Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord


Oh Positiva wat zwaar! Zo onrechtvaardig als een kind zo'n lot treft. Maar eigenlijk is dat een stomme opmerking want wanneer is kanker (of een andere vreselijke ziekte - zoals btw ook depressie -) ooit rechtvaardig...

Erg knap dat je zoon gaat spreken op de crematie! Het zou voor hem wel erg fijn zijn als je mee kunt gaan natuurlijk...maar dat weet je zelf ook. Moeilijk. Wat niet kan, kan niet. Heel veel sterkte in ieder geval!!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Leeuwin :   • Positiva
Antwoord


Hoi,


We zijn nu ongeveer een week verder. En mijn (ex) vriend blijft contact met me zoeken. Iedere avond appen we tot half 3 s'nachts hebben het leuker en gezelliger dan de afgelopen tijd in onze relatie. 

Nou wil hij graag afspreken om met mij te praten over wat er nou is mis gegaan in onze relatie. Hij zegt dat er nog een hoop dingen zijn die hij mij wil vertellen. Dingen waar hij zich schuldig over voelt. Ik vraag me af of ik dit wel wil weten. Dat onze relatie zo onder de loep genomen wordt. 

Het zegt niet echt spijt te hebben van zijn beslissing om het uit te maken. Maar het doet hem wel heel veel pijn. 

Hij is degene die contact zoekt en vragen blijft stellen. Ik vind het heel erg moeilijk omdat ik niet zo goed weet of hij dit doet omdat hij toch ergens twijfel heeft. Of omdat dit het makkelijker maakt voor hem om langzaam af te bouwen...

Hij wil heel graag dat ik in zijn leven ben en wil mij niet kwijt. Ook als ik zeg dat ik het vreemd vind dat hij zegt dat hij geen verliefd heid gevoelens meer voor mij heeft maar niet wil dat ik uit zijn leven ben. Hij vind dat dat gewoon kan. 

Het zegt ook als je even nodig hebt dat we geen contact hebben begrijp ik dat ook. Maar ik weet niet wat ik nodig heb. Ik wil graag bij hem zijn. Met hem praten. En relatie met hem hebben. Maar als er voor hem geen kans meer in zit dan kom ik zo nooit meer over hem heen. 

Is de manier hoe hij dit aanpakt iets wat bij een depressie past ? Want ik wil hem zeker niet weg duwen. 

En als ik heb persoonlijk zie hoe kan ik er dan best beste mee omgaan?
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-05-2017, 00:38 door Gietje117.)

Al die andere indrukken, ik geraak er niet altijd nog wijs aan uit. Bij mij is het zo dat mijn vriend (of dus ex) geen contact meer zoekt. Of toch zeker niet rechtstreeks. Hij komt zijn post wel nog altijd halen, maar dat zal niet meer zo lang duren. Hij zet zijn domicilie binnenkort toch weer bij zijn ouders...

Ben toch blij, Leeuwin, dat er wat positief nieuws uit de richting van je mama komt. Daar moet je je proberen aan op te trekken. Ik blijf zeker meeduimen!

Wat het verhaal van jou betreft, Positiva. Wat zwaar... Ik snap dat je het niet kan... Wat een kloteziekte ook en als er zo'n jonge mensen getroffen worden... Moeilijk te aanvaarden vind ik dat. Mijn oom was halverwege de veertig en dat is nu twintig jaar geleden. Hij speelt nog zo vaak door mijn gedachten...

Wat mijn verhaal betreft... er is weer een vervolg. En ik weet het op den duur echt niet meer. Van je sterk te houden word je ook zo moe. Gisteren was het hier een plaatselijke hoogdag. Het is immers kermis op het dorp en dan komt echt iedereen buiten. Om 14u is er dan jaarmarkt en 's avonds is er een optreden in een tent. Ik wist dat mijn vriend er wel zou rondlopen en ik zag er eerlijk gezegd tegen op. Ik was weer zo nerveus dat ik tot zeker 17u thuis ben gebleven. Ik vond het zo moeilijk om alleen te vertrekken. Vorig jaar deden we dat tenminste nog samen... Het is zo moeilijk om alles een eerste keer alleen te doen. Ik vind het echt vreselijk. Gelukkig werd ik goed opgevangen door vrienden en uiteindelijk zag ik hem eigenlijk maar heel laat op de avond. Ik weet niet of het lot er mee te maken had of dat we mekaar gewoon mislopen hebben. Toen ik de tent binnenkwam, stond hij meteen voor mijn neus. Iedereen had mij gezegd dat ik er niet naartoe moest gaan, maar dat hij zelf maar moest komen, maar ik liep er bijna op. Dus ben er even gaan bij staan. Even gepraat. Maar het voelt niet echt oké. Ik weet het niet. Zo vreemd. Kleren aan die hij met zijn moeder kocht en niet met mij, een dode blik, weinig te vertellen. En ik vind dat vreselijk. De jongen die ik vanbinnen en vanbuiten helemaal van top tot teen kende. Mijn jongen, mijn lief, mijn vriend waar ik zielsveel van hield. Wat is er toch in godsnaam met hem gebeurd? Uiteindelijk kwamen we ook nog even terug op zijn stapje van vorige week. Hij had mij verteld dat hij afgesproken had met een nieuwe vriend. Hij deed er wat geheimzinnig over

