Hallo allemaal,

Wat is het toch stil! Er word niet meer gechat, geschreven.... 
Ik weet niet zo goed wat ik ervan te denken. Dus hier n poging het forum op gang te helpen door iets over mezelf te delen .

Met mij gaat het  matig , op en af.
Er is werkelijk niet één levensgebied waarvan ik kan zeggen dat het nou goed gaat.  
Ik probeer elke dag "iets" te doen, een activiteit of iets met anderen . Het is snel te veel, mijn energie is echt stukken minder dan van anderen. Vergelijkbare anderen ken ik eigenlijk niet ( solo vrouwen van 49, hangend tegen de overgang met chronisch beroerde stemming, ws als gevolg van jeugdtraumatisering) . 

Ik vind de warmte niet prettig , de stad benauwd, gelukkig slaat het weer om de komende dagen.  Ik zwem wat in natuurwater dan ,  verkoeling is dan fijn.  Alleen.
Morgen ga ik naar n chalet kijken op n park grenzend aan n natuurgebied. Veel rust, groen en privacy...Om te kopen en gedoogd te bewonen eventueel. Anders niet haalbaar. Ben daar zeer nerveus over, heb heel veel moeite beslissingen  te nemen .  Moeilijk. Veel angst ook om te verhuizen, dat het niet goed uitpakt, gedoe, nog eenzamer etc...
Maar goed, Ik kan altijd rondkijken.... dat geeft me in ieder geval het idee dat ik nog  mogelijkheden heb... Ik woon nu bijna 10 jaar in dit huis, en kan hier niet echt aarden. We gaan t zien. 

Nu ben ik benieuwd hoe het jullie vergaat!

Groetjes, Mabel.

Hallo allemaal,

Wat is het toch stil! Er word niet meer gechat, geschreven.... 
Ik weet niet zo goed wat ik ervan te denken. Dus hier n poging het forum op gang te helpen door iets over mezelf te delen .

Met mij gaat het  matig , op en af.
Er is werkelijk niet één levensgebied waarvan ik kan zeggen dat het nou goed gaat.  
Ik probeer elke dag "iets" te doen, een activiteit of iets met anderen . Het is snel te veel, mijn energie is echt stukken minder dan van anderen. Vergelijkbare anderen ken ik eigenlijk niet ( solo vrouwen van 49, hangend tegen de overgang met chronisch beroerde stemming, ws als gevolg van jeugdtraumatisering) . 

Ik vind de warmte niet prettig , de stad benauwd, gelukkig slaat het weer om de komende dagen.  Ik zwem wat in natuurwater dan ,  verkoeling is dan fijn.  Alleen.
Morgen ga ik naar n chalet kijken op n park grenzend aan n natuurgebied. Veel rust, groen en privacy...Om te kopen en gedoogd te bewonen eventueel. Anders niet haalbaar. Ben daar zeer nerveus over, heb heel veel moeite beslissingen  te nemen .  Moeilijk. Veel angst ook om te verhuizen, dat het niet goed uitpakt, gedoe, nog eenzamer etc...
Maar goed, Ik kan altijd rondkijken.... dat geeft me in ieder geval het idee dat ik nog  mogelijkheden heb... Ik woon nu bijna 10 jaar in dit huis, en kan hier niet echt aarden. We gaan t zien. 

Nu ben ik benieuwd hoe het jullie vergaat!

Groetjes, Mabel.

Hallo Mabel,

Je hebt gelijk, het is stil hier, weet ook niet goed waarom. Heb zelf niet veel nieuws te vertellen, maar wil wel even reageren op je chalet. Wat je beschrijft klink me als muziek in de oren. Ik droom daar ook wel eens van, maar heb nog niet gezien dat permanente bewoning van zoiets waar dan ook is toegestaan. Misschien volg ik te veel de regels, ik weet het niet.

Goed van je dat je gaat kijken. Ik heb recent ook een periode achter de rug waarin ik dacht te gaan verhuizen. Heeft me hoofdbrekens gekost en uiteindelijk besloten het niet te doen, omdat zich niets aandient wat me aantrekkelijk lijkt. Maar vooral door de angst over waar ik aan begon.

Het lijkt je inmiddels wat beter te gaan dan enkele weken/maanden terug. Meer activiteiten, dat is winst, toch? Het gaat bij mij ook erg op en neer en probeer dat maar zo vol te houden.

