Snap ik hoor, haha. 

Ik ben 40 geworden. De meneer is 48. 
Maargoed de één is met 35 al oud en de ander is met 55 nog jong. Ik weet niet zo goed hoe het zit met deze meneer. 

De dagbesteding is een tuincentrum. Het valt onder GGZ Maatwerk. Dus er komen ook klanten, het moet er netjes uitzien, etc. Maar er staan geen lange rijen, de mensen worden niet boos als het wat langzamer gaat. En toen ik bijv laatst moest huilen op het werk, was dat ook prima. Bij een normale winkel kun je niet huilend staan te vakken vullen maar hier is dat niet zo´n probleem. (was toen best overstuur over die hele vaatwasser en dat ik er voor mijn gevoel zo alleen voor sta soms)

Casemanager had gezegd dat deze dagbesteding wellicht een goed idee was voor tijdens de afbouw. Ik was eerst ergens anders gaan kijken en dan zochten ze bijv iemand voor de donderdag van 15 tot 17.30 uur maar dat geeft geen structuur natuurlijk. Dit tuincentrum deed ik eerst 1 ochtend en ga vanaf deze week 2 ochtenden. 

Het is niet de bedoeling dat je andere afspraken (GGZ, tandarts etc) plant tijdens je dagbestedings-uren. Dus een goed moment om de rest van het GGZ-gebeuren wat terug te schroeven en dan wellicht nog iets meer Maatwerk erbij. Het is voor mij zo fijn om weer onder de mensen te zijn. 

De stagiaire met wie ik vandaag werkte, was van twee weken vakantie thuis ook een beetje 'bleh' geworden. Ik denk dat heel veel mensen niet van thuis zitten houden.

hoi Feline 

wat goed van de dagbesteding is echt goed voor je structuur dat heb ik temminste 

en met de date doe het rustig aan ik duim dat je hem volgende week gaat zien en ja leeftijd maakt niet uit die vrouw is 4 jaar ouder als mij 

groet J

Dank je. Ik denk ook dat 40 en 48 minder heftig is dan 16 en 24 bijvoorbeeld. 

Oooh die vaatwasser. Ik dacht ik maak me niet al te druk... ik maak dat stuk ruim in de keuken waar ze hem moeten neerzetten. En ik gooi mijn spul uit de gang zolang in de slaapkamer. Ik dacht dat ze hem gingen neerzetten en weg, zoals de eerste keer dat de vaatwasser bezorgd werd. 
Dezelfde aardige mannen, dat wel. Maar bij neerzetten kwam er alweer water uit en ik dacht.... gaan we weer. 

Vervolgens wilde hij hem meteen aansluiten. Vond ik eigenlijk al niet prettig want hij gooide de spullen uit mijn keukenkastje een eind heen en de lades gingen open voor een mes. Ik vind, als je dan dingen aansluit, neem dan gereedschap mee ipv de dingen met een broodmes te gaan 'zagen'. En de ander stond met mij in het halletje want ik wilde eigenlijk niet de woonkamer open doen want die is ontploft. 

Het is eigenlijk allemaal best veel bij elkaar. De medicatie verdeel ik nu eens in de week, ben dan druk met de pillensnijder en een grote hobbydoos. Het zijn nu vier soorten, waarvan ik de Seroquel zelf snijd. Eerder had ik een soort vaste routine voor het slapen gaan maar nu lijkt het een soort extra taak, met die grote doos. En morgen de casemanager dat vind ik ook heftig. Weer dat GGZ-gebouw in, weer vertellen dat de lekkage in de berging nog niet opgelost is, en dan de WMO aanvragen. Normaal komt ze dus hier maar de aanvraag moet even op kantoor. 

Het is normaal echt mijn plekje hier en als er allemaal witgoed-mannen komen en mijn broers een paar keer dan vind ik dat ook niet echt prettig. Ook al helpen ze wel. Maar die kerels van vandaag hebben ook weer troep achter gelaten. Losse onderdelen die ze gewoon achter zich gegooid hebben. En verpakkingsmateriaal dat nu achter de vaatwasser ligt waar ik ook niet 1 2 3 zelf bij kan. 

