Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(25-04-2017, 13:32)mar schreef:
Ik heb inmiddels helemaal geen contact meer met mijn vriend. Hij duwt mij alleen maar weg en lijkt mij de schuld te geven van zijn toestand. Hij geeft aan dat hij zich leeg en eenzaam voelt maar kan geen contact verdragen. Ook door andere gebeurtenissen in onze relatie heb ik steeds meer het idee dat deze depressie niet op zichzelf staat maar een gevolg is van extreme angst voor afwijzing en weinig zelfgevoel (je kunt dit koppelen aan de kennis die er is over narcistische trekken). Hij heeft een hekel aan zijn vader en heeft te weinig liefde ontvangen in zijn kindertijd, dit heeft hij vaak benoemd. Ook waren er momenten dat het met mij niet goed ging en dan leek het juist weer goed te gaan met hem. Hij leek van slag van hele kleine dingetjes (in mijn ogen dan) die veelal berusten op kritiek op zijn handelen, bijv. van collega\s of van mij. Hij uitte dat dan niet meteen, maar nam dan emotionele afstand. De laatste weken zag ik hem wegglijden in een sombere stemming, ook een longinfectie te pakken, hij kon zich niet uiten en wilde afstand. Ik denk dat er verschillende zaken waren die zorgden dat het slechter met hem ging. Ik had bijv. hele goede resultaten op mijn werk, hij reageerde daar niet echt op (niet enthousiast..), zijn band kreeg weinig aandacht de laatste tijd (een andere band, met mensen die hij goed kent, kwam wel in het plaatselijke nieuws en kreeg aandacht en dus optredens), en zo waren er nog meer kleine dingen die hij niet echt relateerde aan zijn stemming, maar wat mij wel duidelijk werd. Als je altijd onzeker bent, en weinig eigen stevigheid ervaart, heb je iets anders nodig (iets externs) om dat toch te ervaren, alleen dat is altijd tijdelijk en je moet hier steeds hard voor werken. Ik denk dat diepgewortelde onzekerheid heel vaak de bodem is voor het ontwikkelen van depressie of depressieve gevoelens. Natuurlijk is het bij iedereen anders en kun je het niet over één kam scheren, en is de mate waarin je emotioneel gevoelig bent ook belangrijk in het geheel, maar het is voor mij nu wel een duidelijk verhaal. Ik ga geen contact meer zoeken. Hij kan het niet aan, ik kan het niet aan. Ik laat de dagen/weken maar even rollen.

Mochten jullie dit herkennen, hoor ik het graag. Groetjes!
Hoi Mar,

Ik herken heel veel in jouw verhaal. Bij mijn ex vriendin en mij is het nu 2 weken geleden. Ik heb 2x contact gezocht. De 1e om gewoon te vragen hoe het was en de 2e keer was gisteren. Ik miste haar en wilde gewoon weten hoe het zit. De reden kan zij mij ook niet echt vertellen. We hebben even gebeld maar ze klonk best wel afstandelijk en misschien zelfs een beetje neerbuigend. Totaal niet hoe ze is. Ze vertelde ook dat ze mij nog niet echt mist en denkt dat de klap bij haar nog moet komen. 

We zouden deze week afspreken om te praten en ze zei: als ik het vergeet moet je even een berichtje sturen.  Ik wacht af tot zij een bericht stuurt en anders jammer dan. 

Ik heb besloten om proberen verder te gaan met mijn leven. Anders ga ik er zelf aan onderdoor. Ik stuur 1 keer in de week een berichtje en dat is het. Ik denk dat ik haar ook de kans moet geven om me te gaan missen. Anders duw ik mezelf alleen maar bij haar weg. 

