Mooi in kaart gebracht Feline! 


Groet

Dank je! 

Ik ga morgen met jongste broer het gesprek voorbereiden. Hij werkt zelf als hulpverlener en hij ziet het heel helder. 

Vandaag was weer prettige dag dagbehandeling. 

Van mij hoeft het eigenlijk niet zo heel warm te worden nu maar daar doen we niet zo veel tegen… 

Ik kwam mijn oude psychiater tegen op de trap en hij zei iets positiefs over mijn ‘kunstwerk’ en ik bedankte hem en dat was oké. Ik heb niets tegen hem als persoon maar wel met onze verhouding arts-patiënt. (Ik zeg bewust niet cliënt )

Eerder was ik in de gang ook bang voor hem maar dat heb ik niet meer.

Ik ben beetje doof aan t worden, dat is een familiekwaal. 

Het leek of ze er in de groep een grapje over maakten, maarja dat hoorde ik dan weer niet goed. 
Ik had dat eigenlijk een beetje voor me uit geschoven, dat hoorprobleem. Omdat ik al zoveel afspraken heb vanwege de psyche. 

Maar in een groepsgesprek kan ik ook niet alles verstaan dus wellicht toch maar eens een test doen. Ik heb het idee dat het bepaalde frequenties zijn die ik slecht hoor, vooral zachte mannenstemmen zijn lastig.

Even naar audicien Feline...

Ja idd. Als je thuis zit heb je er niet zo veel last van… maar onder de mensen begint het vervelend te worden. 

Het was vandaag beetje raar omdat het leek of ze er met elkaar al grapjes over gemaakt hadden. 

En heb ook wel eens dat iemand iets zegt over iets op de radio en dat ik denk… welke radio? 

De dagbehandeling-groep werd gezelliger, maar er werd ook steeds meer geroddeld merkte ik. Met name op het rokersbankje. Of mensen die met zijn 2en de slappe lach krijgen  in een groepsgesprek etc. 
Twee ‘stamgasten’ waren vandaag voor het laatst, hun zes weken zaten erop. Dan wordt het wel wat minder kliekerig.

Vandaag met jongste broer gesnoeid bij mijn ouders. Was leuk en ontspannen. 

We zouden s middags even gaan zitten om het gesprek met Jellinek voor te bereiden. 
Broer wenst mij niet nog een keer zo aan te treffen als begin mei. 
Daarnaast ziet hij dat ik snel opgeknapt ben, dat ik zeker bereid ben hulp te aanvaarden maar dat ggz veel symptoombestrijding is. 
Hij vindt dat je niet kunt denken, ik heb een maand niet gedronken dus het probleem is opgelost. 

Hij vond het heel cool dat ik bij NA geweest ben en ik heb mijn sleutelhangers laten zien. We gaan dat verder maandag niet noemen, anders gaan ze misschien weer zeggen dat er nu genoeg hulp is.

Niet dat ik opeens alles ga doen wat broer zegt maar hij is gewoon heel goed in zulke gesprekken en werkt al heel lang met mensen. 

Daarnaast heb ik niet zo goed een beeld wat een ‘gezond’ leven is omdat veel mensen in mijn omgeving struggelen met de gezondheid en alles wat daarbij komt. 
Zo belde ik een vriendin en begon over mijn drankgebruik, zegt ze ja ik drink ook zo twee flessen op een avond. Die was niet van NA uiteraard. Maar toen dacht ik: oh kijk dan is 1 fles niet zo gek. 

Broer begreep het allemaal wel. Ook dat ik mijn leven geen kloot aan vind in mijn eentje in die flat. 

Ik heb er wel een goed gevoel bij zo. Hij snapt me ook als ik zeg dat het wrang is dat ik niet opgenomen kon worden, en dat ik nu 5 mensen ontmoet heb die uit de kliniek komen. Als ik door opname de familie had kunnen ontlasten, had ik dat gedaan. 

Bovendien staat in mijn (verjaarde) signaleringsplan ook opname bij zware depressie en bij zware manie. Maar als ze in geen geval overgaan tot opname moet dat er ook uit lijkt me.

