Ik was een verhaal aan het typen en nu is het weg…. 

Anyway. Het ging wel goed. Misschien schrijf ik andere keer weer. 

Ben best rustig, hele dag eigenlijk wel.

Ze dringen aan op het slikken van Refusal. Wat dan gecontroleerd zou gaan worden. 

Eerder heb ik onder dwang medicatie moeten slikken en ik vond dat echt traumatisch. Je weet niet wat het is, wat het doet. Je kunt het ook niet opzoeken. (Ja het was de prehistorie, je kon er niet op internet). 
Ik ben eens helemaal naar geworden toen iemand bij dagbesteding (arbeidsmarige dagbesteding) vertelde dat hij zijn seroquel moest slikken voor de camera. Ik kreeg er buikpijn van, diarree, gewoon van het idee. 

Baas in eigen lichaam. 

Verder is ons Zonnetje weg. Degene die er altijd was, met veel humor. Ik had er veel aan. Vrijdag was eigenlijk de laatste dag maar zijn schilderij was nog niet af en toen mocht hij nog terugkomen om dat af te maken. 
Maarja vandaag echt afscheid. 

Verder is de groep momenteel enorm wazig. Steeds mensen kwijt (roken/boomknuffelen), veel mensen die rond lunchtijd weg zijn, mensen die bang zijn in het muzieklokaal. En ik word bijna automatisch een soort moeder overste omdat ik weet waar alles staat en hoe alles werkt. 
Dat is het gevaar van langer blijven. 

Gesprek zal ik andere keer beetje vertellen. Het was een drukke dag.

Hoi Feline,

Ik wil toch even reageren op het gebruik van refusal.

Allereerst wie zijn "ze"? Verder op de site van Jellinek kun je info vinden, even refusal in tikken.
Ik wil je natuurlijk niet angstig maken maar refusal kan een gevaarlijk middel zijn. Op het forum "alcohol de baas" wordt geschreven over het gebruik van refusal en dan besluiten om toch wat te gaan drinken. Er zijn verschillende mensen op de eerste hulp beland met forse hartklachten.
Met mijn eigen ervaring met een alcoholverslaving weet ik dat het zeker geen onschuldig middel is. Het middel wordt vaak voorgeschreven bij mensen met een fors alcoholprobleem. Meestal de "binge" drinkers die als ze eenmaal de eerste nemen niet meer kunnen stoppen en dagen lang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat grote hoeveelheden drinken.
Volgens mij val jij niet onder deze categorie, zeker gezien het feit dat je al een ruim een maand niet gedronken hebt.
Tenslotte de eerste tijd zal je het met controle innemen, maar dat is tijdelijk. Eenmaal in eigen beheer zal je voor 300% gemotiveerd moeten zijn om het keurig zelf in te nemen.
Daar lees ik op het eerder genoemde alcohol forum dat dit lang niet altijd lukt. Met de eerder genoemde risico's bij toch wat alcohol willen drinken.
Ikzelf heb er keihard aan gewerkt om mijn emoties en gevoelsleven echt te voelen, zodat ik het niet meer nodig was om mijzelf te verdoven.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Klopt wat Bert zegt.
 Ken iemand die inderdaad in het ziekenhuis is beland ermee  afgelopen jaar, door toch iets te drinken op zijn verjaardag. Dat ging flink mis.
. 
Andere kant: Een van mijn broers slikt het al jaren, woont in een beschermd wonen gebeuren, dat zal waarschijnlijk met  controle zijn en ook weinig prikkels om te drinken. 
Lijkt uiteindelijk goed gegaan,  Ik denk dat de drang tot drinken is uitgesleten. . 
Dankzij dat alles bestaat hij waarschijnlijk nu nog, maar over zn ervaring,  beleving van  kwaliteit van dat bestaan kan ik je niets vertellen. Geen contact.

Er zijn zoveel meer opties om iets tegen de drang tot verdoven te doen/ of de behoefte om niets te voelen. Het is aan jou te uit te zoeken welk soort gebruiker je bent,  en  hoe je het wil aanpakken. 

Dat 'ze'  je op een mogelijkheid wijzen is prima, opdringen niet. 
Jouw leven, jouw keuze, jouw proces.





 

Groet.

