Beter drie keer een reactie, dan geen reactie .

MinnieMouse

---

Register or login to view the content

Hoe bedoel je "er gaat hierboven iets niet goed"?? Of let ik nou op de verkeerde signalen?

Register or login to view the content

Alleen maar positieve dingen hier geloof ik! Fijn voor jullie! Ik goot mijn verdriet intussen in een gedicht...

15 jaar

15 jaar heb ik met je gedeeld
in die tijd heb ik me nooit verveeld.


Je bezorgde me blozende wangen
en soms stierf ik bijna van verlangen.

Het was liefde op het eerste gezicht
mijn hart ging meteen voor alle andere jongens dicht.


Ik wist: dit is de liefde van mijn leven
heb mijn knieën dan ook vaak weten beven.

Het gevoel dat jij me bezorgde was immens
anno 2017 heb ik dan ook maar één wens.

Dat ik het ooit nog eens mag ervaren
en dat het gevoel van onmacht en eenzaamheid 
gauw weer mag bedaren.

Register or login to view the content

Wat fijn om te horen, Bruijntje!! Energie is zo'n goeie kapstok om alles aan op te hangen! Echt! Ik hoop dat het studeren je tot april nog goed afgaat, wij duimen hier alvast met je mee!

Register or login to view the content

Hey! Even een kort berichtje.

Heb het de afgelopen tijd enorm druk met werk gehad (gelukkig wat afleiding!).

Mijn ex doet nog steeds onredelijk en niks dringt bij haar door.ze zegt "ik zie een relatie niet meer gebeuren" prima heb ik gezegd zolang jij maar beter word. Waarop ik vroeg "als jij je nu zo voelt... Is het dan alleen een gevoel dat je geen relatie meer wil?" waarop ik als antwoord kreeg "ja klopt het is een gevoel en dat gevoel is heel sterk".

Heel vreemd om van een persoon te horen die helemaal niet weet hoe ze zich voelt.

Ik heb nog geen tijd gehad om al jullie berichtjes te lezen maar ga ik zeker doen!

Register or login to view the content

Een heel zwaar en emotioneel weekend achter de rug. Zocht hier wat steun, maar er wordt betrekkelijk weinig gepost. Jammer vind ik dat. Maar begrijp het wel hoor. Als het wat beter gaat, dan heb je misschien niet altijd behoefte om je terug onder te dompelen in deze wereld. En aan de andere kant is het wellicht superdruk bij iedereen, zoals overal en altijd . Hier is het ook soms zo. Of zeg maar heel vaak .

Het komt erop neer dat ik me vorige donderdag fysiek belabberd voelde. Gebeurde me eigenlijk nog niet zo vaak het afgelopen jaar, maar ik wist dat er iets voor de deur stond. Vrijdag kon ik niet meer slikken en voelde ik me koortsig en heel erg mottig. Ik weet niet of de Nederlanders onder jullie dit woord kennen, maar het komt erop neer dat ik me echt als een vod voelde. School gebeld en naar de dokter getrokken. Een zware keelontsteking was het verdict en de dokter vond het een goed idee om een paar dagen te rusten. Ik laat mijn klas niet graag in de steek, maar als je amper kunt babbelen en op je benen staan, dan moet je gewoon naar je lichaam (en de dokter) luisteren. Dus terug in de zetel gekropen en proberen te slapen. Maar laat dat nu al een jaartje niet goed lukken. En normaal als je koortsig bent lukt dat wel, maar zelfs nu lukt het me niet. Heel vreemd. Alsof ik al een goed aantal maanden op automatische piloot leef en dat gaat zo maar door. Ik vrees dat je op de een of andere manier toch moet breken en dat maakt me wel wat bang.

