Hallo allemaal
Ik ben een aantal maanden niet meer actief geweest.
Omdat ik echt veel te veel met mijzelf in de knoop zit en ga me dan steeds meer terug denken.
En dan ga ik me ongezien en ongehoord voelen.
Wat natuurlijk logisch is omdat ik mij zo terug trek en ik geneigd ben om dingen voor me te houden.
Maar ik ga het nog eens proberen om alles eruit te gooien en te ervaren dat het hier kan. Omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Om jezelf staande te houden op deze wereld met een depressie en of depressieve gerelateerde gevoelens. Het is bij mij erg dubbel het is niet dat ik perse niet meer wil leven. Maar de wereld ervaar ik vaak niet als een altijd leuke plek om zijn. Hoe kan ik leren inzien dat het leven ook mooie kanten heeft? En hoe kan ik die positieve effecten en emoties langer vasthouden? Want ik doe toch vaak leuke dingen. En ik kan daar ook echt wel van genieten. Maar als het voorbij is is het voorbij en kan ik die fijne gevoelens die ik toen voelde of ervaart heb. Niet meer herbeleven terwijl ik dat wel zal willen. Of klinkt dat misschien raar en onmogelijk?
Herkent iemand zich hierin? 
En hoe pakken jullie dat aan kan iemand mij daarbij tips geven?
Ik sta open voor vragen feedback en zal het fijn vinden als er met mij meegedacht wordt.
Ook al is het alleen maar herkenbaar het doet me misschien al goed om te ervaren dat ik niet de enige ben.
Wie oh wie ?

Hallo Edelsteen, fijn dat je terug bent om je verhaal te doen. Het terugtrekken herken ik, die neiging heb ik ook. Nu blijf ik wel bij een paar mensen in contact ook al voel ik me zo naar. 
Bij mij is het in zo'n periode dat ik verstandelijk ook wel weet dat het anders kan of dat het soms minder zwaar is, maar ik vóel dat niet.

Echt tips weet ik niet..  het uitzitten, proberen accepteren dat het ff k# gaat. Wat activiteiten blijven doen. Je verhaal delen, dat heb je bij deze gedaan ! 

Heel veel sterkte

Ik weet dat het belangrijk is om activiteiten te blijven doen. Maar ik heb helemaal geen inspiratie op dit moment. En ik voel me op dit moment ook in de steek gelaten door mijn man. Die doet ook maar zijn ding zonder wat van mij aan te trekken. Waarom moet het altijd maar van mijn kant komen? Hij kan mij toch ook wel stimuleren? Hij is om acht uur vanmorgen zijn bed al uit. En hij heeft nog helemaal niet naar me geïnformeerd of ik wat wil ondersteunen. Of iets wil eten of wat ik wil. Zelf weet ik dit nu allemaal ff niet. Daar zit momenteel mijn hoofd te vol voor.

Hoi edelsteen,

Het kan zijn dat je bodem niet voldoende is ontwikkeld waardoor ervaringen niet beklijven. Dat is niet jouw schuld, kun je niets aan doen. 

Maar ik denk ook niet dat je man daar inets in kan doen. 
Wel kan je bij hem duidelijk aangeven waar je behoefte aan het en vragen of hij je dat wil geven.  Klinkt vast stom!  duidelijk instructies. 
Ga er niet vanuit dat een ander weet of aanvoelt hoe dat zit , dat is nou eenmaal niet zo.

Ik heb ook dat ervaringen als het ware niets of weinig in mijn achterlaten. Het is ontzettend vervelend. 

Terugtrekken is inderdaad niet handig, zo komt er helemaal geen nieuwe informatie binnen en zit je maar in je eigen zure gedachten te roeren, die ook maar niet veranderen.

Dus wat een goed idee:  begin gewoon te schrijven op dit forum. Sommige houden hier een soort dagboek bij. Misschien is dat een idee?