Even posten, want de letters kwamen weer verschrikkelijk achter.
Hij deed er dus wat geheimzinnig over, maar gisteren wist hij me te vertellen dat het een meisje was. Ik veranderde meteen van kleur denk ik... Wat doet dat pijn om dat te horen. Dat hij wel tijd in iemand anders steekt, maar geen behoefte meer heeft om mij te zien. Ik kan dat echt niet begrijpen, of ik wil het gewoon niet begrijpen. Ik zal zo blij zijn dat ik dit luikje kan bespreken met de psychologe want ik word er echt al de hele dag gek van. Hij zag me wellicht verkleuren en hij zei meteen: het is gewoon een vriendin. Het kan en het zal nooit iets meer worden. Niet van haar kant en niet van mij. Ik weet het niet hoor. Ik stierf zo'n beetje. Uiteindelijk ben ik bij vrienden gaan staan en heb ik daar een traan gelaten. Wat doet hij me zeer met al die dingen. En aan de andere kant wil ik het ook wel weten... Ik weet echt niet meer wat goed voor me is. Hij was goed voor me, al die jaren. Ik was zo gelukkig en nu...

Daarna is er nog een vriendin van mij gaan praten met hem. Dat was ze al heel lang van plan en dat heeft ze nu ook gedaan. Maar ze kwam eigenlijk met betrekkelijk weinig goed nieuws (waar ik al voor vreesde). Ik mag helemaal niet meer hopen zegt ze, maar dat vind ik o zo moeilijk. Mijn vriend is nu bijna een jaar weg en hij zegt tegen mijn vriendin dat hij nog steeds geen energie heeft, dat hij geen perspectieven voor de toekomst heeft. Hij sprak ook het woord depressie uit. Waarom is mijn vriendin niet meer positief? Omdat ze het totaal geen vent meer voor mij vindt. Er zit niets van energie in en het zou zo zwaar zijn om bij zo'n persoon te leven. Ik snap haar gedachtegang wel, maar het liefst van al wil ik voor mijn vent zorgen. Ik zou het onnoemelijk zwaar hebben, maar net dat tikkeltje minder zwaar dan nu denk ik dan... Zou die kans zo graag krijgen.

Maar hij blijft herhalen dat hij het niet meer kan. Dat het te laat is. Altijd maar weer diezelfde zin. Waarvoor te laat?
Hij heeft tegen mijn vriendin gezegd dat ik te taalvaardig ben en dat hij daar niet meer tegenop kon botsen de laatste jaren. Hij zegt dat hij zich onbewust altijd weggecijferd heeft en dat hij daardoor in een diepe put terecht is gekomen... Ik weet niet wat ik daarmee aan moet. Ik vind dat nog steeds geen reden om een goeie relatie op te geven. Er waren dingen die ik moest aangevoeld hebben zegt hij nu nog steeds, maar die vriendin van mij heeft dat weerlegd. Ze heeft gezegd (zoals ik het ook zeg) dat hij dat niet mag verwachten. Dat hij veel duidelijker geweest moest zijn, want tenslotte was ik dat ook. Waardoor hij mogelijkheden had om te groeien.

En bij dat groeien zit ik ook wat vast. Ik lees de laatste tijd nog steeds veel over depressies, relaties,... en ik las iets over overgaan naar een volgende fase in het leven. Ik denk dat mijn vriend gewoon vast zit. Hij wist dat er nu kinderen zouden komen (na onze verhuis) en misschien was hij daar niet klaar voor. Is hij daar op geblokkeerd.

