Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(04-10-2019, 11:31)Positiva schreef: Register or login to view the content

Heb er bijna geen woorden voor, weet ook niet echt hoe ik moet reageren.

Als ik niet 3 x genoeg aan mijn eigen ellende had, zou ik waarschijnlijk veel tranen laten bij je verhaal.

Wens je alle kracht toe de komende tijd en hoop dat je langzaam aan weer kunt herstellen.

Ik vind het prachtig hoe je je gedachten en emoties onder woorden brengt.

 Enorm veel strekte .
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Desireless :   • Positiva
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-01-2021, 08:10 door Mijn.)

Na lang niet meer hier geweest te zijn schrijf ik nu toch. 
De afgelopen jaren zijn met ups en downs gegaan. Maar “ons” stond nooit ter discussie. Hij vertelde me regelmatig hoe blij hij met me was. Hoeveel hij van me hield en hoe hij nooit meer zo iemand als mij zou vinden. 
We waren samen op zoek naar een huis (we wonen 200km uit elkaar en na 7 jaar relatie wilden we samen zijn). We hebben zelfs 2 keer geboden en zijn in de run geweest. 
Afgelopen voorjaar kreeg ik te maken met een persoonlijk verlies. Ik moest tijdelijk meer thuis zijn om te zorgen en daarna kwam de lockdown. Daardoor gingen we van elkaar 5 dagen per week zien, naar weekenden. Hij kon moeilijk omgaan met mijn emoties. Maar dat was ok voor mij. 
De lockdown greep hij aan om meer afstand te nemen. We zagen elkaar nog 1x per 2 weken. Hij begon zich weer slechter te voelen. Vertelde dat ook. We spraken er veel over. Probeerden t samenwonen te gaan versnellen, maar t lukte niet door de rare huizenmarkt. 
We hebben nog 2 weken fijne zomer vakantie gehad. 
3 dagen nadat hij naar huis ging kreeg ik een bericht dat hij me niet meer wilde spreken. In de weken daarna ging t stroef. Hij vergeleek zijn gevoel met Antonie Kamerling. Stuurde me de docus door. Verbrak alle contact. Maar zocht uiteindelijk hulp. En met de kerst en oud en nieuw zat hij ineens hier. T voelde fijn. Ik had hem gemist en hij mij ook. We spraken af dat we een soort van pauze hadden. Hij zou eerst t traject bij de psycholoog doorlopen en daarna zouden we kijken hoe verder. Tot die tijd ben ik er gewoon. 
Wat me op viel was hoe slecht hij voor zichzelf zorgt. Allemaal kleine dingetjes. Van niet eten, tot geen verwarming in huis aanzetten tot niet meer de auto wassen en niet meer scheren. 

Afgelopen donderdag heeft hij onze relatie ineens toch beëindigd. Hij heeft bij de psycholoog een toekomst test gedaan (4de sessie) waaruit blijkt dat hij momenteel liever alleen is en geen ander huis wil kopen. Hij heeft dat aangegrepen om te zeggen dat hij nu voor zichzelf kiest en alleen, zonder anderen, verder wil in z’n leven. 
Ook zegt hij blij te zijn met de lockdown en te juichen voor een avondklok. Sporten doet hij al een jaar niet meer. Vrienden negeert hij. 

Ik, zijn ouders, zijn vrienden staan verbluft te kijken. We maken ons grote zorgen. En ik ben ook nog eens verschrikkelijk verdrietig. 

Ik kan niets meer. Sta met de rug tegen de muur. Moet dit accepteren maar ik wil dit niet. Hij zegt dat hij van me houdt, maar niet meer anders kan. Na 7 jaar laat hij me los...

