Hey, 

Ik word gewoon zo moe van alles, van me zo voelen. En ik ben gewoon bang als ik aan de toekomst denk. Ik wil gewoon vluchten voor alles.
Overal weg zijn. Ik weet soms echt niet meer wat ik moet doen, het lijkt allemaal zo uitzichtloos. Het voelt alsof ik geen opties meer heb. Niks wat nog leuk is. Het voelt alsof alles voor niks is. Dat hier nog zijn, onzin is. Ik ben gewoon niet gemaakt voor dit leven. 

Hoe gemeen het misschien ook klinkt. Ergens doet het me steeds minder dat mensen zich zorgen over me maken, dat ik dingen voor hun verpest of het voor hun moeilijk maak. En als het me iets doet, wordt ik juist negatief over mezelf. Niet eens iets naar hun... Voel ik me alleen maar waardelozer. Gevoel dat ik niks goed doe. 

Elke dag wordt alleen maar zwaarder. Blijf liever de hele dag in bed liggen. Ik wil niks meer doen, niks wat ik nog echt leuk en fijn vind om te doen. Heb nergens echt meer motivatie voor, ben snel klaar met dingen en kan me nergens echt meer op focussen. 

Ik voel me de hele dag door best wel gestresst en bang. Bang voor wat er weer gaat gebeuren, hoe ik me ga voelen, bang voor de gedachten die weer gaan komen, en bang voor mezelf, wat ik mezelf aan ga doen. Ik eet ook niet erg goed meer. Heb gewoon geen honger en ik voel me gewoon niet meer fijn over mezelf. Over mijn lichaam. Vind het helemaal niet erg als ik afval. 

Iedereen maakt alles ook maar positiever, waar ik me momenteel best wel aan kan ergeren, voor mij is er gewoon niks meer wat nog positief is... De paarden, maar mijn ouders zeggen dat als ik zo door ga, ik dat ook niet meer mag, omdat ze me dan door de sneeën op mijn armen vast niet meer daar willen hebben rondlopen... Terwijl ik daar juist nog graag ben, als 1 van de enige plekken... 

Ik heb soms een beetje het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Voel me gewoon heel erg alleen, gevoeld dat niemand iets met we wil doen, of om me geeft... Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Of soms... Eigenlijk denk ik dat altijd. 

Soms heb ik het gevoel dat iedereen altijd alles maar voor mij beslist. Als ik aangeef wat ik wil kan het niet. Maar als bijvoorbeeld mijn ouders iets zeggen kan het bijna gelijk... Net zoals met een  schoolgesprek die ik binnen kort heb. Ik geef aan dat ik het zonder mijn ouders wil, en dat was eerst prima, mijn vader zegt dat hij erbij wil zijn. En dat mag gelijk... Wat ik wil, wordt gewoon weer aan de kant gezet. 

Ik voel me gewoon zo waardeloos. Vooral savond en snachts. Dat zijn ook momenten dat ik mails naar mijn psycholoog schrijf dat ik hulp nodig heb en het niet langer meer vaag zo. Maar erg gebeurd helemaal niks mee. Meestal schrijf ik het ergens midden in de nacht, omdat ik niet kan slapen. En weer eens wakker lig. Ik denk gewoon teveel na, over alles. Over de dingen die ik nu heb opgeschreven, en over alles van 2 jaar geleden (misbruik op straat door 2 jongens). Waar ik ook regelmatig van wakker wordt omdat ik erover droom. Ik hou het allemaal niet meer vol. Dingen uit het verleden zijn niet fijn, nu is alles niet fijn, en voor mijn gevoel gaat de toekomst ook niet fijn zijn...

Ik ben er gewoon klaar mee, ik wil het leven niet meer. Ik kan wel weer alle pillen innemen, maar ik durf of niet door te zetten, of wordt op een of andere manier wakker in het ziekenhuis... Het gaat altijd goed...

Hey, 

Ik word gewoon zo moe van alles, van me zo voelen. En ik ben gewoon bang als ik aan de toekomst denk. Ik wil gewoon vluchten voor alles.
Overal weg zijn. Ik weet soms echt niet meer wat ik moet doen, het lijkt allemaal zo uitzichtloos. Het voelt alsof ik geen opties meer heb. Niks wat nog leuk is. Het voelt alsof alles voor niks is. Dat hier nog zijn, onzin is. Ik ben gewoon niet gemaakt voor dit leven. 

