Bij ons is het voor mensen met een bipolaire stoornis en heet het zelfhulpgroep. 
Dus zoekterm zelfhulpgroep zou ik ook proberen. 

We komen eens in de maand een ochtend bij elkaar in het ggz gebouw.

Bij ons is het voor mensen met een bipolaire stoornis en heet het zelfhulpgroep. 
Dus zoekterm zelfhulpgroep zou ik ook proberen. 

We komen eens in de maand een ochtend bij elkaar in het ggz gebouw.

En hoe gaat zo'n bijeenkomst dan wordt er dan over een bepaald onderwerp gesproken? En is er dan elke keer een ander thema? En is er dan ook begeleiding bij?

Zoals ik al heb verteld heeft er een vriendin van vroeger contact met mij opgenomen.
Ik sta er zeker ervoor open en we hebben via de whatsapp ook gezellig zitten kletsen.
Maar ik heb hele erge twijfels of ik nu hoe ik ben en hoe ik me voel wel een leuke vriendin kan zijn.
En ik kamp ook met een erg laag zelfbeeld en ik wil daar ook aan werken.
Kan ik dat allemaal wel combineren met een vriendschap?
Hoe zouden jullie daar tegen aan kijken?

En hoe gaat zo'n bijeenkomst dan wordt er dan over een bepaald onderwerp gesproken? En is er dan elke keer een ander thema? En is er dan ook begeleiding bij?

Ik denk dat dat per groep verschillend is. Wij doen een ronde hoe met met iedereen gaat en dan heb je ongeveer een kwartier per persoon. De rest luistert, stelt vragen en geeft advies. In de beginjaren was er begeleiding maar nu hebben we geen begeleiding meer. 

Er zijn ook groepen met begeleiding en een thema, denk dat het overal anders is.

---

Dat van de vriendschap herken ik wel. Dat je denkt dat je niet meer leuk of interessant bent. 
Maar soms vindt de ander je nog wel leuk. 

Misschien kun je iets laagdrempeligs afspreken. Misschien is het gezellig, misschien ben je uit elkaar gegroeid, dat merk je dan vanzelf.

