Net als maandag moest ik opeens heel erg huilen. 
Misschien toch vanwege het 5 aug moment.... toen ik zo ziek werd van die pillen.... dat ik heel even dacht dat ik aan het doodgaan was. 
Het kan best zijn dat de spiegels van de lithium en lamotrigine skyhigh waren na ruim een uur zweten. 

Dat gevoel dat je denk dat je doodgaat en het aan niemand kunt vertellen. Geen partner die je een schop kunt geven, geen mogelijkheid zelf nog 112 te bellen... dat je je niet meer kunt bewegen.
Ik kan het niet in woorden vertellen, het was een heel angstig moment. Ik ben ooit heel lang geleden onder narcose geweest en zo voelde het even, dat je je lijf nog niet kunt bewegen. 

En misschien moest ik maandag daarom ook zo huilen. Dat mijn ouders op vakantie gingen en tegelijk ook broer en schoonzus en dat er best hitte op komst was. En dat ik onbewust DAT zo erg vond, dat als ik weer heel ziek zou zijn, iedereen weg was. 

Met B wandelen was gezellig. Hij had er nog heel erg mee gezeten na 1 april. Ikzelf was blij dat het klaar was, dat het rustig was. Niet al die verwijten, niet horen dat ik zoveel issues had, dat hij wel wilde daten, niet, wel niet, toch maar wel. Ik was blij dat het rustig was maar voelde me natuurlijk niet blij dat ik weer alleen was. 
Het ging beter met hem, geen Corona-gedoe meer, zijn draai gevonden in de nieuwe baan. Hij had vaak aan me gedacht maar had niet gebeld, bang dat ik boos was. Getwijfeld om me te feliciteren met mijn verjaardag. Ik had helemaal niet gedacht dat het nog zo leefde bij hem. Wat ik me vooral herinner is een telefoon waar ik knettergek van werd. 

Hij heeft ook niet meer gedate sindsdien. 

En ik ben blij dat het herfst is, geloof ik. Misschien moet ik volgend jaar toch iets verzinnen voor die zomer. Misschien kan ik op een huis passen ergens, met een tuin. Ik word helemaal gek in mijn appartement. Vanuit huis heb ik 'geleerd' dat je bij mooi weer naar buiten gaat, dat je dan gaat genieten, dat je hele avonden in de tuin zit en de volgende ochtend vroeg weer de tuindeuren open gooit. Ik woon nu 12 jaar zonder tuin en ik vind het elk jaar weer kut. 
Het klopt gewoon niet voor mijn lijf, dat je binnen zit terwijl het buiten mooi weer is. Er is hier niet een soort picknick-cultuur waarbij mensen lekker met kleedjes buiten gaan zitten. Tijdens Corona was het er even, maar dat is weer over. 

Ik geloof dat B het wel 'opnieuw zou willen proberen' en het is jammer dat we idd niet de tijd kunnen terugzetten naar 1 december en dan gewoon normaal tegen elkaar doen. Hij is echt iemand van, een kat in het nauw maakt rare sprongen'. Hij heeft heel raar gedaan. 

En nu echt oprecht zijn excuses aangeboden, wat fijn was. Ik was ook niet mijzelf in die lockdown maar heb nooit geweten of hij het nou beter of erger maakte.

Misschien ook wel raar dat we nooit een plan hebben voor als mijn ouders op vakantie zijn. Tussen alle vele signaleringsplannen die al gemaakt zijn en waar meestal situaties in staan die helemaal niet aan de orde zijn. 

Weet ik veel, op maandag staat de thee klaar bij ome Piet. 
Op dinsdag patat bij tante Mientje. 
En dat je er niet eens heen MOET maar dat het wel kan helpen als je een k.u.t. nacht hebt gehad. Of dag. 

Het is vaak wel zo'n periode dat iedereen tegelijk weg is. 

Ik vond mijn rotperiode (vorige week) kinderachtig en ik schaamde me ervoor. Maar nu ik weer even dat moment van 5 augustus voelde, voelde ik de angst veel beter. Zoals wel meer mensen meemaken als ze alleen wonen en een keer flink ziek zijn. Als dan ook nog iedereen op vakantie is...

---

Zit gewoon wat te schrijven. 

Zoals ik vaker zeg, de GGZ-vriend relateert alles nog steeds aan GGZ. Als we langs het ziekenhuis lopen, vraagt hij of ik het moeilijk vind om daar te lopen. (Nou ja als je er dan over begint...)
Komen we bij het hertenkamp, zegt hij dat hij daar zo vaak kwam tijdens de opnames. 

Het gaat voor mij nooit meer gewoon een ziekenhuis en een hertenkamp worden maar voor hem al helemaal niet, vrees ik. 

Vanmorgen met die oude date B was dat allemaal niet aan de orde. Die ziet mooie huizen en lelijke huizen en een onhandige stoep. En dan zit er voor mij ook geen lading op. 