Groet

Ik trek me ook terug omdat ik weinig liefde warmte en begrip ervaar van mijn omgeving.
En dat ik dan maar op mijn tenen moet lopen en altijd maar een masker op moet zetten. En erbij moet zitten van hihihi hahaha en wat is het leven toch leuk. Het leven is voor mij niet altijd maar even leuk. Iedereen of nou ja bijna iedereen wordt niet gehinderd door psychische problemen en kunnen daarom leuke toekomst plannen maken en werken aan zichzelf. Ik niet ik leef noodgedwongen van dag tot dag. En niet omdat ik dat zo leuk vind maar omdat ik niet anders kan.

---

Ik voel me ontzettend overvraagd en nooit doe ik het eens goed. Ik zit al overspannen thuis ben ik van de week met mijn man een dagje op pad geweest.wou hij s avonds ook nog eens uit eten. En we kregen toen ook nog eens ruzie omdat ik niet wilde omdat mijn energie op is omdat we overdag al op pad zijn geweest. Nooit eens warmte, nooit eens begrip of liefde. Altijd maar gesnauw gegrom en grauwen. En ik verrek ook nog eens van de buikpijn. Omdat ik door medicatie en veranderde eetpatroon niet naar de wc kan voor de grote boodschap. En dat ik daar niet lekker van ben. Zoals ik al zei nooit eens medeleven nooit eens lieverd wat naar dan blijven we lekker thuis en gaan we een andere keer uiteten. Als er wat met hem is moet ik altijd maar meeleven. Maar hij is er nooit voor mij. En als hij lief is hou ik mijn hart vast.want hij kan ook eens als een blad aan een boom om slaan.

Tja,

als ik het allemaal zo lees geloof ik ook niet dat je het getroffen hebt met deze man.

Wat is er wel leuk aan deze man? Er zal een reden zijn waarom je ooit op hem bent gevallen.

Ik vind het leven ook geen bal aan. Ook niet perse als ik leuke dingen doe of wat daarvoor moet doorgaan. Dan vind ik die dingen misschien leuk maar het gehele doorgaande leven niet.


Heb je wel iets voor je stoelgang problemen? Ik weet uit ervaring dat je daar niet lekker van kan zijn.

Het klinkt in ieder geval alsof het hoog tijd is om op te houden met iedereen te plezieren. 

Tijd om te zeggen:  Nee voorlopig even niet. Want ik voel mij niet goed. 

Groet

Ik ben ook opgehouden om iedereen te plezieren omdat het nooit goed genoeg is. En ik als ik voor een ander over mijn grenzen heen ga. Kan er nooit eens waardering van af en krijg ik nog stank van dank ook. Dus ik geef ook aan van ik voel me niet goed laat me met rust. En dat is altijd maar omdat ik dan altijd maar moet presteren. Nooit is er eens wat leuks. Nooit kan ik eens ergens naar uit kijken. Altijd is iedereen altijd maar druk druk druk druk druk met zichzelf.En daar heb ik maar begrip voor te hebben wat ik ook heb. Maar als een ander wat van mij wil. Heb ik maar op te komen draven en daar pas ik nu voor. Met als resultaat dat ik me nu continue kan gaan verdedigen waarom ik niet kan voldoen aan de verwachtingen. En dat nog ook eens terwijl ik eigenlijk de kracht en de energie er niet voor heb.
Ik heb alles maar te begrijpen te slikken en te accepteren. Maar als ik eens niet wil of kan dan OWee dan zijn de rapen gaar.

ja klopt watje zegt,  doorgaans is iedereen met zichzelf bezig,  ik ook, jij ook waarschijnlijk. Daar doe je denk ik niet zoveel aan. De rest wordt niet anders  dan ie is .

Dus dan wordt het antwoord dus nee met een punt erachter. ? 

Sterkte

Ik denk dat de meeste mensen op dit forum zich daar wel in kunnen herkennen. Het is een logisch gevolg van wat men is overkomen. We zitten inderdaad in hetzelfde schuitje. Ik ben ook niet echt weg van deze maatschappij en voel me al sinds mn jeugd niet thuis in dit land. De vraag die ik me uiteindelijk blijf stellen is; is het land het probleem of ben ik het? Moet ik wat veranderen of het land? Waar heb ik invloed op? Het antwoord is dan mijzelf. Dat antwoord is wel eens om moedeloos van te worden. Het is ook niet de bedoeling om afstand te nemen van wie je bent. Maar we zijn domme wezens en kunnen dingen aan onszelf veranderen, ook al voelt het onmogelijk.

