Hallo allemaal, ik ben een vrouw (39jr) van een man in een erg diep dal zit. Ik heb 2 weken geleden via een paar steekwoorden op Google pas ontdekt dat mijn man wel erg veel vergelijkingen heeft met de symptomen van depressie.
Na 2,5jr vallen zoveel puzzelstukjes op z’n plaats. Maar 2,5jr is lang om een relatie gezond te houden als er zoveel lichamelijke mankementen zijn die eigenlijk veroorzaakt worden door een depressie.
Ik heb mezelf 2,5jr weggecijfert en veel meegespeeld met zijn poppenkast. Voor mij met veel ups en downs, ik heb veel moeten slikken qua gemene opmerkingen. Gister zelfs het meest kwetsende in 18jr meegemaakt, hem hier ook op aangesproken en gezegd dat hij mijn laatste restje hoop weggegooid heeft door deze actie (ik weet dat is niet goed, maar mij zit het ook hoog) vandaag heb ik hem gezegd dat hij hier in huis kan blijven bij mij en de kinderen zolang hij dit traject bewandeld maar dat ik me emotioneel uitschakel voor hem omdat hij me te veel gekwetst heeft en dat we daarna kijken of we de klik samen nog kunnen vinden. Hij begon over ja maar je weet niet wat ik doormaak, nee klopt, maar ik weet wel dat ik mezelf 2,5jr compleet heb weggevaagd van de wereld om er voor hem te zijn.
De laatste week heeft hijzelf eindelijk toegegeven dat hij het niet alleen meer redt en is naar de huisarts gegaan voor hulp.
Wat de trigger is geweest van dit alles wil ik in het openbaar niet teveel over kwijt.
Nu weet ik dat de trigger van dit alles uiteindelijk heel goed heeft uitgepakt en had gehoopt dat als ik hem dat nieuws zou brengen zijn rugzak hierdoor iets lichter zou worden maar niets is minder waar hij ging uit z’n plaat dat ik het niet snapte en dat zijn gevoel te diep zit waardoor hij niet met mij kan praten, ik vroeg hem dat als die ene trigger niet de reden van zijn gevoel is wat het dan wel is… hij vind het schande dat ik dat niet weet, punt, einde gesprek.
Mijn hoofd weet zo goed wat te doen maar hij blijft de vader van mijn kinderen en ze hebben ook recht op een gezonde vader, waardoor mijn daden constant niet matchen met mijn woorden.
Bedankt dat ik mijn verhaal even mocht delen.
Groetjes

... hem hier ook op aangesproken en gezegd dat hij mijn laatste restje hoop weggegooid heeft door deze actie (ik weet dat is niet goed, maar mij zit het ook hoog)

Waarom is dit niet goed? 
Je schrijf zelf dat je je al 2,5jaar heb weggecijferd. Nou snap ik aan de ene kant je reactie / gedachte wel maar je moet toch ook aan jezelf denken. Da's ook belangrijk. Anders zit je straks ook hier op het forum, maar dan voor je zelf 

Zijn er inmiddels al wat verbeteringen oid? Wil hij er ook iets aan doen / over praten? Dat zou al een goede stap in de richting zijn denk ik zo.
In ieder geval sterkte met de situatie, lijkt me zeker niet makkelijk, zeker wanneer er ook kinderen bij betrokken zijn.

En uiteraard welkom op het forum natuurlijk.

Klinkt voor mij alsof je al weet wat je wil, maar het moeilijk vindt om de knoop door te hakken. 

Onthou dat je zelf ook maar 1x leeft en dat je kids weinig tot niets hebben aan een moeder die hartstikke ongelukkig is! 
Er is niets mis met aan jezelf te denken!

(Ik ben 2x uit een langdurige relatie met kids gestapt. Dat zijn 2 van de beste keuzes uit mijn leven.)

Welkom op het forum, 

wat vervelend om te horen wat dit allemaal voor jou betekent met een man die zo diep zit. Het klinkt alsof je zelf erg bewust bent van de gevolgen die het heeft en ook weet dat het belangrijk is om voor jezelf te kiezen. Ik denk dat het goed is te erkennen dat je niet zijn hulpverlener bent en dat jij ook je eigen weg mag vinden. Ik hoop dat je man de hulp krijgt die nodig is en dat er wat progressie komt in de situatie. Ik heb verder geen advies voor je, maar ik kan heel goed begrijpen dat zo'n situatie ook heel aangrijpend kan en mag zijn voor een partner. Sterkte en nogmaals welkom op het forum.

Hallo lotgenootjes,
Ik zal me even voorstellen .Ik ben een vrouw van 48 en ben 28 jaar getrouwd en heb een dochter met lichte autisme van 20.
9 jaar geleden leek het op te vallen.. mn mam kreeg woede aanvallen( vooral op mij gericht en t liefst met anderen erbij) en was zeer ontevreden over alles.. 3 jaar geleden knapte t bij hem en bleek hij een zware Burnout te hebben..ik en mn gezin zijn 3 jaar door een nachtmerrie gegaan.. nu leek hij met hulp van de psygoloog opgeknapt.. tot hij weer begon te veranderen.. 4 weken geleden was de kogel opnieuw door de kerk..zware depressie. Alles wat beschreven wordt in een relatie met oemamd met depressie /burn out herken ik..
Eenzaamheid, op eieren lopen, jezelf kompleet wegcijferen, naar zijn poppen dansen voor de goede vrede, heb goed praten, twijfelen aan mijn gedrag naar hem,iedere keer weer die momentjes van hoop dat het goed gaat en iedere keer.. elke dsg weer afgebekt worden of dat hij woedend wordt..en later huult en sorry zegt..  hij kan er niets aan doen..hij is een zak en mij niet waard ..al deze woorden gebruikt hij dan achteraf. Ik ben op, leeg, voel me heel alleen en niet gezien en gewaardeerd al jaren niet meer( voel me zelfs schuldig over dit egoistische gevoel..hij is zielig en ziek)..ik ben dik aan het worden als troost eten, doe alles in huis om hem te ontlasten, ga veel werken om de sfeer niet te proeven en voel dat ik afstand houd om de geestelijke pijn niet te voelen als hij bij me weg zou gaan of uit t leven stapt. We hebben totaal geen affexie meer naar elkaar omdat hij zegt niets te voelen..met niets meer..niks maakt hem gelukkig..ik kan nog uren doorschrijven omdat ik het nergens kwijt kan.. hopelijk vind ik hier herkenning om het vol te houden tot hij ooit echt weer de man is die verstopt gaat onder zijn ziekte..xxx