Tja , Feline  en dan zijn er ook nog fondsen om giften aan te vragen , landelijk en gemeentelijk. 
Ontrent  regelingen waar je met je Wajong wel voor in aanmerking komt kun je melden bij de Sociaal Raadslieden in je gemeente. Die werken vaak samen met het maatschappelijk werk algemeen. 
N Goede WMO consulent kan daar ook al iets in betekenen, maar kan ook doorgaans daarnaar verwijzen. 

Je kan daar gewoon op eigen initiatief naartoe. Heeft niks met GGZ,  doorverwijzing of wat dan ook te maken.  Zoek ze eventueel op het internet wb in jouw gemeente voor de spreekuren etcetera

Nou is een bed op mp niet echt duur of bij n kringloop. Met zoiets kan familie of broer je ook nog helpen wellicht. 

Regels op de dagbesteding kun je daar navragen, je bent er benieuwd naar blijkbaar .  En een tweewekelijks begeleidings gesprek daar is waarschijnlijk wel mogelijk. 
Ik ben het met je eens dat de informatievoorziening nou niet in alle gevallen even goed verloopt. 

Ik zou denken , zet  al die vragen en kwesties eens op papier. Stel ze aan je wmo consulent. 


Indicatie voor dagbesteding gaat  dus via de Wmo - wet , die consulenten sluiten vraag- aanbod op elkaar aan, bij akkoord  schrijven ze je indicatie uit,  das t 'recept' waarmee je het kan verzilveren en vergoed krijgt. Zo gaat dat kort gezegd.  
Deze route is buiten de GGZ. GGZ is een ander financieringssysteem en gaat via de zorgverzekering. Niet via de gemeente. De WMO,  wet  maatschappelijke ondersteuning wordt door de gemeentes uitgevoerd.
Maar ze kunnen er wel mee samenwerken als dat gewenst is.





Liefs .

Dank je wel! 

Ik heb natuurlijk niet stilgezeten maar dat was alles binnen GGZ-kader. Hoe krijg ik praktische hulp ipv alleen praten? Al die gesprekken met de vorige psychiater, telefonisch voorgesprekken met de fam, verslag van mijn broer, zelf vaak brieven geschreven naar de psychiater toen ik er nog uit wilde komen, al dan niet verstuurd. En natuurlijk jarenlang het idee dat ik snel weer aan het werk zou kunnen en alle regelingen niet nodig zou hebben. 

Tijd idd om de focus te verleggen. Bij GGZ 'moeten' we nog een signaleringsplan en ik zou nog een WRAP doen. En vanuit familie was er wel behoefte om ook mee te delen in het signaleringsplan. 

Maar idd die andere dingen kan ik allemaal zelf gaan doen en daarbij hoef ik niet te wachten wat een psychiater er van vindt allemaal. Ik heb thuis gewoon een bureau en een computer dus kan zo aan de slag. Ben ook weer wat helderder in mijn hoofd om die dingen te lezen en uit te zoeken. 

Het is een soort wake up dat WMO niet OOK een onderdeel van GGZ is. Volgens mij werken ze ook niet zozeer met diagnose. 
Het zijn weer nieuwe gezichten, je bent ze niet 15 jaar terug al in de kliniek tegen gekomen.... en vooral.... zij jou ook niet. Hebben niet je dossier. 

Dank voor alle tips. (oud) bed en dekbed had ik weggegooid op de laatste behangdag. Een beetje omdat ik zo vaak en zo lang depressief op dat bed en onder dat dekbed had gelegen en in de zomer onder dat betreffende dekbed doodziek geworden was (uitdroging, lang verhaal). Mijn broer begreep het ook nog, hij is zelf ook eens heel ziek geweest (geperforeerde blinde darm) en ook wel periodes depressief en hij vond het volkomen normaal dat ik mijn dekbed weggegooid had. 

Er moet gewoon weer even actie in de taxi. Dat met mijn ouders was me ook teveel. Maar we kunnen niet met de hele familie in de put gaan zitten. Vanmorgen trouwens wel meteen begonnen met huishouden dus dat is weer positief.

---

Ze hebben je alle regie afgenomen, zei mijn psycholoog steeds. 

En idd dan denk je ook dat je het niet kunt, met al die potjes en geldzaken enzo. Dan denk je dat je niets meer kunt want je bent ziek. En je wordt nooit meer beter. En ergens is het ook zo want de pillen maken je ziek maar dat weet je niet. 

Mijn moeder had een vorm van anti-epileptica gekregen tegen zenuwpijn, tijdelijk. Ze was languit gevallen met de stofzuiger in de rommelkamer maar ze kon er ook nog wel om lachen. (door de sufheid van de pillen) 
Ik had destijds seroquel gekregen omdat ik verhoogde stemming had toen ik zou gaan bergwandelen. Is achteraf levensgevaarlijk geweest natuurlijk met dat rare hoofd in de bergen. 
Dus ik zei al mam, je kunt beter met de stofzuiger in de rommelkamer vallen dan met je backpack ergens in de Ardèche. Ja vond zij ook.

