Wat moeilijk Eline, 

Mischien kun je dan n hulplijn bellen . Depressielijn, luisterlijn , lijn voor jongeren . Er is best wat . Wat van je af praten . Beetje ventileren.
https://ease.nl/contact.php is voor jouw leeftijd  bijv. 
Sterkte

Wat moeilijk Eline, 

Mischien kun je dan n hulplijn bellen . Depressielijn, luisterlijn , lijn voor jongeren . Er is best wat . Wat van je af praten . Beetje ventileren.
https://ease.nl/contact.php is voor jouw leeftijd  bijv. 
Sterkte

Bellen kan ik niet echt ivm met mijn ouders, die houden me de hele tijd in de gaten en ik mag eigenlijk heel weinig. 
Maar morgen mag ik weer naar de psycholoog en kan ik ze weer makkelijk bereiken. Al kijk ik wel weer erg tegen de laatste 15 min van het gesprek aan... Dan komen mijn ouders er weer bij en krijgen ze een samenvatting... Maar ik wil dat niet meer. Ik wil gewoon kunnen praten zonder dat mijn ouders alles te weten krijgen...

Ik wil echt niet meer... Alles wordt alleen maar zwaarder, ik verpest echt alles... Iedereen is boos op me, niemand geeft echt om me. Ik kan niks. 
Waar doe ik mijn best nog voor...

Tjee Eline  

Dat klinkt ontzettend naar . Hoe is het gesprek gegaan? 

Liefs en sterkte!

Tjee Eline  

Dat klinkt ontzettend naar . Hoe is het gesprek gegaan? 

Liefs en sterkte!

Hey, 

Opzich kon ik best fijn even praten, alleen op het eind kwamen mijn ouders erbij, en alles werd weer aan hun verteld... Waardoor het gesprek toch niet hielp. Op deze manier werkt het gewoon niet. Ik wil gewoon niet dat mijn ouders alles weten. 

Deze avond begon weer even iets beter, dus ik ging even beneden zitten, dat willen mijn ouders altijd graag, maar als ik me niet fijn voel, dan doe ik dat niet. Alleen mijn moeder was heel chagrijnig en steeds boos. Ik doe nooit iets goed, doe ik een keer wat ze willen... Daarna ging ik op mijn kamer zitten, mijn vader kwam ook ineens boven bij me zitten, op mijn bed, ik raakte hem perongeluk aan, en toen sloeg hij me... Ineens was hij heel erg boos. Dat resulteerde weer in mezelf pijn doen en veel paniekaanvallen deze avond. Gelukkig nog geen angstaanval... 

Gister ging helemaal niet goed. Waren veel dingen gebeurd en de zelfmoordgedachten zijn sinds gister echt continu heel sterk aanwezig, ben nu de hele dag bezig met hoe ik mezelf iets aan kan doen... Gister avond heb ik nog een tijd op het politiebureau gezeten... Ik liep langs het treinspoor. Kwam alleen geen trein aan, maar dus wel de politie... Politie kan er ook nooit mee omgaan, ze worden altijd boos, dat je dat niet moet doen en of ik niet snap dat ik op deze manier het leven voor veel andere moeilijk maak... Maar snappen hun dan niet hoe moeilijk alles is? Dat het gewoon niet vol te houden is...? 

Ik weet het echt allemaal niet meer. Ik heb het gevoel dat niemand me echt wil helpen (in mijn omgeving...) Psycholoog reageert niet, of belt niet terug, mijn nicht word alleen maar boos op me of reageert niet, zo kan ik heel veel mensen af gaan, maar niemand van de mensen die ik in het echt zie Wil me helpen. Hoe dringend het ook is. Maar juist daardoor heb ik het gevoel dat ik echt niet belangrijk ben, mensen echt niet om me geven, en is het alleen maar makkelijker om mezelf wat aan te doen. Ik heb meer contact nodig, mensen die ik kan zien... voel me heel eenzaam en vooral heel waardeloos

Jeetje wat naar allemaal. 

Heb je wel eens gebeld of gechat met 113? Zij geven bij mijn weten niets door aan je hulpverleners maar kunnen wel even naar je luisteren. En misschien hebben ze advies. 

Laat je even weten als je hier leest? 

Ik weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen waar je iets aan kunt hebben. Wij hadden vandaag bij onze praatgroep een gesprek over allerlei gedachten die we hadden, of gehad hadden, hoe je er een einde aan kan maken. Het gaf steun omdat we allemaal die gedachten hebben of gehad hebben en omdat er ook best rare ideeën bij komen soms. 
Je bent niet de enige en je kunt er ook weer overheen komen. Dat je weer in een beter periode komt op een gegeven moment. 

Wat naar ook dat je vader je geslagen heeft. Het lijkt of je toch weg moet daar, op een of andere manier. Maar je kunt misschien ook niet zomaar ergens anders terecht. 

Ik vind het vervelend dat ik niet eerder vandaag gelezen heb hier. Ik was nog helemaal vol van de praatgroep. Ik hoop dat je vanavond hier nog leest.