Hoe gemeen het misschien ook klinkt. Ergens doet het me steeds minder dat mensen zich zorgen over me maken, dat ik dingen voor hun verpest of het voor hun moeilijk maak. En als het me iets doet, wordt ik juist negatief over mezelf. Niet eens iets naar hun... Voel ik me alleen maar waardelozer. Gevoel dat ik niks goed doe. 

Elke dag wordt alleen maar zwaarder. Blijf liever de hele dag in bed liggen. Ik wil niks meer doen, niks wat ik nog echt leuk en fijn vind om te doen. Heb nergens echt meer motivatie voor, ben snel klaar met dingen en kan me nergens echt meer op focussen. 

Ik voel me de hele dag door best wel gestresst en bang. Bang voor wat er weer gaat gebeuren, hoe ik me ga voelen, bang voor de gedachten die weer gaan komen, en bang voor mezelf, wat ik mezelf aan ga doen. Ik eet ook niet erg goed meer. Heb gewoon geen honger en ik voel me gewoon niet meer fijn over mezelf. Over mijn lichaam. Vind het helemaal niet erg als ik afval. 

Iedereen maakt alles ook maar positiever, waar ik me momenteel best wel aan kan ergeren, voor mij is er gewoon niks meer wat nog positief is... De paarden, maar mijn ouders zeggen dat als ik zo door ga, ik dat ook niet meer mag, omdat ze me dan door de sneeën op mijn armen vast niet meer daar willen hebben rondlopen... Terwijl ik daar juist nog graag ben, als 1 van de enige plekken... 

Ik heb soms een beetje het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Voel me gewoon heel erg alleen, gevoeld dat niemand iets met we wil doen, of om me geeft... Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Of soms... Eigenlijk denk ik dat altijd. 

Soms heb ik het gevoel dat iedereen altijd alles maar voor mij beslist. Als ik aangeef wat ik wil kan het niet. Maar als bijvoorbeeld mijn ouders iets zeggen kan het bijna gelijk... Net zoals met een  schoolgesprek die ik binnen kort heb. Ik geef aan dat ik het zonder mijn ouders wil, en dat was eerst prima, mijn vader zegt dat hij erbij wil zijn. En dat mag gelijk... Wat ik wil, wordt gewoon weer aan de kant gezet. 

Ik voel me gewoon zo waardeloos. Vooral savond en snachts. Dat zijn ook momenten dat ik mails naar mijn psycholoog schrijf dat ik hulp nodig heb en het niet langer meer vaag zo. Maar erg gebeurd helemaal niks mee. Meestal schrijf ik het ergens midden in de nacht, omdat ik niet kan slapen. En weer eens wakker lig. Ik denk gewoon teveel na, over alles. Over de dingen die ik nu heb opgeschreven, en over alles van 2 jaar geleden (misbruik op straat door 2 jongens). Waar ik ook regelmatig van wakker wordt omdat ik erover droom. Ik hou het allemaal niet meer vol. Dingen uit het verleden zijn niet fijn, nu is alles niet fijn, en voor mijn gevoel gaat de toekomst ook niet fijn zijn...

Ik ben er gewoon klaar mee, ik wil het leven niet meer. Ik kan wel weer alle pillen innemen, maar ik durf of niet door te zetten, of wordt op een of andere manier wakker in het ziekenhuis... Het gaat altijd goed...

Hoi Eline,

Heb je verhalen even gelezen.
Moeilijke situatie zit je in herken er veel van
Jammer dat je ouders er zo mee omgang  i.p.v. begripvol.

Veel sterkte,

Desireless

Heel herkenbaar Eline , 

Het is wanhoop en moedeloosheid. Ik ben 50 en heb dat soort angsten ook. 

Het slaat nergens op wat je ouders zeggen , over niet meer op de manege mogen zijn etc.  Heel negatief vind ik dat. 
Houd voet bij stuk bij een schoolgesprek . Als je je vader er niet bij wil hébben,  dan komt hij er niet bij.  Regel dat , zeg het , en anders geen gesprek. Het word tijd dat jij het gaat bepalen, jij bent degene die met de shit zit. Hulp is er voor jou,  en niet voor je ouders. Wellicht zal je bij de ggz moeten aangeven dat het zo niet houdbaar meer is. Dat doe je ook al lees ik , maar waarom daar geen reactie opkomt weet ik ook niet. Omdat ze met haar zwangerschapsgedoe zit waarschijnlijk ? Dan moet iemand gaat gaan overnemen. 

Sterkte en schrijf flink van je af hier. 