Het is een hele moeilijke keuze maar ik denk dat het voor nu beter is. Hoeveel ik ook om haar geef.
Antwoord


(26-04-2017, 12:18)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hallo Positiva,

Ja of nee bespreekbaar maken moeilijke vraag.
Het ligt er misschien ook aan of hij er behoefte aan heeft om dit onderwerp bespreekbaar te maken.
Als ik voor mijzelf spreek, 3 jaar geleden kon/wilde ik dit onderwerp niet bespreken. Twee jaar geleden heb ik de keuze gemaakt volstrekt eerlijk naar mijzelf te gaan kijken. Zeer frequent mijn gevoelsleven gaan onderzoeken. In die tijd ben ik als E.D. gaan werken en ben ik langzaam maar zeker ook mijn levensverhaal met anderen gaan delen. Ook het geven van workshops aan professionals over depressie en mijn ervaringen hiermee. Ik heb tegenwoordig weinig geheimen meer.
Heb jij het gevoel dat hij heel open is over zijn depressieve gevoelens of over hoe hij vandaag in het leven staat?
Hoor het graag.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Lieve Positiva, 

Ik hoor aan je verhaal dat je heel erg geschrokken bent eigenlijk van dit nieuws. Het lijkt me heel heftig om van je partner te horen dat ie zo diep zat en deze wanhoopsdaad heeft uitgevoerd. Ik kan je helaas echt geen advies geven omdat ik merk dat iedereen zo verschillend is in die dingen. 
Ikzelf zou er graag over praten maar alleen met iemand die er niet zelf emotioneel door geraakt wordt. Het is namelijk al zo moeilijk dat je ook wel weet dat het iets vreselijks is voor je geliefden.  Tegelijk zou echt vertrouwen en begrip van een geliefde iets moois kunnen zijn. Maar als ik bedenk dat mijn geliefde, kind of vriend ...zoiets zou wensen, dan weet ik niet of ik rustig en begripsvol kan luisteren.... als je begrijpt wat ik bedoel. 

En jij hebt al zoveel meegemaakt.  Vind het echt shit voor je. Heel moeilijk zoiets.

Maar de doodswens zelf is ook zoiets tegennatuurlijks. Dat maakt het voor iedereen zo lastig. De pijn van het leven is tijdens een depressie gewoon niet meer te relativeren. Dan zie je soms gewoon het nut niet meer van doorgaan omdat het altijd maar pijn blijft doen, dat toch ook steeds weer terug kan komen. 

Na zoveel jaren moeilijk leven gun ik je zo een ontspannen relatie met vertrouwen en leven. Heel veel sterkte met deze dobber.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Hoi Positiva,

Je schrijft dat hij altijd open was over zijn gevoelens. Maar hoe is vandaag? Is hij vandaag open en eerlijk naar zichzelf en naar jou.
Dan de vraag hoe zit je zelf in je energie en innerlijke rust? Dat is nodig wil je zo'n onderwerp bespreken.
Hoor het graag.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-04-2017, 22:54 door Positiva.)

Register or login to view the content
Antwoord


Hoi,

Dat je voelt dat hij er niet graag over praat is natuurlijk wel logisch. Het is ook een emotioneel gespreksonderwerp.
Je zou hem kunnen uitnodigen "Zou je iets willen vertellen over die periode".
En inderdaad het juiste moment is een gevoelskwestie. Gaat wel gebeuren denk ik.
Antwoord


Hallo iedereen,

Ik kan niet meepraten over zelfmoordpogingen van mijn partner of ervaringen daar rond, maar ik weet wel dat het verschrikkelijk is als je denkt dat de mogelijkheid erin zit dat je partner zich van het leven berooft. Ik zat daar zo verschrikkelijk mee toen mijn vriend nog bij mij woonde. Ik dacht dat het kon of ik vreesde er wel voor. Ik heb er met hem over gepraat en hij zei altijd dat hij dat nooit zou doen... Maar je weet het natuurlijk niet wat ze in het diepste van zichzelf denken.

Positiva, ik zou het vooral van je partner laten komen, maar ik zou misschien wel aangeven dat je er mee zit. Je bent tenslotte over alles heel open en dan zal je wel snel voelen of het moment er is om er over te praten of niet. Het kan niet zijn dat je alles inslikt om je partner te 'sparen'. Al wil je natuurlijk niet dat hij terug stappen achteruit zet. Dat snap ik ook. Alweer op die koord dansen. Dat doen wij wel vaker heb ik de indruk Wink.

