Prachtig geschreven Gietje! Was het maar prachtig..

Hoop dat ik het ooit eens aan mijn vriend kan tonen, zodat hij zich iets bij mijn verdriet kan voorstellen. Want nu is dat erg moeilijk voor hem. Misschien binnen een half jaartje of zo. Of misschien vind ik het dan helemaal niet meer nodig. Weet het niet...

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Hoe gaat het met/bij jullie?

Het blijft moeilijk, alleen...
En iedereen zegt dat het wel goed komt met me, maar wat moet je eerst doorstaan? 
Als je zo gelukkig was. 
Ook wat grieperig en dan voel je je sowieso wat emotioneler. Vroeger was hij er om voor me te zorgen, nu doet mijn mama dat terug. Eigenlijk is dat erg want dat is de omgekeerde wereld. Ik had al lang die stap gezet, weg van bij mijn mama. Als je snapt wat ik bedoel. Dat is wel lastig en confronterend.

Intussen ook meer dan een week niets meer van mijn vriend gehoord. Ik wacht tot hij iets laat weten denk ik. Hij moet al een paar weken om zijn post komen, maar hij lijkt er niet meer aan te denken.
Hij heeft ook alle foto's verwijderd op zijn Facebookpagina. Daardoor moest ik wel even slikken weer. Foto's van hem met mensen uit mijn familie, met vrienden van ons,... Mijn foto's met hem waren al verdwenen.  Maar wat laat hij dan wel staan: ons huis... Vreemd toch. En een foto die ik van hem heb genomen in ons appartementje... 

Ik heb nog altijd het idee dat hij al jaren met die depressie zat en er langzaam is  in gesukkeld waardoor hij aangeeft dat het al jaren niet meer zo goed ging. Ik heb dat persoonlijk op mij genomen het laatste jaar, maar misschien moet ik het in een ander perspectief plaatsen. Zo is het van veel dingen. Ik denk dat ik daardoor ook wat rustiger word (soms toch).  Zo las ik een tijdje terug eens: het is niet omdat hij niets stuurt dat hij niet aan je denkt want jij stuurt misschien ook niet en je kunt niet zeggen dat je niet aan hem denkt. Helemaal waar . Dus ik probeer daar wat minder over te piekeren. Zo ook over het feit dat hij in een depressie sukkelde. Een vriend van mij zei dat ik hem wellicht jaren recht heb gehouden en ik vond dat op dat moment te veel pluimen op mijn hoed, maar misschien klopt dat wel. Voelde hij zich zo lang goed omdat het goed tussen ons zat en omdat ik meestal wel positief was over alles? Maar hielp dat niet meer toen hij te vermoeid werd door de bouw? Wat me wel pijn doet, is dat hij zegt dat ik dan toch niet was wat hij zocht, maar misschien is dat dan weer dat donkere van de depressie...

We zullen zien hoe het hier evolueert. Hopelijk verdwijnt hij niet helemaal uit mijn leven... en zie ik hem terug uit het diepe dal klauteren. Liefst aan mijn zijde, maar het zou al veel zijn als hij terug beter wordt. Want zoals het nu gaat, ik vind het hartverscheurend om te zien.

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Zo kun je inderdaad heel veel dingen in perspectief plaatsen en daarom probeer ik nog steeds veel over depressie, mindfulness en geluk te lezen. Soms is het me wat te veel en dat laat ik het was los, andere keren haal ik er enorm veel steun uit. Ik zoek een weg, dat is heel erg duidelijk. En of ik ze meteen echt zal vinden, dat weet ik niet.

Het is inderdaad zo gelopen, Minnie en daar moet ik me bij neerleggen, maar de kier blijft er wel nog steeds. De deur helemaal dicht doen, kan ik nog niet. En alles wat ik niet kan, moet ik nog niet doen denk ik dan.

