijd rusteloos, angst maar tegelijkertijd boos, het willen delen van gevoel maar de o zo hoge blokkade, 
Het willen van verandering maar het ontbreken van de juiste energie.

Het kennen van alle juiste wegen naar hulp, de juiste tools om in te zetten, een prima systeem om mij heen, bovendien de feitelijke kennis van gedrag en het brein. Alle ingrediënten voor een duurzame verandering. 

Toch blijft dit uit en groeit de wanhoop..

Wil je eerst verder de afgrond in? 

Nou ja, ik ben de schaamte voor crisis al een beetje voorbij (zolang ik anderen niet teveel schade heb aangedaan)
Dan denk ik, ik ben ook maar mens, en soms krijgt een mens het gewoon niet meer geregeld met zichzelf...
En ook artsen kunnen ziek worden. Ook hulpverlening kan het teveel worden.

Het voelt vast als enorm falen maar hopelijk lukt het je 
om met een collega/ je huisarts/ werkgever 
te delen hoe het gaat

Twinder , 
Die onveiligheid draag je bij je , je hebt n traumabrein. Daar heeft  schema therapie geen antwoord op, en cognitieve therapie ook niet. Eerlijk gezegd naar mijn indruk de hele reguliere GGZ niet.

Misschien kun je iets met het stukje over vergeving , geplaatst in de rubriek 'dit gaat er goed'. Als je wilt. 

Ik krijg de indruk dat je hier voornamelijk in jezelf voor jezelf van je afschrijft. Geen idee of andere input wenselijk is.

Groet en sterkte.

Een inleiding;

Een vrouw van in de 30, voor het plaatje een gelukkig leven.. 
De realiteit; jaren van wisselingen in stemming. 
Alles begint al jaren geleden als jong kind. Een roerig thuis, gedesorginaseerd gehecht, opgelopen trauma, en als puber extreem grenzen op zoeken, hulp voor trauma e  depressie opstarten, weer afhaken alles wegstoppen, diep in het brein begraven.

Ondanks alles een grote veerkracht. 
Verlies van steun zorgt voor een grotere wilskracht. Zodra het kon gaan samenwonen, opleiding Mbo, hier met de pet naar gegooid, een grote party, eye opener in de laatste maanden, vol motivatie naar de HBO. Binnen 3.5jaar Pedagogiek diploma behaald,  in tussen verlies van de steunende ouder.
Een vaste baan bij het stage adres. Succesvolle toekomst, stemming onder controle, negatieve gedachten diep weggestopt, malen in de nachten maar overdag krachtig en niet te stoppen..

Een jaar werken, gemotiveerd, gelukkig,  alles afgesloten. 
Dan een onverwachtte zwangerschap, prematuur geboorte, geluk, maar een lang traject van onzekerheid.
Postnatale depressie, geen rekning meegehouden, therapie voor enkele sessies waarna ik mijn gevoel weer kan wegstoppen en therapie afkap.

Trots op mijn leven, werk en gezin. Ja overdenkend maar hier controle over, zelf goed kunnen reguleren.
Op dat punt10 jaar verder, vertrouwen in mijn handelen, ontwikkeld, gegroeid in het werkveld en promotie tot  socio bij de "ingewikkelste" afdeling.

Tot op die dag, het perfecte plaatje stortte in, triggers leggen negatieve spiraal bloot. 1 jaar van ziekte en langzame integratie. Vertrouwen en steun vanuit mijn team maar niemand die de gehele waarheid kent.
Klemrakend in gedachten. Wat als...
Als ze tijdens de stage sollicitaties hadden geweten van mijn verleden, ervaringen. 
Was het vooroordeel dan groter geweest als de potentie die ze zagen. Het voelt als bedrog. 
Complimenten , blijk van waardering, het delen van kennis. Zouden cliënten en hun systeem, collega's en mijn werkgever mij nog steeds zoveel vertrouwen geven en lof uitspreken. 
De woorden, ik voel ze niet meer, het voelt als een niet verdiende positie. 

Nu al 2 jaar in proces, vast besloten om deze keer schema's te doorbreken, een fundamentele verandering.  Met momenten diepe dalen, een masker naar de buitenwereld, opgebouwd vertrouwen met hulpverlener.
Malend over mijn rol in het werkveld. Verdien ik dit, hou ik het verleden geheim, of heb ik dit jaren geleden zo onderschat.

dag Twinder

Herkenbaar, ook ik werkte als hulpverlener en was soms depressief. Later als re-integratie coach werden de periodes langer en kreeg ik antidepressiva. Dat werd een gewetenszaak: anderen begeleiden terwijl
Ik zelf worstelde? Toen heb ik 3 vertrouwde  clienten tegen het afsluiten van contact aan verteld over mn depressie. Alle 3 zeiden het nooit gemerkt te hebben. Dat ik een goede coach was. Wel had ik al lang de gewoonte om met clienten iets vaker te evalueren hoe de coaching verliep. 
Dit om scheefgroei door mijn eigen gedoe tegen te kunnen gaan. Bij evaluatie kijk je samen naar wat je wilde bereiken (positief en concreet beschreven) en in hoeverre je dichter bij dat doel gekomen bent. Ook is daar plek om
Uit te wisselen wat goed is in jouw begeleiding en wat anders kan. Op handelings niveau bespreken geeft concrete verbetertips. Het gevoel is belangrijk om te benoemen er bij plus de er bij horende handelingen van jezelf en de ander. Dat kan heel verhelderend zijn. Ook voorkomt her dat de andee zich aan gaat trekken dat jij niet goed in je vel zit als die dingen niet met elkaar te maken hebben.
De depressieve gevoelen kunnen je tot een betere meer empathische begeleider maken. 
 Je collegaas hebben ook wel zo hun dingen lijkt mij. Openheid van zaken geven over jouw gemoedstoestand lijkt me niet iets om
zo maar in de groep te gooien.
Wel kan ik Mij voorstellen dat daar plaats voor is in een training of intervisie, supervisie oid. Jouw gevoel en je werk hoe dat elkaar beïnvloed is prive maar Kan je wel delen met elkaar als je een groeps sessie afspreekt waarom bepaalde omgangsregels afgesproken worden zodat ieder beschermd is in het tonen van kwetsbaarheden.
Overigens zijn er ook mensen met een meer psychopathische achtergrond die jouw getoonde zwakheden juist uitbuiten. Daar mag je ook bij stilstaan. Dus zelfonthulling is meestal goed maar past niet bij sommige doelgroepen. Normaal gesproken roept zelfonthulling bij amderen de behoefte op ook open te zijn.
Maar niet altijd dus.