Ik wil graag over bepaalde zaken mijn hart luchten.
Er heeft zoals ik al zei een vriendin van vroeger contact met mij opgenomen.
We waren ooit collega's geweest konden leuk met elkaar over weg naar ik heb terwijl ik dat wel wilde nooit de eerste stap durven zetten. Om ook prive met elkaar om te gaan. Ik stortte ook volgens andere psychische problemen helemaal in. En zo zijn we elkaar uit het oog verloren. Toevallig kwamen we via een andere collega die met haar bevriend was weer met elkaar in contact. Hebben elkaar op facebook toegevoegd en bleken we weer die klik te hebben. En we zijn samen naar een feest van werk geweest en een gezellige avond gehad. En het bleek ook te klikken tussen mij en haar vriend toen nog. Dus heb ik ze uitgenodigd en zijn ze gezellig bij mij en mijn man komen gourmetten.
Weer een gezellige avond gehad maar helaas bleek het toch niet zo te klikken tussen de mannen en dat kan gebeuren. Gelukkig stond dat onze vriendschap vanuit de kant van haar partner niet in de weg. 
Maar mijn man had er moeite mee dat het wel goed klikte tussen haar partner en mij.
En dat deed ons huwelijk niet goed gelukkig heb ik een begeleidster. Die ook toen wekelijks een gesprek met ons had omdat het in ons huwelijk niet goed liep. Ook regelmatig tegen hem zei prima je hoeft hem niet aardig te vinden. Maar de vriendschap tussen je vrouw en hen heb je maar te accepteren.
De spanningen die tussen mij en mijn man zat deden mij ook niet goed. En ik vond bij beide een luisterend oor. Zeker tussen mij en hem ik vond troost bij hem en een aantal andere dingen die ik in mijn huwelijk mistte.
Mijn man had totaal geen aandacht voor me trok zich terug achter zijn laptop en op de sportschool en kon niks goed meer doen.
Dat is uiteindelijk uit de hand gelopen het begon bij erotische chat gesprekken.
Maar de lust en de spanning liepen bij mij zo hoog op dat hij en ik in bed zijn beland.
Wat uitliep op een korte affaire waar ik natuurlijk niet trots op ben.
Het contact tussen mij en die vriendin werd minder doordat zij fysiek en mentaal niet goed in haar vel zat.
Ze had haar enkel op meerdere plekken gebroken en ondanks dat goed genas wat niet voorspoedig verliep.
En er speelden andere zaken bij haar waar ik geen weet van had.
En zij zich daardoor steeds meer terug trok in haar eigen wereldje.
Waardoor ik me gebruikt en in de steek gelaten voelde en het contact verbrak.
Ik had nog wel contact met hem en helaas kwamen zij en mijn man er achter dat wij regelmatig intiem met elkaar waren.
Ik wilde geen scheiding op mijn geweten hebben en heb dus ook het contact met hem verbroken en ik ook vond dat ik voor mijn man moest kiezen.
Ik dacht haar geblokkeerd te hebben maar gelukkig heb ik dat nooit gedaan.
Waardoor ze van de week contact met mij opnam om het uit te praten en zij de vriendschap nieuw leven in wil blazen.
We raken aan de praat en ze vertelde dat toen ze zo met haar enkel topte.
Verslaafd was geraakt aan bepaalde pijnstillers en daar con turkey mee gestopt is.
Waardoor ze zich terug trok het is haar gelukt om af te kicken.
En hebben ze in haar enkel bepaalde zenuwen ge gereset.
Waardoor ze nu gelukkig pijn vrij is.
Dat ze zich zo terug trok had dus niets met mij te maken.
Wat ik wel altijd gedacht heb.
We hebben het ook uitgepraat wat er tussen mij en haar man gebeurt was.
Zij gaf aan er op zich er helemaal geen problemen mee te hebben gehad als ik daar eerlijk in was geweest.
Ik heb dat altijd geheim gehouden en daar heb ik ook mijn excuses voor aangeboden.
Ik ben zo blij dat ze bereid is om dat te vergeven en daar een streep onder wil zetten.
Dus hebben we vanaf afgelopen woensdag toen had zij contact gezocht elke dag app contact.
Mijn man weet nog van niks en ik ga het hem zeker ook vertellen maar ik ben erg bang dat hij er problemen mee gaat hebben.
Ik ben ook bang dat we daar samen ook niet uit gaan komen. En daar ga ik ook mijn begeleidster die onze relatie gesprekken doet voor inschakelen.
Maar ik ervaar ook problemen op andere vlakken.
Ik vind hem erg chagrijnig, knorrig en onredelijk naar mij toe. En ik weet ook echt niet waar ik dat aan verdiend heb.
Ik kan ook niks goed meer doen in zijn ogen en krijg alleen maar negatief commentaar.
Nooit zal hij mij eens een compliment geven of waardering uitspreken in de dingen die ik voor hem doe.
En ervaar amper tot geen steun of begrip in voor mijn situatie met mijn depressies en alles.
Ik weet echt niet wat ik moet heb meerdere malen met hem geprobeerd er over te praten maar staat er niet voor open.
Ik ben bijna instaat om aan te geven dat ik zo niet verder wil.
En dat is echt niet omdat ik niet meer van hem hou.Maar niet weet wat ik nog kan doen om ons huwelijk nieuw leven in te blazen.
En ik ben van mening dat dat ook niet alleen maar mijn kant hoef te komen.
Willen jullie meedenken en hebben jullie misschien tips of iets?

Edelsteentje, wat goed dat je zo eerlijk bent naar ons. 

Wat hebben jij en je vriendin allebei een heftige tijd gehad. Haar verslaving zal ook niet makkelijk geweest zijn. 

