hoi Feline 

je beschrijft het goed met seroquel ik ha dat ook of ik viel in slaap of er gebeurde niks ja wel er gebeurde wel wat tenminste bij mij was het heel duizelig veel in gewicht aankomen en inderdaad nog meer denken aan de dood ik zag soms ook dingen die er niet waren maar ja ik heb het maar een jaar gelikt hoe ik er vanaf ben gekomen weet ik niet meer omdat ik heel diep zat toen miss komt dat ook door de seroquel maar ik ben blij dat ik er vanaf ben ook al wat ik zei weet ik niet hoe het mij gelukt is ben wel de kilo's kwijt die ik ben aangekomen op mijn zwaard was ik 120 kilo ik was al niet dun 

voor de rest succes met je dat woensdag is je gegund dat het een leuke ochtend word dat gun ik jou zo een leuke man

Dank je J. Het aparte is dat bijna iedereen die Seroquel gebruikt heeft het herkent. Maar het is lastig uit te leggen aan anderen. Ik heb het voorgeschreven gekregen door mijn vorige psychiater. Hij werkt nu niet meer voor onze GGZ. Ik hoop dat hij inmiddels weet dat het niet zo fijn spul is als ze toen dachten. 

Ik voel me heel onrustig. 'De man' appt vandaag niet. Ik heb vanmorgen even geappt over het OV die kant op en verder niets bijzonders maar als ik dan niets hoor ga ik ook twijfelen. 

En verder weer dat gevoel.... wat moet ik eigenlijk doen de hele dag... zelfs bij de dagbesteding zijn het geplande dagen en kan ik niet zo op maandagmiddag komen aanwaaien en gaan zitten te zitten. Ze hebben niet een soort tijdschriftenhoek ofzo die altijd open is. Voor veel mensen zou dat ook te weinig structuur geven denk ik. Wel gaan ze toe werken naar een soort avondprogramma. Hopelijk zit daar iets leuks bij.

Wat is dit forum toch een bijzondere plek met bijzondere mensen. Ben dagelijks blij met alle adviezen. 
En nu bedtijd, ben zo moe vandaag.

Vanmorgen moest ik werken bij het schoonmaakadres. 

Ik had even een hele slechte start. Ik heb sinds vorige week weer geen enkele behoefte om hier thuis iets te doen of het leuk/gezellig te maken of whatever. Terwijl ik eerder deze zomer wel een beginnetje gemaakt had. 

Misschien ben ik gewoon moe. Of teveel met mijn eigen psyche-hoofdstuk bezig. 

Met die date-man heb ik het er niet over gehad dat ik hem hier voorlopig nog niet wil ontvangen. Ik hoop dat het geen bezwaar is bij hem thuis. 
Ik weet niet, ik houd niet meer zo van mijn huis. Het is toch achteruit aan het gaan omdat het een oud huis is. Het zijn veel houten tierelantijnen en ik kan het tot nu toe niet opbrengen om al die tierelantijnen te gaan schilderen. Maar het is wel mijn taak als huurder. 

Vandaag zag ik op tegen het schoonmaken omdat de heer des huizes thuis zou zijn. Het leek me zo ongemakkelijk. Maar uiteindelijk vond ik het zelfs wel gezellig dat hij er was. Gewoon iemand in de buurt. Dat stomme alleen zijn, dat gaat gewoon niet meer. Vroeger vond ik het heerlijk en heel lang vond ik er niet zo veel van. Ik woonde alleen en het was oké. 

En de laatste jaren vind ik het vreselijk. Dat ik het zelfs gezellig vind om de schoonmaak-meneer in de buurt te hebben. (Er is ook een mevrouw hoor en een kindje).

Gewandeld met S, die lang in onze praatgroep heeft gezeten. Hij kon het niet meer combineren met werk. 

We komen er nu vooral achter wat we allemaal NIET in de praatgroep besproken hebben. Je hebt twee uur met acht personen dus eigenlijk een kwartiertje per persoon om je verhaal te doen. En dat eens in de maand. Dus dan bedenk je wat je kwijt wilt, maar je kunt vooral heel veel dingen niet vertellen. Ik raak nu met S in gesprek over dingen die best belangrijk geweest zijn maar die ik kennelijk in de groep niet kwijt kon. En hij heeft een goed geheugen, hij zal niet veel vergeten zijn. 
Inmiddels is voor mij de balans ook een beetje weg met de mensen die nog wel in de groep zitten. Sommigen altijd wat langer aan het woord, anderen zeggen altijd dat het goed gaat. 
En er is geen enkele leiding of sturing meer vanuit GGZ. Ik moet toch weer wat meer afstand nemen zodat ik het achter me kan laten zodra we het lokaal dicht doen. 

Het was erg gezellig. Ben dus niet depressief ofzo. Wil juist weer meer onder de mensen zijn.

Aan de ene kant is het met S heel erg gezellig, maar het gaat eigenlijk altijd over de psychiatrie. Ik ben er helemaal moe van. Hij vroeg ook door over mijn opname, of dat nou echt nodig was volgens mij, etc.
En ik kon het zelf niet zo goed afbakenen. Aangeven dat ik niet weer terug wilde naar die tijd. Ik was eigenlijk al best moe voordat we gingen wandelen en daardoor ben ik ook teveel mee gegaan in de GGZ-verhalen en heb ik te weinig andere gespreksonderwerpen aangedragen. 