Het leven heeft mooie kanten als jij de jouwe leeft. De vragen die je stelt vertellen mij dat je dat op dit moment niet doet. Velen gaan naar een psycholoog (ook ik) om op zoek te gaan naar een moeilijk antwoorden op de simpele vragen die je stelt. Maar het antwoord is niet zo heel moeilijk. Op het moment dat men psychische klachten ondervind, zegt me dat men is afgedwaald van wie ze zijn en zich in een omgeving bevinden die niet bij hen past.

Bij mij ontbreekt het (emotioneel) herbeleven van gebeurtenissen niet. Het lijkt me wel heel naar.

Ik weet dat het belangrijk is om activiteiten te blijven doen. Maar ik heb helemaal geen inspiratie op dit moment.

Inspiratie kan pas ontstaan als je iets gedaan hebt. Je moet het proberen, ervaren om te kijken of het leuk is. Dat kan heel spannend zijn.

En dat ik dan maar op mijn tenen moet lopen en altijd maar een masker op moet zetten. En erbij moet zitten van hihihi hahaha en wat is het leven toch leuk.

Waarom doe je dat?

Ik voel me ontzettend overvraagd en nooit doe ik het eens goed.

Wie zegt dat je het nooit goed doet?

Dus ik geef ook aan van ik voel me niet goed laat me met rust.

Altijd goed om je grenzen aan te geven. Vergeet niet dat het voor onbegrip kan zorgen.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Mijn omgeving zegt dat ik het niet goed doe. Ik krijg altijd alleen maar negatieve commentaar. Nooit of zelden eens positieve feedback. Ik zette een masker op en zat erbij van hihihi hahaha omdat het moest van de begeleiding.  Die zat erop te hameren afleiding blijven zoeken. Dat is het belangrijkste en dat heb ik gedaan. Tot ik dat niet meer kon. Gelukkig zag de begeleiding ook wel in. Dat ik niet alle ballen in de lucht kon houden. En gelukkig hoefde ik niet meer naar de dagbesteding. Het is de bedoeling dat ik na de vakantie dat weer ga opbouwen. Waar ik ontzettend tegen op zie maar eer dat dat gaat gebeuren. Ben ik iets van zeven weken verder. Nog drie weken tot de vakantie dan twee weken weg en een week vakantie thuis. Dus we zijn dan 1,5 maand verder hopelijk voel ik me dan wel wat sterker. Ik ben ook bezig om psychologische hulp voor mezelf te regelen. Zodat ik kan werken aan mezelf onder begeleiding van iemand die mij kan ondersteunen hoe ik dat kan aan pakken. Maar die wachtlijsten zijn gigantisch. 
Ik wil vooral voor mijzelf dingen veranderen. Maar sommige dingen verander ik niet. Bijvoorbeeld dat ik ben afgekeurd en dat ik nooit kinderen heb kunnen krijgen. Ik ben bewust ongewenst kinderloos. Want het lijkt me niet verstandig om in mijn situatie om kinderen te krijgen omdat ik de zorg niet aan kan. Ik heb er echt maling aan want alleen ik weet wat het beste is voor mijzelf. Maar de onbegrip daarvoor is echt niet leuk en dat niemand beseft dat ik niet anders kan en hoe rot dat wel niet voor mij is. Moet ik dan maar voor lief hebben.  En voor mijn man en mijn ouders kan ik het nooit goed doen. En ze hebben lekker pech gehad. Heel spijtig allemaal maar ik doe echt wel wat ik kan. En als dat nooit goed genoeg is nou dat is dan jammer. Tenslotte leef ik voor mezelf niet voor een ander. Nou ja dat is de bedoeling teminste