Dan verlang ik naar de roes van een paar pammetjes en een paar wijntjes. Dat was toch wel heel lekker soms.

Nou de juli-meneer wil wel afspreken. Hij kan op woensdag einde ochtend/begin middag. 

En nu komt het. De universiteit Groningen moet nog een laatste ontlasting-sample van mij ophalen en dat moet a.s. woensdagmiddag. Dus we kunnen maar kort daten vanwege dat poep-sample. Dus ik heb wel gezegd dat ik een afspraak heb 14 uur maar ik ben maar niet in details getreden. Misschien dat ik het hem later nog vertel. Dat is wel een raar verhaal, dat je op je eerste date eerder weg moet vanwege een poep-sample. 

Ik voel meteen wel minder zorgen nu er iets leuks in het verschiet ligt.

Verdomme. Casemanager begint nu ook te drammen over dat autisme. 

En nou gaat het me niet eens om het autisme zelf. Maar dat al het andere van tafel wordt geveegd. 

Teveel medicatie? Nee hoor zijn prima doseringen. 
Trauma gehad en behandeld? Doet niet ter zake. 
Teveel thuis zitten? Nee hoor andere mensen vermaken zich prima thuis (dat zegt niet de casemanager hoor, maar de psychiater)
Geldzorgen? Nee hoor anderen komen ook gewoon rond met hun uitkering. (ja een vriend van me heeft een ton van zijn ouders gekregen en woont op hun erf. Ik gun het hem van harte maar je kunt mensen niet vergelijken)
Oma overleden? Nou die was al 92
Vader ziek? Wees blij dat het geen kanker is
Medicijnvergiftiging? Nee hoor dat was een paniekaanval want autisme en een verjaardag dat resulteert in een paniekaanval. 

Ik kon met CM wel praten hoor. Ik heb gezegd dat we de autismediscussie even konden laten voor wat het was. Toen ik 5 augustus niet goed werd toen was zij op vakantie. Ik weet niet of ze het hele verhaal niet kende of dat ze het gewoon nog een keer uit mijn mond wilde horen. Maar de afbouw daar wist ze niks van. En dat is natuurlijk bijzonder want in onze ogen (familie en ik) is afbouw nu waar we de pijlen op richten en de andere dingen staan on hold. 

Kennelijk binnen hun team is nu het autismeonderzoek heel belangrijk. Want Feline heeft een paniekaanval gehad. 

Ik vind het gewoon niet aannemelijk dat je iets sederends inneemt en dan een paniekaanval krijgt. Bovendien liep ik die zaterdag alweer in de dierentuin en was er niet zoveel aan de hand. En een week later een groot festival. 

In ieder geval Leviaan is aangevraagd. En ik heb dingen van het gesprek vanmiddag opgeschreven en ik ga niets meer doen zonder mijn broer. Hij heeft nu gezegd, je bent aan het afbouwen en verder moet je niet aan alle knoppen tegelijk draaien. En ik vind dat hij gelijk heeft. Ik ga nu 6,25 mg Seroquel naar beneden per week. Ben al 1,5 kilo kwijt in 2 weken zelfs. 

Eind september weer een gesprek met de psychiater. Tot die tijd stug afbouwen. Ik slaap lekker elke nacht en word klokslag 7 uur wakker. Kennelijk zat ergens in mijn lijf toch nog een restant van een soort bioritme. En daar ben ik echt heel gelukkig mee, want ik slaap al 17 jaar kunstmatig.

Wazig gedoe..., vreemde redenaties. 
Ben je onderzocht op autisme ? Heb je een hulpvraag op dat gebied? Loop je tegen je autisme aan of zo? 
 Paniekaanvallen zijn geen aanwijzing voor autisme , of je nou wel of geen paniekaanval had. 
Paniekaanvallen komen ook al voor zonder welke stoornis dan ook. 

Ik begin me af te vragen of  er n behandellijn is. Ik begrijp je irritatie. 

Groetjes

Dank je Mabel. 

