Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een depri partner als vrouw


#1

Hallo allemaal, 

Geen idee wie mijn verhaal gaat lezen maar ik (44) ben ondertussen zo ver dat ik mijn verhaal wel een keer moet ventileren. De weinig vrienden om mij heen met wie ik wel kan praten hebben mijn verhaal al tig keren gehoord en kunnen ook geen antwoorden bieden. Het gaat om mijn vrouw (37) die al zo lang als ik haar ken last heeft van depressie's. We zijn nu 6 jaar samen en het lijkt de laatste tijd wel te verergeren. In het eerste jaar dat we elkaar kenden op vakantie was voor mij het eerste teken dat er wel iets met haar aan de hand was. Ik dacht lekker 3 weken in Italie, in de warme zon, dat zou ideaal zijn voor ons en vooral haar. Zij was deze periode echter totaal niet in de stemming. Niet voor gezelligheid en niet voor enige vorm van intimiteit. Ik heb het destijds niet als depressie herkent maar vreemd vond ik het wel. Ik kende haar immers ook als een compleet ander iemand. Vrolijk, grappig, geinteresseerd en knuffelig. Daar was die eerste vakantie weinig meer van de merken. 

Na 3 jaar zijn we getrouwd en nu dus ondertussen al 6 jaar samen. Vorige maand is zij op mijn aandringen begonnen aan de Seroboosters waarvan ik echt wel het idee had dat het iets voor haar deed. Ze is toch bijna een maand heel stabiel geweest in haar emoties. Ik dacht we hebben de oplossing te pakken! Echter, sinds een paar dagen voel ik haar gewoon weer afglijden in een depressie. 

Het meest frustrerende is de onmacht als partner! Dat zal hier ongetwijfeld al een heleboel keer besproken zijn. Ik heb ook het gevoel dat ik altijd maar de geduldige moet zijn, ik moet stabiel blijven in mijn emoties en bovenal moet ik gewoon wachten tot mijn vrouw weer eigenhandig uit het dal kruipt. Ze heeft naar eigen zeggen al met genoeg psychologen gepraat in haar leven en dat heeft haar niets gebracht. Samen in therapie wil ze niet en aan de medicatie wil ze ook niet. Feit dat ze die serotonine pillen wilde proberen was voor mij al heel wat! Maar goed, de depressie is er helaas toch doorheen gebroken. 

Ik heb het gevoel dat ik als partner nooit mag klagen dat haar teruggetrokken houding ook iets met mij doet. Ik heb heel sterk het idee dat ik als partner gewoon even op 'pauze' sta als zij zich zo voelt. En zodra het weer met haar gaat dan ben ik weer belangrijker. Ik vind dit ontzettend moeilijk. Sinds kort heeft ze een mannelijke collega me wie ze goed kan praten omdat deze ook last heeft van depressie's. Ook dit frustreert omdat ik als partner natuurlijk graag haar steun en toeverlaat wil zijn. Maar ja, als je zelf geen depressie's kent kun je je ook niet voorstellen hoe dat zou zijn hoor ik altijd. Ik vraag haar altijd wat ik voor haar kan betekenen of wat ik voor haar kan doen. Dus ze weet dat ik voor haar klaar sta. Altijd. 

Herkent iemand mijn verhaal? En is gewoon wachten tot je depressieve partner zich weer beter voelt het enige wat kunt doen? 

Marijn
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-08-2021, 23:01 door Joy.)

Hoi Marijn,

Welkom op dit forum. Fijn dat je je verhaal deelt.
Ik ben zelf de depri partner geweest in een relatie maar ik kan me best voorstellen dat het echt niet makkelijk voor je is.
Kun je dit ook met je vrouw bespreken? Als jij continu op je tenen loopt om rekening te houden met haar lijkt me op lange termijn ook niet fijn.
Ik neem aan dat je ondanks de depressies veel van haar houd anders zou je hier geen tips komen zoeken. Wellicht kun je haar vertellen hoeveel je van haar houd maar dat je het wel moeilijk vind hoe de situatie is. En dat je graag samen wil zoeken naar manieren om het voor jullie beiden een beetje aangenaam te houden in de relatie. 
Als ze je vertelt dat jij het toch niet snapt kun je haar laten weten dat je het iig wel probeert te begrijpen, helemaal begrijpen kun je het wrs niet.
Maar ik zou zeker ook aan jezelf denken. 