Hoi Féline bij ons noemt het middel antabuse ,wordt vaak voorgeschreven bij alcohol problemen, ik heb het zelf ook nog genomen , is misschien in het begin als een stok achter de deur als je er genoeg bang van bent nl. Ik was als de dood om die twee te combineren , geen haar op mijn hoofd zou ook maar gedacht hebben om alcohol en antabus te combineren , ik was er veel te bang voor maar ik lees er mensen zijn die die  twee wel weten te combineren met alle gevolgen van dien. Voor mij was het een stok achter de deur , als ik zin had in alcohol dan kon dat niet omdat ik te bang was van antabuse. Dus voor mij heeft het gewerkt in het begin maar stilletjes aan kon ik het alleen aan , had ik die stok niet meer nodig. Ik dronk ook als ik niet overweg kon met mijn emoties en problemen had met emotieregulatie. Nu lukt het me van zelf en zou ik nooit meer willen terug grijpen naar een drankje. Ik sta er versteld van dat ik dat heb kunnen achter me laten. Wat goed dat je steun hebt van je broer dat is fijn ik wens jou veel sterkte maar je bent goed bezig groetjes CYranno

Dag dames,

Goed om jullie ervaringen met Refusal te lezen.
Het blijft een hulmiddel waar we niet licht over moeten denken en moet zeker niet opgedrongen worden.

Groet, Bert

Hoi Feline,

Ik wil toch even reageren op het gebruik van refusal.

Allereerst wie zijn "ze"? Verder op de site van Jellinek kun je info vinden, even refusal in tikken.
Ik wil je natuurlijk niet angstig maken maar refusal kan een gevaarlijk middel zijn. Op het forum "alcohol de baas" wordt geschreven over het gebruik van refusal en dan besluiten om toch wat te gaan drinken. Er zijn verschillende mensen op de eerste hulp beland met forse hartklachten.
Met mijn eigen ervaring met een alcoholverslaving weet ik dat het zeker geen onschuldig middel is. Het middel wordt vaak voorgeschreven bij mensen met een fors alcoholprobleem. Meestal de "binge" drinkers die als ze eenmaal de eerste nemen niet meer kunnen stoppen en dagen lang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat grote hoeveelheden drinken.
Volgens mij val jij niet onder deze categorie, zeker gezien het feit dat je al een ruim een maand niet gedronken hebt.
Tenslotte de eerste tijd zal je het met controle innemen, maar dat is tijdelijk. Eenmaal in eigen beheer zal je voor 300% gemotiveerd moeten zijn om het keurig zelf in te nemen.
Daar lees ik op het eerder genoemde alcohol forum dat dit lang niet altijd lukt. Met de eerder genoemde risico's bij toch wat alcohol willen drinken.
Ikzelf heb er keihard aan gewerkt om mijn emoties en gevoelsleven echt te voelen, zodat ik het niet meer nodig was om mijzelf te verdoven.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Dankjewel Bert. Heel fijn dat je dat laatste zegt. Het deksel is wel van de put aan het gaan. Soms word ik emotioneel bij de muziektherapie of de bodyscan. Het is een begin. En de WMO-man kan ook heel goed luisteren. Hij is eigenlijk aangesteld voor de praktische zaken, maar we voeren ook gesprekken. Als ik iets aan mijn SPV vertel, komt ze altijd met een online module of een nieuwe praatgroep of een leefstijlpoli. Nooit gewoon een luisterend oor zonder dat er meteen weer iets moet. 
Mijn broers zien nu ook dat er een enorm aanbod is aan van alles, behalve een huis-tuin-en-keuken-psycholoog. 
‘Ze’ zijn de adviseur van Jellinek en de SPV. Die zaten flink te drammen. 

Zoals ik schreef, toen ik hoorde over het principe van medicatie innemen voor de camera (dat ging over iemand anders en over seroquel) ben ik niet goed geworden. 
Ik houd al niet van FaceTimen enzo. Bovendien kun je toch prima je pilletje in je wang doen. Daar ben ik vaak genoeg mee weg gekomen. 
Ik denk dat ik het idd niet wil. 

Goed dat je zo aan jezelf gewerkt hebt, die weg is niet altijd makkelijk.

---

Dank je Cyranno, fijn dat ook jij je ervaring deelt. Na hoeveel tijd heb je kunnen stoppen met het middel? 
Ja de verdoving is fijn. Bij mij is/was er een ook het onvermogen om dingen echt te voelen maar dat heeft dan ook weer met de dempende medicatie te maken. Heb jij nu een manier om je te uiten of rustig te worden? Tuinieren of iets creatiefs? 

Mabel fijn dat het voor je broer werkt. En ook wel prettig dat hij in een setting woont waar er voor hem gezorgd en op hem gelet wordt. Sommige mensen redden het zelf niet.

Ik had wel een goede dag. WMO Wim kwam en ik ben even bij de kringloop geweest. Bij Creatief kunnen we glas beschilderen en daar kunnen we het glas van fotolijstjes voor gebruiken. 

