En de juli-man laat ook bijzonder weinig horen. Dat is wel naar hoor, ik weet dat hij op vakantie zou gaan maar dan nog kun je toch even een berichtje sturen... 

Ik had gehoopt dat hij weer wat vrolijkheid zou brengen. Bijv de Corona-man die ooit in beeld was in 2020, daarmee kon ik wel even naar het strand rijden voor een ijsje, dat soort dingen. Hij vond wel alle vormen van water koud. Openluchtzwembad zou ik hem niet nog eens aan doen, dat vond hij zo vreselijk. 
En ook al was het een rare man, die kleine dingen mis ik. Rondje met de hond, even naar het strand, naar de film. En vooral thuis op zijn bank serie kijken. Later had hij daar allemaal geen tijd meer voor, of hij zei dat hij geen tijd meer had. 

Hij had een prettig huis met mooi uitzicht. Een vriendin vroeg laatst: Zocht je een relatie of een toevluchtsoord. 

Nou dat laatste vooral. Zeker in Coronatijd. Ik zocht een toevluchtsoord.

Soms is het allemaal maar doffe ellende Feline, en  zet de ene doffe ellende de herinnering aan oude ellende in gang.  En gaat niets zoals het zou moeten of je het graag zou willen. 

Maar dat blijft niet zo. 
Je ouders zullen terugkomen van vakantie. Je raapt jezelf weer eens bij elkaar....  
Probeer er maar van te maken van wat er van te maken valt.  Er lukt ook altijd iets wel. 

Liefs

Dank je Mabel. 

Ik voel me ook een klein kind dat ik zo vreselijk veel moeite had met mijn ouders die op vakantie gingen. Ik heb dat niet altijd gehad hoor. En er heeft ook wel eens een buurvrouw voor de katten gezorgd bij wie het iets makkelijker was daar even langs te gaan. De buurvrouw die nu oppast is een lieverd maar is bij haar thuis al continu in de war met welke sleutel voor welke deur en is de kat nou binnen of buiten... 

Ik denk als ik daar naartoe zou gaan, ze het helemaal niet meer zou weten met deuren open en dicht en sleutels blabla. 

Ik weet eigenlijk niet eens wat er allemaal gebeurde bij mij binnenin. Iets met wijn, dat weet ik wel. Ik snakte naar verdoving. 

De juli-meneer heeft niet veel meer laten horen. Het laatste was van zaterdag. Ik heb daar zondag op geantwoord, maar niks meer. Maandag nog 1 zinnetje van mij, soort grapje, maar niks meer. 

Vanochtend geappt of hij even iets kan laten horen. Of er iets gebeurd is of dat hij iemand anders ontmoet heeft... IETS. Maar de lol is er wel af zo. 
Achteraf gezien heeft het van zijn kant wel heeeeeeeeeeeeel erg lang geduurd voor er een geschikt voorstel kwam en het was allemaal een beetje raar. 
Hij kwam op mij wel betrouwbaar over maar hoe goed weet je dat nou over de app. 

Een vriendin herinnerde me eraan dat ik me een dag voor de date opeens verschrikkelijk ellendig voelde en dat het misschien al een onderbuikgevoel was.

Ik ben in de eerste Coronatijd gestart met gesprekken met iemand bij een kerk. Daarna nog af en toe een gesprek. 
En hoewel ik er niet zo vaak meer kwam, wil zij toch, nu zij niet meer beschikbaar is, mij overdragen aan een collega. Heel lief natuurijk, zo´n warme overdracht. 

Ik hoef er niets mee te doen maar het kan wel, als ik dat wil. 

En toen ik daar zat, voelde ik opeens de tranen prikken aan alle kanten. Kwam dat er thuis maar eens uit, of bij die enkele vriendin die klaar zit met een kopje thee. 

Ruimde mijn lijf dat verdriet maar eens op in plaats van het binnen te houden. Laatst vertelde ik de wandelvriend over een goede bekende van mij die jong was overleden. Was gewoon nooit ter sprake geweest maar mijn stem ging toch trillen. Misschien juist omdat ik nu geen contact meer met die mensen heb (de bindende factor is weg) en het nooit meer over haar gaat. Ik ben nou eenmaal niet iemand die af en toe tranen met tuiten huilt en bij wie het dan weer klaar is. Maar ik ken ook niemand die op mijn tranen en tuiten zit te wachten eigenlijk.

---

Vergeet ik nog te zeggen, ik had bedacht om de lorazepam in de berging te leggen. Dan haalde ik daar eentje uit en nam binnen de rest van de pillen in. En als ik dan niet kon slapen en mijn 'zo nodig' wilde pakken moest ik helemaal naar de berging dus dat zou ik niet zo snel doen. 