Al die moeilijke materies, ongelooflijk waar wij elke dag opnieuw mee bezig zijn en hoeveel energie dit vraagt. Maar ik heb de indruk dat jij ook het gevoel hebt dat je dit moet doen. Ik zit ook nog steeds sterk met dat gevoel. Dus volhouden is de boodschap en een weg zoeken. Ik  duim met je mee dat ook dit addertje (al weet ik niet of dat de juiste benaming is) zo snel mogelijk vanonder de graszoden verdwijnt. Want een mooi gazon dat o zo groen staat, is nog altijd het allermooiste. Zonder addertjes...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Positiva
Antwoord


Register or login to view the content
Hallo allemaal,

@Positiva, ik begrijp je dilemma heel goed, enerzijds zelf de behoefte voelen om iets te willen (/moeten) bespreken maar het anderzijds niet aandurven, niet het risico willen lopen om een leuke dag of leuk weekend te bezoedelen. Je weet zelf wel dat het onderwerp een keer te sprake zal moeten komen, al was het maar omdat het voor jou een issue is (begrijpelijk) maar hoe/wat/wanneer...ik kan je ook geen advies geven.

Het is zo herkenbaar. Ik ploeterde daar zelf vorige week ook erg mee. Anderhalf jaar geleden is er iets gebeurd en ik voel de behoefte om daar over te praten omdat ik de gebeurtenis niet goed begrijp en daardoor niet goed weet hoe ik ermee om moet gaan. Anderzijds twijfel ik soms ook, want maak ik het daardoor niet groter dan het was? Het is verder nu totaal niet meer relevant maar het knaagt soms ergens. Maar ik weet: wat je aandacht geeft, groeit. En in dit geval kan dat voor mij ook negatief uitpakken. En ik vraag me ten zeerste af of mijn vriend 'antwoord' op mijn vragen kan geven. Eigenlijk denk ik van niet. Ik denk dat hij het zelf ook namelijk niet begrijpt en het niet kan duiden.

Maar ook in breder perspectief vraag ik me soms af of ik dingen ter sprake moet brengen of niet en ik kom daar niet uit. Is de tijd al rijp, kan hij het al aan om het bijvoorbeeld echt over onze relatie te hebben? En anderzijds waarom zou ik?? Het gaat hartstikke goed met ons. Vorige week viel me op dat hij er 5 dagen was en nu ook al 4 dagen! Wie had dat een poos geleden kunnen dromen....
Net als vorige week zondag is hij nu wel even naar zijn eigen appartement om dingen te doen, maar tot mijn verbazing (of niet helemaal meer tot mijn verbazing) is hij van plan om vanavond weer terug te komen (of ik naar hem eventueel).

Het gaat dus onverminderd goed en de stijgende lijn zet zich voort en voort. Maar vrij van zorgen is het niet. Zoiets zei jij ook toch Gietje? Het blijft soms balanceren zei je tegen Positiva meen ik. Dat klopt, voor mijn vriend zijn de dingen veel moeilijker dan voor ons 'mentaal gezonde' mensen en het is soms moeilijk om daarmee om te gaan.

Concreet: de auto van mijn vriend heeft het begeven en het is dus nu behelpen met vervoer. Bovendien heeft hij eigenlijk geen geld voor een andere auto. Maar ja, zonder auto kan hij niet. Ik heb al gezegd hem te zullen helpen (wat hij denk ik ingewikkeld vindt - ik ben alleen maar blij dat ik hem helpen kan en dat ik zelf mijn financien na mijn scheiding een paar jaar terug op orde heb en weer wat ruimte heb!).
Gisteren zijn we dus het halve land door geweest voor auto's. We dachten een goede gevonden te hebben maar tijdens een proefrit bleken er op het eind toch ineens mankementen (pff gelukkig net op tijd ontdekt want anders had hij de auto wellicht wel gekocht!). Tijdens proefrit auto aan de kant moeten zetten en opgehaald door garagehouder. Dat gaf wel wel stress.

Daarna broodje gaan eten ergens en dat vond ik gezellig. Naderhand zegt hij zelf (maar hij werd erg down aan het eind van de dag) dat het hem eigenlijk niks deed, hij had net zo goed niet kunnen gaan eten en als hij dan de rekening ziet dan baalt hij. Tja..dat vind ik lastig om achteraf te horen omdat ik het eigenlijk wel lekker en gezellig vond en het juist even bijkomen betekende voor mij.