Dus vrijdag thuis gebleven, maar ik moest eigenlijk de eerste keer in een plaatselijke frituur werken. Heb die weekendjob gezocht om mijn huis af te kunnen betalen én om toch iets breder te kunnen leven. Maar ik moest die dus afbellen en daar konden ze niet echt mee lachen. Ik zit er ook wat mee verveeld. Ik wil die job wel doen en zie het wel zitten. Aan de andere kant besef ik des te meer dat mijn leven in een paar maanden tijd helemaal veranderd is. Ik zal blij zijn met dat extra geld, maar ik zal ook veel uitnodigingen naast me neer moeten leggen. Zo heb ik komende vrijdag de uitreiking van mijn diploma van EHBO en zaterdag ging ik carnaval vieren met een aantal vrienden en vriendinnen, maar nu durf ik tegen de mensen van de frituur niet te zeggen dat ik ook het komende weekend niet kan werken. Dat gaat echt niet. Dus ik zit eerst en vooral al met heel dat gegeven in mijn buik. Zo zou ik de 22ste april ook graag meedoen aan een loopwedstrijd, maar dan moet ik ook zeggen dat ik niet kan werken. En op 19 mei trouwt mijn broer dus hup, dan moet ik weer afzeggen. Ik neem aan dat ze me dan echt geen goeie werkkracht zullen vinden. 1 april is het de vrijgezellen en zo gaat het maar door. Ik moet kiezen tussen geld en mijn vrienden en dat vind ik eerlijk gezegd verre van fijn. Maar het zal erop aankomen om een evenwicht te zoeken. Hoop dat het me lukt!

Oké, ik voelde me dus niet goed en als je dan beseft dat er eigenlijk niemand naar huis komt. Dat er niemand is om je eens vast te nemen of even wat te verzorgen, dan doet dat verdikke pijn. Dan weet je nog meer wat je mist. Dan kom je echt onnozel, gek van verdriet. Dat had mijn mama ook door. Zij heeft me - samen met mijn pa - wat gezelschap gehouden. Dat is een pleister op de wonde, maar het nijpt als zij hun leven moeten veranderen voor mij. Dat is de omgekeerde gang van zaken. Ik vind dat echt heel erg moeilijk.
Gelukkig kwam er wel ook nog een collega op bezoek vrijdag én heeft mijn favo-collega een paar keer een bericht gestuurd.  

Zaterdagavond is er dan nog een vriendin langs gekomen en het was eigenlijk best een moeilijk gesprek. Zij geeft me altijd superveel raad, maar ik moet zeggen dat ze het steeds moeilijker vindt. Zij denkt dat ik het alleen niet zal redden. En daarmee bedoelt ze dat ik wellicht psychologische hulp nodig zal hebben om deze breuk te verwerken. Aan de ene kant denk ik dat ze misschien wel gelijk heeft, aan de andere kant wil ik het natuurlijk graag alleen redden. Het doet gewoon nog verschrikkelijk veel pijn en ik heb niet de indruk dat het al een stuk beter is doordat er al enkele maanden zijn over gegaan. Misschien verwacht ik al te veel na acht maanden. Ik weet het niet. Ik heb al gelezen dat je voor elk jaar van je relatie en maand mag rekenen. Dan heb ik een jaar en drie maanden om te treuren... Dan moet ik er tegen na de zomervakantie weer staan .

Het is allemaal zo moeilijk, dat is het ongelooflijk lastige... Mijn vriendin gaf me in het begin ook heel veel raad, maar haar raad raakt een beetje op zegt ze en ik snap dat wel. Dan zit ik daar te snotteren en dan is dat natuurlijk moeilijk om me altijd maar weer met iets een houvast te geven. Ik vind het gewoon fijn als zij mee denkt met mij. Wat we kunnen doen, wat ik kan doen om het leed wat te verzachten. Dat vind ik juist ook heel fijn hier. Heb hier echt al heel veel tips en suggesties gekregen. Ook al doe ik er niet altijd iets mee of doe ik niet helemaal wat jullie me zeggen, toch doet het enorm veel deugd.