Liefs en sterkte, van Mabel

Heel herkenbaar Eline , 

Het is wanhoop en moedeloosheid. Ik ben 50 en heb dat soort angsten ook. 

Het slaat nergens op wat je ouders zeggen , over niet meer op de manege mogen zijn etc.  Heel negatief vind ik dat. 
Houd voet bij stuk bij een schoolgesprek . Als je je vader er niet bij wil hébben,  dan komt hij er niet bij.  Regel dat , zeg het , en anders geen gesprek. Het word tijd dat jij het gaat bepalen, jij bent degene die met de shit zit. Hulp is er voor jou,  en niet voor je ouders. Wellicht zal je bij de ggz moeten aangeven dat het zo niet houdbaar meer is. Dat doe je ook al lees ik , maar waarom daar geen reactie opkomt weet ik ook niet. Omdat ze met haar zwangerschapsgedoe zit waarschijnlijk ? Dan moet iemand gaat gaan overnemen. 

Sterkte en schrijf flink van je af hier. 

Liefs en sterkte, van Mabel

Hey, 

Dankjewel voor je reactie. 
Het gaat sowieso niet zo goed tussen mij en mijn ouders. Ik lig momenteel in het ziekenhuis, en heb een gesprek gehad met mijn psycholoog en iemand van het ziekenhuis. Mijn vader heeft nu tijdelijk een contact verbod met mij. Tot iniedergeval maandag avond mag ik geen contact hebben... Allemaal even erg lastig en ik voel me echt heel schuldig nu. 

Ik heb nu 3 psychologen, de ene gaat over 2 weken met zwangerschapsverlof, en de andere 2 zijn mijn vervangers.

Wat rot Eline, 

Maar mischien is dit alles wel ergens goed voor. 
Ik weet niet zo goed waarom je je schuldig voelt  zou moeten voelen . ik denk eerder dat je heel hard hulp van buitenaf nodig hebt. 

Veel sterkte,  Mabel

Hoi Eline, 

Misschien staat het al ergens en lees ik er overheen. Ik vroeg me af hoe oud je bent en of er misschien een mogelijkheid is om (tijdelijk) het huis uit te gaan. Ik weet dat het tegenwoordig heel lastig is hoor. Maar het is zo lastig om dingen een plekje te geven en aan jezelf te werken als je nog met je ouders onder één dak woont. 

Dat je niet bij de paarden kunt werken als je littekens hebt is natuurlijk onzin. Dat maakt die paarden echt niet uit hoor :-) 
Ik heb niet zoveel met paarden maar een familielid van mij had er heel veel baat bij dat ze in moeilijke tijden elke dag naar de manege moest. (Dat hadden de mensen van de manege voor haar bedacht). Ik zou dat juist proberen vast te houden als ik jou was, zodra je uit het ziekenhuis bent. 

Ik hoop dat je je snel iets minder rot voelt.

Hoi Eline, 

Misschien staat het al ergens en lees ik er overheen. Ik vroeg me af hoe oud je bent en of er misschien een mogelijkheid is om (tijdelijk) het huis uit te gaan. Ik weet dat het tegenwoordig heel lastig is hoor. Maar het is zo lastig om dingen een plekje te geven en aan jezelf te werken als je nog met je ouders onder één dak woont. 

Dat je niet bij de paarden kunt werken als je littekens hebt is natuurlijk onzin. Dat maakt die paarden echt niet uit hoor :-) 
Ik heb niet zoveel met paarden maar een familielid van mij had er heel veel baat bij dat ze in moeilijke tijden elke dag naar de manege moest. (Dat hadden de mensen van de manege voor haar bedacht). Ik zou dat juist proberen vast te houden als ik jou was, zodra je uit het ziekenhuis bent. 

Ik hoop dat je je snel iets minder rot voelt.

Hey, 

Dank voor je reactie! Ik ben 19. 
Ik wil denk ik nu wel gaan kijken of ik tijdelijk ergens anders heen kan. Ik zou in een opname komen, maar ze blijven het maar uitstellen... Ik moet nog erg lang wachten. Dus ik ga even kijken wat ik nu wil. En kijken hoe ik het vol kan houden, ik had ergens wel gehoopt dat de opname snel zou zijn... Ik wil zo graag hulp. 

Morgen mag ik weer langs de paarden. En ga denk ik ook even met de eigenaresse over dingen praten. Hoe zij er tegen aan kijkt en alles. Ik mag alleen nog niet erg veel doen. Misschien even rijden. Maar mag ook niet teveel... Ik moet de komende tijd nog veel rust houden.