Mijn omgeving zegt dat ik het niet goed doe. Ik krijg altijd alleen maar negatieve commentaar. Nooit of zelden eens positieve feedback. Ik zette een masker op en zat erbij van hihihi hahaha omdat het moest van de begeleiding.  Die zat erop te hameren afleiding blijven zoeken. Dat is het belangrijkste en dat heb ik gedaan. Tot ik dat niet meer kon. Gelukkig zag de begeleiding ook wel in. Dat ik niet alle ballen in de lucht kon houden. En gelukkig hoefde ik niet meer naar de dagbesteding. Het is de bedoeling dat ik na de vakantie dat weer ga opbouwen. Waar ik ontzettend tegen op zie maar eer dat dat gaat gebeuren. Ben ik iets van zeven weken verder. Nog drie weken tot de vakantie dan twee weken weg en een week vakantie thuis. Dus we zijn dan 1,5 maand verder hopelijk voel ik me dan wel wat sterker. Ik ben ook bezig om psychologische hulp voor mezelf te regelen. Zodat ik kan werken aan mezelf onder begeleiding van iemand die mij kan ondersteunen hoe ik dat kan aan pakken. Maar die wachtlijsten zijn gigantisch. 
Ik wil vooral voor mijzelf dingen veranderen. Maar sommige dingen verander ik niet. Bijvoorbeeld dat ik ben afgekeurd en dat ik nooit kinderen heb kunnen krijgen. Ik ben bewust ongewenst kinderloos. Want het lijkt me niet verstandig om in mijn situatie om kinderen te krijgen omdat ik de zorg niet aan kan. Ik heb er echt maling aan want alleen ik weet wat het beste is voor mijzelf. Maar de onbegrip daarvoor is echt niet leuk en dat niemand beseft dat ik niet anders kan en hoe rot dat wel niet voor mij is. Moet ik dan maar voor lief hebben.  En voor mijn man en mijn ouders kan ik het nooit goed doen. En ze hebben lekker pech gehad. Heel spijtig allemaal maar ik doe echt wel wat ik kan. En als dat nooit goed genoeg is nou dat is dan jammer. Tenslotte leef ik voor mezelf niet voor een ander. Nou ja dat is de bedoeling teminste

Hoi Edelsteentje bedankt voor jouw verhaal en ho wat een herkenning. De negatieve commentaar ik heb er ook bakken van gehad toen ik minder stabiel was van mijn familie en dichte omgeving en mijn persoonlijkheidsstoornis en depressies werden niet erkend als een ziekte maar als aanstellerij en aandacht trekker. Zolang ik goed kan functioneren en stabiel ben ja dan is alles ok en maar normaal maar owee als ik me minder voel. Dat geldt ook voor mijn man , die kan ook moeilijk omgaan met de depressies en stemmingswisselingen; Alles is best ok als ik normaal kan functioneren en kan poetsen en eten maken. Maar als t minder gaat is er weinig begrip. ik denk dat mannen minder kunnen omgaan met de problemen van een ander en minder kunnen inleven en sowieso niet zoveel zorg kunnen gaan dragen. het spijt me als ik sommigen tegen de borst stuit maar ik voel het zo aan ook al weet ik dat ik het niet mag veralgemenen. Edelsteentje ook ik wacht al maanden op hulp van de GGZ. Er zijn ellenlange wachtlijsten . Als reactie op alles heb ik  nu een hele kleine sociale kring en daar voel ik me het beste bij.  Ik heb ook besloten me niet meer zo aan te passen aan de ander maar gewoon mezelf te zijn en mijn grenzen aan te geven , want zoals je zegt je leeft niet voor een ander maar voor jezelf in ieder geval ik herken volledig jouw verhaal veel sterkte Cyranno

Tja dames,

Mannen hebben ook een ander hormoonstelsel. Omdat vrouwen biologisch zijn voortbestemd om een kind te dragen en te voeden en te laten overleven , desnoods ten koste van zichzelf. Daartoe maken ze  zorghormonen aan. 
Mannen overigens ook, maar wel in minder mate,  kortdurender en anders.  

Dan kan het soms bijna overkomen alsof je met een 'andere soort'  te maken hebt.

Ik vind het ook behoorlijk onhandig , maar dit is wat er in de basis wel achter zit. 

Praten, relatietherapie etc . Er moet een brug geslagen worden. 

Bij de overgang houd die zorghormoonproductie overigens wel op. 
Wat er dan schijnbaar toe leidt dat sommige vrouwen hun man ook te verlaten nadat ze zich verzekerd hebben dat de kinderen goed de deur uit zijn. En dan gaan ze voor zichzelf leven.

Beetje Midas dekkers-achtige benadering,maar ik vrees dat het echt telt. 

Sterkte!

