De foutste man ever heeft zojuist een berichtje gestuurd op Instagram. 

En ik ben zo moe van altijd maar politiek correct moeten zijn. Ik heb een bericht terug gestuurd. Het kan me allemaal niet zoveel meer schelen.... ben stiekem best benieuwd hoe het met hem gaat nu.

We waren eigenlijk altijd soort van vrienden terwijl hij in een relatie zat. Toen hij niet meer in relatie zat kort gedate maar hij was echt onmogelijk. Maarja. Ook wel weer leuk.

---

Haha ik realiseer me dat Instagram waarschijnlijk de enige manier was om mij nog te bereiken omdat hij via alle andere wegen driedubbel geblokkeerd is, hahahahaha. 

Neem mij maar niet te serieus vanavond. Het is erg stressvol geweest met die psychiater. Dat hele pillenverhaal en alles er omheen.

---

Oja. Hoe het gesprek met de psychiater begon. 

Of ik nog deel uitmaakte van de zelfhulpgroep want hij zag dat de casemanager daar iets over geschreven had. Ik zeg: Ja, maar er is geen coordinator meer, al heel lang niet. 
Ik zeg: En we hebben één deelnemer die alleen elke maand een mail stuurt dat hij dood wil en verder zien we hem nooit, en dit speelt al een aantal jaren. 

Psychiater: Ok dus dit heeft te maken met dat jij niet duidelijk je grenzen kunt stellen. 

Nouja daar ging ik dus eigenlijk al flippen. Want het is echt wel een moeilijke kwestie met die persoon die niet meer wil leven, al sinds 2016 als ik het goed heb, en dit elke maand even met ons deelt. Ik vind juist niet dat je dit bij ons 'als groep' kunt leggen dat we zelf hierin maar onze grenzen moeten stellen. Ik vind het eigenlijk te debiel voor woorden dat de GGZ zoiets faciliteert zonder dat er een contactpersoon meer in beeld is voor de groep. 
Nu bieden ze ons dus een zaaltje en koffie maar is er verder geen enkele link in principe. We zijn gewoon een losstaande groep die een zaaltje gebruikt en verder is er geen zicht meer op. 

Vind ik dus debiel. Maarja. Dan ligt het aan mijn onvermogen om grenzen te stellen. 

(Terwijl ik best wel keihard ben met suïcidale mensen.... ze hoeven bij mij niet aan te kloppen)

Ik dacht dat ik een goede nacht had gemaakt. Totdat ik zag dat ik vannacht nog een app-gesprek heb gehad met een vriendin en ik herinnerde me vaag dat ik nog een tijdje op het balkon heb gezeten. 
Bijna een soort slaap-wandel-toestand dus ik moet mezelf wel even terugfluiten. Gelukkig in t weekend geen afspraken. 

Mijn moeder noemde afgelopen week op dat zij en mijn vader natuurlijk niet zoveel geholpen hebben bij mij thuis. Ik heb het altijd gezien als: Ik heb ze al jaren niet binnen gelaten maar andersom voelt mijn moeder zich misschien ook wel schuldig. Mijn vader was altijd wel van het klussen en helpen maar sinds hij Parkinson heeft kan hij natuurlijk bij verhuizingen etc van ons niet helpen. 
Bijv de schoonvader van mijn broer (vader van mijn schoonzus of hoe zeg je dat) heeft wekenlang daar in hun nieuwe huis geholpen en dat is bij hun in de familie heel vanzelfsprekend dat hij daar al zijn vrije uurtjes in steekt.
Bij ons is dat natuurlijk niet (meer) zo maar we helpen wel elkaar bij verhuizingen als broers en zussen. 

Dus mijn moeder zei dat. En ik heb daarin geen verwijtend gevoel oid want ik vroeg ook geen hulp en liet ze nooit binnen. 

Maar na gisteren realiseer ik me opeens dat het best wel gek is dat ik nu thuiszorg heb (ik ga straks naar WMO) en mijn ouders geen thuiszorg willen en ons om hulp vragen. Ze zijn nu toch echt wel op een punt dat ze aan thuiszorg toe zijn. OF ze moeten aangepast gaan wonen. 

Maar ik denk dat het tijd nodig heeft. Ik weet dat ik afgelopen weken ongelooflijk druk ben geweest en ze bestookt heb met boeken van Jim van Os en foto's van toen ik nog niet aan de Seroquel zat en ik kan mij voorstellen dat mijn moeder ook ff doodmoe van me is. Ik hoef er nu ook even niet heen dus dan kunnen we allebei even adempauze nemen. Dat heb je met zo'n familiegesprek, het zijn wisselwerkingen en er komen ook patronen boven van de anderen. 