Verder was het ook eigenlijk een hele leuke dag (hoewel dus geen succes qua auto kopen en dat was wel het doel). Hij stelde voor om naar het MORE museum te gaan waar hij al lang graag naartoe wilde en nu waren we in de buurt. Dat was hartstikke leuk en ik vond het ook zo'n supergoed initiatief van hem!! Na het museum was het al 17:00 uur en hij was natuurlijk ontzettend moe want hij had de hele dag nog niet echt kunnen rusten/slapen wat hij normaal meerdere keren per dag even nodig heeft. Natuurlijk scheelde het enorm dat ik reed de hele dag maar hij was in zijn hoofd zo druk met auto's en allerlei sites afspeuren dat zijn hoofd te onrustig was om in de auto te slapen.
Ik had wel trek in een terrasje na het museum, heerlijk in het zonnetje. Hij zag dat eerst niet zo zitten maar later toch wel. We zaten dus heerlijk in de zon en hij leek het goed naar zijn zin te hebben, hij bestelde zelfs een biertje (vroeger genoot hij daar erg van maar nu al lang kan alcohol hem ineens niet meer bekoren) en ook een bittergarnituur. Supergezellig (vond ik althans).

Later zei hij in de auto dat het 'oké' was maar dat klonk weinig positief, hij zei eigenlijk dat hij hij dat eigenlijk net zo goed niet had kunnen doen. Wederom: ingewikkeld voor mij...want ik vond het erg gezellig en had ook echt de indruk dat dat voor hem ook gold. Hoewel ik me natuurlijk realiseerde dat het erg vermoeiend voor hem was en dat het frustrerend was dat we nog geen geschikte auto hadden gevonden.

Op het terras (voor ons dus aan de andere kant van het land zo'n beetje) kwam hij iemand tegen met wie hij in behandeling is geweest vorig jaar. Ik denk achteraf dat dat het ook wel even triggerde...we hadden het natuurlijk over hoe het met die man ging en dat je ook aan hem niks kon zien, dat het zo'n opgewekt en sociaal iemand leek. Terwijl mijn vriend weet hoe diep diegene heeft gezeten en dat het nu wel iets beter gaat. Confronteert hem natuurlijk toch weer met bepaalde dingen.

Op de terugweg in de auto merkte ik wel dat hij eigenlijk heel down was en daardoor ook nauwelijks meer benaderbaar. Ik heb hem de hele weg maar met rust gelaten en hij heeft wel geslapen. Thuis om 19:00 was hij kapot van vermoeidheid, down en hoofdpijn. Hij ging gelijk naar bed. Zonder knuffel ofzo want dat is er op zo'n moment niet meer echt bij. Toen heb ik wel even een potje zitten huilen beneden. Ik had eigenlijk een leuke dag gehad en het lijkt alsof hij er dan zo negatief op terug kijkt en dat kan ik dan gewoon niet met elkaar rijmen. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Tuurlijk probeerde ik wel tegen mezelf te zeggen dat zijn blik op dat moment wellicht vertroebeld was doordat hij zich zo down voelde. Maar ik voel dan ook zo'n onmacht en verdriet omdat ik niks kan doen voor hem. En bezorgdheid naar de toekomst; altijd de angst voor terugval... 