Laat je weten hoe het chaletbezoek is gegaan? Ben heel benieuwd.

Groetjes

Hoi Alais.

Bedankt voor je bericht. Bij mij is t hetzelfde als bij jóu.  Het is angst, waar begin in ik aan, hoe doe ik het allemaal,  wie helpt me. Zal ik niet nog eenzamer worden etc.(andere gemeente, uit de richting)  Zal het het wel goed uitpakken. En ga zo maar door. Waarom ben ik altijd alleen, Ik sta overal alleen voor etc etc. Remy gevoel.
Veel dingen zijn ff anders aangezien ik me er niet kan inschrijven.: dat is nog wel te doen, maar zit n stuk verder van mn zorg af. Niet dat die zorg me tot op heden nou zo superveel heeft opgeleverd,  maar ik heb nou eenmaal niets anders. Dus hoe die ik dat als ik zieker ben? Kalmering moet nemen, autorijden., artsen moet bezoeken.
Piekerdepieker,  Ik moet mezelf voorhouden dat ik nu eerst eens gewoon vrijuit ga kijken. Ik hoef nog niets in  te kleuren.
Wat dat betreft ben ik heel representatief geworden voor mn familie, die zien ook alleen maar beren op de weg en verder niets meer. Alleen maar angst, en een ander pad nemen behoort al helemaal niet tot de mogelijkheden. En je hebt er helemaal niets aan en het ontneemt je je levenslust.   Bedankt voor de indoctrinatie denk ik dan, wat heeft t me gebracht. Het is net het kinderrijmpje " blijf zitten waar je zit, vervoer je niet, hou je adem in en stik niet" .  Ondertussen ben je al gestikt want je bent een angstig mens geworden.

Hoe dan ook , ga zo maar door...

Groet, Mabel

Hoi Mabel,

Wat een mooi bericht zeg, dankjewel.
Aangezien ik zelf ook schuldig ben aan niet meer posten is dit vooral omdat de energie op het moment ver te zoeken is.
Zit zelf in een fase waarin zou moeten kiezen uit bepaalde hulp, wat ik allemaal eigenlijk niet zie zitten maar wat wel nodig is. En die stress die daaruit ontstaat is niet te doen.

Wat knap dat jij ook nog met andere mensen dingen onderneemt zeg, dat doe ik eigenlijk al jaren niet meer. Vriendinnen uit het oog door studie in het buitenland, nieuwe vrienden of contacten zoeken is nog te eng. Zo dobber ik ook al wat jaren in een cirkel, vandaar de zoektocht naar hulp.
Wat doe jij dan als activiteit met mensen? Vooral in deze periode met het virus, vind ik dat erg knap en actief hoor.
Heb zelf ook niet het standaard leven van iemand van midden twintig hoor, soms lijkt het wel alsof ik een hele periode heb over geslagen door alle dwangstoornissen en depressies. Voel mij vaak jonger in de zin dat ik nog niet alles zelfstandig kan, en voel mij vaak ouder qua de dingen waar ik nu al over nadenk. Dat is ook een verwarrende mix af en toe. Maar goed.. wat is standaard. Dat past niet eens bij me, de meeste mensen zijn ook niet eens blij met een standaard leven omdat het niet iets is waar ze eigenlijk van hadden gedroomd dus ja, dat is ook maar een muurtje vrees ik dan.
Echt super dat jij een soort droom najaagt met een chalet. Waarom zou het niet kunnen, je kunt het altijd proberen en dat is al goed genoeg, en als je helemaal daar achter staat is dat prima. Je niet laten leiden door de angst kan ik nu wel opperen maar dat lukt mij zelf ook niet dus zou gek zijn dat aan te raden, en toch doe ik het, hihi.

Wij zijn al aardig overgenomen door de depressie het stukje waar nog lucht zit moet je zo proberen te laten, het is al krap genoeg in de hersenen, toch?

Wens jou veel succes met je zoektocht naar het chalet en laat het ons weten. 

Liefs van Shalin 

Hoi Mabel,

Wat een mooi bericht zeg, dankjewel.
Aangezien ik zelf ook schuldig ben aan niet meer posten is dit vooral omdat de energie op het moment ver te zoeken is.
Zit zelf in een fase waarin zou moeten kiezen uit bepaalde hulp, wat ik allemaal eigenlijk niet zie zitten maar wat wel nodig is. En die stress die daaruit ontstaat is niet te doen.