Ik ging nog even een kopje thee zetten. In de keuken voel ik opeens hoe ik mijn schouders, mijn armen, mijn rug kan bewegen. Los van elkaar. Dansen is een groot woord maar het is alsof er een harnas uit is. 

Eigenlijk wat je andersom ook ziet, als anderen aan de zware medicatie zitten. Die hele bovenkant zit vast. 

En nou bestaat mijn familie nogal uit stijve harken, we zijn geen dansers en danseressen, dus het is niet eens zo opgevallen denk ik. Maar vanavond dacht ik, hey, je kunt die stukken bewegen apart van elkaar. 

Voelt wel lekker.

Al die ap werkt ook op de motoriek. 
Wel leuk om te lezen dat je je voorzichtig wat vrijer voelt, om te beginnen al in je lijf! 

Liefs

hoi Feline 

fijn dat je er werk van maakt met de WMO doet mij goed om te lezen 

en ook fijn dat je meer kan bewegen ik persoonlijk heb er nooit zo last van gehad omdat ik altijd al veel beweeg 

en tja de pillen hebben veel bij werking maar ik heb al vaker geprobeerd aftebouwen maar dat eindigde in een opname dart wil ik echt nooit meer dus ik laat het nu wat ik slik maar ja bij iedereen is dat anders ik vind het knap van jou dat je doorzet met afbouwen en dat je merkt dat het je lukt om ook zonder of minder te kunnen 

groet en liefs J

Dank jullie wel.

Ja J, het is zeker zo dat sommigen niet zonder kunnen. Bij de dagbehandeling is ook iemand die (enorm snel) antipsychotica had afgebouwd en toen weer heel psychotisch is geworden, heel lang, en nu weer op een hogere dosering zit.
Maar om eerlijk te zijn, ze kan nauwelijks functioneren. Ze is een vrouw van mijn leeftijd, kan bijna niets doen op een dag. Als je met haar praat vallen haar ogen dicht. Het is heftig om te zien.
Ik zei ook, waarom in godsnaam heb je ZO SNEL afgebouwd?
Maar artsen weten er zo weinig van.

Ik kreeg AP als stemmingsstabilisator. Dus er is niet zozeer gevaar voor psychose.

Ja ik zie het vaak bij anderen ook, zo'n starre houding. De GGZ-vriend bijv, het is alsof hij zijn nek niet kan bewegen. Hij beweegt veel maar ook een beetje als een robotje.

Vandaag gewandeld met die vriendin, in Amsterdam. Het was een plan waar ik weken geleden een keer ja op gezegd had maar de datum was mij dus ontschoten dus ik had eigenlijk geen idee meer wat we gingen doen dus liep totaal onvoorbereid in onze hoofdstad vanmorgen. Maar het ging eigenlijk heel goed. Die winkel waar ze heen wilde die heb ik ook overleefd en verder zei ik steeds, wat is het overal rustig.
Weinig toeristen, sowieso weinig drukte, winkels dicht op zondagochtend.

Ik heb een periode vrijwilligerswerk gedaan in Amsterdam en kwam toen op veel plekken. Leuk om er weer eens te zijn. Destijds kreeg ik de reiskosten vergoed en regelmatig deed ik s avonds dan nog wat leuks in de stad, naar theater bijv, de goedkopere plekken. Ik realiseerde me hoe al die dingen minder en minder geworden zijn, ik mezelf dat soort uitjes niet meer gun, zeker nu de schatkist bijna leeg is. Maar destijds waren dat de leuke dingen, die mijn weken leuk maakten. Ik ben niet van 2005 tot nu continu depressief geweest, er hebben ook hele goede jaren tussen gezeten.

Anyway, de wandeling was voltooid. Terug in de trein hadden we het over wat we thuis allemaal gingen doen. Schoenen uit, huispak aan, warme douche, dekentje op de bank.
Zij heeft trouwens een gezin dus zij zou eerst gezellig samen eten.

Maar nu ben ik thuis en nu voelt het weer zo niksig. Die schoenen zijn wel uit maar 'lekker huispak aan' enzo dat voel ik nu niet. Gewoon een leeg huis en een kale magnetronmaaltijd.

Misschien komt het gevoel straks.

Ik vraag me nog wel regelmatig af waar dan precies dat autisme zit bij mij. (bedoel ik sarcastisch). Zelfs die nagellakwinkel heb ik overleefd..... ik ben echt niet zo extreem prikkelgevoelig als ze denken.

De meneer van vroeger, zeg maar, begint stilletjes te worden op app. Vrijdag nog iets van een korte conversatie gehad. 
Toen nog een paar losse smileys in het weekend. 
En vandaag reageert hij niet. De afspraak is 'woensdag' maar ik wil dan ook even weten wat en waar en hoelaat enzo maar dat krijg ik allemaal nog niet boven tafel. 