Is het niet vreemd dat hij nog steeds geen energie heeft? Dan moet het toch heel duidelijk zijn dat zijn depressie nog niet voorbij is? Of zie ik het verkeerd. Hij zit nu een jaar bij zijn ouders en er wordt echt niet veel van hem verwacht. Maar hij zei ook tegen mijn vriendin dat het vreemd is om zonder medicatie verder te gaan. Het gaat eigenlijk moeizaam terwijl hij altijd tegen mensen zegt dat het heel goed met hem gaat. Ik word er tureluut van. 
Die vriendin van mij zegt dat hij berust in zijn lot en dat hij nooit nog gaat beteren, maar daar heb ik echt moeite mee om dat te geloven. Oké, het duurt heel lang, maar is ook geen uitzondering, toch?
En een vriend van hem (waar ik ook goed mee kan praten) zegt dat ik nog wat geduld moet hebben...

Kunnen jullie me wat advies geven? Zou fijn zijn... 
Slaapwel iedereen!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Bedankt Positiva!!!
Voel me vandaag net iets beter. Een vriendin gaan aanmoedigen die meedeed aan een achtste van een triatlon en deed goed om onder de mensen te komen. Vanavond nog gaan werken naar de frituur en terug een mooie cent mee naar huis. Het is lastig, mijn nieuwe leven, maar ik moet er blijven in geloven. Of toch blijven geloven in mezelf en mijn eigen kunnen.

Dinsdag trek ik weer naar de psycholoog en ga haar vragen hoe ik hem wat losser moet laten. En je hebt gelijk, Positiva. Niet meer laten weten dat ik hem terug wil. Dat mag ik niet meer doen. En sterk zijn. Want dat is inderdaad wel aantrekkelijker dan iemand die heel de dag zit te grienen. IK heb alleen nog een probleem met mijn gewicht. Is echt wel schrijnend want er is en blijft 16 kilogram af waardoor ik op mijn 33ste op een puber van 14 lijk (wat lichaamsbouw betreft). 

Ik vraag me alleen ook af hoe hij uit het dal zal klauteren. Zijn ouders en zus zien helemaal geen probleem. Terwijl hij aangeeft dat hij misschien wel weer met medicatie moet starten, maar dat hij daar eigenlijk geen zin voor heeft. 
Ik heb moeite met het feit dat hij mij en ons met zijn depressie associeert waardoor ik bang ben dat hij het nooit meer opnieuw zal willen proberen (moest hij het ooit in zijn hoofd halen om terug te keren Smile). Ik kan dat natuurlijk niet helemaal voorspellen, maar doordat iedereen mij zegt dat het geen goed idee is om nog iets te beginnen met hem word ik daar ontzettend triest en onzeker van...
Zou zo graag willen dat er hem iemand onder de arm neemt. Iemand die hij vertrouwt. Maar zijn therapeute ziet hij echt niet vaak (1 keer om de 2 maanden) en zijn ouders vinden dat hij niets heeft...
Het zal vanuit zichzelf moeten komen, de schreeuw, denk ik, maar hij kan nogal koppig zijn...
Antwoord


(29-05-2017, 00:04)Gietje117 schreef: Bedankt Positiva!!!
Voel me vandaag net iets beter. Een vriendin gaan aanmoedigen die meedeed aan een achtste van een triatlon en deed goed om onder de mensen te komen. Vanavond nog gaan werken naar de frituur en terug een mooie cent mee naar huis. Het is lastig, mijn nieuwe leven, maar ik moet er blijven in geloven. Of toch blijven geloven in mezelf en mijn eigen kunnen.

Dinsdag trek ik weer naar de psycholoog en ga haar vragen hoe ik hem wat losser moet laten. En je hebt gelijk, Positiva. Niet meer laten weten dat ik hem terug wil. Dat mag ik niet meer doen. En sterk zijn. Want dat is inderdaad wel aantrekkelijker dan iemand die heel de dag zit te grienen. IK heb alleen nog een probleem met mijn gewicht. Is echt wel schrijnend want er is en blijft 16 kilogram af waardoor ik op mijn 33ste op een puber van 14 lijk (wat lichaamsbouw betreft). 