Wat knap dat jij ook nog met andere mensen dingen onderneemt zeg, dat doe ik eigenlijk al jaren niet meer. Vriendinnen uit het oog door studie in het buitenland, nieuwe vrienden of contacten zoeken is nog te eng. Zo dobber ik ook al wat jaren in een cirkel, vandaar de zoektocht naar hulp.
Wat doe jij dan als activiteit met mensen? Vooral in deze periode met het virus, vind ik dat erg knap en actief hoor.
Heb zelf ook niet het standaard leven van iemand van midden twintig hoor, soms lijkt het wel alsof ik een hele periode heb over geslagen door alle dwangstoornissen en depressies. Voel mij vaak jonger in de zin dat ik nog niet alles zelfstandig kan, en voel mij vaak ouder qua de dingen waar ik nu al over nadenk. Dat is ook een verwarrende mix af en toe. Maar goed.. wat is standaard. Dat past niet eens bij me, de meeste mensen zijn ook niet eens blij met een standaard leven omdat het niet iets is waar ze eigenlijk van hadden gedroomd dus ja, dat is ook maar een muurtje vrees ik dan.
Echt super dat jij een soort droom najaagt met een chalet. Waarom zou het niet kunnen, je kunt het altijd proberen en dat is al goed genoeg, en als je helemaal daar achter staat is dat prima. Je niet laten leiden door de angst kan ik nu wel opperen maar dat lukt mij zelf ook niet dus zou gek zijn dat aan te raden, en toch doe ik het, hihi.

Wij zijn al aardig overgenomen door de depressie het stukje waar nog lucht zit moet je zo proberen te laten, het is al krap genoeg in de hersenen, toch?

Wens jou veel succes met je zoektocht naar het chalet en laat het ons weten. 

Liefs van Shalin 

Dag Mabel en Shalin

Fijn weer eens een post om op te reageren. 
Fijn plan zo een chalet en gedoogde bewoning komt best veel voor hoor. De mensen in zo een Park lijken mij meer open te staan voor contact dan in de stad. Een beetje vakantiegevoel komt er bij. Tuurlijk is Het spannend, zeker Als je niet iemand mee kan nemen om mee van gedachten te wisselen. Ook verhuizen is spannend Ook al is het naar een positieve plek. Maar het is ook mooi dat Je de gelegenheid hebt dit te doen en je leven meer naar je zin in te richten. Het kan tegenvallen ja, maar dat kan blijven waar je nu zit ook. Het zou Misschien mooi zijn als je geluk er niet meteen van af hangt. Als je een bescheiden verbetering verwacht. Als er veel druk op staat, dan lijkt de kans op teleurstelling me groter. Je kan Misschien ook eerst eens huren om te kijken hoe het .....goed bezig!

Hoi Mabel,

Ik mis ook een aantal mensen hier. Daarnaast weinig nieuwe voorstellers.

Op het moment gaat het bij mij erg op en neer. Op de mindere dagen zoals vandaag lusteloos en dan komt er weinig uit. Maar op de betere dagen ben ik actiever en niet veel op internet te vinden. Dus het kan beide kanten op.
Kan zelf erg opzien tegen afspraken en keuzes maken is ook lastiger wanneer de depressie hoogtij viert. 
Kan nu niet zo goed reageren op jouw verhaal, maar wens je toch vooral veel plezier met het bezig zijn met een van je dromen.

Misschien een idee om het topic  "wat gaat er goed?" nieuw leven in te blazen?

Klopt hoor Mabel, maak ik mezelf ook schuldig aan. Waar ik eerder elke dag chatte en reageerde kom ik nu een keer per dag even kijken. Maar reageer bijna nergens meer op. Ben moe, kan t niet opbrengen. Hopelijk later weer.

Ik probeer m'n eigen topic up to date te houden. Heb verder niet echt puf om op anderen te reageren.. Maar zie ook dat ik zelf weinig reacties krijg.

Ik probeer m'n eigen topic up to date te houden. Heb verder niet echt puf om op anderen te reageren.. Maar zie ook dat ik zelf weinig reacties krijg.