Wim vroeg ook hoe de eerste opname ‘ontstaan’ was. Dus ik was even terug in de tijd. 
Vanavond bij de TV opeens zo’n flits in mijn hoofd. Degene die nu de dagbehandeling leidt, volgens mij was zij toen ook verpleging. Niet alle verpleging is mij bij gebleven. Sommigen wel en een enkeling staat op mijn netvlies gegrift (positief dan wel negatief).
Ik kan me ineens een voorval herinneren wat denk ik met deze Sara was. 
Ik moest even niets doen van haar. En ik zei: nou dan ga ik wel muziek luisteren/lezen/SMS-en. 
Ze zei: Nee ga nou eens HELEMAAL NIETS doen. Tja dat wist ik niet wat dat dan was. 
Zoiets zou deze Sara wel kunnen zeggen en ook die confrontatie aan gaan. Ik zal eens vragen of zij die zomer op die afdeling werkte. Denk niet negatief aan haar terug maar ben nu wel benieuwd. 
Zij heeft volgens mij geregeld dat ik niet meer de groepsgesprekken hoefde te doen, alleen nog het creatieve en de sport.

---

Oh… ik herinner me dat er een aanvaring aan vooraf ging en dat ik toen mijn spullen heb gepakt. Sara was nogal direct. 
Dat zal zij wel geweest zijn, haha, ze kan best wel bot zijn.

Hoi Feline,

Fijn dat je mijn laatste opmerking kan waarderen. ( Ikzelf heb er keihard aan gewerkt om mijn emoties en gevoelsleven echt te voelen, zodat het niet meer nodig was om mijzelf te verdoven). Die weg is inderdaad niet altijd gemakkelijk, maar ik heb de laatste 10 jaar meer over mijzelf geleerd dan in mijn hele leven daarvoor. Het is absoluut de moeite waard.

Groet, Bert

Goed Feline,
 je weet nu hoe je erin staat. 
Dan is het  zaak om de spv en Jellinek te begrenzen in hun gedram. 

Kortom:
Het antwoord is nee,
 en het gespreksonderwerp is passé.
(Hey dat rijmt!)

Dan kun je weer verder met uitzoeken wat voor jou wel gaat werken.

Liefs

Dank je. 

Ja ben daar echt mee bezig. Bij psycho-educatie mogen we zelf onderwerpen aandragen. Ik had gevraagd of we het over emoties konden doen. 
Het werd echt interessant. Er zijn best wat nieuwe mensen bij gekomen en die hadden ook goede inbreng. Heb ook gevraagd welke therapie-onderdelen hierover gaan en de arts had goede tips. 

Die Refusal wil ik idd niet. 
In een behandelsetting had ik het nog willen overwegen. Maar thuis de medicatie slikken voor de camera dat wil ik niet. 
Ten eerste voel ik me dan heel erg patiënt, ten tweede zou het voelen als een enorme motie van wantrouwen en ten derde kan ik dan ook gewoon doen alsof. 

Er zijn wel meer mensen bij wie de pilletjes op miraculeuze wijze in de broekzak terecht komen. 

Vandaag voel ik mij alsof ik alleen nog maar een hoofd ben. Hoofd helemaal vol. Heb al even benen gemasseerd maar het wordt ook gewoon tijd voor een rustige dag. 

Een vrouw was er niet en ik was ZO opgelucht, merkte nu hoeveel last ik van haar heb. Anderen zien ook dat ze erg naar mij toe trekt. Ik heb het met de verpleging besproken. Ze voelt zich ook suïcidaal en deelt dat met mij en dat is ook tegen de regels. 
Ik heb gezegd dat ik bijv wil proberen niet meer bij haar aan tafel te zitten in ons lokaal. Heel onopvallend kijken waar ze gaat zitten en zelf een andere plek kiezen. 
Fijn als de leiding dat weet en niet begint van: Doe even gezellig. 

Verder zijn we net de 10 kleine visjes of eendjes of hoe dat heet. Er blijven er steeds minder over. Ik had muziekles vandaag alleen. Eigenlijk wilde ik overslaan voor 1 x maar dan zou de docent voor niks zijn gekomen. Ze heeft alleen ons en komt vanuit een andere stad. 
Zo’n privéles was ook bijzonder. 

Ik heb nog niet aan Sara gevraagd of ze destijds in de kliniek werkte. Maar er was iets vreemds toen ik haar een paar weken geleden voor het eerst zag, ik kon niet goed maar haar gezicht kijken. 
Alsof ik moeite met haar had en ik wist niet waarom. 
Nu herinner ik me een aanvaring destijds en dat ik toen mijn spullen heb gepakt. Daarna een gesprek en toen ben ik toch gebleven.