Sterkte
Antwoord

#3

Hallo Marijn,

Dat is zeker herkenbaar. Helaas weet ik zelf ook niet zo goed wat we verder kunnen doen als partner. Wel weet ik uit ervaring dat de onmacht en onzekerheid erg zwaar zijn. Hoe gaat het nu daar?
Veel sterkte! En weet dat je niet de enige bent.
Antwoord

#4

Hey, 
Ik herken je verhaal. Maar dan als partner van een depressieve man. 
Wat je in je verhaal schrijft, jou gevoel herken ik hier helaas ook. 
Ik hou heel veel van mijn man, maar vind het moeilijk dat wij nu momenteel voor hun onbelangrijk zijn.. 
zoals andere hier zeggen ook aan jezelf denken. 
Soms nog eens iets leuks doen met vrienden. 
Een beetje zelfzorg kan geen kwaad. 
Daardoor probeer ik me ook recht te houden. 
En dit is dan nog maar enkele maand bij ons ? 
Succes !
Antwoord

#5

Hallo Marijn en alle anderen,

Wat herken ik mij in dit verhaal. Ik ben 44 en heb een relatie van 22 jaar en 2 kinderen.
Sinds afgelopen januari heeft mijn vrouw te horen gehad dat ze eigenlijk al een jarenlange depressie had.
Hier heeft ze zich nooit helemaal aan overgegeven tot aan dit jaar. Ze zat al ziek thuis vanaf september vorig jaar en afgelopen januari barstte de bom.
Ze heeft echt veel dingen in haar jeugd meegemaakt, wat waarschijnlijk de langdurige depressie heeft gevoed.
En sinds afgelopen januari ging ze ook twijfelen over ons in de relatie.

We hebben nooit echt ruzie gehad, kunnen over alles communiceren en eigenlijk geen wolkje aan de lucht.
Nadat ze de diagnose heeft gehad ben ik veel gaan lezen en denk dat de twijfels etc bij de depressie horen, maar uiteraard weet ik dat niet 100% zeker wat mij een enorm naar en verdrietig gevoel geeft. Ze heeft echt wel uitgesproken dat ze met mij door wilt alleen zijn alle andere tekenen die ik krijg soms zo lastig dit te accepteren.
Daarnaast had zei ook een man met wie ze erg goed over alles kan praten en die haar snapt en het zelf heeft meegemaakt enz. wat mij nog meer deed twijfelen en mij nog onzekerder maakt Sad. ze heeft laatst zelfs gezegd dat ze toch maar minder contact met die andere man gaat hebben omdat ze anders bang is dat ze wel gevoelens voor hem kan krijgen. uiteraard was ik blij dit te horen, maar aan de andere kant boezemt mij dit ook weer veel onzekerheid en angst in. (ze heeft dit trouwens ook tegen die man zo gezegd dat ze om deze reden wilt minderen met contact).

Ze slikt medicijnen en krijgt therapie. het ging een tijd wel redelijk goed. totdat ze 2 weken terug weer veel in haar hoofd ging zitten en nadenken omdat alles maar niet op schoot. en daardoor is de depressie weer toegenomen en hebben we net weer aanvaring gehad. ik kan namelijk helemaal niks goed doen. Ga ik naar links, wilt ze naar recht. ga ik mee naar rechts, wilt ze naar links. zucht.

Ik vind het allemaal zo ontzettend lastig en wil eigenlijk continue bevestiging van haar hebben, welke ze mij niet kan geven.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om? zijn er mensen die hier verder over willen praten? hebben jullie tips waar ik misschien iets mee kan? of misschien tips vanaf mensen die in een depressie zitten en vanaf die kant mij "gerust"kunnen stellen?

groeten.
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-11-2022, 21:49 door Anoniem2022.)

(12-08-2022, 13:50)anoniem44 schreef: Hallo Marijn en alle anderen,

Wat herken ik mij in dit verhaal. Ik ben 44 en heb een relatie van 22 jaar en 2 kinderen.
Sinds afgelopen januari heeft mijn vrouw te horen gehad dat ze eigenlijk al een jarenlange depressie had.
Hier heeft ze zich nooit helemaal aan overgegeven tot aan dit jaar. Ze zat al ziek thuis vanaf september vorig jaar en afgelopen januari barstte de bom.
Ze heeft echt veel dingen in haar jeugd meegemaakt, wat waarschijnlijk de langdurige depressie heeft gevoed.
En sinds afgelopen januari ging ze ook twijfelen over ons in de relatie.

We hebben nooit echt ruzie gehad, kunnen over alles communiceren en eigenlijk geen wolkje aan de lucht.
Nadat ze de diagnose heeft gehad ben ik veel gaan lezen en denk dat de twijfels etc bij de depressie horen, maar uiteraard weet ik dat niet 100% zeker wat mij een enorm naar en verdrietig gevoel geeft. Ze heeft echt wel uitgesproken dat ze met mij door wilt alleen zijn alle andere tekenen die ik krijg soms zo lastig dit te accepteren.
Daarnaast had zei ook een man met wie ze erg goed over alles kan praten en die haar snapt en het zelf heeft meegemaakt enz. wat mij nog meer deed twijfelen en mij nog onzekerder maakt Sad. ze heeft laatst zelfs gezegd dat ze toch maar minder contact met die andere man gaat hebben omdat ze anders bang is dat ze wel gevoelens voor hem kan krijgen. uiteraard was ik blij dit te horen, maar aan de andere kant boezemt mij dit ook weer veel onzekerheid en angst in. (ze heeft dit trouwens ook tegen die man zo gezegd dat ze om deze reden wilt minderen met contact).