Mijn psychiater was een beetje aan het zoeken waar alles vandaan kwam, ofzo. 
Ik zat thuis, Corona, vriendschappen gingen moeizaam. Veel mensen die zelf iets mankeren destijds, onder de 'vrienden'. 

Ik weet het oprecht niet. Bij de psychiater noem ik altijd de dingen die niet goed gaan. Wat allemaal wel goed gaat daar hoeft de beste man niets aan te veranderen. 

De overprikkeling vindt hij bij autisme horen. Overigens stelde hij zijn 'diagnose' tijdens de zoomgesprekken. Wellicht ook omdat ik er een enorme hekel aan had dat hij dan belde of het lukte met de internetverbinding. 
Ik denk dan.... ben je nou aan het bellen of aan het skypen? Of eigenlijk was het geen skype maar één of ander suf programma speciaal voor GGZ dat nooit gewoon werkte. 

Nou en toen tussen de bedrijven door was ik autistisch. Mijn eerste diagnose is overigens bipolaire stoornis. 
En dan vind ik... als je echt iemand een tweede diagnose gaat geven... doe het dan voorzichtig. Niet zo tussen neus en lip op de Zoom. 

Prikkelgevoelig dat klopt maar probeer maar eens een leven op te bouwen als je elke dag Seroquel slikt. Een bekende van mij moest zelfs lachen dat ik met Seroquel nog een opleiding heb gedaan. Zijn moeder slikte het ook en die wist van voren niet meer dat ze van achteren leefde. 

Het is nu een welles-nietes aan het worden. Bij alles wat ik noem komt dat autisme weer om de hoek. Bij het laatste gesprek op kantoor bij hem, had ik best een rare dag. Ik had slecht geslapen, was toen naar dagbesteding gegaan. En daar was een jubileum van iemand met toneelstukjes en verklede mensen en alles er op en er aan, en vervolgens had ik het gesprek bij de psychiater. Dan krijg ik weer voor de voeten dat ik extreem overprikkeld ben... terwijl het ook echt een rare toestand was. 

Mijn beleving is dat ik een trauma heb gehad, veroorzaakt door GGZ. Het is wel deze psychiater geweest die daarvoor een psycholoog heeft geregeld. Heb 8 maanden moeten wachten maar toen kreeg ik een hele goede. Ik heb prettige gesprekken gehad en EMDR en het was inderdaad een trauma. Dus PTSS gehad. 
En dát wordt dan helemaal niet meegenomen. Dat ik daarom lange tijd moeite had met kermissen etc. Dingen als luchthavens ook, vreselijk. 

En al die medicatie. 

GGZ heeft gewoon fouten gemaakt en waar mijn vorige arts dat zonder problemen toegaf, wordt nu alles welles-nietes. De verkeerde medicatie van laatst wordt nu afgedaan als paniekaanval. 

Er zijn nu twee broers bij betrokken en daar leun ik nu even op. Anders blijft het een welles nietes. Mijn oudste broer kijkt heel 'schematisch'. Ik moet afbouwen, slapen, stabiel blijven. Dan ben ik voor de kerst van de Seroquel af. Ik ben op dagen als deze eigenlijk laaiend maar het heeft ook geen zin. 

Alles rustig aan. Uiteindelijk ga ik winnen. 

Mijn casemanager is top hoor, nog steeds. Dat pillenverhaal is gewoon niet haar afdeling en daar heeft ze niet voor geleerd. Ze loopt ook zeker niet als een hondje achter de psychiater aan. Maar ze was op vakantie geweest en had ook een stukje gemist.

---

Ik denk er wel serieus over om te gaan bloggen voor Psychosenet. Niet op de persoon gericht, maar ik vraag me wel hardop af wanneer de ideeën van Jim van Os mijn GGZ gaan bereiken. De medicatie en de afbouw dus. 

Als de psychiater had gezegd, Sorry Feline er is iets mis gegaan, dan was het wat anders. 
Maar als de medicijnvergiftiging de boeken in gaat als paniekaanval dan gaat er iets heel erg mis. 