(04-10-2019, 11:31)Positiva schreef: Register or login to view the content

Shit! Ik schreef eerst m’n eigen verhaal voor ik terug ging lezen. Wat verschrikkelijk om te lezen Positiva. Hoe gaat het nu met je?
Antwoord


(17-01-2021, 08:03)Mijn schreef: Na lang niet meer hier geweest te zijn schrijf ik nu toch. 
De afgelopen jaren zijn met ups en downs gegaan. Maar “ons” stond nooit ter discussie. Hij vertelde me regelmatig hoe blij hij met me was. Hoeveel hij van me hield en hoe hij nooit meer zo iemand als mij zou vinden. 
We waren samen op zoek naar een huis (we wonen 200km uit elkaar en na 7 jaar relatie wilden we samen zijn). We hebben zelfs 2 keer geboden en zijn in de run geweest. 
Afgelopen voorjaar kreeg ik te maken met een persoonlijk verlies. Ik moest tijdelijk meer thuis zijn om te zorgen en daarna kwam de lockdown. Daardoor gingen we van elkaar 5 dagen per week zien, naar weekenden. Hij kon moeilijk omgaan met mijn emoties. Maar dat was ok voor mij. 
De lockdown greep hij aan om meer afstand te nemen. We zagen elkaar nog 1x per 2 weken. Hij begon zich weer slechter te voelen. Vertelde dat ook. We spraken er veel over. Probeerden t samenwonen te gaan versnellen, maar t lukte niet door de rare huizenmarkt. 
We hebben nog 2 weken fijne zomer vakantie gehad. 
3 dagen nadat hij naar huis ging kreeg ik een bericht dat hij me niet meer wilde spreken. In de weken daarna ging t stroef. Hij vergeleek zijn gevoel met Antonie Kamerling. Stuurde me de docus door. Verbrak alle contact. Maar zocht uiteindelijk hulp. En met de kerst en oud en nieuw zat hij ineens hier. T voelde fijn. Ik had hem gemist en hij mij ook. We spraken af dat we een soort van pauze hadden. Hij zou eerst t traject bij de psycholoog doorlopen en daarna zouden we kijken hoe verder. Tot die tijd ben ik er gewoon. 
Wat me op viel was hoe slecht hij voor zichzelf zorgt. Allemaal kleine dingetjes. Van niet eten, tot geen verwarming in huis aanzetten tot niet meer de auto wassen en niet meer scheren. 

Afgelopen donderdag heeft hij onze relatie ineens toch beëindigd. Hij heeft bij de psycholoog een toekomst test gedaan (4de sessie) waaruit blijkt dat hij momenteel liever alleen is en geen ander huis wil kopen. Hij heeft dat aangegrepen om te zeggen dat hij nu voor zichzelf kiest en alleen, zonder anderen, verder wil in z’n leven. 
Ook zegt hij blij te zijn met de lockdown en te juichen voor een avondklok. Sporten doet hij al een jaar niet meer. Vrienden negeert hij. 

Ik, zijn ouders, zijn vrienden staan verbluft te kijken. We maken ons grote zorgen. En ik ben ook nog eens verschrikkelijk verdrietig. 

Ik kan niets meer. Sta met de rug tegen de muur. Moet dit accepteren maar ik wil dit niet. Hij zegt dat hij van me houdt, maar niet meer anders kan. Na 7 jaar laat hij me los...


Shit! Ik schreef eerst m’n eigen verhaal voor ik terug ging lezen. Wat verschrikkelijk om te lezen Positiva. Hoe gaat het nu met je?

Hoi Mijn,

Wat een akelige gecompliceerde situatie zit je in.

Ik ben zelf heel lang depressief geweest met allemaal andere klachten die daaruit voortkomen.

Relaties tijdens zware depressie zijn bijna onmogelijk...het is zo'n enorme belasting op diegene, dat er eigenlijk geen plaats meer is voor een ander.

Samen zijn met een ander voelt vaak meer als een belasting dan iets wat fijn is  en een toevoeging zou moeten zijn.

Iemand met depressie heeft vooral rust van binnen nodig en zal dat op alle mogelijke manieren proberen te bereiken.

Je compleet afsluiten van iedereen kan dan een keuze zijn of door het gevoel opgelegd worden, omdat er geen andere optie meer is.

Heb mezelf nooit helemaal van iedereen afgesloten, hooguit tijdelijk...dus kan me voorstellen dat je erg ongerust bent.

Ik had een vriendin (soort moeder) die me vaak wel even tot rust weer kon krijgen en waar ik vrijwel altijd contact mee onderhield en een begripvolle vriend.

Ik zou zo geen oplossing weten behalve dingen die jezelf waarschijnlijk ook al bedacht hebt.

Heel veel sterkte,

Desireless
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen desireless :   • Mijn
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 75 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,348 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)