Ze slikt medicijnen en krijgt therapie. het ging een tijd wel redelijk goed. totdat ze 2 weken terug weer veel in haar hoofd ging zitten en nadenken omdat alles maar niet op schoot. en daardoor is de depressie weer toegenomen en hebben we net weer aanvaring gehad. ik kan namelijk helemaal niks goed doen. Ga ik naar links, wilt ze naar recht. ga ik mee naar rechts, wilt ze naar links. zucht.

Ik vind het allemaal zo ontzettend lastig en wil eigenlijk continue bevestiging van haar hebben, welke ze mij niet kan geven.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om? zijn er mensen die hier verder over willen praten? hebben jullie tips waar ik misschien iets mee kan? of misschien tips vanaf mensen die in een depressie zitten en vanaf die kant mij "gerust"kunnen stellen?

groeten.

Als je in een depressie zit voel je je heel erg alleen (eenzaam) omdat je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt. Ik heb bijvoorbeeld heel erg de behoefte om te praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er voor haar zijn en vragen wat je voor haar kan doen kan helpend zijn. Ook al zou zij zelf niet altijd weten wat zij nodig heeft. Daarnaast wil ik zelf mijn partner niet teveel belasten met mijn problemen. Dus probeer dat te beperken. Misschien zorg dat juist ervoor dat de afstand tussen ons groter wordt. Daarnaast denk ik dat het goed is om voor jezelf je grens aan te geven. Omdat het voor jou ook zwaar is. Ga eens wat leuks met vrienden doen. Probeer ook niet alleen over de depressie te praten maar ook over ‘gewone dingen’

(12-08-2021, 15:43)Marijn schreef: Hallo allemaal, 

Geen idee wie mijn verhaal gaat lezen maar ik (44) ben ondertussen zo ver dat ik mijn verhaal wel een keer moet ventileren. De weinig vrienden om mij heen met wie ik wel kan praten hebben mijn verhaal al tig keren gehoord en kunnen ook geen antwoorden bieden. Het gaat om mijn vrouw (37) die al zo lang als ik haar ken last heeft van depressie's. We zijn nu 6 jaar samen en het lijkt de laatste tijd wel te verergeren. In het eerste jaar dat we elkaar kenden op vakantie was voor mij het eerste teken dat er wel iets met haar aan de hand was. Ik dacht lekker 3 weken in Italie, in de warme zon, dat zou ideaal zijn voor ons en vooral haar. Zij was deze periode echter totaal niet in de stemming. Niet voor gezelligheid en niet voor enige vorm van intimiteit. Ik heb het destijds niet als depressie herkent maar vreemd vond ik het wel. Ik kende haar immers ook als een compleet ander iemand. Vrolijk, grappig, geinteresseerd en knuffelig. Daar was die eerste vakantie weinig meer van de merken. 

Na 3 jaar zijn we getrouwd en nu dus ondertussen al 6 jaar samen. Vorige maand is zij op mijn aandringen begonnen aan de Seroboosters waarvan ik echt wel het idee had dat het iets voor haar deed. Ze is toch bijna een maand heel stabiel geweest in haar emoties. Ik dacht we hebben de oplossing te pakken! Echter, sinds een paar dagen voel ik haar gewoon weer afglijden in een depressie. 

Het meest frustrerende is de onmacht als partner! Dat zal hier ongetwijfeld al een heleboel keer besproken zijn. Ik heb ook het gevoel dat ik altijd maar de geduldige moet zijn, ik moet stabiel blijven in mijn emoties en bovenal moet ik gewoon wachten tot mijn vrouw weer eigenhandig uit het dal kruipt. Ze heeft naar eigen zeggen al met genoeg psychologen gepraat in haar leven en dat heeft haar niets gebracht. Samen in therapie wil ze niet en aan de medicatie wil ze ook niet. Feit dat ze die serotonine pillen wilde proberen was voor mij al heel wat! Maar goed, de depressie is er helaas toch doorheen gebroken. 

Ik heb het gevoel dat ik als partner nooit mag klagen dat haar teruggetrokken houding ook iets met mij doet. Ik heb heel sterk het idee dat ik als partner gewoon even op 'pauze' sta als zij zich zo voelt. En zodra het weer met haar gaat dan ben ik weer belangrijker. Ik vind dit ontzettend moeilijk. Sinds kort heeft ze een mannelijke collega me wie ze goed kan praten omdat deze ook last heeft van depressie's. Ook dit frustreert omdat ik als partner natuurlijk graag haar steun en toeverlaat wil zijn. Maar ja, als je zelf geen depressie's kent kun je je ook niet voorstellen hoe dat zou zijn hoor ik altijd. Ik vraag haar altijd wat ik voor haar kan betekenen of wat ik voor haar kan doen. Dus ze weet dat ik voor haar klaar sta. Altijd. 

Herkent iemand mijn verhaal? En is gewoon wachten tot je depressieve partner zich weer beter voelt het enige wat kunt doen? 

Marijn.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
  Depri Started by Kees23
4 Replies - 1,073 Views
13-08-2023, 00:20
Laatste bericht: Kees23
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 881 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-02-2022, 00:03
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)