--- 

Ik wil nog iets toevoegen. Vandaag in de praatgroep hadden we het over de harde reacties die je kunt krijgen in de hulpverlening na een zelfmoordpoging of na automutilatie. En dat er soms zo weinig begrip voor is. Soms denk ik.... waar is de liefde binnen de hulpverlening? Sommigen zijn helemaal afgestompt (verpleging) en lijken wel een robot met hoe ze werken. Waarom niet wat meer warmte en troost? 

Je lijkt me een lief en mooi mens Eline. Ik hoop dat je toch nog even vol kunt houden.

Jeetje wat naar allemaal. 

Heb je wel eens gebeld of gechat met 113? Zij geven bij mijn weten niets door aan je hulpverleners maar kunnen wel even naar je luisteren. En misschien hebben ze advies. 

Laat je even weten als je hier leest? 

Ik weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen waar je iets aan kunt hebben. Wij hadden vandaag bij onze praatgroep een gesprek over allerlei gedachten die we hadden, of gehad hadden, hoe je er een einde aan kan maken. Het gaf steun omdat we allemaal die gedachten hebben of gehad hebben en omdat er ook best rare ideeën bij komen soms. 
Je bent niet de enige en je kunt er ook weer overheen komen. Dat je weer in een beter periode komt op een gegeven moment. 

Wat naar ook dat je vader je geslagen heeft. Het lijkt of je toch weg moet daar, op een of andere manier. Maar je kunt misschien ook niet zomaar ergens anders terecht. 

Ik vind het vervelend dat ik niet eerder vandaag gelezen heb hier. Ik was nog helemaal vol van de praatgroep. Ik hoop dat je vanavond hier nog leest.

--- 

Ik wil nog iets toevoegen. Vandaag in de praatgroep hadden we het over de harde reacties die je kunt krijgen in de hulpverlening na een zelfmoordpoging of na automutilatie. En dat er soms zo weinig begrip voor is. Soms denk ik.... waar is de liefde binnen de hulpverlening? Sommigen zijn helemaal afgestompt (verpleging) en lijken wel een robot met hoe ze werken. Waarom niet wat meer warmte en troost? 

Je lijkt me een lief en mooi mens Eline. Ik hoop dat je toch nog even vol kunt houden.

Hey, 

113 heb ik niet veel aan, hun zijn wel in contact met mijn hulpverlening omdat mijn klachten te lang duren en ik mocht toen eigenlijk kiezen, of hun zouden een melding maken, dus dan zouden ineens veel instellingen met me bezig zijn... Veilig thuis ook, en ik weet dat het thuis niet goed gaat. Maar dat wil ik niet. Eind september kan ik thuis weg, weet ik al sinds mei ongeveer, dus wil niet dat een andere instantie zich bezig houdt met thuis. En ik mag nog maar 1x in de 2 weken bij 113 komen... Ik kan dus eigenlijk niet veel met hun. 

Ik vind het allemaal echt heel lastig... Ik wil zo graag wat meer contact met mensen, al is het om over leuke dingen te praten. Ik hou het allemaal niet zo goed meer vol... Heel veel spanning en angst... Continu paniek en angstaanvallen. 
Ik ben best wel vaak hier op het forum, lees ook altijd alles wat er geplaatst word. Alleen heb erg weinig energie ergens op te reageren... Ookal wil ik contact. Erg dubbel... aantal keer per dag kijk ik wel hier.

In de hulpverlening willen ze niet hechten aan iemand of iets, dus doen ze vaak wat afstandelijker voor mijn gevoel. Opmerkingen die niet altijd handig zijn... 

Ik weet niet of ik dit nog lang vol hou... Ik weet niet of ik ooit zo diep heb gezeten als de afgelopen dagen...

Lijkt me een nare situatie voor je Eline.
Het raakt me ook omdat het me wel aan mezelf doet denken toen ik jonger was...
Ik lees dat bij therapie je ouders erbij komen en je dit niet fijn vind, kun je dit aangeven bij de therapeut?  
Ik kan me voorstellen hoe rot je je kunt voelen, je niet begrepen voelen door je omgeving en ook niet door hulpverlening. Dat lijkt me heel eenzaam.


Blijf vooral vannje afschrijven, 
je had laatst ook dat gedicht gepost toch?

Veel sterkte en liefs

Eline, ik ben het met Joy eens: Blijf vooral schrijven. 

Ik snap dat eind september nog erg ver weg lijkt als je je zo naar voelt. Dan is elk uur een uur te lang. 

Mijn ervaringen met 113 zijn ook niet zo goed hoor. Ze adverteren wel veel maar zo geweldig zijn ze niet. Ik heb een tijd op hun forum geschreven toen dat er nog was. Het ging om een vriendin waar ik me ernstig zorgen om maakte. Ik herinner me dat er slecht gemodereerd werd, je zou van zo'n grote organisatie wel anders verwachten. En het stopte toen vrij abrubt zonder duidelijke opvolging. 

Voel je vooral niet verplicht om op ons te reageren, we snappen heus wel dat dat veel energie kost. Je mag ook schrijven zonder de andere topics bij te houden. 

Hoe zit het eigenlijk met spullen? Kun je wat persoonlijke spullen meenemen naar de woongroep? Of hebben ze daar alles al? En kom je nog wel eens bij de paarden? 

Liefs, Feline

113 heb ik ook geen goede ervaringen mee je bent niet de enige 

het duurt nog lang eind september schrijf gerust van je af