Sorry maar ik ben echt niet achterlijk . Ik zie echt nog wel het verschil als iemand mij probeert te helpen of mij alleen maar bekritiseerd. Praten heeft geen zin. De vraag of er eerlijk antwoord wordt gegeven is dan ook nog de vraag. En ik vind dat mijn omgeving ook kan vragen. Hoe ik geholpen wil worden of wat ik wil. Iedereen steekt maar zijn kop in het zand en doet maar of er niks aan de hand is lekker makkelijk. En ze doen maar maar dan hoeven ze van mijn kant ook geen steun liefde en of begrip te verwachten. Want dat krijg ik ook niet en als ik het nooit krijg kan ik ook niet geven.

In grote lijnen is dat wat ik inderdaad bedoel Jarno.
Mabel omschrijft het kort en duidelijk vind ik, dat ik nu in overweging neem dat mijn stemming hoe die al is meespeelt in hoe ik de omgeving vervolgens ervaar.
Het is een wisselwerking, zo zie ik het.

Je bent zeker niet achterlijk Edelsteentje. 
En de manier waarop iemand de "hulp" naar jou uit daar kun je soms ook echt wat over zeggen hoor.
Wat ik wil zeggen is, het is JOUW gevoelswereld en JOUW ervaring en dat is zoiezo NIET fout. Jij ervaart het zo en dat is niet fout. 
Maar je zou jezelf wel kunnen afvragen wat de intentie van de ander dan is om jou onderuit te halen, te bekritiseren ect.
In sommige gevallen kan dat echt gemeen zijn, of misschien om zichzelf beter te laten voelen ect.
En of je eerlijk antwoord krijgt.. tja, als je het idee hebt van niet.. Aan jou om te bepalen of je denkt dat de ander eerlijk is of niet.  En waarom wel/niet.
In dat geval kan ik dan besluiten afstand te nemen of iemand confronteren ermee. 

Ik heb ook vaak het gevoel gehad dat ik vooral de kar-trekker ben. Dat ik een hoop 'werk' verzet voor verandering en dat van anderen weinig terugzie. Bij een paar mensen heb ik dat ook ge-uit, dat ik dat zo voel.  Sommige gaan ook niet mee in andere communicatie, maar dan kan ik weer besluiten om het te laten voor wat het is.. dan 'past' het misschien niet meer.. Zelfs in situaties bij therapie, want dat kan ook. 

Misschien dat mijn commentaar OOK weer als kritiek kan voelen, of betweterij? Maar ik deel het omdat ik het idee heb dat toen ik eenmaal dat inzicht had ik het gevoel had een stapje verder te zijn. Wat minder  worsteling daarmee in ieder geval.
En dat gun ik anderen en jou Edelsteen, ook. 
Evengoed is het niet makkelijk hoor.

Nou ja, in ieder geval sterkte en moed gewenst

Misschien moet je boosheid ook  even een beetje zakken edelsteentje,  niemand zegt hier dat je achterlijk bent.  

We weten allemaal dat het hartstikke rot  en pijnlijk is als je je helemaal niet gesteund en gehoord voelt. We hebben hier allemaal ervaring ermee. 


En het kan maar zo dat je pech hebt met je omgeving. Maar je hebt geen andere, en wie garandeert je dat een volgende omgeving wel goed zou reageren?
 
Maar als je in een patstelling komt en  tegenover elkaar komt te staan door boosheid en verwijten ,  wordt dat ook niet beter en krijg je ook geen steun. 

Probeer dat te voorkomen .

Sterkte

Ik heb ook ff een dagje rust gehouden omdat ik achter af wel spijt had voor mij wat boze reactie om meteen maar te denken. Dat jullie denken dat ik achterlijk ben. Wat Joy zei daar zat best wel wat in en het is waar. Ik kan door mijn stemming bepaalde dingen wel wat groter maken dan dat ze zijn.
Maar dat betekent niet dat ik niet in staat ben om het verschil te kunnen zien in dat ik of bekritiseerd wordt of dat er iemand mij probeert te helpen.
Want ja het is tenslotte altijd aan mij of ik de kritiek mij aantrek of niet.
Ik vind het van mezelf ook erg vervelend dat in mijn ogen niks goed meer is en sommige dingen zijn best dubbel.
Mijn moeder kwam vanmiddag langs en ze gaf mij als kadootje een toilettas. Die ik ook nodig heb voor de vakantie.
Zij was afgelopen weekend toevallig bij de Primark. En ze zag er een die ik vast leuk zal vinden daar denkt ze dan wel weer aan.
Nou vind ik hem ook echt leuk maar ik had eerst zoiets van. Denk je nu ook al dat ik niet in staat ben om zelf voor mijn spullen te zorgen? 
Terwijl het natuurlijk gewoon goed bedoeld is het was ook een kadootje.
Hoefde het dus ook niet terug te betalen dus gelukkig is het me gelukt om het eerste negatieve reactie voor mij te houden.
En heb netjes dankjewel gezegd en dat ik het leuk vond dat ze aan mij gedacht heeft.
En dat waardeer ik ook echt wel. En het klinkt misschien kinderachtig. Maar de laatste tijd zie ik mijn ouders alleen maar uit praktische redenen. En de reden is dat ze nu veel op de camping zijn. Best logisch natuurlijk en ze moeten ook lekker van hun pensioen genieten en tijd en aandacht hebben voor elkaar. 
Maar wat erg bij mij knaagt is dat ze geen weet hebben wat erbij mij speelt en wat er in mij omgaat en wat voor gevolgen dat heeft.
Mijn ouders komen volgende week woensdag van de camping af.
Zijn dan twee weken thuis en vertrekken vervolgens dan naar Frankrijk.
Ik vind dat zo jammer ik spreek ze alleen maar tussendoor.
Ze hebben geen tijd voor mij voor gezelligheid en kunnen zich alleen maar vrij maken voor hun vrienden en de kleinkinderen.
De kinderen van mijn broer dus en dat knaagt behoorlijk.
Nou is mijn moeder er wel om mij bij te staan met de dingen waar de begeleiding geen tijd voor heeft.
Maar ik heb zoiets van stel dat de bedoeling alles op had kunnen pakken.
Dan had ik ze bijna drie maanden niet gesproken op af en toe een appje wat ook nog altijd maar van mij af komt na