Nouja, gisteravond, gammel na het innemen van lithium, lamotrigine, Seroquel en 1 lorazepam, lag ik helemaal niet lekker en wilde nog een lorzazepam halen. EN toen ineens dacht ik.... stel dat nu de deur dicht zou vallen met de sleutel binnen. Dan sta ik zonder telefoon in mijn pyjama in het trappenhuis midden in de nacht. 
Ik vond het opeens niet zo'n goed experiment. Want het gaat een keer mis natuurlijk. Dat je in plaats van je sleutel, je fietssleutel pakt of helemaal geen sleutel. 

Dus de pammen liggen nu weer gewoon in huis.

Feline, weet niet zo goed wat ik moet schrijven.
Vind je pillengedoe wel zo rot voor je..
heel veel online- knuffels vanuit hier voor jou.

Feline, 
Heel rot dat je opeens zo onderuit gaat.  Maar zoiets gebeurt  . Probeer of je weer wat om je heen kan kijken , hier en daar wat bij elkaar kan rapen , beetje opstaan . 
Rustig aan ! 

Sterkte!

Dank je wel Joy! 

Het is een paar weken goed gegaan nadat ik s nachts zo ziek was geworden. Toen mijn broer had geholpen de psychiater te bellen. Ook vrijwel geen alcohol gedronken (3 x een glas met vrienden, thuis niets). 
Maar misschien ben ik toen ook teveel uit de bocht gevlogen met alles. Want juist de momenten dat ik anders een wijntje en een pammetje nam, ging ik nu blokjes om, stukken fietsen etc  Misschien is dat ook wat uitputtend geweest. Toen kreeg ik een soort zomergriepje waarbij ik wat pammetjes nam want dan lag ik lekkerder. En uit schuldgevoel daarover wat wijn.... en toen voelde ik me daar weer schuldig over. 

Het lijkt wel, nu het met die datemeneer voorbij lijkt, mijn behoefte tot verdoving minder voelt. Alsof ik toch steeds stress voelde van wanneer kan hij nou precies (alleen op woensdagochtend) en of er nog een vragenvuur zou komen over huis, werk. 

Ik hoor nu net dat mijn ouders mogelijk Corona hebben. En ik ben heel slecht..... maar misschien kan ik mijn Casemanager afzeggen 
Dan moet ik wel met een logisch verhaal komen want ze waren natuurlijk op vakantie. Ik denk er even over na.

---

En dank je wel Mabel! Crosspost.

Misschien had ik vooral stress over hoe niet door de mand te vallen met mijn drankgedoe en mijn pillen. 

Want ik zal de ene keer misschien wat anders gereageerd hebben dan de andere keer. Ik was gewoon zó op zoek naar iemand die er voor me zou zijn. Maar je kunt niet als een apie aan iemand gaan hangen natuurlijk. 

In veel dingen mis ik Jonathan niet, de Corona-date, maar het was wel fijn dat hij altijd goed kon slapen, ook als ik de hele nacht aan het spoken was. Ik vind het zelf wel fijner dat er dan iemand is, in plaats van dat je alleen bent.  
En zelfs toen het goed ging laatst, bij het festival. Toen ik ging slapen hoorde ik bekende stemmen en lachen en toen ik wakker werd hoorde ik ze weer (en ja ze hadden nog wel geslapen zeiden ze). Ik vind het gewoon fijn om mensen bij me te hebben. 
Als je misschien een hele fijne buurvrouw hebt kan dat ook nog schelen maar die heb ik hier geloof ik niet. 

Toen ik jonger was had ik dit helemaal niet. 

Maar misschien voel je je na de medicatie zo rot, dat wakker liggen ook echt een nare toestand is. Maarja de gemiddelde datingsite is niet bedoeld om vrouwen die  niet kunnen slapen gezelschap te houden.

hoi Feline 

ik lees altijd mee en leef met je mee 

is ook een gedoe met de pammen en pillen in het algemeen ik kom er ook niet meer vanaf ook al ben ik nu erg stabiel mede door die vrouw maar ja 

hier een knuffel van mijn kant het minste wat ik kan doen

Dank je wel! 

Die pammen zijn uit de hand gelopen toen ik er 150 in een keer kreeg. Het leek wel een snoepwinkel. Daarvoor was ik me altijd wel bewust van een maximum per maand dat ik kon gebruiken. 

IK ga in t weekend een groepsgenootje bellen die een andere psychiater heeft. Ik weet dat ze heel veel gewisseld is met medicatie. Als zij tevreden is over haar arts en behandelend team dan zouden we kunnen kijken of er een route is die daarheen gaat. Zelfde diagnose maar andere postcode. 

Ja soms denk ik er over te verhuizen, haha. Maar zul je zien dat de dan weer de indeling veranderen.