GGZ-vriend en ik kunnen nog steeds erg lachen om al die types uit de psychiatrie maar het blijkt ook lastig om over andere dingen te praten. Misschien over een tijdje bijv de afspraken plannen eens in de 6 weken ipv eens in de 4 weken.
Bij hem is het natuurlijk zo dat ik nu in plaats van twee groepen ben... die kon hij niet met werk combineren maar nu ben ik de enige die hij nog spreekt. En bij hij is het soms net een beetje veel van het goede. 
Maar t is wel zo iemand die je altijd mag bellen etc en dat is ook heel wat waard. 

Alleen het is zo fijn als een geit weer gewoon een geit is, in plaats van een geit uit het hertenkamp bij GGZ.

Als je zo'n vervelende ervaring hebt gehad lijkt het mij niet kinderachtig dat je er moeite mee hebt als mensen allemaal op vakantie zijn Feline

GGZ dingen de je reminden vind ik ook vervelend, soms fijn om het erover te hebben maar soms wil je idd ook gewoon eens over iets anders. Kun je met je GGZ maatje erover hebben wanneer je het ff niet erover wil hebben?

Dank je Joy. Ik legde vandaag pas de link dat het ws met 5 aug te maken had, dat ik het zo moeilijk vond dat iedereen wegging. Omdat ik lichamelijk toen heel snel ben opgeknapt. Maar het moment dat ik me echt zo ziek voelde was ik een beetje vergeten, dat zat echt tussen slapen en waken in. 
En met al die medicatie door elkaar en dan te warm en te weinig vocht, ik denk dat ik me net voor ik wakker werd echt doodziek voelde. 

Mijn middelste broer begreep het nog het best. Die heeft ooit een blinde darm ontsteking gehad waarmee hij weggestuurd werd en dat is toen geperforeerd. Qua ziekte was hij wel 1000x zieker natuurlijk. Maar zo alleen liggen en zo ziek. Dat is heel naar. Hij woonde toen nog wel bij ouders maar iedereen had het wat onderschat en toen zijn we op familie-uitje gegaan.... 

5 augustus moest ik bellen bellen bellen. Heel veel bellen. Eerst HAP, toen HA, toen GGZ en volgens mij waren in dat hele pand 2 mensen op een vrijdagochtend midden in de zomer. En mijn broer en mijn andere broer. We wisten allemaal nog niet zo goed wat er was maar we wisten dat er wel voor het weekend iets geregeld moest worden. 
En ik ging zelf wel uit van een ziekenhuisopname. Ik dacht eigenlijk, wat ze nu ook gaan geven, het moet gemonitord worden. Ik had mijn spulletjes al gepakt, die nacht al. 

Maar mijn psychiater maakte er niet zoveel van. Vond dat ik hetzelfde spul nog wel eens kon nemen maar dan niet met een dekbed over me heen. Iets in die trant. Ik hoefde in ieder geval niet naar het ziekenhuis. 

De emotie is een beetje achtergebleven. Zoals bij alles. Zoals die oude date die vandaag sorry zei. Echt heel uitgebreid, met hoe het zo gelopen was en dat hij er echt last van heeft gehad afgelopen maanden. Dat ben ik ook niet gewend. 

Ik zal straks hier wel bekend staan als de huilende buurvrouw. Iedereen heeft van die hele grote ramen, het is zo'n hofje. En dan kunnen ze heen en weer bellen wat ze gezien hebben en dat ze ALWEEER huilt. Maar het is lekkerder dan wanneer alles op slot zit, dat wel.

Vervelend ja ,  heb ook dergelijke schadelijke  ervaringen. En voor bijstand , emotioneel /concreet/ praktisch, ook niemand vanzelfsprekend  . 
Het is telkens extra stress bij ingrepen en operaties, crisissen e d . Het geeft meer stress dan het hele gebeuren  soms. 
Tja wat doe je eraan? Op voorhand is er best veel te regelen ,  op het moment zelf ben je aangewezen op je gezonde verstand, en doktersposten. 

Groetjes

Dank je wel! Er was hier eigenlijk geen tijd voor rust die dag. Want mijn lekkage speelde ook nog steeds. 

Dus broer is, behalve dat hij de halve dag voor/met me gebeld heeft, ook nog gekomen om iets te repareren. En dan wil hij alles weten, over de werking medicatie, wat ik slik, hoe lang, wat ik van het gesprek met de psychiater vond etc. Superlief. Maar het is niet een broer die zegt, kom eens even zitten en huil maar even uit. 

En de dag daarna gingen we naar de dierentuin. Eigenlijk heb ik één nacht overgeslagen de nacht dat ik ziek was en die nergens echt goed ingehaald. Want omdat de medicatie er ook af ging, werd ik ook een beetje hyper. Nouja uiteindelijk heb ik de tweede helft van augustus vele dagen in bed doorgebracht, de terugslag. 