Tja edelsteen,  daar kun je flink van balen als het zo gaat. 
Is er een manier op je ouders dit kan vertellen? Lijkt me goed als ze dit ook weten. 

Groet

Heb ik meerdere malen gedaan maar dat interesseert ze niet.
Ook mijn begeleiding heeft het ze meerdere malen het uit proberen te leggen.
En dan is het ja nee en amen maar er gebeurt verder niks.
En ik zeg verder ook niks meer want dat wordt alleen maar ruzie.
Ze staan er gewoon niet voor open het interesseert ze gewoon niet.
En ik had ook gister kunnen vragen of ik mee mocht met ze naar de geitenboerderij.
In het begin deed ik het wel maar de meeste momenten was ik ook nog eens het vijfde wiel aan de wagen.
Ik vind het ook moeilijk om te zien hoe mijn ouders dan de trotse opa en oma zijn.
En mij er dan er helemaal niet in betrekken ze willen hen voor mijn gevoel ze gewoon voor zichzelf houden.
En voor vandaag was het ook niet handig geweest want aan het einde van deze middag moet ik naar de tandarts.
En dat doet mij ontzettend veel verdriet dat ik geen band met ze kan opbouwen.
Mijn broer en schoonzus wonen ook nog eens best ver weg. Dus ff ze ophalen om eendjes te voeren ze mee te nemen naar de kinderboerderij of een ijsje eten gaat ook niet.
En ik rij ook geen auto en ze zijn nog zo klein dat we ze ook nog niet ergens mee naar toe kunnen nemen.
Omdat ze nog in een auto stoeltje moeten.
Ik heb me er gewoon bij neer te leggen dat als ouders opa en oma worden.
Van een van de kinderen dat de rest van de kinderen vergeten worden.
Dat is nou eenmaal een feit want bij mijn schoonmoeder ervaar ik het ook.
Maar dat is nog erger want die heb ik sinds de corona pandemie niet meer gezien.
En dat is ook omdat ze in een andere woonplaats woont.
En mijn man naar mijn woonplaats is gekomen omdat ik eerder een huis kon krijgen.
En hier de huurhuizen goedkoper en de buurten beter zijn.
Mijn man gaat zelf wel elke week naar zijn moeder en ik zit eraan te denken.
Om voor te stellen om eens mee te gaan als ik me wat beter voel.
Maar ja echt welkom zal ik me dan ook niet voelen omdat ik me dan weer moet uitnodigen.

Hoi Edelsteentje ik snap jouw gedachtegang wel dat je weinig steun ervaart van je omgeving , ik heb dat nl precies zo en dan word ik ook boos en gefrustreerd en door mijn stemmingen wordt ook alles uitvergroot en word ik dan overspoeld. Maar ik kijk wel altijd in eigen boezem en misschien te veel en leg ik dan teveel de schuld bij mezelf kom je ook geen stap verder daarmee. Hoe moeilijk dat je je ouders niet vaak ziet , dat zal dan wel een gevoel geven van frustratie . Heb je anders een goede relatie met broers en zussen of heb je er maar één? Misschien kan je dat eens bespreken met je ouders dat je hen eigenlijk gewoon mist. Kortom ik wil jou laten weten dat ik jou volledig begrijp dat je soms geen steun ondervindt van jouw omgeving hier net zo heb er trouwens een topic over geschreven. Bij mij lukt het best om te functioneren in een kleine kring. Dan vind ik het meeste rust in mezelf veel sterkte hou je goed Groetjes Cyranno

Het probleem alleen bij jezelf leggen is ook weer niet de bedoeling Edelsteentje en Cyranno. Op die manier bedoelde ik het niet. We kunnen niet alles dragen en problemen liggen deels bij de ander en deels bij onzelf. Het is omgeving en onzelf.. zo zie ik het tenminste.