In geval van broertje is het heel gunstig want hij lijkt best op mij maar dan met veeeeeel meer energie en zonder trauma's. Ik vind m soms wel heel licht bipolair, hij kan wel van een Duracellkonijn veranderen in iemand die hele dagen op de bank hangt. Maar bij hem is de basisenergie veel hoger. Hij kent wel dalen maar heeft heel veel vrienden en daar trekt hij zich ook aan op. 
Iig als ik iets probeer uit te leggen aan de psych dan kan mijn broer het soms beter verwoorden. 

Verder blijft het een gekke toestand dat ik daar met mijn halve familie kom. 

Een tijd geleden had ik een tijdelijke SPV en was ik aan het zoeken naar een moment dat ik mijn moeder mee kon nemen naar de afspraak. Ze zei: Ja maar waarom wil je nou steeds je moeder meenemen, dat is toch helemaal niet handig en niet nodig? 

Tja....

Mijn vaders gezondheid is dus wat verslechterd alleen aan één broer wordt dat dan niet verteld. Is ook wel een mannen-ding denk ik.... maar ik sprak die broer en vroeg: je weet dat vader weer ziek is? 
Nee hij had geen idee. 

Aan mijn vaders kant van de familie is het altijd een beetje een rommeltje wie er dan in het ziekenhuis ligt en dat de één dat wel weet en de ander niet. Zijn broers en zussen zeg maar. 

En dat mijn vader Parkinson had, dat hoorde ik destijds ook heel laat. Mijn moeder was al random wat mensen aan het inlichten 'voordat ze het via de tamtam zouden horen' en toen aan het einde mij ook nog maar even. 
Diezelfde tamtam had mij ook kunnen bereiken natuurlijk en dat zou toch knap lullig geweest zijn. 

En dan hebben we vaak ook nog een soort zwijgplicht van wie wel en niet mag weten als vader in het ziekenhuis ligt. 

Er zijn mensen die hebben geen enkele behoefte om zulke dingen naar buiten te brengen. Maarja ik vind het juist lastig als je er niet over kunt praten en zeker niet als je ook met je broers nergens over kunt praten omdat ze van niks weten. 

Oja en nu maakte moeder zich weer druk over wat 'tante Anneke' vindt van het feit dat ik mijn pillen afbouw. Ik vroeg echt: Mam ik heb zoveel aan mijn hoofd, moet ik me nou druk gaan maken wat tante Anneke vindt van mijn medicatie? 
Ze was ook al erg bezig met wat mijn broers er van vinden. Nouja misschien is ze wel te druk in haar hoofd en heb ik er zelf ook teveel over gepraat. Maar ze is zelf vorig jaar begonnen (terecht) dat ze niet wil dat ik nog 10 jaar bij hun op de bank zit... dat ik niet als ik 50 ben nog daar op de bank zit. En toen hebben we het er wel heel vaak over gehad. 

En nu zit ik idd daar wat minder op de bank. Dus het gaat wel de goede kant op. Alleen wat tante Anneke ermee te maken heeft dat snap ik echt helemaal niet. Ze is een lief mens maar echt... in de hele context maakt haar mening toch niet uit? 

(ik probeer opeens wel te visualiseren wat er zou gebeuren als je Tante Anneke meeneemt naar de psychiater en dat er dan van de beste man waarschijnlijk weinig zou overblijven)

Lastig Feline, als je moeder zich druk gaat maken over wat tante Anneke vind..  Het gaat toch om hoe het met jou gaat? 

Familie dingen over wie wat mag weten en wie weer iets over wie te zeggen heeft vind ik ook vaak lastig, soms denk dan ook wat moet ik er weer mee? 
Nou ja, niet met iedereen kun je ook wat uitpraten ofzo.. 

(ook zucht!)

Dank je Joy. Misschien erger ik me er vooral aan omdat mijn ouders bij mijn opname ook niet wilden dat 'de mensen het wisten'. Maarja we komen uit het dorp en ik ben heel korte tijd vermist geweest dus dan houd je het al niet meer tegen, dan heeft iedereen het er over.

Maar mijn ouders hadden dat misschien niet eens zo door en vonden dat ik het maar een beetje stil moest houden want het zou altijd tegen me werken oid.

Maarja.... een dorp... daar in t ziekenhuis lopen oud-klasgenoten want die zijn de zorg in gegaan. Mensen gaan bij hun zieke opa op bezoek.... het werd gewoon een soort ongemakkelijk vooral omdat ik zelf vond dat iedereen het best mocht weten allemaal. (ik zat op PAAZ in ziekenhuis)

Toen vader afgelopen maart ziek werd voelde ik me ontzettend alleen want broers wisten van niks en uiteindelijk kregen ze een soort afgezwakte versie te horen met telkens 'dat het al bijna over was'. En toen was ik wel bang dat vader dood ging... of niet per se bang maar ik hield er rekening mee want hij had ZO veel pijn zo opeens.