Ik ga het morgen sowieso met een van mijn begeleidsters bespreken. Een keer per maand doet ze een gesprek met ons tweetjes. Hoe het in onze relatie gaat. En elke week informeert ze bij mij hoe het tussen mij en mijn man gaat. Dus die dingen ga ik wel ff aangegeven want ik heb daar echt last van. Normaal gesproken is hij helemaal niet zo bot.
Want als hij altijd zo is ben ik echt geen 16 jaar bij hem. Dan was ik allang weg geweest ik ben wel snel geneigd om over me heen te laten lopen. 
Maar ik heb toch echt wel zo mijn trots om te voelen wanneer de grens bij mij bereikt is en dan kom ik echt wel voor mezelf op.  
Die gesprekken tussen mij mijn man en mijn begeleidster. Doen we altijd de eerste maandag van de maand. Ik zal aan haar kunnen vragen of we het de 29ste al kunnen doen ipv vijf juni. Dan kan ik het aangeven dat ik meer gestimuleerd zal willen worden. Om samen dingen te ondernemen en dan kunnen we ook met ons drieën brainstormen. Het lukt me ff niet om zelf dingen te verzinnen en ik vind dat dat ook niet altijd maar van mij hoeft te komen.

Dat is een idee.  Ik hoop dat hij zich er in kan vinden. 

Sterkte

Ik hoop het ook en anders houdt het op denk ik. Dan moet ik erbij neerleggen dat ondanks ik nog wel van hem hou. Dat de koek gewoon op is het klinkt misschien heel cliche. Maar ik zal niet weten hoe ik het anders kan omschrijven. Ik vind tegenwoordig dat alles maar van mijn kant moet komen. En ik vraag me ook af of ik überhaupt nog wat goed kan doen. Wat ik ook doe het is nooit goed. Altijd maar gezeur en negativiteit nooit eens een complimentje of positieve feedback.

---

Waarschijnlijk houdt hij niet meer van mij en is hij daar nog niet achter.

Tja daar heb ik geen idee over. 

Je zult echt met de  man zelf moeten gaan communiceren. 

Stetkte

Dames, gevoelens over onbegrip wil ik echt niet bagetaliseren want die snap ik ook zeker, ik voel dat ook soms zo of heb dat veel zo gevoeld
Maar tegelijkertijd ben ik er voor mezelf achter dat in tijden dat ik me minder voel ook alles veel harder negatief binnenkomt. Sarcasme, opmerkingen, feedback van therapie ect. alles voelt als kritiek. Alles hoor ik als IK DOE HET NIET GOED en IK BEN NIET GOED en dat blijft ook langer hangen.. Terwijl het voor omgeving misschien deels onbegrip of onvermogen is
(of bij sommige ook echt gewoon niet boeit) 
maar dat dingen vaak toch gezegd worden uit behulpzaam willen zijn. 
Misschien dat dat bij jullie mannen en omgeving ook (deels) meespeelt?

Ik houd er nu rekening mee dat m'n omgeving niet weet wat ze moeten. Dan zul je waarschijnlijk denken, wat? Ik houd al zóveel rekening met de ander. 
Maar niet vanuit altijd aanpassen of toegeven aan de ander. 
Het moeilijke vind ik bij mezelf nagaan, wat voel ik? wat zou ik echt willen of nodig hebben?  En dat dan ook nog proberen communiceren. De ene keer vind ik afleiding fijn en een andere keer juist huilen en een knuffel. Of laat me maar even met rust. 
Vaak is het weet ik niet of tegenstrijdige dingen. Maar dat mag ook. 

Een goed voorbeeld van miscommunicatie is
Dat ik dacht dat m'n beste vriend niet wou praten omdat hij me gewoon lastig vond, alweeer daarover praten. Maar toen ik ernaar vroeg en ook e
écht eerlijk antwoord zou willen zei hij dat hij de situatie lastig vond, niet MIJ (dat is een verschil hè) 
maar hij wist niet hoe hij zou kunnen helpen me op te vrolijken of te troosten en hij was bang verkeerde dingen te zeggen en me daardoor nog verdrietiger te maken, daarom was hij stil (en dacht ik vervolgens dat hij me lastig vond)

Nou ja, dit stukje is ook als hulp bedoeld, niet als kritiek. En je moet toch ook deels geluk hebben dat je wel wat mensen hebt met wie je kunt veranderen/groeien in communicatie.

In ieder geval veel sterkte gewenst en een knuffel voor jullie!

Sorry Joy maar ik begrijp niet helemaal wat je hier mee zeggen wilt.

Edelsteentje, ik denk dat ze refereert aan jouw relatie met je man en probeert te omschrijven hoe zij onbegrip/miscommunicatie ervaart in het algemeen in combinatie met haar gevoelens. Als het minder met Joy gaat komt alles harder binnen en denkt ze dat ze het niet goed doet of goed genoeg is. Ik denk dat ze daarnaast ook zegt dat behulpzaamheid averechts kan werken en dat mannen dat vaak niet begrijpen en dat het soms moeilijk is om in te zien dat je niet op dezelfde lijn zit met een ander. Klopt dat Joy?

Joy, heel mooi geschreven. Voor mij waardevol (als ik het goed heb begrepen) en ik hoop voor anderen ook.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

E,
Ik denk dat ze bedoelt dat je niet gewoon maar moet aannemen dat het is bij de ander, in dit geval je man,  zoals jij denkt dat het is.

 En dat je in  overweging neemt dat jouw stemming daarop van invloed is

Dat het ook nog weleens anders zou kunnen zitten, - maar dan zul je ernaar moeten informeren. Communiceren dus.

Sterkte