Misschien zijn je ouders om één of andere reden gewoon niet in staat om met jouw gevoelens om te gaan Edelsteen. Dan kun je voor jezelf kiezen wat je dan wel in contact wil, en ze inderdaad alleen "praktisch" zien en de band zo houden.. Dat kan heel pijnlijk zijn.. Dat heb ik ook met bepaalde contacten, daar voel ik dat ik emotioneel gewoon niet terecht kan, voel ik me niet gehoord en gezien als het niet lekker gaat en dat ik er dan niet mag zijn.. maar nu probeer ik na te gaan of het contact (wat bij jou dan een cadeautje voor je vakantie is) voor mij ook oké is als het dat is.

Soms zijn mensen (om wat voor reden dan ook) zelf niet in staat om om te gaan met dingen, laat staan jou daarin dan begrip of steun geven. Dan moet je het alleen doen of op zoek naar een plekje waar je voor je gevoel wél terecht kunt. Niet makkelijk..
Ik hoop dat je elders een plekje vind waar je dat wel ervaart, en voor jezelf een plekje kan creeëren.

Ik heb wel redelijk goed contact met mijn familie maar het probleem is.
Dat iedereen ver weg woont kleine kinderen hebben en druk druk druk druk zijn met hun eigen dingen.
Kortom een heel ander leven hebben dan ik. Ik bedoel zij staan vollop in het leven. Zij worden niet gehinderd door psychische problemen en kunnen daardoor leuke toekomst plannen maken. Ik leef noodgedwongen vanwege mijn situatie van dag tot dag.
Kunnen zij ook niks aan doen maar dat betekent dat ik weinig gesprek stof heb over mijn eigen leven.
En daardoor de gesprekken meer over hun leven gaat.
Wat ik overigens vaak confronterend vind om dan altijd maar blij te moeten zijn voor hen.
En moet leven met de gedachten van zij wel altijd en ik bijna nooit.
En zo is het helaas nou eenmaal.
Ik probeer ondanks het allemaal zo moeilijk is af en toe wel eens naar ze te informeren.
Maar dat komt alleen maar van mijn kant en door drukte vergeten ze regelmatig ook om te reageren.

---

Mijn begeleidster heeft voorgesteld om weer een gesprek te plannen.
Zodat ik onder begeleiding van haar kan spuien over wat mij dwars zit.
En dat ik kan aangeven dat ik me in sommige gevallen ook gepasseerd voel.
Vorig jaar gingen we met ons allen op vakantie vanwege het veertig jarige huwelijk van mijn ouders.
Het plan was dat mijn ouders het vakantie huisje twee weken zouden huren.
Zij zouden met mijn broer en schoonzus vertrekken zodat zij hen konden helpen met de kinderen.
Wij zouden een dag later komen dan een week met ons achten.
En na die week zouden zij zelf terug naar Nederland gaan en wij mijn ouders, man en ik zouden dan ook nog een paar dagen met ons vieren blijven.
Als volwassenen onder elkaar en met ons dan ook terug vliegen.

Wat vervolgens niet lukte omdat ze het huis niet twee weken konden huren vanwege tweede Pinksterdag.
Wat voor hun ook onmacht is maar ik voel me toch gepasseerd.
Omdat het anders is gelopen dan gepland wij geen uitleg daarover kregen.
En mijn moeder het pas uitlegde toen we daar waren waarom het anders gelopen is .
En ik nog bijna met gevaar voor eigen leven zelf moet informeren waarom het niet is zoals afgesproken.
Mij moeder stelde nog voor om iets van een stedentripje te maken met ons 4en.
Waar tot nu toe nog niks van gekomen is.
En dan kan ik ook voorstellen om een vast moment te plannen voor een vaste moeder en dochter moment.
Die hadden we wel gepland toen mijn oudste nichtje geboren werd.
We deden dat om de week op maandag avond.
De ene maandag paste mijn moeder op mijn nichtje en neefje.
De andere avond was ze er voor mij.
Toen werd uiteindelijk het oppas schema anders waardoor dat verviel en er is ook geen alternatief gekomen.
Daar had ik ook mee kunnen komen maar ik vind het heel jammer.
Dat ik dan maar moet voorstellen om een ander moment af te spreken.
Terwijl de vaste afspraak die we hadden van haar kant niet meer doorgaat.
Het is ook wachten op de psycholoog ik hoop dat die mijn ouders handvaten kan geven.
Hoe ze met mijn situatie om kunnen gaan en daar hen in kan begeleiden.
Zodat zij wel in gaan zien dat ik er echt in sommige dingen niks kan doen en dat het ook onmacht kan zijn.

Wat zouden jullie doen? als er ineens een vriendin van vroeger contact met je opneemt.
Dat is mij overkomen vanmiddag we hebben ook ff zitten kletsen ook.
En ik heb aangegeven dat ze mij best overvalt en zich ook opnieuw moet bewijzen.
Ongeveer zes a vijf jaar geleden kregen we ruzie en toen heb ik er een punt achter gezet.
En vanmiddag kreeg ik ineens een appje of ik het wil uitpraten en het opnieuw een kans wil geven.
Wat moet ik daar nou mee?