S heeft al een paar keer laten blijken wel meer voor mij te voelen. En ik vind hem prettig gezelschap maar ben ook altijd blij als we de afspraak weer gehad hebben. 

Ik heb hem ook niets verteld over de date. Leek me nu niet nodig om te noemen, maar hij zou het zeker niet leuk vinden.

Ik schreef in een ander topic over mijn date. 

Ik ben zelf gewoon niet blij met mijn leven hoe het nu is. Er gaat heel veel tijd naar psychiatrie en discussies over de psychiatrie. Online maar ook met vrienden en familie. 

Verder, de helft hier thuis is kapot en de andere helft zal binnen nu en 2 jaar ook wel kapot gaan. Het huis is 70 jaar oud en eerst zag ik daarvan wel de charme maar ondertussen ben ik beetje klaar met alles wat rammelt en/of uit elkaar valt. 

Ik was eerst op het strand met die man en dat was heel fijn, daar voelde ik me gelijk. En toen ben ik, voordat we naar het station gingen, even bij hem thuis geweest. Maar het leek wel een 5 sterren hotel. Alles mooi en luxe en gestyled, het leek meer een catalogus eigenlijk dan een woning. 

En nu voel ik toch een verschil tussen ons. Op het strand samen op mijn 20 jaar oude kleedje dat voelde prettig. Mijn 14 jaar oude schoenen hebben het ook goed volgehouden (was even bang dat de bandjes zouden breken). 

Het begon eigenlijk in de trein al. De trein was bomvol en al die mensen gaan ergens heen of komen ergens vandaan, hebben een doel. Ik reis een beetje van niks naar nergens, geen idee wat ik morgen of overmorgen moet doen. 

En ik denk dat toch de eerste stap is om mijn GGZ-behandeling aan te passen. Toch wel. Want een behandelteam dat je aanpraat dat je ONT ZET TEND ziek bent etc etc daar kom je niet verder mee. Ik ben wel ontzettend ziek geweest, in de beginjaren. Maar dat voelt toch echt heel anders dan wat ik nu heb.

Lastig Feline, ook behoorlijk ongemakkelijk, lijkt me. 

Ik kan me voorstellen dat de confrontatie met iemand bij wie het wel loopt in zn leven , je n minder gevoel geeft.   Dat je het gevoel zou kunnen hebben dat er voor hem minder van afhangt. Hij loopt duidelijk niet hard van stapel en leid gewoon zn leven. 

Maar tja , dit is allemaal slechts oriëntatie en kennismaking lijkt me . Het is ook niet slecht gegaan begrijp ik. Je hebt wat verschillen geconstateerd zoals n strak interieur , maar wat vond je van hem als persoon? 

Groetjes

Dank je Mabel. Toen ik m zag zitten dacht ik: Ja met deze meneer wil ik wel mee. 

En op het strand was het echt heel fijn. Hij komt heel rustig over. Hij zit niet stil in het leven, maar heeft een rustige basis. Maar ik voel mij ook thuis op het strand, of het nou het strand hier is of bij zijn woonplaats. We hebben ook wel gepraat maar niet hele zware gesprekken. En ik wil het hele verhaal GGZ, pillen, thuiszorg etc liever even laten wachten want het is zo beladen voor mij nu. Ik denk niet dat ik dat rustig kan vertellen. 
Hij is slim genoeg om te zien dat ik ook niet zoveel WIL vertellen nu en hij vraagt me ook niet het hemd van het lijf. 

En misschien vindt hij het prima om met mij naar Zeeland te gaan in plaats van Zuid Afrika en waar hij het allemaal over had. 

Ik werd me gewoon erg bewust van de verschillen toen ik dat huis zag. Hij heeft trouwens geen 'extreme' baan... het was alleen het verschil tussen 30 jaar werken en 20 jaar niet werken wat opeens heel zichtbaar was. 

En misschien gaat het niet om het huis. Het waren veel indrukken in een korte tijd. En met het afscheid van 'het zal pas na de vakantie zijn dat we elkaar weer zien' viel het even tegen. 

Het eerste uurtje op het strand voelde ik me juist heel prettig bij hem. Hij ziet er beter uit dan op de foto's (man wat kan die slechte foto's maken van zichzelf) en heel prettig gezelschap. Ik zie tegen het moment op dat ik meer 'moet' vertellen.

Nou , dit klinkt best oké. Volgens mij is die afspraak eigenlijk best geslaagd! 

Probeer rustig en gestaag door de te gaan met de kennismaking op zich . Probeer te ontspannen, je hoeft niet meer te doen dan  de volgende afspraak je in te zetten voor een prettig samenzijn op die afspraak. 

De rest van alle twijfel bestaat eigenlijk alleen maar over verwachtingen en invulling van iets wat misschien helemaal niet aan de orde is en je kan  nu nog helemaal niet kan voorzien of het überhaupt aan de orde gaat komen. 
Formule 1 hobby's, Zeeland of Zuid Afrika dat je geen goede huisvrouw bent enzo . Laat er maar buiten. 

Probeer dat er tegen opzien niet te laten overheersen.  Normate het contact wel of niet vorderd komen dingen soms heel vanzelf ter sprake.  Haal dat moeten er maar af, het is geen biecht. En dit hoeft niet als het zwaard van damocles boven je hoofd gaat hangen.

Misschien dat het een beetje helpt in het nu te blijven,  om het zo proberen te zien.  

Ik begrijp ook wel dat dat lastig is. Maar  misschien kun je er zelf een beetje mee helpen op momenten.

Liefs.