Broer heeft zich nooit gerealiseerd dat oma verslaafd was. Oma was gewoon oma. 

Maar t is wel ff belangrijk want die behoefte tot verdoving zit wel in de genen. Er kwam niet veel uit oma’s handen. 

Toen ze oud was hebben we ons een beetje afgevraagd of we nog iets positiefs konden bedenken om op de begrafenis te zeggen. En 1 tante wilde niet het woord ‘lieve’ op de grafsteen want ze was niet lief volgens haar. 
Zo’n verslaving aan benzo’s maakt je niet per se leuker.

Ik heb in het verleden mijn broers  ook in periodes regelmatig aangetroffen in een staat van complete dronkenschap met pillen en met bijhorend gedrag,  in mijn ouderlijk huis, waarbij nodig was dat  moest worden ingegrepen ,onder andere met politie/ ggz .



Die ervaringen hebben mij zeker niet uitgenodigd tot het verlenen van hulp. 
Het riep een tegenovergestelde prikkel bij me op, walging en afkering. 

Ik geloof overigens niet dat dat perse met verslavingsgevoeligheid van doen heeft overigens.

 Er is een verschil in -  dat je elkaar  het gevoel geeft dat het normaal is ( omgeving) ,
- en tussen allerlei uitingen om je psychisch lijden te bezweren en onder de aandacht te brengen ,
- en tussen verslavingsgevoeligheid .

Als  met dat zo uiting geven  lang genoeg  doorgegaan word  ontstaat er vanzelf wel verslaving,  er is al wel een tijd flink geoefenend dan immers. 

Dan is het niet zo dat het probleem 'verslavingsgevoelig' is te noemen . Het is een gevolg.

Verslavingsgevoelig dat zijn  bijv. die 13-jarigen bijvoorbeeld die na een paar keer drinken  merken dat ze  al geen maat  kunnen houden en trek krijgen. 
Mensen die al heel snel helemaal verslingerd raken door een reactie in hun brein. 

Het is niet dat die mensen dan vervolgens daar helemaal niets aan kunnen doen en machteloos zijn en dat dan ondergaan. 
Alleen moeten die  dat eerst ontdekken, dat dat zo bij hen werkt. 

Groetjes

Wat naar dat het zo gegaan is in je familie. 


Hier is broer ook vrij duidelijk dat het geen gewoonte moet worden maar ik ben nog te redden zeg maar. 

Ik was de realiteitszin kwijt en heb een paar keer een heel doosje benzo’s genomen nadat iemand mij verteld had dat er placebo’s in omloop waren. 

Ik had dat niet met heldere geest bedacht. Toen had ik al wat benzo’s gehad en dacht ik: het werkt niet, het zijn zeker placebo’s net als bij Pietje. 

De avond dat mijn broers naar me toe kwamen was het ‘alleen’ drank. Mijn beleving was dat ik gewoon in bed lag te slapen maar zij hadden gemerkt dat ik steeds meer typfouten maakte en daarna nergens meer op reageerde en niet op een afspraak verscheen. 

Overigens ben ik ook druk met hun kinderen/verhuizingen/klusprojecten/zorg voor ouders. Het is niet dat ik altijd vraag en nooit geef. Alleen nu steken zij meer tijd in mij dan andersom. 

Gisteren in de tuin van ouders heel hard gewerkt, ik had een flinke aanhanger aan snoeiafval geproduceerd, ik lig niet zielig en dronken in de hoek op zo’n dag. 

Mijn neef die alcoholist was, zijn ze tot het einde blijven verzorgen. Dat vind ik wel bijzonder. 

Iets heel anders, het ging in een ander topic over knuffelen en aanraking. Bij de NA wordt zeer veel geknuffeld. Ook wel even wennen, al die vreemde lijven, zomers gekleed. En gelukkig was ik zelf gedoucht die dag. Dat sloeg ik ook wel eens een weekje over. 
Ook wel fijn en volgende keer kan ik me even extra opfrissen vooraf.

Misschien is het inderdaad een goed idee om het moment van AA te koppelen aan douchen en schone kleding. Dan is dat duidelijk.

Groet