Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn ouders weten het:(


#1

Hi allemaal,

Mijn ouders weten nu bijna alles. Het eigenlijk begonnen toen m’n moeder de littekens op mijn bovenbenen zag. Het was echt heel dom we waren aan het winkelen en toen ik me aan het omkleden was en net een andere broek aan wou trekken deed ze het gordijn open ik schrok me kapot. Haar mond viel open en volgens mij moest ze ook wel een beetje huilen. Ik wilde geen “drama” maken in de winkel dus ik gauw mijn eigen kleren weer aan gedaan en ben naar buiten gelopen. Ze kwam achter me aan gerent en hield mijn arm vast en keek me aan, maar zij niks. Ik had het gevoel dat ik daar wel 3 uur heb gestaan. Ik wilde wel wat zeggen maar wist niet zo goed wat. Maar voor dat mijn moeder wat kon zeggen zei ik laat het is niet belangrijk. Later zijn we op een bankje gaan zitten waar het rustig was. Mijn moeder heeft eigenlijk het meest gepraat en om eerlijk te zeggen heb ik niet alles mee gekregen van wat ze allemaal zei. Ik hoorde haar heel ver weg. Ik heb gezegd dat ik er niet over wilde praten, ze zei dat we er thuis wel verder over zouden praten. Ze heeft het ook aan mijn vader verteld toen hij bij me kwam moest hij huilen. Ik heb hem nog nooit zien huilen.
Ze wouden van alles weten, maar ik wou eigenlijk alleen maar alleen zijn. Ik wilde niet dat ze het wisten of dat we er over zouden praten. Ik heb gezegd dat het allemaal wel mee viel dat ik het niet meer doe (niet waar) en dat ik me al veel beter voel ( ook niet waar). Ik wil ze gewoon niet ongerust maken. Want mijn zusje heeft erg veel last van uitslag en is zo’n beetje overal allergisch voor. Dus ze hebben hun handen daar wel vol aan, telkens naar het ziekenhuis op en neer. Ze wilden het voor nu eerst laten rusten, omdat ik ze heb verzekerd dat het allemaal verleden tijd is en het nu veel beter gaat. Ik hoop echt dat ze het geloven. Ik kan het gewoon echt niet vertellen.

Nobody
Antwoord

#2

Hallo N, 

Ik begrijp dat dit heel vervelend is. 
Ik heb ook wel eens n huilende vader voor de neus gehad  vroeger.  En dan maar gaan smoezen omdat je anders weer met n schulgevoel opgescheept zit omdat je je ouders dan ongelukkig maakt-  en ze hebben het al zo zwaar.   
Maar daar schiet je zelf helemaal  niets mee op. Jij bent tenslotte zelf ongelukkig . 
Zoek hulp , therapie,  behandeling , maar zorg dat je zonder ouders kunt praten . Je kunt ze wel laten weten dat je hulp krijgt of zoekt.
Sommige mensen hebben een vertrouwensband met hun ouders en kunnen dan wel vrij uit praten.  
In dit geval lijkt me dat moeilijk, veel te beladen. 

Sterkte, Mabel
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Mabel :   • desireless, Nobody
Antwoord

#3

Hey,

Ik vind je heel moedig. Tuurlijk is het niet op de manier gegaan die je gehoopt had, maar voel je niet schuldig dat ze het nu weten.

Toevallig heb ik de afgelopen weken soortgelijke dingen meegemaakt. Mensen zijn erachter gekomen dat ik mezelf beschadig en sommige ook op een manier waar ik het niet van wou. Ik heb nu mijn eerste stappen naar hulp gezegd en hoe slecht ik me soms voel over deze beslissingen, het is beter.

Als iemand het weet kunnen ze je steunen. Ik merk dat nu ook. Ik hoop dat dat in jou geval ook zo kan zijn. Zo niet kun je altijd hier steun zoeken.

Je bent ontzettend sterk, zolang je dat maar onthoud!