Ach laat ik me maar wel druk maken wat mijn broers betreft maar idd niet over tante Anneke en tante Tineke. Dat zoeken ze allemaal zelf maar uit.
Vnd het wel naar als één broer van alles mist 'omdat hij verder weg woont'. Hij heeft een prima telefoon.... dus...

En ik ben lekker in de sportschool geweest, in de sauna. Bij afbouw is het echt goed de afvalstoffen eruit te zweten. Heb ik van psychosenet geleerd.

Wat duurt zo'n zomerse dag lang eigenlijk zeg. 

Ik zou echt gordijnen dicht willen doen en op tijd naar bed. Maar nu is het ZO licht dat de gordijnen niet echt helpen. Bekende van mij is nu op Ijsland maar dat zou ik helemaal niet trekken denk, zo lang licht.

Pfff vanmorgen had ik opeens hele rare berichten van een man van de stichting (vrijwilligerswerk) en hij heeft me echt heel boos gemaakt. Hij is al aardig op leeftijd maar nog altijd zijdelings betrokken.
Tegen mijn moeder maakte ik een grapje dat die meneer wellicht dement is. Alleen nu ik er nog eens over nadenk... het zou best wel eens kunnen. Het sloeg namelijk ECHT helemaal nergens op wat hij zei. 

Ik ben een stuk gaan fietsen en dat was eigenlijk wel lekker. Er is een mooi natuurgebied hier en opeens realiseerde ik me dat ik er al tien jaar niet geweest ben, vanaf dat ik begonnen ben de Seroquel te slikken ongeveer. Daarvoor ging ik vaak een stuk fietsen en opeens had ik daar geen zin meer in en nu pas zie ik dat eigenlijk. 
Het natuurgebied was opeens helemaal anders... maar t kan dus zijn dat dat al 10 jaar zo is. 

Vanavond iemand ontmoet die ik van datingsite ken. Hij is best normaal geloof ik. Ik ben nog niet hoteldebotel maar we doen vrijdag een tweede date. Het is ook niet iemand die uit zichzelf heel veel vertelt maar dat komt misschien nog. 
Hij vertelde dat hij op vakantie was geweest, en alsof de Duvel ermee speelt, dat is de plaats/regio waar ik destijds mijn psychose gehad heb. Was even heel raar want hij ging vertellen over die plaatsen en over een bepaald park en ik zat er even weer helemaal in maar ik kon gelukkig ook weer terugschakelen. Goed dat ik traumaverwerking gehad heb... 
Heb hem niets laten merken uiteraard want dat is nou niet echt een verhaal voor een eerste date. 

Verder wilde hij gewoon op tijd naar huis en op tijd naar bed en das ook wel fijn. Dat iemand niet aandringt om het laat te maken.

Ik ben moe, van alles en iedereen. Ik ga toch maar de zo nodig medicatie weer eens nemen. Ben best vroeg wakker elke ochtend. 

Morgen naar mijn schoonmaakhuis. Vorige keer was de bewoner zelf thuis, dat wist ik vooraf niet en dat vind ik ook niet zo prettig eigenlijk. Hij was gewoon rustig aan t werk en ik had ook geen last van hem wat dat betreft. Maar het werkt gewoon lekkerder als ze er niet zijn, vind ik.

Ik droomde dat mijn vader een ongeluk had gehad en ze hadden mij niet gebeld. Ik kwam er achter door restanten van bloed. 

Bah ik droom niet zo vaak zo naar. 

Toch maar proberen een soort kruis door de agenda te zetten. Gisteren was ik ook erg verdwaald in een andere plaats. Nou gaat het daar altijd mis maar nu kon ik echt wel huilen omdat ik het echt even niet meer wist. 
Het is ook een rare stad, je blijft overal rondjes rijden.

Denk dat ik gisteren teveel prikkels gehad heb en daarom zo gedroomd heb. Alles kwam terug bedenk ik nu. Het stoppen met mijn studie, mijn vader met zijn gezondheidsproblemen. Mijn moeder plaste in haar broek in mijn droom. En ik moest ergens formulieren invullen en ik kwam er echt niet doorheen, kreeg het niet voor elkaar. Voelt als het laatste stuk van mijn studie waarin ik alleen nog losse letters zag en er helemaal geen chocola meer van kon maken.

Had het gevoel dat ik de hele nacht wakker lag maar dat kan dus helemaal niet als ik zoveel gedroomd heb. En het minderen van de medicatie zal er ook wel mee te maken hebben. Ik weet één ding: De bewering dat je met Lorazepam niet kunt dromen gaat bij mij niet op.