In de auto zei hij ook dat hij de vorige avond en die ochtend de aanwezigheid van mijn kinderen niet goed kon hebben. Ik weet niet wat ik daarmee moet en het baart me ook zorgen richting de vakantie van de zomer, hij is immers van plan om een weekje ofzo mee te gaan. Ik merk dat ik de kinderen constant probeer rustiger te laten zijn als hij er is. Mijn voelsprieten staan op scherp of hij het aankan of niet. Qua balanceren is dat natuurlijk net iets te veel voor mij...Helemaal op vakantie wil ook ik me kunnen ontspannen en niet alleen maar aan het balanceren zijn. Ik had het daar vorige week ook al met Carla over en ik heb aangegeven dat ik daar over door wil praten want ik moet daar iets mee. In ieder geval het bespreekbaar maken denk ik...maar ook dat vind ik al moeilijk. Het doet me namelijk pijn als hij zegt dat hij de aanwezigheid van de kinderen als teveel ervaart. Ik trek me dat aan. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en ik hou zielsveel van mijn vriend. Ik weet dat hij ook erg om mijn kinderen geeft en dat zo'n opmerkingen dus ook niks zegt over mijn kinderen verder. En dan sla ik ook weer door naar de toekomst...gaat die overprikkeling minder worden en kunnen we in de toekomst weer samenwonen?? Dat lijkt zo ontzettend ver weg....ondenkbaar voor hem nu. Ik hoef dat niet eens met hem te bespreken, ik weet dat al. Aan de andere kant weet hij ook dat dat wel mijn wens is. En dan corrigeer ik mezelf maar weer (althans dat probeer ik): moet je kijken hoe ver we alweer gekomen zijn! De stijgende lijn zet zich voort, vorige week was hij er 5 dagen en een paar dagen later is hij er alweer 4 dagen achter elkaar! Ik heb niks te klagen. En toch voel ik me een beetje sipjes vandaag en weet ik daar niet zo goed raad mee.

Oh ja, nog een positief dingetje om af te sluiten: gisteren heb ik mijn vriend tot tweemaal toe tegen iemand anders over mij horen spreken waarbij hij het had over 'mijn vriendin'. Dat maakte me zo blij!! Stom he, want natuurlijk ben ik dat en dat is voor mij nooit anders geweest, wij zijn al 8 jaar een stel, maar dat hij het weer aankan om mij ook echt zo te noemen en steeds vaker het over 'ons' en 'wij' te hebben...dat voelt echt wel als een mijlpaal.
Register or login to view the content
Antwoord


Lieve mensen!

Ik voel me een beetje schuldig dat ik lang (volgens mij al een maand!?) niets heb van me laten horen, met name richting Gietje, Positiva, Leeuwin en Bruijntje. Ik was dus een weekje weg met vriendinnen en daarna weer in het drukke werkleven gevallen. Een keer heb ik wel jullie berichten gelezen, maar had ik geen tijd om te reageren. Het is ook ineens erg druk geworden, wat het soms een beetje lastig maakt wie nu welk verhaal ook alweer met zich meedraagt. Ik ga alles van jullie zo goed mogelijk proberen terug te lezen (12 pagina's) en te reageren.

Hier nog altijd alles z'n gangetje. Mijn vriend heeft het nog steeds moeilijk met kiezen/denken over studie/werk voor mogelijk aankomende september. Verder is hij als een soort vrijwilliger begonnen bij een kas bij hem in de buurt. Hij gaat daar dan 1 keer per week (vrijblijvend) een paar uurtjes naartoe.

@ Positiva: Ben blij dat jullie ook fijne dagen zijn weggeweest. Volgens mij heb ik het eerder gezegd, maar mijn vriend kan ook slecht tegen 'teveel afspraken in de week'. Wanneer de afspraken wat meer verspreid zijn over de week/weken, merk je ook dat dat hem rust bied en hij de boel wat meer overziet. En inderdaad, niet altijd heeft het iets met een depressie te maken, want soms voel ik me ook een beetje 'overbelast' en moet ik tijd voor mijzelf hebben. Maar dat is wel een soort trigger waardoor onze partners zich ineens toch minder goed kunnen voelen. Ook wil ik nog reageren op wat hij zei over dat jij 'meer liefde voor hem hebt, dan andersom'. Ik begrijp jouw verwarring erover heel goed. Ik zou ook een beetje schrikken. Maar zoals Bert zei, soms zijn mannen van Mars en wij van Venus en gaan we bepaalde dingen nooit snappen. Jullie hebben zoveel doorstaan samen, dat hij waarschijnlijk niet bedoelde 'ik hou niet van je'. Misschien bedoelde hij te zeggen dat hij heeft ervaren dat jij zo gigantisch veel voor hem doet en over hebt, dat hij gewoon niet weet of hij zelf ook zo sterk had kunnen zijn als de rollen omgedraaid waren? Of misschien bedoelde hij het meer in de trant van 'misschien ben ik jou niet waard' uit schuldgevoel? En over die poging tot zelfmoord.. Ik denk dat zelfmoord (willen) plegen nog altijd een van de grootste taboes is en dat hij zich er ook enorm voor schaamt. Het feit dat hij het vertelt toen hij dronken was, zegt misschien wel dat hij het wel graag wilde vertellen, maar niet durfde. Het is inderdaad een onderwerp wat je niet aan je voorbij wil laten gaan, maar je moet er wel het juiste moment voor vinden om erover te praten, anders overval en confronteer je hem er misschien te hard me, wat Gietje al zei. Ooh wat is het toch lastig om ons altijd weer aan te moeten passen!

