Hallo edelsteentje, 
Blijkbaar sta je daar wel voor open want anders was je er niet op ingegaan.

Ten eerste er niet van uitgaan dat zij zich moet gaan bewijzen:
 niemand hoeft zich te bewijzen. 

Probeer eerst gelijkwaardig contact te maken. Die ruzie van 6 jaar geleden kun je alsnog uitpraten , - als dat nog überhaupt hoeft na al die tijd. .
 Mogelijk niet zo heel relevant na 6 jaar. Je kan ook zeggen dat je toen gekwetst was, en het daarbij laten
Kijk gewoon hoe het gaat.

Succes.

Edelsteentje, lijkt me goed dat je hebt uitgesproken dat het je overvalt. Dat zou ik denk ik ook hebben. En misschien heeft het tijd nodig om de vriendschap weer te starten. Dat je verwoord dat zij zich zou moeten bewijzen hoor ik als wantrouwen. Misschien kun je dat met haar uitpraten als jullie er beiden voor open staan.

Succes

Misschien klinkt het idd een beetje raar dat ik heb gezegd dat ze zich ook moest bewijzen.
Maar ik heb toen in die tijd een punt achter ons contact gezet.
Omdat ik mij opzij gezet voelde want eerst was het helemaal dikke mik tussen ons.
En zomaar van de een op de andere dag hield ze afstand.
En was ik alleen nog maar leuk als het haar uitkwam.
Ik voelde me toen gebruikt en in de steek gelaten.
En dat ligt bij mij nog wel een beetje gevoelig ook al beweert ze weer een echte vriendschap te willen en niet voor even.
Dus met bewijzen bedoelde ik eigenlijk dat ik eerst moet zien voor dat ik geloof.
Ik weet niet of ik erin verder wil gaan of niet in ben echt niet boos meer na al die jaren.
En dat vind ik ook niet eerlijk maar ik ben zo bang om weer gekwetst te worden.
Voor haar ben ik nog ff kort met een andere vriendin van haar omgegaan.
Die liet mij ook zomaar zitten op de een of andere dag .
Dus ik had ook zoiets van aha het spreekwoord zegt niet voor niets soort zoekt soort .
En daarom ben ik ook bang om opnieuw gekwetst te worden

We hebben gisteren nadat zij contact had gezocht meerdere momenten van de dag contact gehad.
Het was mijn bedoeling niet om het meteen uit te praten tijdens het eerste gesprek.
En ook niet via de whatsapp maar het liep gewoon zo.
Ik heb het advies van een begeleidster opgevolgd om het eerst bij online contact te houden.
En te kijken hoe dat gaat en verder pas uitbreiden na mijn vakantie.
Ik denk dat dat ook het beste is want ik zit nu op dit moment helemaal niet te wachten op extra prikkels die ook nog eens onnodig zijn.
Dat begreep ze gelukkig maar ik heb ook gevraagd.
Toen ze aangaf mij gemist te hebben waarom ze pas na vijf a zes jaar.
Pas weer contact zoekt en ze gaf aan tijdens de laatste tijd voor de ruzie niet goed in haar vel te zitten.
Ze was gestopt met roken en ze was verslaafd geweest aan bepaalde pijnstillers.
En dat was ook waar ik last van had want eerst was het helemaal dikke mik.
En ineens hield ze afstand ik had ook goed contact met haar man.
En ik zat zelf met huwelijksproblemen en ik heb troost bij hem gezocht en gekregen.
En dat is nogal uit de hand gelopen en daar ben ik natuurlijk ook niet trots op.
Ze gaf gister bij mij aan daar nooit boos om te zijn geweest.
Maar dat ze boos was omdat ik het nooit eerlijk verteld heb. Dat ik dat voor haar verborgen heb gehouden.
Zij is gelukkig bereid om mij dat te vergeven en daar ben ik haar ook echt dankbaar voor.
Alleen ben ik bang dat mijn man problemen zal hebben.
Dat we weer contact hebben ook omdat ik een korte affaire met haar man heb gehad.
Ik ben van mening dat hij zich daar maar eens overheen moet zetten het is tenslotte ook jaren geleden.
En zij is ook bereid het mij te vergeven.
Wat adviseren jullie verder?

E,  

Ik adviseer je om bij jezelf na te gaan wat jij wil ermee en hoe je dat wil en dat af te stemmen met je vriendin.