Ik denk dat er twee dingen spelen, of misschien drie. 
- de vriendin
- haar partner die nu ook weer in beeld komt
- je eigen relatie 

Ik denk eigenlijk dat als je je relatie wilt redden, die andere man niet opnieuw in beeld moet komen.
Maar je twijfelt aan je huwelijk zeg je. Heb je een idee wat je zou doen als je zou willen scheiden? Wie gaat waar wonen bijvoorbeeld? Goed om met die begeleidster te gaan praten.

Er is nog helemaal geen sprake van een scheiding en zo ver hoeft het wat mij betreft helemaal niet te komen.
Maar dan verwacht ik ook initiatief van zijn kant want ik heb nu het gevoel dat ik de kar trekker ben.
Dat heb ik ook tegen die vriendin gezegd dat ik voorlopig alleen met haar het contact op wil bouwen.
En ik ben er voor uitgekomen dat ik in die jaren dat wij geen contact hadden het ontzettend gemist heb.
Zowel het contact tussen mij en haar maar ook de seksuele spanning en aantrekkingskracht tussen mij en haar man.
Maar het gaat mij net zo goed ook om haar het is echt niet dat ik haar nu gebruik om weer contact met haar man te krijgen.
Daar reageerde ze tot mijn verbazing ook heel lief en begripvol op.
Ik heb toen in die tijd ontzettend veel van haar man geleerd over mijn eigen lichaam.
Ik kon met mijn man nooit goed intiem zijn en geslachtsgemeenschap hebben.
Hij is in mijn ogen veel te ruw heeft weinig geduld en hij accepteert mijn grenzen niet.
Wat ik bij haar man heb geleerd is dat ik als ik er de tijd voor krijg wel degelijk opgewonden kan worden en een orgasme kan krijgen.
Dat allemaal gezegd en toegegeven wat zij kon waarderen omdat ik daar eerlijk in was.
Zoals ik al eerder zei was ze op zich niet boos dat het gebeurt is.
Maar dat ze boos was dat we dat nooit eerlijk verteld hebben en het geheim hebben gehouden.
Toen voelde ik me diep in mijn hart ook wel schuldig om naar haar toe.
Tot mijn verrassing gaf ze aan dat ze nu helemaal geen probleem zal vinden als we weer intiem met elkaar wilden zijn.
Dat hij idd heel lief zachtaardig en geduldig is en niet alleen maar aan zijn eigen genot denkt.
Dat ze sinds een aantal jaar een open huwelijk hebben en ook zij een vriend heeft waar ze intiem mee is.
Ik heb aangegeven ondanks ik dat erg mis het contact tussen mij en haar man.
Nog niet wil oppakken dat ik nu over mijn huwelijk twijfel.
En dat ik daarom bang ben om verliefd op hem te worden daar wil ik mezelf voor beschermen.
Qua houden van naar mijn man toe zit het wel goed.
Maar ik heb toch het gevoel dat mijn man en ik uit elkaar groeien.
En ik weet echt niet meer wat ik nog kan doen omdat te voorkomen.
En ik denk ook niet dat dat nu aan mij is ik bedoel hij heeft daar ook een aandeel in.
Soms heb ik het gevoel dat hij er helemaal niet meer ervoor wil werken en ik twijfel of hij nog echt wel van mij houdt.
Dat het hem meer om gaat dat hij zijn natje en droogje heeft en het verder wel best vind.
Daar ga ik zeker ook met die begeleidster over hebben.