@ Gietje: Mag ik je ten eerste een compliment geven met hoe je het doet? Ik merk aan je berichten dat je inmiddels beter voor jezelf zorgt, vaker dingen voor jezelf doet en ook de situatie wat meer te rationaliseren, terwijl je toch die kier voor hem laat openstaan. Betekent natuurlijk niet dat je nu niet meer verdriet of pijn meedraagt. Ik vind het fijn dat je weer wat lichtpuntjes hebt ervaren en dat jullie weer wat leuk contact hebben gehad. Toch hoop ik ook dat je op je hoede bent en niet té euforisch wordt, want ik zou het jammer vinden als je straks weer teleurgesteld wordt met valse hoop. Maar al met al, wat Leeuwin al zei, de kleine lichtpuntjes zijn soms al een goed begin!

@ Leeuwin: Ik ben zo blij voor je dat jullie (eindelijk!) in de opwaartse spiraal zitten. Natuurlijk moeten er nog vele uitdagingen komen, wat je zelf al zei, maar dat jullie relatie opnieuw weer sterk staat en jullie er samen doorheen gaan (in plaats van twee mensen apart, zoals het eerst leek), maakt al een hoop dingen minder zwaar. Nu hij weer vaker over de vloer komt en hij mee wil op vakantie (wat ik trouwens ook erg positief vind), snap ik dat jij af en toe worstelt met je verantwoordelijkheidsgevoel. Misschien voelt het voor jou alsof je hem een beetje moet 'onderhouden'? (als ik het zo goed omschrijf). En pittig hoor, de situatie rondom je mams.. Behalve de ziekte zelf en de spannende toekomst, kan je eigenlijk die familiespanningen er niet goed bij hebben.. Succes met de second opinion! Ps. Ik ben het ook eens met wat je zegt over een reactie plaatsen. Het wordt soms wat onoverzichtelijk als je vier keer hetzelfde bericht ziet staan.

@ Bruijntje: GEFELICITEERD met je afstuderen! Het heeft misschien wat langer geduurd, maar dit maakt hopelijk alles weer goed! Ik hoop dat het een goede opsteker voor je is. Heb je enig idee wat je nu wil gaan doen?

@ Sofie: Lastige situatie waarin je heen en weer wordt geslingerd tussen emoties. Enerzijds zegt hij te willen scheiden, dat het leven niks meer aan is en dat hij het van dag tot dag wil aanpakken. Anderzijds breekt hij ook wanneer het gaat over jullie relatie en wat jullie samen hebben opgebouwd en voor elkaar betekenen. Wat een aantal anderen al reageerden over dat je het even af moet wachten, klopt ook wel. Niet alles wat een depressief persoon zegt over het verbreken van een relatie is concreet en definitief. Daar kunnen er een aantal op dit forum goed over meepraten en soms heeft het ook tijd nodig voor hem om te realiseren in wat voor situatie hij zit. Dat je nu ook in een scheiding zit, maakt die gedachte wel lastig, want dat voelt wellicht wél als definitief. Maar ik herinner me iets over dat hij het liefst onafhankelijk wil zijn hier in Nederland, maar wel voor zijn thuisland met jou getrouwd te willen blijven. Sterkte hoor..

@ Liz, Strong, Blondie, Bert, Feline, Mar, Skanul en Lucas (vergeet ik nog iemand?): Welkom! Op jullie reageer ik later nog! Ik ben inmiddels al ruim 1,5 uur alles aan het teruglezen en reageren.

Liefs
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen MinnieMouse :   • Leeuwin, Sofie
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
  Rollercoaster in mijn hoofd Started by Skims
2 Replies - 178 Views
18-05-2024, 08:52
Laatste bericht: Skims
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 344 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 2,175 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)