Voor nu is het fijn te fantaseren. Over een man die een spijker in de muur kan slaan, die ff mee kan naar ikea.... zo'n man. 
Sterker nog het houdt me overeind. Het gevoel dat ik die dingen even niet alleen hoef te doen. 

Ik ken hem. Ik weet dat er een kans is dat de date helemaal niet door gaat. 

Mijn kleine neefje van bijna 3 heeft veel moeite met de peuterspeelzaal. Hij kan het zelf goed uitleggen. Hij zegt: Als ik van de glijbaan ga dan voel ik mij alleen. 

Waarschijnlijk komt het omdat hij gewend is dat er altijd mensen om hem heen staan, die staan te juichen als hij iets doet. Ouders, opa's, oma's, ooms, tantes. Hij krijgt heel veel aandacht en dat is hij gewend. En als hij op de peuterschool is en hij gaat glijden en er is niemand die dat interesseert verder, dan voelt hij zich kennelijk heel verloren. 

Ik voel me nu ook een beetje zo. Ik mis iemand die s ochtends 'goedemorgen' zegt, en dat ik lekkere koffie heb gezet. 
Die zegt dat ik zo goed mijn magnetronmaaltijd heb opgewarmd. Netjes de gordijnen heb open gedaan voor de verandering. 

Een soort klapvee mis ik. Misschien had ik dat op Tinder moeten zetten. Dat ik een soort klapvee nodig heb, zodat ik alles wat ik doe tenminste niet voor Jan Doedel doe.

Feline, wil je dat wij hier je klapvee zijn? 
Op maandagochtend ( als ik niet hoef te haasten) 
kan ik best een berichtje sturen met iets van goedemorgen Feline, koffie graag. 
En tijd voor een douche en je huispak aan! 
Misschien dat anderen ook nog aanmoedigende berichtjes kunnen posten

(:

Jaaaaa graag! 

Mevrouw Casemanager was nog een beetje mijn klapvee dat ze soms kon zien als ik een opruimbui had gehad. 

Kan trouwens ook met de medicatie samenhangen dat het belonings-gevoel een beetje verstoord is. Met de dopamine enzo. Maar klapvee via het forum lijkt me een heel goede oplossing. 

Ik heb wel bewondering voor mijn neefje, dat hij zo goed kan praten en dat hij kan uitleggen dat hij zich alleen voelt. 
En wat moet dat naar zijn, tussen al die kindjes maar dat hij kennelijk de verbinding mist.

---

Bij de afbouw van de medicatie kan ik soms niet zo goed articuleren. Niet echt stotteren, niet echt een dubbele tong maar wel zoiets. Struikelen over mijn woorden. 

Vorig jaar had ik het tijdens één avond van de musical ook. En ik had best veel tekst....

Vanavond moest ik iemand bellen en ik kwam ook best moeilijk uit mijn woorden soms. Ik hoop dat ze hoorde dat ik niet dronken was maar dat het wat anders was. De spieren van je kaken en je mond zijn toch heel gevoelig voor veranderingen in de medicatie. En mijn vingers trouwens, ik tril soms heel erg.

Grrr. Ik dacht in de keuken alles even op de oude plek te zetten. Heb veel lekkage gehad en daarom het kastje onder de kraan steeds leeg gelaten en t deurtje er af zodat ik het in ieder geval meteen zou zien als er weer lekkage was. 

Overigens is dit niet mijn nalatigheid geweest. Oude aansluitingen en kennelijk zat het allemaal net niet helemaal goed want telkens als er iets gerepareerd was ging het op een andere plaats weer druppen. Soms ook niet direct zichtbaar, maar ik heb bij dat lekkage-gedoe geen dingen laten versloffen. 
Laatst is de vaatwasser aangesloten en die meneer gaf ook aan dat het allemaal idd net niet 'klopte' en niet aansloot en dat hij ook kon zien dat het op verschillende plaatsen druppelsgewijs gelekt heeft. 
Maar dat het nu allemaal in orde moet zijn. 

Dacht nu alles weer op zijn plek te leggen maar zie dat er meer waterschade is dan ik dacht. Dat het hout van één kastje is gaan krom trekken. 

Maargoed overmacht. Ik heb in die week met die waterschade METEEN allerlei mensen gebeld en meerdere keren mijn broers over de vloer gehad. Bij dat soort dingen ga ik wel 'aan' en handel ik meteen. 

Ik heb de onderburen sinds de zomer niet meer over waterschade gehoord gelukkig. Ik spreek ze wel regelmatig nu dus ik zou het zeker gehoord hebben als zij nog ergens last van haddden. 

Maar ook nu.... waar is mijn klapvee.... die ff zegt Feline wat goed dat je de keuken aan het fixen bent.