Ik vraag me alleen ook af hoe hij uit het dal zal klauteren. Zijn ouders en zus zien helemaal geen probleem. Terwijl hij aangeeft dat hij misschien wel weer met medicatie moet starten, maar dat hij daar eigenlijk geen zin voor heeft. 
Ik heb moeite met het feit dat hij mij en ons met zijn depressie associeert waardoor ik bang ben dat hij het nooit meer opnieuw zal willen proberen (moest hij het ooit in zijn hoofd halen om terug te keren Smile). Ik kan dat natuurlijk niet helemaal voorspellen, maar doordat iedereen mij zegt dat het geen goed idee is om nog iets te beginnen met hem word ik daar ontzettend triest en onzeker van...
Zou zo graag willen dat er hem iemand onder de arm neemt. Iemand die hij vertrouwt. Maar zijn therapeute ziet hij echt niet vaak (1 keer om de 2 maanden) en zijn ouders vinden dat hij niets heeft...
Het zal vanuit zichzelf moeten komen, de schreeuw, denk ik, maar hij kan nogal koppig zijn...

Hoi Gietje, ik wilde even zeggen dat ik heel erg met je mee leef. Ook omdat ik met hetzelfde zit. Jij zit er al een stuk langer mee en tussen jullie was het al een stuk serieuzer, maar ik herken veel in jouw situatie.

Het is nu voor mij ook alweer 1.5 maand geleden. De 1e week had ik het heel moeilijk. De weken erna heb ik mijn gevoel te weten onderdrukken. Dit kon ik natuurlijk niet blijven doen en dat blijkt. De laatste dagen mis ik haar meer dan ooit. Zaterdag zat Ik in de trein en ik zag een filmpje van haar voorbij komen op het sociale media waar ze er op een verjaardag van haar vriendin prachtig uit zag. Weer mooi opgemaakt met het zonnetje op de achtergrond. Ze straalde zelfs weer een beetje. Blij om haar weer te zien stralen, maar het voelde alsof iemand met een mes in mijn hart stak. Zoveel pijn. Ik raakte echt in paniek. Hoe zij verder met haar leven aan het gaan is en ik nu in de shit zit.

Ik probeer afleiding te zoeken, ben al een paar keer uitgeweest. Maar het is allemaal niet hetzelfde zonder haar. Ik ben hier in Leeuwarden komen wonen toen wij al een relatie hadden, dus ik heb niet veel sociale contacten opgebouwd. Waardoor ik me nu snel eenzaam voel. Ik moet mn eigen tijd weer invullen. Juist door die depressie heb ik deze relatie zo intens meegemaakt. En dat maakt het nu extra zwaar.

Wat @Positiva zegt is waar. We moeten ons eigen leven weer oppakken en laten zien dat we sterk zijn. Dat is een stuk aantrekkelijker voor hen. Ik heb nu vaak genoeg tegen haar gezegd hoe erg ik haar mis.

Hebben jullie tips hoe ik op (zwakke momenten) kan zorgen dat ik haar niet ga appen of bellen. Zij doet dit nooit uit haar zelf. Ik wil wel laten merken dat ik aan haar denk, dat de deur op een kiertje open blijft. Zodat ze niet, straks als ze weer opgeknapt is, bang is op mij te benaderen en er straks misschien wel met iemand anders vandoor gaat. Want ze blijft zeggen hoe erg het haar spijt dat ze mij zoveel pijn heeft gedaan. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik verder met mijn leven kan gaan, maar laten zien dat de deur altijd openstaat?

Heel veel sterkte Gietje, ik voel met je mee! Konden we op zo'n moment de tijd maar even terug of vooruit spoelen.
Antwoord


Ik worstel met dezelfde dingen Lucas en weet het ook niet zo goed. Ik moet zeggen dat er wel een vriend is die me een tip heeft gegeven, maar weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik zou mezelf dus een beloning willen geven voor elke dag dat ik niet app of sms. Want inderdaad, als het moeilijk gaat, dan stuur je iets. Maar dat mag je niet doen. Mijn eerste idee was om geld bij iemand in bewaring te geven. En voor elke dag dat ik niet stuurde, zouden ze mij een cent terug betalen. Maar dat is natuurlijk een heel gedoe. Een andere vriend zei me: waarom tel je geen kilometers. Voor elke dag krijg je 1 km. En als je dan sterk genoeg bent of je spreekt een termijn af, dan rijden we zover zoals je km hebt vergaard. En dan doen we daar iets leuks. Ik weet niet of dit je kan helpen of je misschien nog op iets anders komt. Ik zou het alleszins fijn vinden om een beloning voor mezelf te vinden. Misschien denkt de rest ook even mee? Ik vraag het morgen anders ook eens aan mijn psychologe. We zullen zien of zij misschien een leuk alternatief heeft.
Antwoord