---

Ik heb me echt wel van bewust dat mijn psychische problematiek ook niet makkelijk is voor mijn man.
Ook dat hij waarschijnlijk niet weet hoe hij mij kan helpen en steunen.
En dat er ook sprake kan zijn van onmacht en dat het echt geen onwil is.
En waarschijnlijk mist hij misschien ook wel contact met lotgenoten.
Om ervaringen uit te wisselen en herkenning en steun te vinden.
Net zoals ik dit hier op dit forrum doe.
Maar hij zal dat ook nooit bij mij aangeven hij is chagrijnig kortaf bot en soms ook echt grof.
Niets is meer goed in zijn ogen kan niks meer waarderen, niemand is meer goed in zijn ogen en dat accepteer ik niet meer langer.
Mijn ouders staan altijd voor ons klaar om ons te ondersteunen in praktische zaken.
En doen meer voor ons dan zijn moeder en stiefvader doen.
Zijn moeder heeft alleen maar oog voor zijn jongere zus en haar gezin.
En heeft amper tijd en belangstelling voor ons en zijn stiefvader is helemaal liever lui dan moe.
Dus ik vind dat hij best waardering voor mag hebben.
Ik heb er soms ook wel moeite mee dat mijn ouders wat minder betrokken zijn.
Sinds ze opa en oma zijn van mijn jongere broer.
Maar het is nog lang niet zo erg als wat zijn moeder betreft.
Maar daar wil hij niks over horen en zijn alleen maar mijn ouders de gebeten honden.
Terwijl mijn ouders altijd voor ons klaar staan in het ondersteunen van praktische zaken.
Hij verwijt mijn ouders dingen die zijn moeder ook naar mij niet doet.
En dat vind ik echt zwaar oneerlijk dat hij alleen maar een beschuldigende houding naar mijn ouders heeft.
Ook kan hij ontzettend zitten drammen om bepaalde dingen.
En dat vind ik ook echt zwaar irritant zo naar zelf dat het ook een reden voor mij kan zijn.
Als hij niet bereid is om daar verandering in te brengen om bij hem weg te gaan.
Welke van jullie zijn ook getrouwd en hoe gaat de partner om met jullie psychische achter grond?
Ik wil ook ff aangegeven dat iedereen mag reageren.
En ik altijd open sta voor andere meningen en feedback etc.

Ik had mijn man pas as maandag tijdens onze relatie gesprek.
Pas willen vertellen dat die vriendin weer contact met me heeft opgenomen om het uit te praten en onze vriendschap weer terug wil.
Maar afgelopen weekend kreeg hij een heldere ingeving.
En omdat ik niet wilde liegen ben ik eerlijk geweest en heb ik dus toegegeven dat zij het is.
Meteen kreeg ik natuurlijk een zooitje verwijten over mij heen.
Maar ik heb mijn poot stijf gehouden dat hij mij niet kan tegenhouden.
Dat ik weer met haar om wil gaan.
Ik heb aan die vriendin gevraagd of ze mijn man een berichtje wilde sturen.