Hé Pjotr

Ja soms is het stil soms druk dat zag je op het andere forum ook. Is Misschien geen ramp omdat deelnemers dan even andere prioriteiten hebben he. Het feit dat het forum er is, waar je desnoods midden in de nacht je ei kwijt kan, begrip kan vinden is voor mij belangrijk. Reactie krijgen is fijn maar niet altijd nodig. Je kan zien dat er bezoekers zijn die (nog) niet kunnen of willen reageren. Dat is toch een drempel schijnt Het. Zelf reageren op anderen is de beste manier om reacties te krijgen hé. Dat hoeven geen analyses te zijn, een blijk van begrip is al heel belangrijk.

Hallo lieve mensen, 

Bedankt voor al jullie reacties! 
Goed om weer van jullie te lezen. 
Als ik het zo lees, heeft iedereen zo zijn strijd.met zichzelf en het leven.  En problemen met keuzes maken.  En  weinig energie tot schrijven . Slechte concentratie wellicht ook.
 Wat is het ook een hoop geploeter voor mensen die nou eenmaal niet gezegend zijn met een goede geestelijke gezondheid.  

Nou het chaletverhaal is best intwikkeld.
Het gesprek is goed verlopen , was blij dat n vriend meeging , omdat ik me door de spanning niet heel goed kon concentreren. 
Het is goed in de basis, maar wel erg klein en benauwend , om er goed te kunnen verblijven moet er heel wat gebeuren . ( verwarming  , isolatie, zonnepanelen  evt) . Interieur.
En dan vind ik de vraagprijs toch  veel. De tuin is prima,  veel privacy.   Omgeving mooi. Stiltepark . 
Van alle geluidsoverlast ben ik dan wel af. 
Parkhuur is prijzig maar te doen. 
Er is sociaal contact onderling , maar iedereen is erg op zichzelf. En de meeste mensen wonen er niet. Beetje upperclass , doorverhuur mag ook niet.
Ik moet zeggen dat ik mijn enthousiasme niet meer voel. Ik voelde het niet, onduidelijk of het door de spanning kwam. Toen ik binnen ging dacht ik : Nee. 
. 

Het vergt allemaal n hoop geregel en gedoe. 
Daar zie ik uiteraard al vreselijk tegenop. Ik had gister na dat gesprek nog therapie, het was te doen, maar daarna wilde ik echt terugtrekken en rust. Wat een stress, ben er nu nog moe van. Huilen in de auto etc. 
De vriend zei me dat zijn vrienden ook mijn vrienden waren , voor hulp. Heel lief , maar zo voel ik dat niet. En maar weer huilen. 

Mijn vorige verhuizing was erg onaangenaam moet ik zeggen.  (2011)Tweede jaar ziektewet , een aantal medicijnwisselingen verder. Zat voor tijdelijk in een zeer kleine caravan die winters niet te doen was. Druk van Uwv om te reintegreren. ik ging in deeltijdtheraphie en toen kon ik dit huis krijgen wat gold als goede optie. Aangezien ik mn situatie onhoudbaar was en ik geen andere opties had, moest ik het nemen . Ik moest wel iets. Alles in me schreeuwde nee. Het klussen was vreselijk,  ik had voornamelijk één vriend die me hielp,  een vreselijk moeilijke man, en ik was erg depressief. 
Ik ben nog een aantal maanden terug naar de caravan gegaan vanwege paniekaanvallen . Iedereen was ook blij voor me, blijkbaar moest ik dat ook zijn , maar dat ging dus niet.
Geen prettige herinnering dus.
Maar het kwam in me op dus ik dacht, neerpennen maar. 

Terug naar nu . 
Ik denk dat het nee gaat worden. 
Ik zal toch iets van enthousiasme of zin moeten voelen? Straks lig ik daar ook hele dagen uitgeput op de bank depressief te wezen. Alleen dan wel zonder geluidsoverlast en drukte van buiten. Of zou ik dan veel gaan wandelen of zo? Buiten zijn? Plezier aan de tuin beleven? Nog eenzamer worden?
Ik ZIE het niet voor me , ik kan er geen plaatje van maken, ik zie ook niet dat ik er op vooruitga zeg maar.  Ik schat wel het hele gedoe eromheen in.

Tuurlijk kan ik de boel ook weer verkopen. Dat zwakt het risico af . Maar dat motiveert me toch ook niet van alles op mn hals te halen. 

Moeilijk dit.


Liefs, Mabel