(29-05-2017, 22:19)Gietje117 schreef: Ik worstel met dezelfde dingen Lucas en weet het ook niet zo goed. Ik moet zeggen dat er wel een vriend is die me een tip heeft gegeven, maar weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik zou mezelf dus een beloning willen geven voor elke dag dat ik niet app of sms. Want inderdaad, als het moeilijk gaat, dan stuur je iets. Maar dat mag je niet doen. Mijn eerste idee was om geld bij iemand in bewaring te geven. En voor elke dag dat ik niet stuurde, zouden ze mij een cent terug betalen. Maar dat is natuurlijk een heel gedoe. Een andere vriend zei me: waarom tel je geen kilometers. Voor elke dag krijg je 1 km. En als je dan sterk genoeg bent of je spreekt een termijn af, dan rijden we zover zoals je km hebt vergaard. En dan doen we daar iets leuks. Ik weet niet of dit je kan helpen of je misschien nog op iets anders komt. Ik zou het alleszins fijn vinden om een beloning voor mezelf te vinden. Misschien denkt de rest ook even mee? Ik vraag het morgen anders ook eens aan mijn psychologe. We zullen zien of zij misschien een leuk alternatief heeft.

Dat is inderdaad wel een goed idee! Ik wil ooit nog een reis gaan maken dus wie weet. Ik vind het ook moeilijk omdat de zomervakantie er aan komt. Bijna al mijn vrienden hebben een vriendin en gaan op vakantie. Waardoor afleiding steeds moeilijker gaat worden. Ik heb vrijdag een gesprek met mijn huisarts. Ik hoop dat hij mij kan helpen of wellicht door kan sturen mee iemand om mee te praten. Niet alleen voor nu, maar ook om de afgelopen periode te bespreken. Ik hoop dat dit al een stuk helpt. Bedankt Gietje, en als er nog iedeeen komen hoor ik het graag.
Antwoord


Register or login to view the content

Goedemorgen allen,

Even iets van me afschrijven hoor zodat ik daarna gewoon weer aan het werk kan ;-)

Ja het gaat goed en de vooruitgang blijft goed zichtbaar. Mijn vriend is vorige week de hele week bij me geweest en nu weer, dat moet ook wel omdat hij - rustig aan - met de uitbouw van mijn huis is begonnen! Superleuk, samen plannen maken! Hij praat vaak over bijv. 'onze keuken'  en 'wij' ofzo en dat voelt erg fijn. Ook in relatie met de kinderen gaat het heel vanzelfsprekend, het voelt sowieso erg vanzelfsprekend dat hij er gewoon is. Oh ja, vorige week zei hij in algemene zin iets over het hebben van een relatie, dat dat betekent dat je dan samen oud wil worden. Dat was wel de opsteker van de dag (of week) voor mij. Dat hij zoiets weer kan zeggen, waar hij eerder dan wel soort van accepteerde dat we een relatie hebben spreekt hij ineens expliciet over toekomst en samen oud worden dus. Wel zegt hij even later, lekker hoor mijn moeder die alleen woont op een appartement, lijkt me heerlijk om zo oud te zijn, ik zou alleen wat verder van mijn kinderen vandaan gaan wonen. Tja dat neem ik dan maar niet zo serieus.

Hij is met de afbouw van Wellbutrin bezig (omdat het weinig doet) en heeft op zich weinig last daarvan. Ik geloof dat het de bedoeling is om daarna ook Sertraline af te bouwen en dan nog 1x een medicijn te proberen. Dan heeft hij het hele scala gehad en zou indien nodig de weg vrij zijn voor ECT. Ik heb echter de indruk - en dat gisteren ook gezegd - dat hij niet meer depressief is. Laatst heb ik ook al iets laten vallen als "waarom het medicijn slikken als je de kwaal niet hebt?" Ik vind dat heel moeilijk om uit te spreken maar gisteren kwam het dus weer ter sprake. Hij vind zelf ook dat het goed gaat maar hij zegt dat hij er verder niet zo over nadenkt waar hij nou staat qua herstel. Toch lijkt het mij best belangrijk om daar af en toe eens naar te kijken. Toen ik gisteren het aandurfde om te zeggen dat ik denk dat hij zijn ernstige depressie inmiddels achter zich heeft liggen reageerde hij een beetje kribbig en vroeg of ik dan ook dacht dat hij 'gewoon' weer aan het werk kon. Nee, heb ik hem gezegd, herstellen van een zware depressie is niet zo eenvoudig, er is volgens mij niet zo'n zwart-wit onderscheid als ziek-beter. Op de site van de depressie vereniging staat trouwens een goed stuk over herstelprocessen na depressie (daar heb ik hem nog niet op gewezen).
Ik zie echt wel dat er nog serieuze klachten zijn maar ik denk dat hij niet meer depressief is. Ik vergelijk het met bijv. herstellen van een andere ernstige ziekte, als de kanker bijv. weg is na een operatie betekent dat niet dat iemand hersteld is. De kanker is dan misschien wel weg maar iemand moet revalideren na een operatie en herstellen van chemo's en kan nog langdurig klachten houden. 