Waarin zij bevestiging geeft dat zij zelf contact heeft gezocht.
Hij gaf uiteindelijk aan dat hij het prima vond dat ik het contact nieuw leven in blaas.
Maar niet met haar man geconfronteerd wil worden wat ik ook snap.
Ik snap ook dat hij bang is dat ik opnieuw gekwetst wordt.
Maar hij begrijpt dat het kwam dat zij toen niet lekker in haar vel zat en dat dat beter gaat.
Ook merkt hij nu ook dat het tussen ons weer dikke mik is.
En ik heel goed besef dat het op een teleurstelling kan uitlopen.
Hij gaf toen hetzelfde aan wat Feline al had gezegd.
Gewoon uitzoeken en een keer afspreken om te kijken of de klik er nog is.
Is die er nog is het leuk en werkt het toch niet is het jammer maar dan heb ik het wel geprobeerd.
En dan heb ik het zelf ook een kans gegeven wat mij toch ook rust geeft.
Zoals ik al eerder vertelde hebben zij en haar man een open huwelijk.
En ik dacht dat dat misschien ook omdat het hun huwelijk goed heeft gedaan dat ook wat voor ons kon zijn.
Dat heb ik afgelopen maandag met die begeleidster besproken die ook onze relatie gesprekken doet.
Zij zei dat ik dat maar met hem er over moest hebben en dat heb ik ook gedaan.
Maar hij staat er helaas niet voor open en dat heeft ook spanningen opgeleverd tussen ons.
Wat ons heeft doen besluiten om om een extra gesprek te vragen.
Die wij gisteravond gehad hebben.
Hij heeft eerst een half uur met haar alleen gepraat 
Daarna een half uur met ons drieën.
Wat ik heel fijn vond is dat zij hem heeft uitgelegd dat we qua karakter toch anders zijn en dat ik meer uitdaging en spanning nodig heb dan hij.
Daar gaan we nog op terug komen maar wat ik fijn vond is.
Dat ik me zeker niet hoef te schamen dat ik me seksueel aangetrokken voel tot de man van die vriendin.
En ik kamp ook met de gevoelens dat ik me zowel tot mannen maar ook tot vrouwen aangetrokken voel.
Wat mijn man ook weet want ik heb meerdere keren gevoelens gehad tot andere vrouwen.
En ik ook al is het maar een keer ik dat zal willen ervaren hoe het is om intiem met een vrouw te zijn.
Er spelen nu ook meerdere dingen die voorrang hebben.
Waardoor het nu niet het geschikte moment is om me daar aan over te geven.
Wel heeft mijn begeleidster aangegeven dat ik me daar zeker niet schuldig om hoef te voelen.
Niet om mijn biseksuele gevoelens ook niet dat ik me aangetrokken voel tot de man van mijn vriendin.
Want ik was echt onzeker of ik wel een goeie echtgenoote was en het raar is om zulke verlangens te hebben ook al ben ik getrouwd.
Wat zouden jullie mij adviseren ik bedoel ik kan mezelf toch moeilijk verloochenen?
En die gevoelens weg stoppen en doen of er niks aan de hand is?
Wat vinden jullie?