Groet

Bijvoorbeeld dat ik ben afgekeurd en dat ik nooit kinderen heb kunnen krijgen. Ik ben bewust ongewenst kinderloos. Want het lijkt me niet verstandig om in mijn situatie om kinderen te krijgen omdat ik de zorg niet aan kan. Ik heb er echt maling aan want alleen ik weet wat het beste is voor mijzelf. Maar de onbegrip daarvoor is echt niet leuk en dat niemand beseft dat ik niet anders kan en hoe rot dat wel niet voor mij is. Moet ik dan maar voor lief hebben.  En voor mijn man en mijn ouders kan ik het nooit goed doen. En ze hebben lekker pech gehad. Heel spijtig allemaal maar ik doe echt wel wat ik kan. En als dat nooit goed genoeg is nou dat is dan jammer. Tenslotte leef ik voor mezelf niet voor een ander. Nou ja dat is de bedoeling teminste

---

Edelsteentje, ik heb nog niet alles gelezen. Maar het stukje waar ik nu op reageer, begrijp ik wel heel goed. 
Ik ben erdoor in crisis geraakt in april. 
Ben 40, zonder partner, met uitkering. En juist doordat ik even niet voor mezelf kon zorgen, besefte ik weer dat kinderen (ook in andere omstandigheden) geen goed idee zouden zijn. 
Maar het is wel heel verdrietig. Dat zal het bij jou ook zijn. Wel moeilijk als je het in je omgeving met niemand kunt delen. 
Je wordt geen moeder, je wordt nooit oma. En er is niet een soort middenweg. Natuurlijk ben je daar verdrietig over. 
Liefs Feline

---

Edelsteentje, heb jij iets van lotgenotencontact? 

Ik herken dat bij familieleden etc het allemaal wat meer voor de wind gaat. 
Maar ik heb ook een zelfhulpgroep met mensen met dezelfde worstelingen. Twee mensen die ook graag kinderen hadden gewild bij wie het anders is gelopen bijv. Sommigen hebben werk, anderen niet. De meesten van ons lopen wel eens tegen onbegrip aan. 
Wrijving met de familie, met vrienden, het komt allemaal voor. Ik vind het zelf prettig mensen te kennen waarbij het ook niet van een leien dakje gaat en met wie ik dat open kan bespreken. 

Het is hier gewoon gratis, geen wachtlijst of verzekering.

Zo te lezen hebben jij en je vriendin elkaar beiden waarschijnlijk gekwetst Edelsteentje.
Verder zou ik wat Mabel ook aangeeft, bij jezelf nagaan wat je evt. wil met het contact, het is jouw leven en jouw keuzes wat wel of niet oké voelt voor jou..
Maar in de toekomst kijken kunnen we niet, we kunnen altijd opnieuw gekwetst worden, opnieuw falen ect. ect. Dat is (soms helaas..) wat het leven is..


Succes!

---

Edelsteentje, ik heb nog niet alles gelezen. Maar het stukje waar ik nu op reageer, begrijp ik wel heel goed. 
Ik ben erdoor in crisis geraakt in april. 
Ben 40, zonder partner, met uitkering. En juist doordat ik even niet voor mezelf kon zorgen, besefte ik weer dat kinderen (ook in andere omstandigheden) geen goed idee zouden zijn. 
Maar het is wel heel verdrietig. Dat zal het bij jou ook zijn. Wel moeilijk als je het in je omgeving met niemand kunt delen. 
Je wordt geen moeder, je wordt nooit oma. En er is niet een soort middenweg. Natuurlijk ben je daar verdrietig over. 
Liefs Feline

---

Edelsteentje, heb jij iets van lotgenotencontact? 

Ik herken dat bij familieleden etc het allemaal wat meer voor de wind gaat. 
Maar ik heb ook een zelfhulpgroep met mensen met dezelfde worstelingen. Twee mensen die ook graag kinderen hadden gewild bij wie het anders is gelopen bijv. Sommigen hebben werk, anderen niet. De meesten van ons lopen wel eens tegen onbegrip aan. 
Wrijving met de familie, met vrienden, het komt allemaal voor. Ik vind het zelf prettig mensen te kennen waarbij het ook niet van een leien dakje gaat en met wie ik dat open kan bespreken. 

Het is hier gewoon gratis, geen wachtlijst of verzekering.

Waar kan ik zo groep vinden 

Wij hebben hier iets wat Herstelacademie heet, waar ze groepen hebben. 

Je kunt ook googelen op lotgenoten en je woonplaats en diagnose.

Ik ga zoeken bedankt voor de tip in ieder geval. In wat voor lotgenoten groep zit jij?

---

Ik ga zoeken bedankt voor de tip in ieder geval. In wat voor lotgenoten groep zit jij?