Groet,

Mau
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mau :   • Nobody
Antwoord

#4

Hey, 

Ik herken heel goed wat je verteld. Ik zit eigenlijk met dezelfde dingen. Bij mij is het ondertussen iets langer geleden. Maar mijn ouders zijn erachter gekomen door een fout van de psycholoog. Mijn psycholoog had wat dingen aan de psycholoog van mijn ouders verteld en die heeft het door verteld aan mijn ouders, die dacht dat het mocht. Ik heb er verder ook niet veel met mijn ouders over gehad, dat wil ik niet en durf ik eigenlijk niet
Mijn ouders hebben ook heel vaak zitten huilen, waar ik me heel slecht door voelde, voelde me waardeloos en mislukt. Herken je dat ook?

Ondertussen zie ik mijn ouders nooit meer huilen en lossen ze het op door boos te doen. En ik wil eigenlijk heel vaak ook alleen zijn. Alleen zijn ouders vaak erg bezorgd en komen ze toch regelmatig bij je.. hoe lastig het ook is. Ik herken het allemaal. 

Achteraf ben ik nu wel blij dat mijn ouders het weten, nu hoef ik voor hun niks meer te verbergen. Ik kan met hun geen problemen oplossen, maar het voelt wel wat vrijer, voel me niet meer zo benauwd door elke keer alles te verbergen. 

Ik hoop dat je hier wat steun kunt vinden! En je hier je verhaal kwijt kunt!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Eline :   • Nobody
Antwoord

#5

Tjonge , 

Ouders die iets 'oplossen' door boos doen . (Eerst huilen) Ik herken dat zo goed  . Wat communiceren ze dan .. dat je een lastpak bent,  een vervelend kind. Dat je voelen moet wat je hun aandoet.  Dat je schuldig bent.   Er word niets opgelost .

Ik heb geen idee hoe ouders zich in een degelijke situatie wel zouden kunnen gedragen . Hoe je daar goed mee zou kunnen omgaan . Ik zou denken open kunnen praten , maar dat kan niet als het allemaal zo beladen is. Of als het daarvoor ook al geen open communicatie gezin was. 

Moeilijk dit. 

Liefs en sterkte,  Mabel
Antwoord

#6

(17-06-2021, 08:45)Mabel schreef: Tjonge , 

Ouders die iets 'oplossen' door boos doen . (Eerst huilen) Ik herken dat zo goed  . Wat communiceren ze dan .. dat je een lastpak bent,  een vervelend kind. Dat je voelen moet wat je hun aandoet.  Dat je schuldig bent.   Er word niets opgelost .

Ik heb geen idee hoe ouders zich in een degelijke situatie wel zouden kunnen gedragen . Hoe je daar goed mee zou kunnen omgaan . Ik zou denken open kunnen praten , maar dat kan niet als het allemaal zo beladen is. Of als het daarvoor ook al geen open communicatie gezin was. 

Moeilijk dit. 

Liefs en sterkte,  Mabel

Tja... Wat ze ermee willen weet ik niet. Dit is hun manier van er mee omgaan denk ik. Mij opsluiten... Maar goed, is al sinds mijn 5de zo, dus ik kan er redelijk mee omgaan denk ik. 

Zou fijn zijn als ze gewoon open konden praten... Maar goed, alle reacties die ouders kunnen geven heb ik ondertussen wel gezien. Dus ik herken heel veel daar in.
Antwoord

#7

Ik weet niet zo goed wat te schrijven maar wil je veel sterkte wensen. Ik snap dat je helemaal overvallen werd door dat moment in de paskamer. 

Liefs, Feline
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Feline :   • Nobody
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 426 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
30-03-2022, 17:26
Laatste bericht: Mabel
  Gescheiden ouders Started by nien.xoxo
3 Replies - 857 Views
01-12-2021, 20:08
Laatste bericht: nien.xoxo
  Mijn keuze... Started by Joy
11 Replies - 2,243 Views
01-11-2021, 17:08
Laatste bericht: Feline



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)