Edelsteentje, ik heb niet alle berichten bijgelezen maar zo te lezen heb ik het idee dat je een beetje met gevoelens in de knoop zit. Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is. 
Lijkt me wel fijn dat je man en jij gesprekken hebben met een begeleidster.
Ik denk dat er best veel mensen wel eens een periode hebben dat ze zich afvragen of ze nu mannen of vrouwen leuk vinden (of iets van gevoelens voor een ander terwijl je al in een relatie zit) Wel lastig als je dan in een huwelijk zit. Ikzelf zou er ook eerlijk over zijn in m'n relatie. 
Het is aan jou/jullie wat je en of je er iets mee wil of gaat doen

Ik weet al vanaf mijn tienerjaren eigenlijk al dat ik zowel als mannen zowel als vrouwen val.
In mijn tienertijd ben ik al eens verliefd geweest op een vriendin.
Ook toegegeven dat ik gevoelens voor haar had omdat het mij zo hoog zat dat ik het niet meer voor mij kon houden.
De gevoelens waren helaas niet wederzijds maar ze zei toen al zal je niet biseksueel kunnen zijn? Ook omdat je al meerdere malen verliefd ben geweest op jongens.
Toen dacht ik daar al aan maar ik heb er nooit wat mee gedaan.
Ik voelde mij daar ook een soort vies bij die gedachte.
Ik heb ooit wel daarover ooit een algemeen gesprek met mijn moeder over gehad.
Waarin zij aangaf er geen problemen mee te zullen hebben.
Als ik me fijner zal voelen om een liefdes relatie te hebben met iemand van hetzelfde geslacht.
Maar ik heb geen idee hoe mijn ouders over biseksualiteit denken.
En ik voelde mij daar ook erg vies bij en daarin wou ik ook al geen uitzondering zijn naast al mijn andere psychische ongemakken.
Dus ik heb het ook jaren lang onderdrukt totdat ik gevoelens kreeg.
Voor mijn Griekse vriendin de eigenaresse van het appartementencomplex waar we altijd naar op vakantie gaan in Kreta.
Waar ik ook nooit wat mee gedaan heb omdat we beide getrouwd zijn en ik heb ook geen idee.
Hoe de Grieken tegen homoseksualiteit aankijken in veel landen is dat ook nog een schande.
Tot ik gevoelens kreeg voor een begeleidster die net als ik ook getrouwd is en er ook nooit bespreekbaar gemaakt.
Tot ik gevoelens kreeg voor een andere begeleidster die geen relatie had.
Bij haar heb ik het wel bespreekbaar gemaakt omdat het mij zo hoog zat.
Ik bang was dat ze er wat van zal merken.
Natuurlijk ook een gesprek over gehad en ik had stiekem nadat ik realistisch genoeg ben.
Stiekem de hoop gehad of het wel wat kon worden tussen ons tweeën.
Natuurlijk waren de gevoelens niet wederzijds maar ze gaf wel duidelijk aan.
Dat het los stond van haar professionele rol ze zei al waren we gewoon vriendinnen geweest ook niet kon omdat zij niet op vrouwen valt.
Het is uiteindelijk goed dat ik het toch bespreekbaar gemaakt gemaakt.
Want het heeft de gevoelens wel doen bedaren en zij heeft er ook doorheen weten te prikken.
En zij begeleidt mij nog steeds we hebben ook toch echt een bijzondere band.
Een paar keer per jaar spreken we ook af buiten de begeleiding om.
Gewoon omdat we dat beiden leuk vinden.
Dat is het stukje van mijn verhaal over mijn biseksuele gevoelens.
Toch maak ik me zorgen of ik echt wel een leuke en goeie echtgenoote ben.
Met al mijn psychische problematiek en of mijn man het wel aan kan.
Hij zegt van wel omdat hij anders ook niet met mij getrouwd zal zijn.
En toen we trouwden waren we ook al bijna zeven jaar samen.
Dus kenden we elkaar ook goed genoeg om die stap te wagen.
Ik kamp al mijn halve leven met extreem overgewicht.
Sinds een jaar volg ik een lifestyle traject om af te vallen en gebruik ook bepaalde medicatie.
Die het verzadiging gevoel bevordert waardoor ik minder eet.
Wat dus het afvallen bevordert en ik ben inmiddels 23 kilo kwijt.
Maar ik kamp ook met een eetstoornis of eetverslaving.
Waar ik ook nu probeer van af te kicken wat ook niet mee valt.
Wat de trigger is voor mijn depressie mijn man is meerdere keren.
Thuis gebleven van zijn werk omdat hij het niet verantwoord vond om mij alleen te laten.
Op zijn werkvloer is een hoop begrip hij heeft zelf 80 uur aan zorgverlof uren.
En hij heeft als weinige vrijstelling om zijn telefoon bij zich te mogen hebben op de werkvloer.
Toch heeft zijn leidinggevende aangegeven dat hij de laatste tijd erg vaak afwezig was.
En toch van hem verwacht wordt dat hij meer op de werkvloer aanwezig is.
Die afspraak hebben we ook gemaakt dat hij de komende week aanwezig is.
Daarna hebben we drie weken vakantie en dan is het de bedoeling dat ik de dagbesteding weer ga oppakken.
Wat ik nog helemaal niet zie zitten want naast mijn depressie.
Kamp ik ook nog met nare bijwerkingen van die medicatie die de verzadiging bevordert.
Waar ik ook best ziek van ben en ik mis ook psychische ondersteuning bij het afvallen. 
Mijn huisarts heeft mij al doorverwezen naar een psycholoog.
Maar ik kwam bij de GGZ rivierduinen terecht. En ik moet dan ook nog eens helemaal door de molen heen.
Omdat dat daar nou eenmaal de regels zijn ik zat eigenlijk aan een psycholoog te denken.
Die particulier werk dus niet vanuit een instelling ik heb as dinsdag een gesprek met de huisarts.
Om te informeren wat de mogelijkheden zijn.