 Van dat niet zo lange gesprekje raakte hij nogal van slag, hij wilde het daar niet over hebben. Deed een beetje boos tegen me, dacht dat we lekker samen in bed het gezellig zouden hebben en dan ging ik hem weer van slag maken met moeilijke dingen. Ik ben rustig gebleven en heb gezegd dat het me toch belangrijk leek om het daar soms over te hebben. Dat het alleen maar heel erg positief is om eens te benoemen hoe goed het gaat en van hoe ver hij is gekomen. Dat hij van zo'n gesprekje van slaag raakt vind ik erg vervelend en ik begrijp dat ook niet helemaal. Ik voel me er alleen wel verantwoordelijk voor merk ik...en dat lijkt me niet juist, dat voelt in ieder geval niet fijn.

Hij heeft de knop daarna wel een beetje omgezet en we hebben inderdaad gewoon gevreeen maar daarna heeft hij lang wakker gelegen. Vanmorgen werd hij wakker met spanning en hij gaf aan zich erg somber te voelen. Dat zag ik ook aan hem en ik vond het lastig om naar mijn werk te gaan vervolgens. Ik voel me daar zo verantwoordelijk voor merk ik. Alsof het mijn schuld is dat ik iets ter sprake breng waar hij blijkbaar door van slag raakt (en waarom precies raakt hij daardoor van slag?). Dan probeer ik me te bedenken dat het soms moeilijk is maar dat groei ook niet zonder pijntjes gaat, moeilijke dingen (althans dingen die hij blijkbaar lastig vindt) vermijden lijkt me toch ook geen goed idee. Met dat soort voor hem lastige dingen leren omgaan is onderdeel van het herstelproces. 
Denk ik.....

Maar toch, ik merk dat ik het lastig vind en bezorgd ben en het me aantrek. Ik heb last van mijn stemmetjes van binnen:
- "heb ik het fout gedaan?"
- "ben ik te lang door gegaan met het gesprek?"
- "had ik er niet over moeten beginnen?" 
- "zie ik het we goed, hoe haal ik het in mijn hoofd om te durven zeggen dat ik oprecht denk dat zijn depressie achter hem ligt?"
- "lijkt het nu alsof ik het beter weet dan de psychiater?" Dat laatste bedoel ik natuurlijk helemaal niet. Maar ik ken mijn partner wel beter dan de psychiater die hem eens per maand ofzo ziet sinds het afgelopen half jaar (ze wisselen elkaar telkens af immers). Tuurlijk weet zo'n psychiater veel van depressie en symptomen maar het moment daar in de spreekkamer is ook maar een momentopname ...Ik bedoel, mijn vriend zit er dan niet op zijn florissantst bij omdat die afspraken spanning bij hem teweeg brengen. Ik zie hem dagelijks (althans steeds meer) en ken hem goed, ik denk dat wat ik zie ook zeker belangrijk is, ondanks dat ik niet voor psychiater geleerd heb. 

Dus daarom even van me afschrijven. Ik ben benieuwd naar jullie kijk erop. Denk dat met name Positiva wel wat herkent?

Oh ja, afbouwen medicatie gaat verder goed. Weinig last van maar wel een paar keer een sombere bui gehad en weer meer problemen met slapen. Het is lastig te beoordelen met die medicatie. Enerzijds ben je dan snel geneigd te denken dat die klachten toch betekenen dat hij door moet gaan met medicijnen maar anderzijds is het natuurlijk vaak zo dat afbouwen juist wat klachten geeft. Dat laatste is denk ik het geval.
Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
  Rollercoaster in mijn hoofd Started by Skims
2 Replies - 177 Views
18-05-2024, 08:52
Laatste bericht: Skims
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 342 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 2,175 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)