Lijkt me fijn als je dan gewoon kunt zeggen, ik ga een keer om 21 uur naar bed en dan slaap ik tot 9 uur en dan ben ik er weer. 

Anyway vanmorgen voel ik me ook beetje rot. Vanavond iets van vrijwilligerswerk waar ik in juli boos uit de appgroep gegaan ben. Maar ik kan het niet zo laten, ik moet doorgaan of stoppen maar ik moet wel iets zeggen natuurlijk een keer. En ik weet het echt nog niet. 

Ik heb wel lekker geslapen, iets minder Seroquel, iets meer pam. Ik rommel maar wat. Ik heb wel gemerkt dat het wandelen in de herfstlucht mij goed doet. Maar het is ook goed daar gezelschap bij te hebben want alleen loop ik toch weer te malen.

Ik heb bij vrijwilligerswerk in het voorjaar twee keer 'uitgehaald' op de groepsapp. De secretaris vindt dat dit voortkomt uit mijn 'afwijking' maar het was meer dat het emmertje even overliep door van alles en dat die mensen echt zeurden. 
Hij kan zelf trouwens ook best sneren. 

Nouja ik wil best vertellen dat mijn vader ziek geweest is, dat een vriend heel ziek was en dat ik lekkage had in huis. Maar het lijkt me niet nodig mijn bipolaire stoornis erbij te halen. Want ik heb echt niet zo'n heel kort lontje. 

Wat wel rot is.... ik eet een beetje rommelig en wat wijntjes erbij en wisselende medicatie en vanmorgen had ik zomaar een 'ongelukje'. Sorry voor alle details. Maar ik dacht dat er een wind kwam en toen was het iets meer dan dat. Gelukkig was ik thuis. 

In ieder geval heb ik bij vrijwilligerswerk NIET gezegd dat ik mogelijk wil stoppen. Bewust niet want anders leek het misschien of het vanwege die boze meneer was. Dat zou heel rottig zijn, een aanvaring en iemand gaat meteen helemaal weg. (Heb ik wel vaak gedaan hoor...)

Ik zal blij zijn als deze dag voorbij is.

Vaak gedacht dat ik ondanks depressieve gevoelens toch naar de vergadering van vrijwilligerswerk ging. Nu vraag ik me af of ik me niet juist wat depressief voelde voordat ik erheen ging. Het is toch een vreemde groep mensen, niet positief. 

Ik ga er gewoon bij zitten vanavond en zal vooral niet teveel taken naar me toe trekken. En nu niet te druk om maken, het GGZ-gevecht gaat voor. 

Mijnlpaal is wel dat ik met 50 mg Seroquel heb geslapen wat voor mij heel laag is. Ergens vorig jaar heb ik daar even op gezeten maar daarna werd ik heel druk. Heb de andere medicatie wel gehad, ook de pammen.

Ik heb het afgezegd. Was hard op zoek naar een goede smoes en toen appte mijn moeder dat de Corona bij hun in t dorp weer zo heerste. Hoppa. 

Ik heb keurig netjes vanmorgen telefonisch overleg gehad. Maar voor de rest was ik er ziek van, van dat hele vrijwilligerswerk. Niet van het werk op zich maar de combinatie met mijn eigen proces met die pillenafbouw en darmgedoe en dan daar opzitten en pootjes geven en excuses aanbieden. 

Er zijn hele goede podcasts op psychosenet.nl, over afbouw van medicatie. Ik luister nu één van een vrouw die op een gegeven moment ook de hele tijd moet huilen, om alles (na de afbouw). Het is gewoon goed als mensen dat vertellen want anders krijg je zoveel onbegrip. 

Groot bewondering voor Jim van Os. Hij benoemt ook dat huisartsen vroeger altijd leerden, bij diabetes mis je het stofje insuline. En bij depressie mis je het stofje serotonine. En dat dat achteraf toch wel erg simpel gesteld was. Ik denk dat niet iedere arts zo kritisch durft te zijn.

Ik begin toch te denken dat het vrijwilligerswerk me geen rust gaat geven de komende tijd. Helaas. In het begin was het gewoon een foto op FB zetten en klaar. Nu moeten er communicatieplannen komen en sessies om de generaties dichter bij elkaar te brengen blabla. 

Ik had heel graag aan het einde van 1,5 of 2 jaar een soort aantekening kunnen krijgen van dat ze tevreden waren/zijn. Maar nu zie ik dat wat ik ook zeg, alles toch gelinkt wordt aan 'bipolair'. Ik kan dat niet meer recht trekken. 

Ik vind Facebook in het algemeen al een tijdje te druk en volg het nauwelijks meer. Bevalt me wel eigenlijk. Dan is het voor die opdracht een beetje klaar denk ik.

We hebben gewoon één opperhoofd in de club en daar kunnen we allamaal niet omheen. En ik heb het 1,5 jaar gedaan en vind dat nog best netjes.