Mijn vriend gaat nog om de twee maanden naar zijn therapeut, maar ik weet niet of hij binnenkort moet of dat hij al geweest is intussen. Soms heb ik het gevoel dat het terug opgetrokken moet worden want hij heeft zelf aangegeven dat het niet zo goed met hem gaat. Anderzijds weet ik niet of hij het zelf zal voorstellen. Ik veronderstel heel veel dingen, maar ik zou ze graag van hem horen. Ik wil er echt nog voor hem zijn. Maar ik probeer afstand te bewaren. Heel af en toe ga ik hem nog eens zeggen dat ik er nog altijd voor hem ben. Als het moment zich voordoet om dat te zeggen. Want ik heb niet de indruk dat ik snel iets van hem zal horen.

Over die schokken en dat slaapprobleem kan ik ook meepraten. Mijn vriend had dat ook en ik vond dat redelijk eng. Ik dacht dat dat met zijn medicatie te maken had, maar dat ben ik niet zeker. Wat ik wel herken is het feit dat hij vroeg ging slapen en dan inderdaad ook nog een aantal uur wakker lag. Hij ging bijvoorbeeld al om 21u slapen en als ik rond 0u naar bed trok zei hij soms: doe maar het licht aan hoor. En dan had hij daar echt drie uur gelegen. Ik verstond dat niet goed. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Ik zou opstaan of iets anders gaan doen. Maar daar had hij volgens mij de fut niet echt voor. Ik besef dus stilletjes dat zijn depressie al jaren aan het sluimeren was en het zal dus ook niet in 1-2-3 opgelost zijn. Hij dacht van wel toen hij hier vertrok, maar ik denk dat hij er nu stilaan achter moet komen dat het niet zo is.
Een paar weken terug gaf hij aan dat het een goed idee zou zijn om terug met medicatie te starten, maar dat wilde hij niet. Ik zou hem graag vragen waarom. Ik denk dat hij zichzelf niet onder controle had. Hij werd bijvoorbeeld soms agressief en dat was hij van nature helemaal niet.

Wat hij nam om te slapen: Trazolan. Daar sliep hij wel mee en hielp hem volgens hij zelf, maar mijn schoonzus vertelde eens dat dit eigenlijk de verkeerde slaap is als je zo'n slaapmedicatie neemt... Ik ken er niet zo veel van, maar ik weet wel dat mijn vriend echt KO ging van die pillen. Zo erg dat hij eigenlijk niet meer kon praten als hij die had ingenomen. Heel vervelend want als wij samen gingen slapen dat praatten wij graag nog wat. Dat kon het laatste half jaar niet meer...

@ positiva: Slaapproblemen komen bij mensen met depressie en ptss zeer veel voor, maar zou bij herstel, ook moeten herstellen. Slaap is voor mij persoonlijk echt wel belangrijk ook. Gelukkig heb ik zelf nooit mijn dag/nacht ritme verlegd en ik probeer daar ook voor te waken. Onrustig slapen van je vriend, geeft wel aan natuurlijk dat er veel gebeurd in zijn slaap. Lijkt me lastig om naast te slapen eigenlijk :-P.
Mijn vriend heeft apneu en ook ptss. Hij kan door beide dingen heel onrustig zijn in zijn slaap. Ik slaap daarom in principe niet in dezelfde kamer.
Wat ik ook dacht toen ik je bericht las: wat ben je een lieverd en  ook : wat ben je snel bezorgd over je vriend. Er kan toch van alles zijn waardoor iemand even niet goed slaapt? Geeft hij dit zelf aan, of was hij bij je en valt zijn onrust je op?

@ Grietje: Al die veranderingen die je ziet gebeuren en die je zo verscheuren zijn heel pijnlijk. En je gaat er al zo lang doorheen. Is het niet beter voor jou om je op andere dingen te richten? Als ik je lees, dan maak ik me eigenlijk altijd zorgen over hoe het met je gaat en hoe je het volhoud.
Toen mijn vriend afstand nam wist ik niet of hij weg was of alleen even op afstand. Ik ben er in eerste instantie mee omgegaan alsof hij weg was, want anders werd ik echt gek. Je eigen leven leiden is te moeilijk als je steeds met iemand anders bezig bent. Die gedachten aan hem maken je ziek en zorgen ervoor dat je niet meer normaal in je eigen leven kan staan denk ik. Ik hoop dat je de weg gaat vinden, want ik snap wel dat het echt heel erg moeilijk is.

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!