Vorige psychiater kon gewoon sorry zeggen trouwens. Dat was iets wat niet zo heel belangrijk was en hij bleef maar excuses aanbieden. 
Psycholoog heeft sorry gezegd namens zichzelf en namens de hele psychiatrie zo ongeveer. 

Zo'n blog moet wel een kop en een staart hebben dus daar moet ik nog even op broeden. En niet al te emotioneel uiteraard.

Feline, ik snap je frustratie helemaal. 
Na alles wat ik lees van je verhaal juich ik het een beetje toe dat je eens op je strepen gaat staan bij meneer de psychiater. Hij mag dan een papiertje hebben en gestudeerd maar dat wil niet zeggen dat meneer het altijd goed doet.

Dank je Joy. 

Ik heb echt al vaak geprobeerd op mijn strepen te staan. Ik heb zelfs eens de Zoom-verbinding uit gezet toen ik hem zat was. Gezegd: Ik ga nu afsluiten, doei. 
Maarja dan wordt dat weer uitgelegd als instabiel of autistisch. 

Laatste keer vroeg hij wat ik van de behandeling vond en toen heb ik ook een soort uitbarsting gehad met alles wat me dwars zat. Maarja dan ben je ook weer ontregeld of zoiets. 

Dat is zo makkelijk, ze kunnen het altijd tegen je gebruiken. 

Maar die Patricia Prikkel spant echt de kroon. Ze heet iets anders met de P en ik kon haar achternaam niet onthouden. Dus ze heet bij ons P Prikkel en ik noem haar hier maar even Patricia Prikkel. In ieder geval ze heeft me ooit gezien en vond me autistisch. Maar ze is zelf wappie. En op 5 aug heeft de psychiater, voordat hij mij gesproken heeft, al overlegd met die Patricia Prikkel. En samen hebben ze besloten dat ik een paniekaanval had want autistisch blabla. 
Dat realiseer ik me nu. Ik had zelf Huisartsenpost en huisartsassistente gesproken dus dat stond in mijn dossier. 
Secretariaat GGZ kon ik niet bereiken en toen heeft broer daarheen gebeld zodat ik even kon rusten. En zonder mij zelf gesproken te hebben, heeft psychiater met Patricia Prikkel besloten dat ik zo snel overprikkeld ben en s nachts een paniekaanval heb gekregen. 

En later die week probeerde ik aan broer uit te leggen hoe de behandeling in elkaar steekt en wie nou wat doet. En toen kwam ik tot de conclusie dat het voor mijzelf al niet te volgen is en voor mijn broer al helemaal niet. De halve GGZ was op vakantie en die Patricia Prikkel was wel bereikbaar en toen heb ik bij haar aangegeven dat ik graag wil weten wie nou precies waarvoor is. 
En dat ik het druk heb en graag overzicht wil in de behandeling. Druk hebben wordt dan uitgelegd als 'het is je al snel teveel' en toen was ik ook weer autistisch. 

Nogmaals niks tegen autisme maar het gemak waarmee alles daarop geschoven wordt vind ik walgelijk. 

Ik heb al nagedacht over het blog (is het de of het blog?). Op psychosenet staat precies hoe je het moet aanleveren. Ik zit te denken of ik zelf een foto zal maken ook. Van hele stapels pillen. Ik kan redelijk fotograferen.

De pammen lagen gisteravond niet op de vertrouwde plek en toen wist ik het even niet meer. Uiteindelijk wel gevonden. 

Het is toch apart dat GGZ de grote stressfactor is nu in mijn leven. Volgende week even geen GGZ gelukkig. Wel maatwerk maar dat reken ik er niet bij. Hoewel het het wel regelmatig over GGZ gaat, maar ik zal niet daar tussen het plantjes sorteren mijn eigen verhaal erin knallen. Maar gisteren het verhaal over iemand zijn gedwongen medicatie maakte mij ook weer woest. 

Maar ook blij dat het bij mij niet zo ver gekomen is dat ik zelfs thuis gedwongen word tot medicatie. Hij zal een rechtelijke machtiging hebben denk ik.