Het komt erop neer dat ik het verbreken van het contact met mijn vriend heel erg moeilijk vind. Ik weet dat ik het moet loslaten, maar ik kan dat héél erg moeilijk. En zeker niet door alle banden te verbreken. Ik heb het gevoel dat dit echt niet de juiste weg is. Dat ik op die manier gewoon maar meer hartzeer oploop. Daarom heb ik met die vriendin een plan gemaakt . Niet echt een plan, maar zij zegt mij wat er volgens haar het proberen waard is. Als ik tegen mijn vriend zeg: je laat me nooit iets weten. Dan zegt hij ook altijd: jij ook niet. In plaats van dat hij zegt: ik heb daar geen behoefte aan bijvoorbeeld. Dan vind ik het dus nodig om iets te laten weten, maar dan weet ik weer niet wat precies. Ik weet wel heel veel dingen, maar ik weet ook dat niet alles een goed idee is. Omdat ik zaterdag problemen met de elektriciteit had, vonden wij dat een goeie insteek om hem daarover te contacteren. Hou het luchtig zei die vriendin van mij. Geen emotioneel gedoe, gewoon een korte SMS. Dat heb ik gisteren dan gedaan en ik moet zeggen dat ik binnen de vijf minuten een reactie had. Hij stelde zelfs onmiddellijk voor om langs te komen. Onze tactiek werkte dus . Ik vind het erg dat ik dingen moet plannen of uitdokteren wat eens zo vanzelfsprekend was, maar ik denk dat dit de enige weg is. Mijn vriend kwam langs en hij is weer voor een tweetal uur gebleven. We kunnen over van alles praten, we lachen zelf soms, maar van het moment dat ik een vraag over 'de toestand' stel, dan klapt hij dicht. Ik weet dus dat het daar te vroeg voor is. Dus probeer ik het nu wat uit mijn hoofd te zetten. Het heeft toch geen zin. Mijn vriend geeft aan dat hij het stilaan beu wordt bij zijn ouders en dat hij wat aan het uitkijken is om te verhuizen. Misschien blijft hij wel niet in het dorp waar hij al meer dan 33 jaar woont. Op basis van het feit dat hier maar twee cafés zijn zegt hij... Ik vind dat niet echt een goeie basis om een woonplaats te kiezen, maar hij denkt nu eenmaal op deze manier voor het ogenblik.

---

Even gepost want de letters liepen weer helemaal achterop. Kon dus niet meer fijn typen. Nu lukt het gelukkig weer beter. Het meeste heb ik wel gezegd denk ik. Die posts van mij, daar lijkt geen einde aan te komen . Het feit is dat mijn vriend hier dus geweest is en dat de toestand dus niet echt aangekaart mag worden. Hij geeft dan zelf aan: niet meer verder. Dus dan moet ik stoppen want dan bereik ik niets. Heb het zo luchtig mogelijk gehouden. Oké, er zijn toch weer wat traantjes gevloeid, maar beperkt. En ik denk dat hij dat ook wel fijn vond. Dat hij het nu niet meer zo erg zal vinden om langs te komen. Omdat er ook gewoon als vrienden kan gepraat worden. Tot hij wel gewoon mijn naam zei. Dat deed wel pijn... Dat deed hij nooit. Heb hem gezegd van: doe dat niet. Want het kwam ook heel geforceerd over, echt. Hij heeft me dan maar weer bij mijn achternaam genoemd zoals hij deed toen we 16 waren en nog geen koppel.

Na zijn komst (en hij is hier toch een kleine 2 uur geweest) heb ik hem nog een bericht gestuurd dat ik helemaal niet wil dat hij zich slecht voelt, telkens als hij bij mij is geweest. Dat dit helemaal de bedoeling niet is. Hij zei dat hij wel begrijpt dat ik antwoorden wil om hem te begrijpen. Daarna hebben we 's avonds nog een 20-tal minuten op FB gepraat. Hij geeft aan dat hij het gevoel heeft dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.
Ik denk dat dit vooral komt omdat hij zich weer beter voelt en dat hij dus zijn depressieve periode aan mij en onze relatie linkt. Voor mij de verkeerde link en ik denk dat dit echt wel verkeerd is, maar gaat hij dat ooit inzien. Het is aan mij om het rustig aan te pakken en dan zien we wel weer hoe hij reageert. Ik ga contact proberen te houden en ik ga hem steunen in al wat hij onderneemt. ook betekent dat dat hij verhuist en zich misschien ergens anders settelt. We zullen zien. Ik hou jullie op de hoogte. Ik hoop dat jullie samen met mij blijven geloven in de liefde tussen ons . Kan wel wat steun gebruiken! x